IQ : DOMINION

1. The Unknown Door
2. One Of Us
3. No Dominion
4. Far From Here
5. Never Land

Label : Giant Electric Pea

Release Date : March 28, 2025

Length : 53:10

Review (ProgWereld) : Zes jaar na de release van Resistance ligt er eindelijk weer een nieuwe boreling van het vermaarde Britse neo-proggezelschap IQ in de schappen. “Men kan ons er niet van beschuldigen dat we overhaast te werk zijn gegaan,” zegt frontman Peter Nicholls desgevraagd met typisch Britse onderkoelde humor. Net als bij veel collega’s heeft ook hier covid deels als spelbreker gefungeerd. “Eigenlijk hadden we genoeg materiaal voor een dubbelalbum, maar dan had de release nog enige tijd op zich laten wachten en was het album minder coherent geworden,” aldus Nicholls. Dat laatste kunnen we met de huidige kennis van zaken natuurlijk niet beoordelen, maar dat er nu een coherent album voor ons ligt kan ondergetekende zonder enige schroom onderschrijven. De band doet op dit nieuwe album “Dominion” alles waar hij goed in is en smeedt dat tot een zeer smaakvol geheel. Om te beginnen is zanger Peter Nicholls op zijn best. Zijn heldere, warme stem, ‘met een bepaalde zweverige dramatiek’ (zoals collega Friso Woudstra dat ooit zo mooi omschreef) klinkt lekker vooraan in de mix. Ik hoop dat hij hier live mee wegkomt want hij moet het soms uit zijn tenen halen. De gitaarlijnen van Michael Holmes zijn niet bijster talrijk, maar wel om van te smullen. Neil Durant tovert de fraaiste toetsensounds uit zijn klavieren en levert, vooral met het gesampled kerkorgel, een essentiële bijdrage aan het aanzienlijke bombastgehalte van IQ. De ritmesectie speelt zelden een straight ritme, zit boordevol accenten en levert zo ook haar aandeel aan de IQ bombast. Lees dit s.v.p. niet als een negatieve kwalificatie, maar in sommige tracks, zoals The Unknown Door en No Dominion worden we met een overdaad aan bombast geconfronteerd en dat zijn de momenten dat ondergetekende afhaakt. Verder hebben de heren het muzikale aspect MELODIE gelukkig weer hoog in hun vaandel staan. Elke track is hiervan doordrenkt en dat maakt het totaalplaatje zeer genietbaar. Luister maar eens naar de opening van het album. Uit de toetsen van Durant klinkt een trompet (offstage) en horen we een radiofragment van Neville Chamberlain vanuit Downing Street in 1939 met, wat later zou blijken, een onheilspellende boodschap. Daarin zijn vanzelfsprekend parallellen te vinden met het huidige tijdsgewricht. Vervolgens zingt Nicholls: Who should find this unknown door Shielded from the light Long before a world at war Beyond the veil of night Begeleid door de ijzige synthesizersounds voel je onderhuids de spanning en het onheil zich aandienen. Met een subtiele opbouw kondigt zich bij elke nieuwe stap een nieuwe laag van dreiging aan. Het akoestische gitaarintermezzo bij de vijfde stap is van ongekende schoonheid. Daarna brandt de band los. Een onheilspellend instrumentaal decor waarover Nicholls zijn melodieuze vocalen uitstrooit. Soms doen de baspedalen je broekspijpen sidderen. Pure nostalgie! In het middendeel een heftig bombastisch strijdtoneel dat naar mijn zin iets korter had gemogen. Op het eind komt de fraaie openingsmelodie terug in een uiterst pompeuze setting, als een ware victorie, compleet met kerkorgel. Voordat het zover is, hebben we een paar prachtige gitaarmelodieën gehoord van Holmes. De tracks Far From Here en Never Land zijn beide een stuk korter maar wel op dezelfde leest geschoeid. Daarbij vormt Far From Here in mijn oren de perfecte mix tussen de prachtige melodieuze zanglijnen, bombastische ritmiek en toetsenspel en de fraaie gitaarmelodieën van Holmes. IQ op zijn best! De titeltrack No Dominion is een fraaie powerballad met opnieuw sterke zangmelodieën in het couplet en nét iets te dik instrumentaal aangezet in het refrein. Het intieme, folky One Of Us, vormt een mooi contrast met de rest van het album. Het nummer doet mij denken aan Two Of Us van het “Let It Be”-album van The Beatles. Fraai tokkelend begeleid op de akoestische gitaar door Holmes, zingt Nicholls hier lekker relaxt. Durant legt er vervolgens een prachtig, transparant, engelachtig toetsengordijntje overheen. Al met al hebben de heren weer een knap album uit hun IQ-koker geschud, waarbij opvalt dat elk nummer met een rustig intro begint. Dat zijn ook de passages waar Peter Nicholls’ vocalen het best tot hun recht komen. Ik ben benieuwd hoe de band deze, bij vlagen heftige, muziek op het podium voor het voetlicht zal brengen.

Review (Written In Music) : Dominion is op en top IQ. Met de bezetting sinds 2011 ongewijzigd hebben Paul ‘Cookie’ Cook, drums en percussie, Neil Durant, toetsen, Tim Esau, bas, baspedalen en achtergrondzang, Mike Holmes, gitaar, toetsen en achtergrondzang en Peter Nicholls, lead- en achtergrondzang een erg sterk album gemaakt dat weer heerlijk epische nummers koppelt aan kortere tracks. Bovendien, door zulke sterke lange nummers te schrijven, maakt de band duidelijk dat ook met de steeds verder afnemende spanningsbogen bij veel luisteraars er nog veel mensen zijn die juist gefascineerd zijn door lange tracks met de nodige afwisseling. The Unknown Door tikt heerlijk meer dan 22 minuten weg en maakt meteen duidelijk hoe zeer de band al vanaf het debuut al die jaren geleden nog steeds in staat is om pakkende epische tracks te schrijven. Was destijds The Last Human Gateway de poort die de wereld van IQ opende, nu komen we erin via een onbekende weg. Stevig gedomineerd door toetsen en, wat dus ook opvalt in The Unknown Door zijn om te beginnen de heerlijke toetsenpartijen van Neil Durant die in alle jaren dat hij nu bij de band is, zich steeds opnieuw bewijst als rechtmatige en buitengewoon creatieve opvolger van toetsenkoning Martin Orford. Neil is geen klakkeloze navolger van Martin, weet juist zijn eigen accenten te zetten; juist daarmee is hij heel bepalend in het bandgeluid. Tim en Cookie moeten in het nummer flink aan de bak: de tempowisselingen zijn nu eenmaal niet van de lucht. Voortreffelijk gespeeld én gezongen én, het mag gezegd worden, met zeer fraaie gitaarpassages, ja, ook akoestisch én -solo’s van Mike. Het mag wel eens gezegd worden dat de solo’s en partijen van Mike al sinds jaar en dag hun eigen magische klank hebben én dat onderstreept hij nog eens met wat hij alleen al in het eerste nummer laat horen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de zang van Peter. Je zou misschien enige slijtage op zijn stembanden verwachten, maar nee, integendeel, je kunt je afvragen hoe Peter het voor elkaar krijgt: hij klinkt echt erg sterk op Dominion. Dus ook typische Nicholls-zanglijnen en tegelijkertijd ook accenten zettend in de teksten. Als je het begin al van de openingstrack pakt, de achtergrond met name ingevuld door Neil en dan de stem van Peter erbij. Is dat mooi? Oh, ja, zeker! Die eerste meer dan 22 minuten zijn in hun eentje al de prijs van de cd waard. Wat je in elk geval moet doen, is het album beluisteren met hoofdtelefoon: het samenspel van de band in de verschillende delen, de manier waarop de band de spanning erin legt én doorduwt, ja, zó hoor je IQ natuurlijk heel graag. Een vleugje bombast dus ook? Dat gaat er als vanzelf in én tegelijkertijd, ben je liefhebber van de band, dan weet je dat er passages zijn die bombast in zich dragen. Dan weet je ook dat het nooit bombast omwille van de bombast is, dan is het om de muziek kracht bij te zetten. The Unknown Door slaagt in elk geval met vlag en wimpel voor het examen intrigerende openingsnummers van langer dan 20 minuten, want van voor tot achter is het een heerlijke track. Keuzes in het leven waar je op een bepaald moment voor komt te staan, wat doe je dan, wat kies je dan? Een mooie gedachte achter een erg sterk nummer. One Of Us is van een heel andere orde. Een lied over een stel dat uit elkaar gaat waarbij de ene partner daar beduidend meer moeite mee heeft dan de ander. Herkenbaar voor velen, ongetwijfeld en erg mooi neergezet en gespeeld door de band. Glansrollen voor met name Peter, prachtige zang, Neil voor de heerlijke sounds en Mike voor het prachtige gitaarspel. No Dominion werd tijdens de laatste tour al gespeeld door de band. En jemig, wat is dat weer een uitzonderlijk mooie track. Hoe gaan we als mensen om met kansen, met mogelijkheden, met toeval of juist met lot. Geen ontzettend lange track, maar hemels opgebouwd met weer prachtige partijen van Neil, heerlijk werk van Cookie en Tim, erg fraaie zang van Peter en zo’n typische Mike-solo van ongekende schoonheid om via een fade-out in rare bliepjes en het opdraaien van een muziekdoos te eindigen. IQ - No Dominion. Lyric VideoIQ – No Dominion. Lyric Video Als het idee is dat Far From Here vervolgens opent met die muziekdoos, dan is de keuze voor het einde van No Dominion niet vreemd. Het nummer raakt aan het overlijden van de moeder van Peter, nu 2 jaar geleden én het nummer weet je volop te pakken met zijn rollercoaster aan beleving. Het is niet alleen fraai gezongen door Peter, het spel van de mannen is ook weer op en top. Cookie lijkt de kit zowat te geselen terwijl Tim er dwars over fraaie baslijnen speelt. Donkere klanken ook? Wis en drie! Het is IQ en dan weet je dat je niet zomaar een feest-cd aan het beluisteren bent. Neil’s partijen laten horen hoezeer hij afwisseling in zijn spel legt en Mike laat horen dat hij best nog eens in een thrash-metalband zou willen spelen. Dat is wellicht wat overdreven, tegelijkertijd, dat is wel zo, Far From Here brengt je gewoon in een nieuw brandpunt op het album waar veel gebeurt. En deze keer heeft de band er een goede 12 minuten voor nodig. Wil je afwisseling? Dan kun je dat krijgen. En dat is ook wat de band brengt met afsluiter Never Land. Natuurlijk, als Marillion-liefhebber vind je nu misschien wel dat IQ leentjebuur speelt, maar, geduld, de nummers lijken in het geheel niet op elkaar. Bovendien, dit heet Never Land. Het nummer gaat over een koppel dat zich nooit heeft afgevraagd hoe, als het einde zou komen, precies hoe dat vorm zou krijgen. Met in gedachten een nabij liefdevol koppel waarvoor dat van toepassing was en waarbij beiden onvermoed snel na elkaar overleden, is de emotie die in Never Land is ingebed zeer invoelbaar. Dominion is IQ op hun allerbest. Daar hoeven we geen doekjes om te winden. De band heeft eerder al erg fraaie albums afgeleverd waarbij je je misschien afvroeg of de band niet te zeer in oud progressief idioom was blijven hangen, Dominion laat in alle variëteit horen dat IQ in alle opzichten steeds is blijven doorgroeien. De stem van Peter Nicholls valt in de categorie Geschmackssache en ja, je moet geen allergie voor bombast hebben, als voor jou beide aspecten groene vinkjes opleveren, dan heb je grote kans dat Dominion voor jou ook zomaar één van de muzikale hoogtepunten van het jaar is. Wat een voortreffelijk album!

Review (Get Ready To Rock) : At the forefront of the progressive rock cognoscenti’s ‘Finest Prog Bands’ list since their debut ‘Tales From The Lush Attic’ in 1983 (when they were contemporaries of the so-called “Neo Prog” scene along with Marillion, Twelfth Night, Pendragon, etc.), IQ have an enviable body of work through twelve studio albums – always brilliant, occasionally exceptional, always too far apart… And so we arrive at album number thirteen, ‘Dominion’, six years on from 2019’s ‘Resistance’ and with a band much benefitting from a stable line-up since 2014’s epic ‘Road Of Bones’ album and still producing progressive rock of the highest calibre. ‘Dominion’s five tracks demonstrate the band’s ability to thrill every time they take to the studio with peerless songwriting, remarkable musicianship and a coherent, contemporary and articulate libretto that places them in a world of their own, all delivered with their usual panache. The five tracks are pretty much divided into two camps – the shorts and the longs, with three clocking in at under ten minutes and two mighty epics at a bladder-testing thirteen and twenty two minutes. The three shorter tracks would be outstanding cuts on any prog band’s album they’re so good, but, good as they are, it feels as though they’re the support act for the main event. ‘One Of Us’ is an acoustic work-out featuring Howe-esque picking from Mike Holmes and a terrific vocal from Peter Nicholls, ‘No Dominion’ is classic IQ (it couldn’t be anybody else) featuring a recurring ear-worm of a keyboard motif courtesy of Neil Durant (surely one the most under-the-radar keyboard players around) and ‘Never Land’ with its spacey keys intro seguéing into a pulsing riff with excellent bass work from Tim Esau overlaid with Nicholl’s envelope-pushing vocal – probably his finest vocal performance on the album. The twenty two minutes of opening track ‘The Unknown Door’ opens with a Vangelis-like clarion call played over Neville Chamberlain’s famous wartime broadcast and develops via pounding riffs and intertwining keys, all propelled by explosive drumming from Paul Cook, into an acoustic middle section, which is, in turn, kicked into next week with more duelling keys and guitar before finishing off with an uplifting coda. But, best till last, ‘Far From Here’ – at a mere thirteen minutes – opens as tinkling ivories prelude a tense intro into a classic IQ workout with great riffs calmed with delicate intricacies all overlaid with Nicholl’s other-worldly vocals, to produce a progressive rock masterpiece to match even their own finest work. I just don’t know how they do it. The bands that can put an album like this together are very few. In summary, outstanding, ground breaking, emotional and superbly recorded. But most of all, it’s a new IQ album – what’s not to like? An absolute blast.

Review (The Prog Report) : Although not quite enjoying the major commercial success of some of their contemporaries, British band IQ have nevertheless crafted a catalogue of top quality albums to rival anyone else’s in the prog rock universe. Any person familiar with IQ’s sumptuous and melodic music has a favourite album: until now mine has been 2014’s magnificent double opus “The Road of Bones”. With over 40 years of history, IQ have cultivated a fiercely loyal fanbase. Their annual “Legendary Christmas Bash” is an essential date in many calendars. At this year’s show, at London’s Islington Assembly Hall is on 20 December, IQ will be supported by fellow UK prog artists Returned to the Earth, who produced one of 2024’s major album highlights with “Stalagmite Steeple”. What a marvellous night that promises to be! “Dominion” is the thirteenth album in IQ’s 44 year career. The album is eagerly waited, coming six years after previous album “Resistance” – the longest gap between their albums. Says singer Peter Nicholls, “Yes, it’s been a long time coming (we couldn’t be accused of rushing these things!) but we’re confident this album is really strong and has been worth the wait. To be releasing a new IQ album in our 44th year feels genuinely exciting.” The album title and some of its lyrical themes are inspired by the 1933 poem “And death shall have no dominion” by Welsh poet Dylan Thomas. Explaining this in IQ’s recent interview with The Prog Report, Nicholls shared that “Dominion” is about making the best use of the time we have to create the best possible life. He says, “the world we live in is of our own making. Time and health are the most important commodities we have”. The message is clear. The time is now: if you can do it today, do so. Carpe Diem, indeed! Although IQ have experienced line-up changes in their history, the musicians on “Dominion” has been constant since 2010, with four members all being involved since the 1980s. Joining Nicholls is co-founder and guitarist Mike Holmes, bassist Tim Esau, Neil Durant on keyboards and drummer Paul Cook. Listening to “Dominion”, the chemistry between these five musicians is striking – a natural symbiosis that can only be achieved by playing together for decades. I can think only of Marillion and Rush that also exhibit such pure musical telepathy. All band members contribute stellar performances, with the production, mixing and mastering providing a sonic clarity and richness that allows everyone to shine. The musicianship on display is consistently impressive, but it must be said that Peter Nicholls is a dominant force on “Dominion”. “I sound on this album like I’ve always wanted to sound”, he told The Prog Report. One of the most recognisable and distinctive voices in prog, his style is like a hybrid of Jon Anderson’s graceful tones and the crisp enunciation of Maynard James Keenan (in his A Perfect Circle persona). Throughout this album, vocal melodies are exquisitely crafted and the vocals are front and centre of the mix, commanding attention with cut-glass precision. Also a superb lyricist, Nicholls’ voice sounds like it hasn’t aged a minute in 44 years – how many singers can claim that? With five songs and a fifty-three minute run time, most fans will salivate at the prospect of the 22 minute opening song, “The Unknown Door”. And well they might: it’s fabulous! A genuine epic, it’s a musical treat from start to finish without a single wasted moment. Neville Chamberlain’s unnerving war declaration speech is the springboard for several distinct movements that flow organically and deliver a cohesive listening journey. Thrilling instrumental passages, including exquisite guitar and keyboard solos and some awesome drumming, weave between some beautiful vocal-led segments. There are many goosebump moments and in the finest traditions of prog, the listener is taken on a musical odyssey and rewarded with more than one highly satisfying pay-off. Some respite is needed to absorb the magnificence of the preceding 22 minutes. Second track “One of Us” is a three minute acoustic song with sparse instrumentation and emotional vocals. It serves as a useful palate cleanser after the immensity of the previous song and the intensity of the next. (With today’s technology, I wish bands would remove the squeaks that are often heard in acoustic guitar recordings!) The song that follows, “No Dominion”, is extraordinary. My favourite track on the album, this incredible six minute song has a stirring instrumental intro (with remarkable keyboards by Neil Durant) and is blessed by a brilliant Mike Holmes guitar solo. There’s a fade-out ending (not the first of its type in 2025…) – I feel that a more definite climax would have suited the song well. In every other respect, this song is just wonderful. “Far From Here” is a twelve minute song of multiple movements which would make a great Brontosaurus shape on a sound wave chart (to steal a Marillion analogy). Bookended by atmospheric vocal/keyboard duets, the song’s highlight is an extended instrumental rock-out which features dynamite playing by the whole band and drummer Paul Cook in particular. It’s a sensational sequence with a ferocious power rarely heard in IQ’s music, showcasing the band’s immense talents at their formidable best. Album closer “Never Land” follows a familiar template of an affecting vocal by Nicholls with light instrumentation, gradually building until the full band bursts into action with dramatic effect. There are some impactful moments here and a super showcase for IQ’s trademark sound. I particularly liked the transitions between a syncopated groove and a straight ahead heavy rock feel. To be completely honest, I didn’t quite get the emotional pay-off I normally crave in an album closer. Appreciating the need to fit the album neatly onto two sides of vinyl, if I was sequencing the album I’d perhaps swap “Never Land” with “One of Us”. In its strongest moments, “Dominion” is phenomenally good. “The Unknown Door” and “No Dominion”, especially, are outstanding, and there’s an exhilarating must-hear passage in “Far From Here”. It’s my new favourite IQ album! It’s probably fair to say that the album doesn’t break a huge amount of new musical ground, but when a band has such an effective and enjoyable style, this is usually a good thing and it certainly is here. We can all think of artists who have changed their sound, with mixed results. IQ can be commended for doing what they do very well indeed. You can only admire the longevity of a band still producing an album this good in their 44th year. Happily, there’s clearly more to come – says Mike Holmes, “We did actually write a lot more material for ‘Dominion’, but this choice of songs (and the running order) feels like a cohesive album to me…it does mean that there’s already quite a bit of stuff ready for the next one”. Excellent news – we won’t be waiting long for more new IQ music! “Dominion” is sure to delight IQ’s many loyal fans and if you’re not yet a fan or have been IQ-curious for some time, make it a priority to check this album out. It’s an album that takes a while to ‘click’, but it’s extremely rewarding when it does – so stick with it! You’re likely to be delighted – and a voyage of discovery awaits you.