IQ : FREQUENCY

1. Frequency
2. Life Support
3. Stronger Than Friction
4. One Fatal Mistake
5. Ryker Skies
6. The Province
7. Closer

Label : Giant Electric Pea

Time : 62:00

Release Year : 2009

Review (AllMusic) : It isn't hard to find listeners who aren't huge fans of progressive rock on the whole but are passionate followers of certain prog bands - and if you ask them why they enjoy Pink Floyd, Yes, or the Moody Blues so much more than they enjoy other prog bands, they'll tell you that their favorites have mastered something that the others haven't: great hooks. And without a doubt, hooks are a major reason why some of IQ's most devoted followers are people who don't necessarily buy a lot of prog rock CDs. Hooks are certainly a major plus on Frequency, which has an immediacy that a lot of prog recordings lack. This 2009 release is quite listenable, and the influences that have served IQ well in the past (including Yes, Pink Floyd, and pre-1980s Genesis) continue to serve them well on Frequency. This is, for the most part, a very moody album, but it is also very accessible - and appealing tracks such as "One Fatal Mistake," "Closer," "Stronger Than Friction," and "Life Support" are easy to absorb even if one isn't a seasoned prog rock listener. It should be noted that IQ have had their share of personnel changes along the way; on Frequency, their 2009 lineup consists of Peter Nicholls on lead vocals, Michael Holmes on guitar, John Jowitt on bass, Mark Westworth on keyboards, and Andy Edwards on drums. Thankfully, IQ's many personnel changes haven't affected them in a negative way - and even though Frequency isn't among their essential albums, it illustrates IQ's ability to continue providing memorable and very digestible progressive rock 28 years after the band's formation.

Review (ProgWereld) : Ah, IQ’s “Believe”! Al ruim 25 jaar worden Pendragon en IQ vaak in één adem genoemd. Beide bands heten ‘in het kielzog van Marillion’ te zijn opgekomen, ze zijn verreweg de belangrijkste vertegenwoordigers van de neoprog, en de groepen zijn beide niet heel productief. Niet zelden, zoals ook nu bij “Frequency” is het gat tussen twee cd’s vijf jaar. Als beide bands genoemd worden, gaat de voorkeur vaak enigszins uit naar IQ. Met “Frequency” zal daar verandering in komen. Wat is er precies aan de hand? Net als Pendragon, voelde IQ blijkbaar de noodzaak tot verandering. Immers, de groep kent een nieuwe drummer én een nieuwe toetsenist, de concurrentie is moordend en de band wil toch ook graag blijven scoren in de progscene. Pendragon zag de oplossing in een strakkere, ietwat modernere stijl die bij “Believe” (2005) weliswaar mislukte, maar waar men met “Pure” (2008) grandioos in slaagde. Bij “Frequency” is hetzelfde aan de hand. Ze kiezen bewust, maar nog onwennig een nieuwe inslag, maar twijfelen nog teveel, zodat – net als Pendragon dat overkwam bij “Believe” – het resultaat vooralsnog te wensen overlaat. Waar IQ op “The Seventh House” (2001) haast een jaren-90 sound aan de muziek meegaf, en “Dark Matter” (2005) de nostalgie van de jaren ’70 probeerde vorm te geven, lijkt “Frequency” bewust of onbewust de jaren ’80 in herinnering te roepen. Dat is vooral de schuld van toetsenist Mark Westworth die, wellicht in een poging zich te onderscheiden van zijn illustere voorganger, de meest denkbare foute toetsenklanken zijn apparaten tovert. Hij doet erg zijn best, maar als ik moet constateren dat zijn solo’s in Life Support mij aan de best leuke cd van de Franse band Skeem doen denken, dan is dat voor een band van het kaliber als IQ niet als compliment bedoeld. Toch heeft het toetsenwerk van Westworth ook wel iets verfrissends. Dat geldt zeker voor de drumpartijen van Andy Edwards, die in alle opzichten zijn voorganger overklast. Toch lijkt de groep hem aan banden te leggen. Tijdens de rustige passages wat drumwerk of spaarzame percussie laten horen schijnt bij IQ een erfzonde te zijn, en dat had juist een manier kunnen zijn voor Edwards om zich te onderscheiden. Is het allemaal zó slecht? Natuurlijk niet. Mike Holmes speelt de sterren van de hemel, hoewel ik hem in het sterk Steve Hackett-achtige Life Support haast hoor inhouden. Misschien vond hij het thema zó mooi, dat hij er niet van wilde afwijken. Hackett durfde dat in Spectral Mornings wel, maar goed. Zijn gitaarspel in Frequency is ronduit sterk te noemen, hoewel ik het thema waar het titelnummer (en de hele cd) mee opent een beetje sloom vind. Dat geldt ook voor het zouteloze openingsthema van Stronger Than Friction, een nummer waarin serieus acht minuten lang niets gebeurt, om dan ineens uit te barsten in werkelijk goede muziek. Op andere platen van IQ noemden we dat ‘spanningsopbouw’, maar op “Frequency” wil ik het eerder classificeren als ’tijdverlies’. Het zal duidelijk zijn: een aantal spaarzame hoogtepunten maken nog geen goede plaat. “Frequency” weet een durf aan nieuwe ingrediënten nog niet te koppelen aan werkelijk spannende muziek. Persoonlijk vind ik het jaren’80 sfeertje wel bij IQ-nieuwe-stijl passen, hoewel Westworth niet moet overdrijven natuurlijk. Laat ze het dan – bij de volgende plaat – doen zoals op Ryker Skies, zowaar een nummer waarop alles lijkt te kloppen. Bij The Province bekruipt me echter opnieuw het gevoel dat ik het allemaal eerder en beter gehoord heb, ondanks het waarachtig voortreffelijke drumwerk van Edwards. Al met al valt “Frequency” ontzettend tegen. Heel slecht is het niet, maar het is net zo’n cd als “Believe”. Elke keer zet je hem op en denk je: is hij nou werkelijk zo tegenvallend? Er staan toch best leuke nummers op. De keuze van verandering is toch op zijn minst lovenswaardig? Dat moge allemaal waar zijn, maar ik word van beide platen een beetje moe. Oh, laat IQ’s “Pure” snel komen!

Review (Background Magazine) : The first time I listened to the songs on this ninth studio album of IQ was on April 25th when I attended an outstanding, very inspired IQ-gig at De Boerderij in Zoetermeer. This concert was part of their promotional tour of the Frequency-album. The gig included the celebration of guitarist Mike Holmes’s birthday and a partly return of the first line-up with drummer Paul Cook. I was delighted about the new compositions, reminding me of The Wake (1985), my favourite IQ studio album. Back at home, I got even more excited after a few listening sessions of Frequency. Sometimes goose bumps appeared on my arms, for me the usual sign that I’m in a perfect prog rock mood! The album opens with the title track and after the sound effects we can enjoy IQ in its full splendour during the slow rhythms with a bombastic atmosphere featuring fiery and howling electric guitar runs and moving Mellotron-violin and Mellotron-choir eruptions by Mark Westworth, who replaced founding member Martin Orford in 2007. For me, this is the trademark of IQ. Very compelling and exciting! Then the moods change: from dreamy with warm piano and somewhat melancholic vocals to mid-tempo with tight drums and sensitive electric guitar. What a tension and dynamics and what a very promising first composition! In the other six tracks, IQ also finds a perfect balance between dreamy atmospheres, propulsive mid-tempo rhythms and bombastic outbursts embellished with great work on guitar and keyboards. We frequently hear mid-Genesis undertones: wonderful guitar play with the volume pedal, majestic Mellotron-choirs and sensational synthesizer flights in Life Support. The varied Stronger Than Friction has a strong vocal performance and a spectacular break, acoustic rhythm guitar, soaring strings and warm vocals, ending with Tony Banks -sounding Mellotron-choir drops. In the short and dreamy One Fatal Mistake, we hear mouth-watering vintage keyboard sounds of the Hammond, Mellotron and MiniMoog. In Ryker Skies we can enjoy propulsive bass play and the beautiful ballad Closer delivers strong vocals with tasteful guitar and keyboard colouring. However, my absolute highlight is the epic composition The Province, a constant ‘eargasm’ that continues for almost fourteen minutes! We can enjoy wonderful twanging twelve-string acoustic guitar, lush Hammond, impressive Mellotron-choirs and flashy MiniMoog-runs next to exciting and propulsive guitar riffs. New band member Andy Edwards delivers fine drum work accompanied by powerful Hammond-waves, a moving electric guitar solo with Mellotron-violin support and a warm ending with intense vocals and tender piano. The Province will certainly become a ‘future classic’. This is IQ at their best! It’s incredible how IQ have matured since Martin Orford and Mike Holmes founded the band in 1981. The band became an experienced unit: John Jowitt’s powerful and creative bass work is omnipresent and Peter Nicholls sings as never before. Over the years, IQ turned into one of the leading prog rock bands nowadays. With this new album, the band has delivered an excellent new album on which new keyboardist Mark Westworth shines. In my opinion, Frequency sounds even better than Dark Matter (2004) and the overall atmospheres come close to the magic of The Wake. Highly recommended and a big hand for these sympathic prog rock veterans!