JETHRO TULL : CURIOUS RUMINANT

1. Puppet And The Puppet Master
2. Curious Ruminant
3. Dunsinane Hill
4. The Tipu House
5. Savannah Of Paddington Green
6. Stygian Hand
7. Over Jerusalem
8. Drink From The Same Well
9. Interim Sleep

Label : InsideOut Music

Release Date : March 7, 2025

Length : 50:29

Review (ProgWereld) : Onder aanvoering van de charismatische frontman Ian Anderson kleurt de Engelse formatie Jethro Tull al vanaf 1967 het muzikale landschap met haar organische mengeling van progressieve rock en folk. Veel substijlen waren van betekenis voor het bandgeluid, zoals blues, psychedelica, hardrock, jazz, klassiek, wereldmuziek, singer-songwriting en zelfs elektronica. Centraal bij de band staat het fenomenale spel op de dwarsfluit door Anderson. Vanwaar deze inkoppertjes? Nou, naar aanleiding van het nieuwe studioalbum “Curious Ruminant”, hun 24ste, is het m’n insteek om via deze recensie duidelijk te maken dat Jethro Tull nog steeds betekenisvol is. Wel klinkt de muziek op het werkstuk beduidend lichtvoetiger dan doorgaans en samen met de praatzang-achtige manier waarop Anderson z’n stem gebruikt, zorgt dat voor een aangename, soms zelfs relaxte sfeer. Daarnaast zijn er voldoende gepunteerde loopjes van de dwarsfluit, vlotte drumritmes en pittige gitaarpartijen om je bij de les te houden. Een blik op de bezetting laat zien dat Anderson zich laat omringen door nagenoeg dezelfde muzikanten als op de vorige albums “The Zealot Gene”(2022) en “RökFlöte”(2023). Muzikaal valt er hier dan ook niks te klagen. Tevens kunnen we op “Curious Ruminant” een nieuwe gitarist in de persoon van Jack Clark omarmen en daar mogen we blij mee zijn. Clark heeft namelijk een fonkelende toon zoals je die niet vaak hoort. Ook zijn er twee oudgedienden op het album aanwezig, gastdrummer James Duncan die al betrokken was bij de eerste demosessies en toetsenist Andrew Giddings. De aanwezigheid van Giddings is een verhaal op zich. Niet alle ideeën zijn namelijk kakelvers en in het geval van de bijna zeventien minuten durende epic Drink From The Same Well is er zelfs een twintig jaar oude opname met zijn spel bewerkt. Ja, je leest het goed. Een epic, dat is lang geleden. Anderson heeft muzikaal dan ook een heleboel in de pen. Er zijn negen nummers, een korte, een lange en zeven stuks van gemiddelde lengte. Er zit een goede flow in het geheel. Zijn teksten zijn altijd poëtisch en intelligent. Soms weet hij niet van ophouden, maar op “Curious Ruminant” is alles keurig gedoseerd. Hier gaat het over zijn observaties van de mensheid. Het gaat over wederzijdse manipulatie, bezinning, hebzucht, politieke intrige, verraad en nog veel meer. Het eerste nummer, Puppet And The Puppet Master genaamd, is direct al geruststellend. De beginmaten zijn voor rustig pianospel, maar al snel neemt Anderson het over met vlotte loopjes op de dwarsfluit. Deze zijn lekker staccato en samen met de accordeon gaat het folkgehalte van het album bruisend en herkenbaar van start. Waar je ook direct bij kan aanhaken zijn de opzwepende akkoorden van de akoestische gitaar en de invullingen die de elektrische maakt. Lekker orgeltje ook. Met het daaropvolgende titelnummer drukt de band z’n neus nog het hardst tegen het raam. De samenwerkingen zijn er subliem met sterk spel van David Goodier op de basgitaar en een weergaloze gitaarsolo van Clark alias de kip met de gouden eieren. Vervolgens komt er een aantal nummers voorbij waarin de folkkant van de band nog het meest expliciet wordt neergezet. Typisch is dat deze nummers onderling voor de meeste contrasten op het album zorgen. Na het rustige Dunsinane Hill komt het up-tempo The Tipu House waarin de mandoline duidelijk bijdraagt aan de sfeer. Over Savannah Of Paddington Green en Stygian Hand kan min of meer hetzelfde gezegd worden. Elk album heeft dergelijk goede nummers nodig om de briljante nog meer te laten schijnen. Over Jerusalem is absoluut zo’n briljantje. Het sluit mooi aan bij de Tull zoals we die zo goed kennen. Vooral het instrumentale tussenstuk met z’n wervelende dwarsfluit en elektrische gitaar is ijzersterk. De tekst gaat over Israël en Anderson spreekt zijn twijfel uit of hij het land nu moet boycotten of juist een bijdrage moet leveren aan meer begrip en harmonie. Eerdergenoemde Drink From The Same Well is het meest merkwaardige nummer in de geschiedenis van de band. Het is een lappendeken van ambiente en jazzy sferen die als rode draad het bezwerende spel van Anderson op de Indiase bamboefluit kent. Het afsluitende Interim Sleep gaat over het verlies van een dierbare en de hoop dat we in de toekomst worden herenigd met hen die we achterlieten. Een passend slot. Het is wel duidelijk dat ik “Curious Ruminant” van toegevoegde waarde vind op het oeuvre van Jethro Tull. Er zijn naar mijn idee voldoende aanknopingspunten om blij van te worden. Dit is absoluut geen uitgebluste herhaling van zetten!

Review (Heaven) : De liefhebber van Jethro Tull wordt bijna verplicht om een bijbaantje te nemen of te hopen op een prijs in de Staatsloterij, want de groep van voorganger Ian Anderson strooit met diverse releases zoals liveplaten, speciale edities, Steven Wilson-remixen van oudere albums en ook met nieuw materiaal. Curious Ruminant is het derde album in even zoveel jaar, opvolger van The Zealot Gene (2022) en Rökflöte (2023). Die snel opeenvolgende releases hebben geen negatieve gevolgen voor de kwaliteit, want dit nieuwe album met negen Anderson-liedjes kan de toets der kritiek met gemak doorstaan. De inmiddels 77-jarige zanger/fluitist/componist en zijn trawanten teren niet op afgeleefde glorie maar bieden songs die per luisterbeurt vaster aan je hart gaan kleven. Het titelnummer dat al eerder via Spotify werd vrijgegeven behoort meteen tot de krakers van de plaat, wellicht het beste dat Anderson in de afgelopen jaren heeft geschreven. Maar we moeten ook niet het bijna 17 minuten durende Drink From The Same Well vergeten, want die track, grotendeels instrumentaal, kent een enorme melodische rijkdom, of het fraaie openingsstuk Puppet And The Puppet Master. Ondanks zijn hoge leeftijd start Anderson vanaf april ‘gewoon’ een Europese tournee met vier concerten in Finland. Helaas slaat hij Nederland dit keer over, maar je kunt wel terecht in Luik of Brussel. Dit 24e studioalbum is hoe dan ook een aanrader.

Review (The Prog Report) : Like many prog bands who formed in the late 1960s, Jethro Tull’s early years involved a new album release every single year. That pace slowed in the 1980s, and with J-Tull Dot Come in 1999, the band (name) went to hiatus. Ian Anderson however kept making music, and this brought us Thick As A Brick II and Homo Erraticus, both excellent albums which it’s hard not to think of as Tull albums, such is the imprint of Anderson’s DNA. The continuation of that trajectory has been what is now three Jethro Tull albums in quick succession from January 2022’s The Zealot Gene, April 2023’s RokFlote and now in March 2025, Curious Ruminant – that’s a pace of output that even few younger peers are able to match… and reminiscent of a 1970s release schedule. The stable JT core band members, David Goodier, John O’Hara, and Scott Hammond are joined by new guitarist Jack Clark, with contributions from previous members Andrew Gidding and James Duncan (the boss’s son making an appearance on drums). While the last two albums had specific thematic cores in Biblical references and Norse legends, this one is packed with Anderson’s ruminations on manipulation, contemplation, change, and bereavement, with the clever and thought-provoking lyrical approach that’s unchanged over the decades. Musically the album is similar in tone to the previous two, not overproduced, with lots of space when needed. While the overall tone is quite mellow, there are many “gut punch” moments either in song or in words. “Puppet and the Puppet Master” kicks the album off with a speedy rock beat, acoustic guitars and the rasp of trademark flute – Anderson’s dexterity with this instrument still superb. We also get some trading off between Jack Clark’s guitar, the flute and a Hammond organ. Dig into the lyrics and I’m hearing a reflection on the role of the stage performer as both a puppet and a puppet master – as a minstrel of many years experience, Anderson will, of course, know all of the techniques to engage his audience.. and yet he’s the one dancing to their tune – perhaps a reflection on the role of a “heritage act” where the audience will demand certain songs and behaviors from the band. If that all sounds heavy, don’t worry – you can easily get lost in the jaunty melody … but there’s also lots there if you want to dig deeper! The piano led “title track” is next – it’s a song that couldn’t be anyone but Tull, so distinctive is its sound. This one is a song about curiosity, and those who think about the big questions in life… but ultimately end up changing their mind on a regular basis or indeed sit on the fence. Neither is criticised and you get the feeling that Anderson is reflecting his own personality in this lyric more than he would when, say, he’s wrapped in a character. Yet another shout for some great guitar work on this one. In “Dunsinane Hill,” it seems that Anderson’s Scottish roots lead him to “The Scottish Play,” mixing elements of Macbeth with the equally murderous world of politics. More great flute playing on this one and in fact the track could also work well as an instrumental as Anderson’s vocal is part-recitation. The recent trilogy of albums has seen Ian settle into a comfortable vocal style, part spoken, part sung which suits his timbre at this point in life. The roar, sneer and snigger of past Tull tracks wouldn’t necessarily fit what he writes today, and yet with the voice and the flute you’re never in any doubt who you’re listening to! “The Tipu House” is a folksier track, followed by “Savannah of Paddington Green” which returns to themes of climate change which certainly has been a familiar subject since the days of Stormwatch. “Over Jerusalem” starts with a bouncing Celtic folk theme and has a brilliant instrumental mid-section which overall gives it an epic feel. But when it comes to epics, well the prog fans ears prick up when they see a song that lasts longer than 15 minutes. So “Drink From The Same Well,” arguably the second longest track in the Tull canon if you treat Thick As A Brick as a single track, is one of interest. Some of the musical ideas stem from music created for Hariprasad Chaurasia, exponent of the bansuri, an Indian bamboo flute and appeared as instrumentals that Tull played live 20 years ago. Gathering those ideas together with lyrics themed around unity, it’s a showcase of instrumental styles covering jazz, folk and rock as well as Eastern styles – a real musical journey with superb playing throughout. The album closes with “Interim Sleep”, a spoken word piece, written about the passing of a loved one. It’s a mellow ending track, which finishes the album by staring into eternity. There’s no doubt that Ian Anderson’s creative well has not run dry, and his output in this decade alone has been of a very high standard. Curious Ruminant is perhaps the strongest of the three Tull albums released on InsideOutMusic, and it’s exciting to hear an artist who’s still producing music of this quality after so many years. For those who enjoy strong lyrical themes and subjects, there’s lots to dig into… and musically it’s full of great playing and virtuoso flute in particular.