JAIMEE HARRIS : BOOMERANG TOWN

1. Boomerang Town
2. Sam's
3. How Could You Be Gone
4. The Fair And Dark Haired Lad
5. On The Surface
6. Good Morning, My Love
7. Like You
8. Fall (Devin's Song)
9. Love Is Gonna Come Again
10. Missing Someone

Label : Fok'n'Roll Records

Release Date : February 17, 2023

Length : 46:53

Review (Written In Music) : Hier in Nederland koppelen we countrymuziek eigenlijk altijd aan Nashville, het country paradijs. We vergeten daarbij dat befaamde namen als Waylon Jennings, Willie Nelson, Kris Kristofferson, Townes Van Zandt en Steve Earle uit de olievelden rondom het cowboy gebied van Texas afkomstig zijn. Ook singer-songwriter Jaimee Harris beschouwt dit als haar geboortegrond, al is Nashville ondertussen wel haar huidige woonplaats. Als prille dertiger heeft ze al een leven met drankverslavingen en een hoop andere shit ervaringen achter de rug. Door dat verharde trieste zelfkantleven belandt ze op jonge leeftijd in de gevangenis, verder worstelen veel familieleden met depressieve zelfmoordneigingen. Niks rooskleurigs of romantisch aan. Folky Mary Gauthier redt haar van het trieste straatleven, helpt en begeleidt Jaimee Harris met het maken van de juiste keuzes, op muzikaal, maar ook op relationeel vlak. Deze geëmancipeerde feministische zangeres heeft een soortgelijke achtergrond, waarin de nodige zwarte dagboekpagina’s, drank, drugs, politiecellen, bedrog en zielenpijn ook het leven bepalen. Mary Gauthier is veel meer dan een geduldige leermeester, ondanks dat ze qua leeftijdsverschil gemakkelijk haar moeder kan zijn, vinden ze elkaar ook in de liefde. De liefde voor elkaar, de liefde voor de country en de liefde voor het muzikanten vak. Deze liefde voor de muziek delen ze met producer Mark Hallman die als multi-instrumentalist tevens de rol van bassist op zich neemt. In de intrigerende Love Is Gonna Come Again liefdesverklaring valt het allemaal als puzzelstukjes in elkaar. De Boomerang Town albumhoes symboliseert de ups en downs van het leven. Diep vallen, nog dieper vallen en uiteindelijk weer opstaan. Haat/liefde relaties en de aantrekkingskracht van haar geboortegrond. Het boemerang effect, dat je daar altijd weer terugkeert. Het vrijgevochten Thelma & Louise getinte Boomerang Town titelstuk is een volwassen terugblik op kinderlijke schuld en onschuld, idealistisch droombedrog, domme misplaatste acties, maar ook een plezierige onbevangen weemoedige tijd. Muzikaal en tekstueel gezien is het allemaal nog niet zo spannend en bijzonder, die diepgang legt ze wel in de aansluitende songs. Probeer maar eens uit dat negatieve leventje van de kleverige aan de barkruk geplakte kroegtijgers te ontsnappen. Het duistere Sam’s schets de uitzichtloze ellende van alcoholistische schrijvers, die hun inspiratie binnen de verrookte cafés opzoeken en zelf amper het besef hebben dat die vooruitziende blik zich tot het kleingehouden verrotte bestaan van de uitvoerende muzikant beperkt. Een uitgerangeerde artiest, verdrinkende in die uitgebluste neergaande spiraal. De hoofdpersoon van al dit gebeuren is degene die laat in de nacht de rekening moet ophoesten. In het sensuele The Fair and Dark Haired Lad is drank ook de grote verleider, en grijpt ze naar haar oude gewoontes terug. Bescheiden neemt Mark Hallman de mondharmonica partijen onder zijn verantwoording, waarna Brian Standefer het op cello afrondt. Verlies en het verleden afsluiten drukt een grote stempel op Boomerang Town. Het overlijden en het afscheid van het bevriende grote voorbeeld Jimmy LaFave staat op How Could You Be Gone centraal, met prachtrollen voor violiste Michele Gazich en Brian Standefer. Het meerstemmige einde leidt de iconische muzikant naar zijn laatste rustplaats. Een gitzwarte periode, doordrenkt met tranen en onbegrip. Een soortgelijk gemis overstemd Fall (Devin’s Song), en graaft diep in jeugdherinneringen, waarbij de dood van een jonge schoolgenoot centraal staat. Ze hervindt zichzelf in het geloof. Het grimmige On the Surface keerpunt heeft meerdere verwijzingen naar God, en het is dus niet onwaarschijnlijk dat er in toekomstig werk gospelinvloeden inmengen. BettySoo en Kris Nelson belichamen hierbij het achtergrondzang geweten, en bieden extra zielskracht aan. En dan ontwaak je tevreden in het kleingehouden Good Morning, My Love gitaarliedje. Waar de eenvoudige belevenissen weer waarde hebben, demonen verdringen en de accordeon van Mark Hallman het ochtendglorie verwelkomt. Missing Someone is een beetje thuiskomen, vergeten contacten oppakken, en die positieve spirit delen. De sobere Boomerang Town eenvoud overtuigt, al heb ik wat moeite als de theatrale dramatische countrysnik op de voorgrond verschijnt. Daar moet je een liefhebber van zijn, mij raakt het minder.

Review (Bluestown Music) : ‘Boomerang Town’ is al even uit, maar behalve de intrigerende cover van een ondersteboven neervallende vrouw, was het tweede album van Jaimee Harris me niet echt opgevallen. Haar verhaal (moeilijke jeugd, dronkenschap, terechtkomen aan de zelfkant van de samenleving en uiteindelijk toch succes in de liefde en als artiest) klonk iets te clichématig. Nadere beluistering van ‘Boomerang Town’ verplicht mij het geschetste beeld grondig bij te stellen. Bij dezen, dus. Eerst maar even de verkrijgbaarheid van ‘Boomerang Town’. Behalve in haar eigen ‘store’ (gesigneerd; zwart of rood vinyl, cd) is het album in NL in ieder geval te koop bij Velvet, Kroese, Bol.com, Sounds en Plato/Concerto. Opvallend aan het album van Jaimee Harris zijn de zanglijnen die ze laat horen, vooral in combinatie met de melodieën die de muzikanten ‘eronder leggen’. Die muziek is zeer ingetogen en opvallend ondergeschikt aan haar zang. Soms lijken het wel ‘worlds apart’, die niettemin prima bij elkaar passen. Het leidt tot Dylanesque ingekleurde uitvoeringen van haar composities, waarvan ze er twee schreef met haar partner Mary Gauthier. De gedachte aan de muziek van Dylan geldt eveneens voor de inkleuring van het geluid van een aantal nummers. The Fair and Dark Haired Lad, bijvoorbeeld, doet denken aan Dylan’s ‘Desire’. Ook op dat album lijken zanglijnen en muziek tamelijk van elkaar ‘losgezongen’ te zijn. Dylan draait er trouwens in live uitvoeringen van zijn songs sowieso zijn hand niet voor om vaak totaal andere zanglijnen te kiezen, maar dit terzijde. De muziek op ‘Boomerang Town’ is overigens veel minder uitbundig georkestreerd dan die op ‘Desire’. Maar met name de viool van Michele Gazich doet de gedachten afdwalen naar de vioolpartijen van Scarlet Rivera op het prachtige ‘Desire’ uit 1975. Een van de onderwerpen waar Harris over zingt is de (on)mogelijkheid te ontsnappen van je kleinburgerlijke afstamming, in haar geval uit het Texaans stadje Waco (inderdaad, van de beruchte ‘shooting’). De omschrijving van ‘boomerang town’ is in dit geval: in je hoofd teruggaan naar de plek waar je geboren bent en waaraan je -met alle bijbehorende obstakels en problemen- hebt kunnen ontsnappen. Daarnaast zijn ‘De Fles’ en ‘De Liefde’ twee van de onderwerpen waar Harris een aantal malen over zingt op haar nieuwe album. De Liefde heeft ze gevonden bij Mary Gauthier, een vrouw die ook met drankmisbruik, in haar geval van haar vader, werd geconfronteerd. Voor haar album ‘Drag Queens in Limousines’ schreef ze er in 1999 het aangrijpende I Drink over. Wanneer een muzikant als Mary Gauthier je partner is, zou je verwachten dat die mee zou zingen op het album. Dat is niet het geval: de female backing vocals komen voor rekening van Betty Soo, die zelf ook fraaie albums heeft gemaakt. Harris zelf verzorgt ook een aantal backing vocals. Nog mooier en prachtiger wordt het als er in een aantal nummers een muzikale dimensie wordt toegevoegd in de vorm van viool, viola (altviool) en cello. Dat serieuze en sonore instrument klinkt prachtig in haar muziek. Alsof ze ermee vlak bij je staat, in je eigen luisterwereld. Hoewel Harris geen echte ‘snik’ laat horen, maakt de countryzangstem van Harris het zo nu en dan lastig haar teksten goed te verstaan. En dat is jammer, want daarmee gaat de strekking van een deel van die teksten dus makkelijk verloren. Gelukkig kun je de teksten en de credits van ‘Boomerang Town’ vinden op internet. Al met al is dit album van Jaimee Harris een fraai, goed gemaakt en zeker niet doorsnee schoolvoorbeeld van country singer-songwriter Americana. Een aanrader, dus. Tot slot (1): twee citaten over Jaimee Harris en ‘Boomerang Town’. “Her second album is the astonishing Boomerang Town… it further demonstrates the spellbinding writing skills she demonstrated in Red Rescue. It is a folk album with Americana leanings, generally slower than her debut and addresses many issues including love, emotional distance, death, grief, family, isolation, and inequality…Devastatingly honest songwriting.” — AmericanaUK “Harris pulls off a skillful balance of craftsmanship and heart on Boomerang Town. With her moving vocals and airtight lyricism, Harris has created not only a sonic tour of small-town living, but a songwriting tour de force.” – 9/10 stars (!!) Holler. Tot slot (2): een boodschap van Jaimee zelf. “Welcome to Boomerang Town. What started as a small seed in 2016, was nurtured over many years, and brought to life in the studio is now out in the world. I can’t thank you enough for all of the encouragement and support you’ve given to me throughout this process. It has meant the world to me and I’m so stoked to finally be able to share the entirety of the Boomerang Town album with you today. Boomerang Townis a collection of songs that helped me examine my upbringing, my hometown, the current political landscape, the enormous weight of grief, and the new-to-me joy of romantic love. Thank you for openly receiving these songs. The biggest honor for me would be that they find a way into your heart. Thank you for sharing this release day excitement with me. Tag me in your stories on Instagram @jaimeeharris as you listen so we can celebrate together!” Love, Jaimee.

Review (De Muziekplank) : In Nederland zijn zo’n beetje alle maatregelen in verband met Covid opgeheven. Toch hebben we nog steeds te maken met de naweeën, ook op muzikaal gebied. Het nieuwe album Boomerang Town van de van origine Texaanse singer/songwriter Jaimee Harris is daar een mooi voorbeeld van. Het zaadje voor dit indrukwekkende album werd tijdens de Covidperiode gepland maar toch hebben we tot nu toe moeten wachten op het eindresultaat. In 2018 was daar het debuut Red Rescue van de in Waco, Texas, geboren Jaimee Harris en in 2021 bracht ze nog een EP uit met zeven live-tracks. Dat debuutalbum kon wereldwijd op lovende kritieken rekenen. En toen stond de wereld stil vanwege Covid. In die periode bereikte de geboren Texaanse de 30-jarige leeftijd, voor velen een mijlpaal die al dan niet uitgebreid gevierd moet worden. Maar niet voor Jaimee die overigens in de singer/songwriter Mary Gauthier de liefde heeft gevonden. In plaats de slingers op te hangen keek Jaimee achterom en reflecteerde op haar leven tot dusver en haalde herinneringen op. Haar familie, de struggle om haar geboorteplaats te ontvluchten, de weg naar het succes maar en niet in de laatste plaats de politieke onrust en de maatschappelijke veranderingen zorgden voor inspiratie. Resultaat zijn tien prachtige Folk-Country songs waarin ze met haar bijzondere stem ons meeneemt in haar verhalen die soms autobiografisch zijn. Met het zeven minuten durende titelnummer wordt meteen de toon gezet. Het verhaal over een jong stel dat het maar niet lukt om weg te komen uit het dorpje waar ze wonen. Qua thema en verhaallijn doet het me denken aan The River van Springsteen. De stem van Jaimee met dat mooie timbre zingt op enig moment ‘As for me, the only dream I’ve ever had / Is gettin’ out of this boomerang town’. Het nummer is elke seconde van de zeven minuten waard en verveelt nergens. Qua sound is het album wat ingetogener dan het debuutalbum maar daar wordt het kwalitatief niet minder van. Sterker nog, de Folk-achtige liedjes lenen zich perfect voor die mooie stem van Jaimee die zo nu en dan dat fijne trillinkje heeft. Nummers als ‘Sam’s’, ‘ Good Morning, My Love’ en ‘On The Surface’ hebben een mooi akoestisch karakter waarbij viool en cello worden toegevoegd om de nummers verder in te kleuren. Mooi en persoonlijk is ‘How Could You Be Gone’ dat naast over een overleden vriend ook over de dood van vriend Jimmy LaFave gaat. De subtiele strijkers zorgen voor een mooi melancholieke lading bij dit nummer dat Jaimee samen met Mary Gauthier schreef. ‘The FairAnd Dark Haird Lad’ is één van de meest uptempo tracks en hier snijdt ze de verslaving aan en bij ‘Fall (Devin’s Song) keert ze terug naar haar jeugd toen een voormalig klasgenootje per ongeluk werd doodgeschoten. De laatste twee nummers zijn wat positiever van aard waarbij de vlot lopende en sterke afsluiter ‘Missing Someone’ absoluut voor een positieve vibe zorgt. Boomerang Town mag dan een wat rustiger karakter hebben, elk nummer is smaakvol, elke gezongen noot raak en de soms wat doorleefde stem van Jaimee is een genot om naar te luisteren. Een absolute prachtplaat met tien hele smaakvolle luisterliedjes. Veel luisterplezier!

Review (No Depression) : On her sophomore album, Boomerang Town, Jaimee Harris weaves spellbinding tales, wrapping stories of home, grief, loss, addiction, and love into deeply moving atmospheric music. The title track tells the story of two people longing to leave their small town where people “spin in circles, round and round” but constantly being pulled back by a variety of forces. Sammy Powell’s soaring B3 mimics the high-flying dreams of the couple — “it feels like soarin’, it feels like flyin’” — and Harris’ rich vocals, backed by harmonies from Betty Soo and Kris Nelson, convey the couple’s yearning and their heartfelt desires. With its swirling cellos and gently fingerpicked guitars, the melancholy chamber folk ballad “Sam’s” pays tribute to a bar that offers both protection from the outside world to folks cycling through alcoholism and a kind of redemption that emanates from the community in the bar itself. As “How Could You Be Gone” moves from its spare opening guitar strums and aching vocals to the ethereal chorus of voices toward the song’s climax, the song evokes the stages of grief as it proceeds from mourning to the celebration of life, all the while cannily refusing ever to accept death. Lilting fingerpicking floats beneath “Fall (Devin’s Song),” a tender story about a mother writing memories of her son, Devin. The roiling “On the Surface,” with its propulsive movement fueled by Andre Moran’s shimmering lead guitar, contrasts those who have a narrow view of Jesus that marginalizes others — “Skim the text, find the lines that feed your purpose / It’s so easy to love your brother on the surface” — with those whose view derives from the stories of a man whose love embraces all and “travels over many shores, through rivers, canyons, prison doors.” The album closes with the upbeat “Missing Someone,” a bright affirmation of the love and yearning that live at the heart of absence. Like Eliza Gilkyson, Gretchen Peters, and her partner, Mary Gauthier, Harris explores the emotional terrain of human relationships, illuminating what glows in the dark shadows of the human heart. Harris’ emotionally expansive vocals ring with a crystal clarity and pull from her cinematic songwriting a poignant core of feeling that reverberates with every note.