GOLD STAR : BIG BLUE

  1. Come With Me
  2. Sonny's Blues
  3. Blue Moon
  4. It Ain't Easy
  5. Blue Sky To Blue Sky
  6. San Francisco Good Times
  7. St. Vincent De Paul's
  8. When You're Here
  9. Analisa Knows
  10. Deptford High St.
  11. If Ever You're Lonesome
  12. Be Here Now
  13. The Strangler

Label : Autumn Tone Records

Length : 37:31

Release Date : 2017

Review (Soundlab) : Bringing to mind the refractory cool of a young Scott Walker, Gold Star aka Marlon Rabenreither's image on the album cover of Big Blue is in marked contrast to Ryan Adams's on Heartbreaker, the album Big Blue most resembles. Adams adopts the pose of the self-assured rock star. Both play country-folk and blues as much informed by history as by their innate musicality. Folk music, the Parsons style of refurbished country, power-poppers Big Star and the white soul of Tim Buckley and Arthur Lee. All discernible here. Marlon Rabenreither aka Gold Star may occupy much of the same territory as Adams but channels the folk and pop lineage more distinctly. He delivers his vocals with a world weariness. A temperament more of a proper troubadour. You can imagine him playing guitar in 1960s Greenwich Village foretelling and deliberating over the ornery rather than insurgent concerns of young people. On 'If Ever You're Lonesome' he intimates to his lover that he would run to her in need, but then, what if he made her feel blue, or if he felt blue. Where would that leave them ? Answer: like every other couple on every second day, but heck, he makes it sound like such a weighty matter. Garnished with wilting pedal steel, and a light 70s jangle, 'Sonny Blues' is more L.A pop sunshine than southern troubadour, so the comparisons with Townes Van Zandt in the press releases are misplaced. Perhaps like Sun Ra it's just a cool name to bandy around. 'Blue Moon' and 'San Francisco Good Times' are classic examples of the parallel with Adams, both vocally and musically, and here the spirit of Gram Parsons is palpable. In 'Blue Sky to Blue Sky' Rabenreither shares vocals with an unnamed female harmonist, and the comparisons with Gillian Welsh and David Rawlings, or Emmylou Harris with John Prine/Gram Parsons/Ryan Adams might be made; sweetness imbuing the vocal, giving it a plaintive mood. A tale of loneliness and escape, the song is stripped of instrumental layers, as 'broken down' as our protagonist. On 'Analisa Knows' an added keyboard dirge to the omnipresent pedal steel adds gravitas to another pretty folk song. If the mood is occasionally uniform, Gold Star's Big Blue is a sombre treat.

Review (Take Root) : Een plaat die al een tijdje uit is. Maar: niemand weet dat. Want wie kent Gold Star? Niemand dus. Behalve een goede vriend van me die ik de plaat voor z'n verjaardag gaf. Sindsdien is hij fan. We zijn de enigen, schat ik. Wij, en Lucinda, als ze éven in Nederland is. Punt in kwestie: waarom kent niemand Gold Star? Omdat z'n platen hier superslecht verkrijgbaar zijn, that's why. Aan de muziek ligt het in elk geval niet. Want die staat als een huis. Lovende kritieken. Laaiende reacties. Razendenthousiaste fans. Waaronder fan nummer 1: Lucinda Williams. Vraag in kwestie: wie is Gold Star. Antwoord: Marlon Rabenreither, die z'n psych-rockclubje The Sister Ruby Band op pauze zette en solo liedjes ging schrijven - tot groot genoegen van Lucinda die hem stimuleerde de opnames uit te brengen en hem ondertussen in haar voorprogramma parkeerde. Z'n heerlijke debuut 'Dark Days' uit 2015 werd juichend ontvangen. (check die plaat lezers). 'Big Blue' is Gold Star's tweede. De plaat staat vol prachtige liedjes waarin wolkjes Wilco, snufjes Parsons en vleugjes Dylan doorklinken. Vol mooie melancholische songs waarin Marlon's karakteristieke stem optimaal tot z'n recht komt. Neem bijvoorbeeld 'Deptford High St.', met fraaie tekstregels als "But I left her standing, somewhere on Signal hill, I left my baby, you know she is there still, she is there still (.) I left her standing, but I don't know the reason why, so if you see my baby, tell her she's on my mind". Prachtig. En daar zijn er dan dertien van. Van het Adamsiaanse 'Come With Me' tot het Dylaneske 'The Strangler'. Een geweldige, fraai verwoordde dwaaltocht langs Marlon's diepste zielenroerselen. Vervat in een wonderschone productie, die rechtstreeks de top van m'n eindejaarslijst zal binnenzeilen. Dat u het alvast weet.