GREY DELISLE : DRIFTLESS GIRL

1. Where You're Coming From
2. My Two Feet
3. Driftless Girl
4. Little Ol' White
5. The Ballad of Ella Mae
6. I Don't Wanna Want You
7. Pretty Jolie
8. Quick Draw
9. In The Living Room
10. Mama's Little Rose
11. Down From Dover

Label : Hummin' Bird Records

Release Date : May 31, 2024

Length : 37:44

Review (Written In Music) : Na een onderbreking van twintig jaar kwam Grey DeLisle in januari, een jaar na het coverproject Borrowed, aanzetten met She’s An Angel, zowat integraal opgebouwd met eigen songwerk dat naar de populaire country van de jaren zestig en zeventig refereert. Driftless Girl opent met Where You’re Coming From, een prachtige door Buck Meek (Big Thief) en Jolie Holland gecomponeerde countryballade. De dames werkten ooit samen aan een documentaire over The Carter Family en nu trok DeLisle Holland aan als producer terwijl Meek samen met Adam Brisbin het snarenwerk aanlevert in een voltallige begeleidingsband. Nog voor de titelsong passeert een interpretatie van het van Murry Hammond, bassist van Old 97’s’, afkomstige My Two Feet op rauw vervormd gitaarwerk. “She lost her heart to an Amish boy neath the covered bridge, mother hung her washing in the west prairie sunshine, she’s a driftless girl, she don’t need you” woorden uit de beeldrijke titeltrack Driftless Girl, een dramatisch relaas over een rebels meisje op piano en scheurende fiddle in een aangrijpend duet met Nikki Grossman. Een meer bluegrass getint Little Ol’ While tippelt achteloos voorbij. Het samen met Julie Holland The Ballad of Ella Mae een indringend verhaal op sobere instrumentatie, mandoline en samenzang verwijzen naar de folk uit de Appalachen. Het op pedalsteel drijvende, in smart gedrenkte relatieverhaal. I Don’t Wanna Want You sluit perfect aan bij het primaire, traditionele countryballadewerk uit lang vervlogen tijden evenals de onweerstaanbare tegelslijper In The Living Room. Bij momenten herinnert DeLisle’s timbre met die gesmoorde snik aan Dolly Parton. Delisle luisterde deksels goed naar Dolly. Het met Holland gebrachte Mama’s Little Rose is onmiskenbaar schatplichtig en gemodelleerd op de signatuursong Coat Of Many Colors. De afsluiter het dramatische Down From Dover is overigens afkomstig van die iconische zangeres en songwriter. Grey DeLisle levert op haar beurt een(h)eerlijk, countryalbum dat naar het glorierijke verleden hunkert.

Review (De Krenten Uit De Pop) : Grey DeLisle maakte aan het begin van dit millennium een drietal geweldige albums, maar verdween lang uit beeld, tot haar terugkeer in 2022, die nu nog wat meer glans krijgt met het geweldige Driftless Girl Luister naar de muziek van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle en je waant je in het Nashville van de eerste helft van de jaren 70. Ook Driftless Girl laat zich weer nadrukkelijk inspireren door de countrymuziek van lang geleden en klinkt ook zo. Dat kan ook haast niet anders, want Grey DeLisle zingt zoals de grote countryzangeressen dat ooit deden. De doorleefde zang op Driftless Girl tilt het album flink op, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht is het album, door de bijdragen van onder andere Buck Meek en Jolie Holland van hoog niveau. Het volgende album schijnt al op de plank te liggen. Laat maar komen, want Grey DeLisle is in topvorm. Borrowed, het in de zomer van 2022 verschenen album van de Amerikaanse muzikante Grey DeLisle, ontdekte ik pas aan het begin van 2023. Borrowed was goed genoeg om Grey DeLisle vanaf dat moment goed in de gaten te houden, maar ook het eind 2023 verschenen en wederom uitstekende She’s An Angel pikte ik pas twee maanden na de release op. Je zou verwachten dat ik vanaf dat moment wel bij de les was, maar ik kom er nu pas achter dat er in februari alweer een album van Grey DeLisle is verschenen. Het is ook wel even wennen aan de hoge productiviteit van de Amerikaanse singer-songwriter, want tussen 2005 en 2022 verscheen er geen enkel album van haar hand. Grey DeLisle was 29 jaar oud toen ze in 2002 opdook met het briljante Homewrecker, dat aan de ene kant klonk als een stokoud countryalbum, maar dat aan de andere kant ook volop invloeden uit de alt-country bevatte. Met Graceful Ghost (2004) en Iron Flowers (2005) maakte Grey DeLisle nog twee uitstekende albums, maar hierna verdween ze uit beeld, tot ze in 2022 terugkeerde met Borrowed. In de tussentijd verdiende de Californische muzikante overigens de kost als stemactrice en dook ze op in flink wat Disney films. Ik hoor Grey DeLisle persoonlijk liever als zangeres en het is wat mij betreft dan ook heel goed nieuws dat er na Borrowed en She’s An Angel alweer een album van haar is verschenen. De vorige twee albums waren zeer de moeite waard en ook Driftless Girl is weer een uitstekend album. Het is wederom een typisch Grey DeLisle album, dat vaak klinkt als een countryalbum uit vervlogen tijden. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de stem van de Amerikaanse muzikante, die klinkt zoals de countryzangeressen klonken in de tijd waarin Grey DeLisle zelf nog in de luiers zat. De stem van Grey DeLisle doet me vooral denken aan die van Dolly Parton, die in Nederland niet altijd serieus is genomen, maar die moet worden gerekend tot de grootste countryzangeressen. De stem van Grey DeLisle komt met enorm veel power uit de speakers, maar de muzikante uit Los Angel legt ook veel gevoel en doorleving in haar zang, met hier en daar een fraaie snik als bonus. Op Driftless Girl werkt Grey DeLisle samen met Jolie Holland, die het album produceerde, maar die ook opduikt in twee fraaie duetten. Jolie Holland werkte op haar vorig jaar verschenen album samen met Big Thief gitarist Buck Meek en ze wist hem ook te strikken voor het album van Grey DeLisle. Driftless Girl trekt in eerste instantie de aandacht met de imposante stem van Grey DeLisle, maar ook het snarenwerk op het album is fantastisch, met hier en daar een glansrol voor de pedal steel. Net als zoveel andere albums van Grey DeLisle klinkt Driftless Girl als een countryalbum dat ook 50 jaar oud had kunnen zijn, maar de Amerikaanse muzikante blijft niet steken in de countrymuziek van weleer. Op haar nieuwe album verwerkt ze ook invloeden uit de folk, de bluegrass en de jazz, al vormt traditioneel aandoende countrymuziek wel de hoofdmoot op het album. Driftless Girl had me door de emotievolle vocalen en de instrumentatie zonder opsmuk direct in een wurggreep en het album is sindsdien zeker niet minder geworden. Op naar het volgende album van de Amerikaanse muzikante, dat ik hopelijk wel in de week van de release ga oppakken. Komt er al snel aan begrijp ik. Ik kan niet wachten.