JACOB ALON : IN LIMERENCE

1. Glimmer
2. Of Amber
3. Don't Fall Asleep
4. I Couldn't Feed Her
5. Confession
6. Elijah
7. Liquid Gold 25
8. August Moon
9. Home Tapes
10. Zathura
11. Fairy In A Bottle
12. Sertraline

Label : Island

Release Date : May 30, 2025

Length : 46:29

Review (Dansende Beren) : Jacob Alon had welgeteld een goed getimede snik nodig om ons volledig in vervoering te brengen. Het pad van de Schotse singer-songwriter volgen we nu al ruim een jaar op de voet nadat hun ons het afgelopen jaar nog volledig tot rust bracht op het Dageraad-podium op Live /s Live. Sindsdien is er veel veranderd. Begin september loste Jacob een ontwapenende debuutsingle met “Fairy In a Bottle“. Het visitekaartje werd er eentje waarbij de puurheid, de eerlijkheid en de gave er vanaf spatte. De rode loper naar debuutalbum In Limerence werd meesterlijk uitgerold met nog een aantal imponerende nummers. Sinds eind mei ligt de creatie nu in de rekken en dat is er eentje die het certificaat met vijf sterren meer dan verdiend. Het parcours van Jacob Alon kan je best omschrijven als hobbelig. Opgroeiend deed Alon in de Schotse stad Dunfermline, een stadje in de schaduw van de hoofdstad Edinburgh, waar nogal weinig te beleven valt en waar de meeste mensen nogal vasthouden aan oubollige principes. Jezelf zijn en bovenal je eigen identiteit ontdekken in een dergelijke omgeving speelde Jacob parten en na een paar moeilijke maanden vond hun onderdak in een gemeenschap van gelijkgezinden. Het is ook daar dat een groot deel van de nummers van In Limerence geleidelijk aan vorm kregen. Uiteindelijk werden de twaalf tracks samen met gevierd producer Dan Carey (werkte onder andere samen met Fontaines D.C., Wet Leg en Kae Tempest) afgewerkt in diens studio in het zuiden van Londen. In Limerence is een album geworden waar een hoop verschillende emoties op verwerkt werden. Van diepgravende trauma’s tot nummers over de liefde en de lust; de verzameling aan songs is een gevoelsplaat geworden waar voor ieder belangrijk sentiment een poëtische vertolking werd voorzien. Na het inleidende gitaargetokkel op “Glimmer” is “Of Amber” een nummer dat meteen de aandacht trekt. Het is de melancholische snik in de stem van Jacob Alon die zich meteen in je oor nestelt en waar je met volle aandacht naar luistert. Het is de fragiliteit die zowaar wat aan Jeff Buckley of Adrianne Lenker doet denken, maar dan uiteraard met een volledig eigen timbre en gevoel. Iets minder breekbaar, maar daarom niet minder ontroerend gaat ook “Don’t Fall Asleep” naar het hart. Alon laat in vier en een halve minuut herinneringen tot fictie verwerven en creëert op het nummer een gevoel van verbinding tussen mensen die elkaar niet kennen. In zekere zin is “Don’t Fall Asleep” een utopie, maar wel eentje die enorm veel parallellen met de werkelijkheid vertoont. Het gros van het album is opgebouwd rond dezelfde elementen: een akoestische gitaar, sfeervol getik op drumvellen en de smachtende zang van Jacob Alon. Vernieuwend is het dus allesbehalve en daar is naar onze bescheiden mening ook weinig nood aan als je naar nummers als “Confession” en “Liquid Gold 25” kijkt. De pure eenvoud siert net deze creaties nog meer en geeft je als luisteraar tijd en ruimte om je te laten meeslepen door het verhaal. Het zijn in zekere zin trage groeiers die bij elke luisterbeurt aan schoonheid en betekenis winnen. Ook “I Couldn’t Feed Her” mag zich tot die categorie rekenen. Op het eerste gehoor is het geen nummer dat per se opvalt, maar door de ritmiek en de opbouw wikkelt het je uiteindelijk toch moeiteloos rond je vingers. De balans op In Limerence zit meer dan goed en over de volgorde van nummers is tamelijk goed nagedacht. Zo is “Elijah” in de buik van het album een sierlijk nummer dat weinig meer nodig heeft dan gevoelvol getokkel op de gitaar en een paar prachtige uithalen. Aangedaan zijn we dan weer door het verhaal op “August Moon”. In onverbloemde taal zingt Jacob over hun eigen ervaring tijdens een vakantie die getekend is door zelftwijfel en geweld. In een fluwelen arrangement opent de Schot een diepgaande wonde die nog steeds sporen achterlaat en die met een pakkend slot niemand onbewogen laat. Zelden hoorden we pijn en vertwijfeling zo reëel tot uiting komen. In de nasleep van “August Moon” geeft “Home Tapes” een klein contrast. In het nummer horen we geen gezang, maar wel een paar onschuldige geluidsopnames van Jacob’s kindertijd die de brug vormen naar de laatste drie nummers. De eindfase van In Limerence is er nog eens eentje die aangrijpt en waar de piekfijne composities voor opverende haartjes op de armen zorgen. Het serene “Zathura” is knap geproduceerd en neemt ons mee naar het hiernamaals waar prachtige weilanden, bosrijke gebieden en zingende vogels zich ontfermen over de engelen die te vroeg zijn heengegaan. Het zijn dergelijke metaforen en woordstromen die van In Limerence een knap staaltje poëzie maken. Ook debuutsingle “Fairy In a Bottle” maakte op deze wijze indruk en komt kort voor slot feilloos tot haar recht. Het einde van Jacob’s debuut is uiteindelijk bitterzoet. Op “Sertraline” laat hun voor het eerst de gitaren achterwege en zijn het onder meer strijkers die voor de laatste noten mogen zorgen. De sobere track staat symbool voor het moeilijke parcours dat Jacob Alon heeft moeten afleggen om tot dit punt te kunnen komen. In Limerence maakt indruk, ook zonder daarvoor een vernieuwende weg voor te moeten inslaan. Het zijn stuk voor stuk nummers die dicht bij het hart staan. Een hart van het peperkoeken soort dat net iets te veel heeft moeten kennismaken met de schaduwzijden van de mensheid. Een debuutalbum meteen met vijf sterren en een hoop lof bekronen, lijkt op het eerste gezicht misschien wat voorbarig, zeker als we kijken naar de groeicapaciteiten van de artiest in kwestie. Maar wie de tijd neemt om het album te beluisteren, te voelen en te begrijpen, zal al snel tot de conclusie komen dat In Limerence een meesterlijke momentopname is die ook over jaren nog zal raken. Een album en een artiest om te koesteren!

Review (Written In Music) : Muzikanten als de Schotse Jacob Alon moet je koesteren. Niet alleen vanwege het muzikale talent, maar vooral vanwege de breekbare zielenpijn. Hoe mooi popfolk album In Limerence ook in elkaar steekt, het is vooral de onderliggende hulpvraag die mijn aandacht trekt. Als je op je debuutplaat over de terugkerende nachtelijke onrust, partydrugs als vervanging voor de liefde (Liquid Gold 25) en de roes van antidepressiva (Sertraline) zingt is er iets gruwelijk mis. Het door Dan Carey geproduceerde In Limerence is een schrijnende verslaglegging van een gebrek aan weerbaarheid. Dit is melancholie ten top. Innerlijke twijfel omgezet in een brok aan emotie. Toch zit er tussen die zwaarte genoeg hoop verscholen. De jazzy aanpak breekt door de wolken heen en laat de zon laagdrempelig schijnen. Wat is het toch met deze romantische kwelgeesten, die dit gebrek aan liefde en de opvulling met leegte zo kunnen verwoorden. Jacob Alon staat nog bij het startsein van het leven, en bezit nu al het vermogen om je zo te ontroeren. Het liefste wil je een arm om hem heen slaan, stil koesterend vertroetelen en die aandacht geven. Juist door het gebruik van thuisopnames waar je nog een ongeschonden jeugdige Jacob Alon hoort, maken het allemaal zo lastig. Ergens moet het goed fout zijn gegaan. In het rustige Of Amber liefdesliedje zit een vreemde avontuurlijke twist als de slidegitaar er een spookachtige zilveren glans overheen legt. Het zijn de verlokkingen van de nacht, onheilspellend en donker. Een muzikaal hoogtepunt, wat hij vervolgens niet meer benadert. Het is vrij heftig. Don’t Fall Asleep verlangt naar het moment dat de geest haar gastheer verlaat en het lichaam koud aanvoelt. De angst voor het onbekende. Het is schrijnend hoe Jacob Alon zich door het nummer heen jammert. Geen gehuil in stilte, juist die tranen de vrije loop laten. De hoge kopstem raakt je diep in je hart. Daar zit de kracht, al doet die muzikale hemelse instrumentatie ook veel. Het is de interactie waarbij dit samen komt. Jacob Alon wordt nu al met de grote singer-songwriters vergeleken, dat is mij te voorbarig. Zelf heb ik meer met de meer geaarde nummers als het licht optimistische I Couldn’t Feed Her, zeker als hij de zwaarte van zijn vocale vermogen opzoekt, of het verhalend realistische Confession. Door het veelvoud aan geloofsverwijzingen ligt In Limerence in het verlengde van zijn Amerikaanse collega’s, daar leeft die aanpak veel meer dan in Groot Brittannië. Het is vooral de triestheid van zijn korte vertellingen wat empathie en sympathie oproept. In Limerence is een droomdebuut, maar die traditionele herkenbare dromerigheid mag hij in het vervolg wegfilteren. Het mag best wat directer en kaler. Er zijn teveel zangers met een soort van identiek stemgeluid, Jacob Alon maakt voor mij nog niet het grote verschil.

Review (The Guardian) : The title of Scottish indie-folk musician Jacob Alon’s delicate debut album may seem ironic: the phrase describes an intense kind of desire, and Alon’s music can be shatteringly desolate and lonely, their voice and fingerpicked guitar conveying isolation and introversion with raw clarity. But In Limerence makes a strong case for its name: isn’t desire, Alon seems to ask, one of the most incurably lonely feelings of all? These story songs – about youthful infatuation, reckless hedonism and one-sided obsession – are brittle and wounded, each zeroing in on a different strain of disappointment or heartache. Alon was born in Dunfermline, Fife, a city tucked between pockets of forest, and they play up the organic, semi-mystical nature of their music, performing in wings and Midsummer Night’s Dream-esque wreaths; In Limerence’s lyric sheet is filled with references to the cosmos, mythology and folklore. You can sense their fealty to Sufjan Stevens, who has also performed wearing wings and peppers his queer love songs with dense literary references. But some of Alon’s choices still feel frustratingly traditional. Of Amber and I Couldn’t Feed Her feature unique samples and unorthodox percussion, but the likes of Elijah and Liquid Gold 25 struggle for distinction among the ever-growing pack of folksy, post-Adrianne Lenker songwriters. Still, Alon’s perspective is well-realised, making In Limerence compelling enough to keep you tuned in for whatever’s next.