0

HUIS : NEITHER IN HEAVEN

1. Neither In Heaven
2. Synesthesia
3. Insane
4. Even Angels Sometimes Fall
5. Entering The Gallery
6. The Man On The Hill
7. The Red Gypsy
8. Memories
9. I Held
10. Nor On Earth

Label : Unicorn Digital

Release Date : May 1st, 2016

Length : 69:22

Review (Platendraaier) : De Canadese band Huis werd in 2009 door Pascal Lapierre en Michel Joncas opgericht, nadat de twee mannen in Nederland inspiratie hadden opgedaan voor een nieuw muziekproject. Het duurde echter nog tot 2014 voordat het veelgeprezen debuut Despite Guardian Angels in de winkels verscheen. Gitarist Michel St-Père bracht vorig nog het prachtige Delusion Rain uit met zijn band Mystery, maar is inmiddels ook een vaste waarde geworden binnen de band Huis. Toetsenist Pascal Lapierre moest wegens familieomstandigheden in 2014 de band verlaten en is inmiddels vervangen door Johnny Maz. Waar de naam al een duidelijke verbinding oproept met hun populariteit in Nederland, daarnaast betekend Huis ook nog eens huisdeur in het Frans, is onder de gastmuzikanten Gerben Klazinga van het Nederlandse Knight Area te vinden. De aanwezigheid van de vele toetsinstrumenten speelt nog steeds een hoofdrol op het tweede album Neither In Heaven, maar de algemene structuur is wat steviger geworden, mede door het gitaarspel van Michel St-Père. Vanaf de opkomende klanken van de synths in titeltrack Neither in Heaven wordt de muzikale toon van het album neergezet. Het duistere karakter dat over het gehele album zweeft brengt de zware gitaarstorm van Michel in het nummer. De pianoklanken van gastmuzikant Nathan Vanheuverzwijn voeren het tempo naar beneden, voordat de toetspartijen van de bandleden de muzikale reis laten beginnen. Op Synesthesia worden de menselijke zintuigen vermengt in de stevige gitaarklanken, op een ondergrond van fraai opgebouwde toetspartijen. De mellotron straalt de kracht van het nummer uit, maar een hoofdrol is weggelegd voor de moog synthesizer van Johnny Maz. Sylvain Descôteaux brengt met zijn zang de zintuigen in beweging, om vervolgens de geluiden met het oog waar te nemen en het leven met het oor te betasten. De gitaarkracht wordt als een web over de ontroerende keyboardpartijen gespannen. De droomwereld die zich opent onderscheid zich nauwelijks van de werkelijkheid, het roept verwarring op en lijkt het leven uit te blazen. Het gelach van kinderen doet de harmonieuze zang naar een hoger plan stijgen. Het is de herhaling van elementen die door de korte passages met de klanken van de moog extra benadrukt worden. Het laatste deel van het nummer speelt verder in op de gezamenlijke kracht, te horen in de complexe lagen van de moog, mellotron en gitaren. Insane vervolgd de richting die Michel Joncas met zijn geschreven teksten en muziek is ingeslagen. De gitaarriff en baspartijen brengen het doldwaze nummer in beweging, waar de drumpartijen wat meer structuur aan het geheel geven. De band weet de veranderingen in snelheid en instrumentale secties nog wat beter op elkaar af te stellen vergeleken met voorgaand album. Vooral in dit nummer is de productionele kwaliteit duidelijk merkbaar, hoorbaar in de geruisloze overgangen tussen synth- en gitaarsolo's. Gerben Klazinga toont aan dat hij de complexiteit van de moog weet te vertalen naar de melodieuze delen van het nummer. Op Even Angels Sometimes Fall komt de muzikale toon in rustiger vaarwater terecht. De keyboardklanken ondersteunen de ritmesectie en voeren het nummer de positieve zin van het leven in. De gitaarsolo brengt de opbouwende klanken van de drum wat meer diepgang toe. De wereld ligt aan je voeten en het avontuur van elke dag ontpopt zich in het muzikale samenspel. Met het openen van een deur worden we welkom geheten in Entering the Gallery. Het pianospel brengt de pracht van de kunstenaars in beeld, voordat we onze fantasieën in de meeslepende klanken van de mellotron de vrije loop laten gaan. Het nummer van Sylvain Descôteaux leunt op het Pink Floyd-achtige gitaarspel van St-Père. Het korte nummer ontwikkeld zich tot een aangenaam schouwspel tussen gitaargeweld en zware synth en mellotron partijen. Wanneer de storm en donder boven de keyboardklanken uitstijgt dringen we de duisternis in van The Man on the Hill. Felle uithalen op de gitaar zorgen voor de opzwepende klanken van de drums. De man die opdoemt staat er levenloos bij en begeeft zich aan de donkere kant van het leven. Het terroriseren van het land om hem heen doet de mensen verschrikken en laat de kracht van het kwade toenemen. De ritmische klanken stomen op in de keyboards en de zware gitaarpartijen. Zal het licht wederkeren of zal de duisternis voor altijd de wereld in zijn schaduw laten? Opnieuw vermengen realiteit en fantasie met elkaar en worden levensvragen teniet gedaan door het naderende onheil. De flamenco klanken van The Red Gypsy onderbreken de muzikale richting van het album, al doen de teksten van Descôteaux anders vermoeden. De zigeunerin eist de hoofdrol op in de passie van haar dans, waarmee de omringende menigte in haar macht wordt gehouden. Van de funky overgang komen de synth en keyboardklanken à la Keith Emerson al snel voorbij razen, gevolgd door een krachtig onthaal. De terugkerende zwoele klanken brengen de zigeunerin onder de aandacht en laten haar schoonheid voor eeuwig vastleggen in het menselijk geheugen. Op Memories worden de herinneringen gedragen van een pijnlijk verleden. De liefde die zich ontvouwd in de korte beelden die door je hoofd schieten. De pianoklanken en harmonieuze zang doen de ontroering stijgen, al wordt het nergens echt te zoetsappig. De herinneringen ontwikkelen zich tot twijfel of de geliefde persoon wel werkelijk geleefd heeft. De synthesizers drijven de gedachtes verder het geheugen in, om vervolgens de melodielijnen verder te laten ontwikkelen in de marcherende drums en onderliggende mellotron. De kracht van St-Père's gedreven gitaarspel zorgt opnieuw voor boeiende muzikale passages en goed onderbouwde lagen. Zowel de synths als de keyboards weten de solo van de gewenste aansturing te voorzien. De overgebleven vader en zoon doen het verdriet vergroten, wanneer het moederfiguur niet meer in hun leven is. I Held volgt als een kort instrumentaal onderonsje, bewegend door de buitenaardse klanken van bellen, synths en mellotron. De drukkende gitaarpartijen zorgen opnieuw voor afwisselingen in zowel de snelheid als de intensiteit van het nummer. Met slotnummer Nor on Earth worden we het verleden ingeworpen, rennend als kinderen door de bossen tijdens de donkere nachten. De herinneringen roepen opnieuw pijn op over degene die we verloren zijn. William Régnier zorgt met zijn akoestische gitaarspel en achtergrondvocalen voor het nostalgische karakter. De terugblikken op het verleden doen zo nu en dan denken aan de muzikale stijl die Steven Wilson tot in de puntjes heeft weten te perfectioneren. Ook hier zijn het de ontroerende overgangen die de instrumentale delen in het volle zonlicht zetten. Van de meeslepende en prachtig ontvouwde gitaarsolo tot aan de doeltreffende manier waarop de synths en toetspartijen zich ontwikkelen. Vanheuverzwijn speelt met zijn terugkerende pianospel in op de emoties van de luisteraar. Het verdriet dat met het nummer wordt weggespoeld laat de hoofdpersoon achter in een plek tussen hemel en aarde. Op Neither In Heaven toont het Canadese Huis aan niet stil te hebben gezeten na hun fraaie debuut Despite Guardian Angels, sterker nog de muzikale perfectie brengt de muziekpatronen en zang nog dichter bij elkaar. De stevige passages worden zonder problemen afgewisseld met de ontroerende kracht van de rust. Descôteaux zangpartijen zijn overtuigend en slepen de luisteraar mee naar andere werelden, waarbinnen de emoties steed maar weer worden aangewakkerd. Ondanks het onevenwichtige muziekstuk The Red Gypsy slaagt Huis erin de voortgaande lijn te vervolgen en is de productie van het geheel strak uitgewerkt. De band heeft zich hiermee definitief gevestigd in het neoprog circuit en mag een plekje uitzoeken in het muzikale hiernamaals.

Review (ProgWereld) : Elk jaar duikt er tenminste één band op die vanuit het niets met een knaller van een album op de proppen komt. In 2014 was dat zonder twijfel het Canadese Huis. De twee oprichters waren ooit als Knight Area cover band begonnen en na een bezoek aan Nederland was er genoeg inspiratie om een eigen album te produceren. Het werd "Despite Guardian Angels" en dit album het werd een halve ode aan ons kleine landje. De liefdesverklaring was wederzijds, want vele progminnende Nederlanders sloten deze neoprog band direct in hun hart. En nu, netjes twee jaar later, is er het tweede album. Een tweede album is altijd een stuk spannender dan een debuut, want de lat en de druk liggen een stuk hoger. Na een eerste luisterbeurt kun je echter direct concluderen dat de band zicht uitstekend heeft ontwikkeld. In de bezetting zijn twee veranderingen opgetreden. Zo is gitarist Michel St-Pére van Mystery vast bandlid geworden. Dat is niet alleen muzikaal een goede zet, maar zeker ook commercieel. De door familieomstandigheden opgestapte Pascal Lapierre leek een grote aderlating voor de band. Maar daar blijkt geen enkele sprake van te zijn. Zijn opvolger Johnny Maz levert geweldig werk af. Na het horen van het lekker lange Synesthesia aan het begin van het album ben je al overtuigd. Zijn stijl is te vergelijken met die van Clive Nolan, Gerben Klazinga (Knight Area) en Erik Laan (Silhouette). Wat de band ons op dit schijfje voorschotelt is neoprog van het lekkerste soort. Een pakkende smeltkroes van alles wat dit genre mooi maakt. Als referentie kun je denken aan bands als Mystery, Marillion (beginperiode), Clepsydra, Silhouette, Knight Area (beginperiode) en IQ. Lekker meeslepend en vol emotie. De zang van Sylvain Descôteaux is erg sterk. Vooral die passages waarin zijn stem gedubbeld wordt zijn geweldig. Luister maar naar Even Angels Sometimes Fall. Hierin hoor je meteen ook weer de meerwaarde van toetsenist Johnny Maz die er ingetogen zalig op los soleert. Op dit album pakt de band geweldig uit met slepende gitaarsolo's, van die grootse toetsenmuren, golven Mellotron, ronkende baspedalen en heerlijke tempowisselingen. Maar nergens vliegt de band uit de bocht. Steeds weer weet de band de juiste balans te vinden en waarin de song centraal blijft staan. En dat is misschien wel het meest sterke onderdeel van dit zilveren pareltje. Daar waar bands als Arena, Pendragon en Knight Area de echte neoprog steeds meer loslaten, bewijst Huis dat het genre nog steeds springlevend is. De band staat na twee uitstekende albums als een huis in het neoprog genre.