IMELDA MAY : 11 PAST THE HOUR

  1. 11 Past The Hour
  2. Breathe
  3. Made To Love (with Gina Martin & Dr. Shola Mos-Shogbamimu)
  4. Different Kinds Of Love
  5. Diamonds
  6. Don't Let Me Stand On My Own (with Niall McNamee)
  7. What We Did In The Dark (with Miles Kane)
  8. Can't Say
  9. Just One Kiss (with Noel Gallagher)
  10. Solace
  11. Never Look Back

Label : Decca

Release Date : April 16, 2021

Length : 40:10

Review (AllMusic) : Having transformed her sound with 2017's empowered Life. Love. Flesh. Blood, Ireland's Imelda May continues her bold artistic metamorphosis with her sixth studio album, 2021's 11 Past the Hour. At turns dusky and ebullient, 11 Past the Hour builds nicely upon May's past work as she continues to move away from the twangy retro-rockabilly of her early years and fully embrace the anthemic, yet still organic pop/rock she showcased on Life. Love. Flesh. Blood. Co-produced by Tim Bran (James Morrison, London Grammar), the album finds May joined by an elite cadre of special guests, all of whom add their distinctive pop charisma to the proceedings. Early in her career, May's vintage-inspired Chuck Berry-esque rock caught the ear of Rolling Stones guitarist Ronnie Wood, who then brought her on tour with him in 2019. Here, Wood continues the goodwill, applying his crunchy electric guitar riffs to several tracks, including "Just One Kiss," a very Stonesy duet with another special guest, Oasis' Noel Gallagher. Wood also plays on "Made to Love" a soulful pop anthem featuring backing vocals by noted women's rights activists Gina Martin and Dr. Shola Mos-Shogbamimu. That May, who has worked on charities dealing with homelessness and domestic abuse, chooses to spotlight two nonprofessional singers with strong activist voices speaks to the deeper messages at play in her work here. Equally uplifting is "Don't Let Me Stand on My Own," a folky and soulful Celtic duet with singer Niall McNamee that brings to mind Rod Stewart's '70s work with the Faces. May also brings along Last Shadow Puppets' Miles Kane for the wicked, Berlin-esque post-punk anthem "What We Did in the Dark." Thankfully, none of the guest choices seem overly calculated and primarily feel like natural additions to the album. Furthermore, while the duets are a highlight, May's solo work also shines here as she delves into the Johnnie Ray-meets-Portishead-sounding title track and proves her diva mettle on the rousing piano ballad "Diamonds." With 11 Past the Hour, May has crafted a generous, collaborative album that feels like she's lifting others up, just as they are lifting her.

Review (De Krenten Uit De Pop) : Imelda May imponeerde vier jaar geleden met een intens breakup album, maar kiest nu voor een wat gepolijster geluid, dat vanwege de uitstekende zang overeind blijft. De rockabilly albums van Imelda May vond ik nooit bijzonder, maar het vier jaar verschenen Life. Love. Flesh. Blood was een waar meesterwerk. 11 Past The Hour mist de finesse van zijn voorganger, maar is nog altijd een prima album, waarop de Ierse zangeres wederom haar zangkunsten etaleert. De songs op het album zijn soms wat te gepolijst, maar er valt ook veel moois te ontdekken op het album. Na een breakup album komt Imelda May op de proppen met een album dat in ieder geval aanvoelt als een feelgood album. Het is niet altijd even bijzonder en soms zelfs wat gewoontjes, maar de Ierse muzikante blijft een geweldige zangeres en songwriter. De Ierse singer-songwriter Imelda May brengt al sinds het begin van het huidige millennium albums uit, maar lange tijd was ik niet overtuigd van haar kwaliteiten. Dat veranderde in 2017 toen het werkelijk prachtige Life. Love. Flesh. Blood verscheen. Op dit wat weemoedige breakup album maakte Imelda May wat mij betreft diepe indruk. Dat was deels de verdienste van topproducer T-Bone Burnett en geweldige muzikanten als Marc Ribot, Patrick Warren, Carl Wheeler, Jay Bellerose, Jools Holland en Jeff Beck, maar de Ierse muzikante deed zelf ook een flinke duit in het zakje door zich als een volleerd crooner te manifesteren. Bijna vier jaar na Life. Love. Flesh. Blood is Imelda May terug met een nieuw album. 11 Past The Hour moet het doen zonder een topproducer als T-Bone Burnett en ook de lijst gastmuzikanten is een stuk minder indrukwekkend dan de vorige keer, al zijn gastbijdragen van Noel Gallagher, Miles Kane en Ron Wood natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 11 Past The Hour maakt niet zo'n verpletterende indruk als zijn voorganger, maar het is een prima album met een paar uitschieters. Imelda May is op haar nieuwe album (gelukkig) niet teruggekeerd naar het rockabilly geluid van haar eerste albums, maar laat wederom horen dat ze een geweldig crooner is. Ze doet dit met een stem die af en toe wat heeft van Pretenders zangeres Chrissie Hynde, maar Imelda May is een veel betere zangeres. Op hetzelfde moment zorgt de rock 'n roll in haar stem er voor dat 11 Past The Hour klinkt als het album van een crooner, maar dan vaak wel wat minder zoetsappig. Die rock 'n roll hoor je hier en daar ook in de instrumentatie. Direct in de openingstrack zwellen de strijkers stevig aan, maar je hoort ook mooie gitaarlijnen en een solo waarin de gitaren even mogen ontsporen. 11 Past The Hour mist de pure klasse van T-Bone Burnett en de souplesse van de muzikanten die hij voor het vorige album van Imelda May wist te strikken, maar de productie en instrumentatie zijn ook op het nieuwe album van de Ierse zangeres in orde. Waar Life. Love. Flesh. Blood vooral Amerikaans klonk, klinkt 11 Past The Hour een stuk Britser en waar Imelda May op haar vorige album de Amerikaanse rootsmuziek omarmde, hoor ik dit keer toch vooral soul en pop met hier en daar een uitstapje richting classic rock. Hier en daar is het me wat te gelikt of zelfs zoetsappig, maar laat Imelda May wel horen dat ze ook de concurrentie met bijvoorbeeld Adele aan kan als het moet. De wat stevigere songs op het album bevallen me net wat beter, al had het allemaal best wat ruwer of puurder gekund en ben ik niet zo gek op classic rock. Waar Life. Love. Flesh. Blood er in slaagde om de luisteraar diep te raken, is het nieuwe album van Imelda May vooral een album dat lekker weg luistert, met hier en daar een flinke uitschieter naar boven. Ook de sfeer op het album is anders dan dat op de zo goede voorganger, want Imelda May heeft de diepe dalen van Life. Love. Flesh. Blood achter zich gelaten en viert het leven weer. Ik wil de Ierse zangeres absoluut geen nieuw liefdesverdriet toewensen, maar Imelda May doet er wel goed aan om voor haar volgende album weer op zoek te gaan naar een topproducer en naar muzikanten die wat subtieler kunnen spelen. Ondertussen is 11 Past The Hour zoals gezegd een prima album, maar de vorige was echt veel beter.

Review (Pop Matters) : Irish singer Imelda May started her career as a fiery rockabilly filly whose spitfire vocals electrified audiences during the first decade of the 21st century. She began to diversify artistically during the 2010s, putting out the T Bone Burnett produced soft rock/Americana Life Love Flesh Blood (2017) LP and a critically acclaimed spoken word poetry EP, Slip of the Tongue (2020). May is much more popular in Britain and Europe than she is in America. U2's Bono, musician/television presenter Jools Holland, and Prince Charles of Edinburgh are among her more notable fans. May's latest album, 11 Past the Hour, seems a deliberate attempt to widen her audience in the US. The music is much more conventional than her earlier records and would easily fit on FM radio and Spotify playlists aimed at Adult Contemporary audiences. Let's face it. Rockabilly has limited commercial appeal (quick, name me three rockabilly artists under 30-chances are you couldn't even name one!). Many of her original fans have accused May of betraying their affections because of her exploratory journeys into different genres. That's clearly silly and specious criticism. Musicians should be encouraged to take risks and try new things. But it is true that 11 Past the Hour lacks the fire of her previous rockabilly records. It's not just that the old style is played faster with more gusto. May delivered the vocals with passion and enthusiasm. She doesn't seem to be having fun on her latest album, even on songs about pleasures of the flesh such as "What We Did in the Dark" and "Made to Love". Indeed, "Made to Love" provides an interesting example of the new album's problems. The song is ambitious both musically and intellectually. It includes contributions by Rolling Stone's Ron Wood and British-born Nigerian activist Shola Mos-Shogbamimu. The intentions are good. The lyrics address the plight of the world's poor and those discriminated against because of their sexual identities. Its very universality makes the song "meh". "I am every person that you meet," May sings over a steady beat. There is no tension, sexual or otherwise. When there is drama, such as on the allegedly George Floyd inspired "Breathe". (Please note that there are no specific references to Floyd in the song.) The build-up to a climax seems cliched. May's voice gets higher, and the drums get louder as the song rolls on. But nothing really happens. The last lines go, "What to do? What to do? Oh what to what to do?" The song was written before the recent verdict surrounding Floyd's death, but the lyrics seem even more indolent as a result. While "Breathe" may or may not be preaching acceptance and inertia. It's also not a clarion call for action or justice. Despite the album's flaws, 11 Past the Hour does have its merits. On "Just One Kiss", which features Oasis' Noel Gallagher on vocals and Ron Wood on guitar, May's voice sexily slithers through the sultry lyrics ("Send me to heaven, baby / With your lips, yeah"). She continually changes her intonations to show the intensity of her desire. The title track showcases May's ability to create a noir-type atmosphere by singing in a hushed, breathy voice with clipped phrasing. Sadness and sorrow seem to flow from her soul. The other cuts may suffer from being generic, but they reveal May's ability to sound professional. As mentioned, this album would fit right in on many modern stations. Only time will tell if this record gains the Irish singer more fans, but it should satisfy many who enjoy today's radio-friendly music.