GLEN HANSARD : THIS WILD WILLING

1. I'll Be You, Be Me
2. Don't Settle
3. Fool's Game
4. Race To The Bottom
5. The Closing Door
6. Brother's Keeper
7. Mary
8. Threading Water
9. Weight Of The World
10. Who's Gonna Be Your Baby Now
11. Good Life Of Song
12. Leave A Light

Label : Anti

Length : 64:16

Release Date : April 12, 2019

Review (AllMusic) : The opening track on 2019's This Wild Willing, "I'll Be You, Be Me," begins with a fuzzy rhythm track and a bass patiently thumping over a clanky rhythm machine as Glen Hansard delivers his lyrics in an ominous murmur. Four minutes later it snowballs into a massive tower of cacophony with guitars, keyboards, and strings united in a howling frenzy of sonic force. It's a powerful way to start an album, and while it's easily the set's boldest departure from the introspective but passionate indie folk that has been Hansard's trademark, it sets the stage for a set that finds Hansard pushing his stylistic boundaries. This Wild Willing was primarily written during a four-week working holiday in Paris, and Hansard received input and inspiration from a wide variety of fellow artists, running the gamut from Irish traditional folk instrumentalists to experimental electronic musicians. Hansard merged his subdued but passionate melodies and lyrics with the many musical favors of his collaborators and has given us an album that pushes him forward as a recording artist. The craggy murmur of Hansard's voice turns out to be more versatile than one might imagine, given how well it responds to the forbidding squall of "I'll Be You, Be Me," the slinky sax-accented grooves of "Race to the Bottom," and the stark dynamics of "Fool's Game." Much of the rest of This Wild Willing seems to more readily fit Hansard's typical working method, but there is a rich and spacious sound that producer David Odlum brings to the recordings that, like the flavorful arrangements, doesn't simply give Hansard's compositions a suitable backdrop, but expands them into something deeper and more compelling. Glen Hansard has long been a gifted and effective vocalist and songwriter, but on This Wild Willing, he reveals a greater vision and intelligence in using the studio to give his music life, and it's an unusually strong offering from him.

Review (Written In Music) : Een nieuw album van Glen Hansard is sinds zijn verpletterend mooie solodebuut Rhythm and Repose (2012) iets om steeds weer optimaal naar uit te kijken. Vervolgalbums Didn't He Ramble (2015) en Between Two Shores (2018) bleken ook van die schatkisten aan intense songs. Want intens dat is wat Hansard, in stem en songs, zo ongelooflijk kenmerkt. Zijn nieuwe album This Wild Willing doet dat ook weer. Zo erg zelfs dat dit wel eens het definitieve Glen Hansard album zou kunnen zijn. Maar eerlijk gezegd zeggen we dat met elk nieuw album. Maar wat wil je ook als je je nieuwe album met dat met het geweldige I'll Be You, Be Me begint. Hoe heerlijk met beats opgebouwd en met een bijna fluisterende stem gezongen breekt de track met strijkers open en trekt Hansard je met de opbouw naar de climax de sidderingen door je lijf. Het daarop volgende Don't Settle overrompelt daar nog eens dubbel en dwars overheen. Wat een ongelooflijk mooie song heeft hij daar toch weer geschreven. Een song met een in climax opbouwende, emotioneel alles verwoestende werking waarin zijn vroege werk met The Frames meer dan ooit in zijn solowerk doorleeft. (Ook nog eens met zijn Swell Season maatje Markéta Irglová op duozang.) Fijn dat we daarna even mogen bijkomen met het mooie Fools Game waarin de lichte vervorming op zijn stem en een donderende finale terugvallend op fraaie vrouwenzang een prachtig verrassend effect teweegbrengt. Met het ijzersterke, fraai dragende, Race To The Bottom brengt Hansard dat verrassend de Iraanse super getalenteerde Khoshravesh Brothers en fijne blazers binnen zodat een wereldse folk sfeer ontstaat. Een song die bij het openingsconcert van This Wild Willing tour in het Amsterdamse Carré al op veel bijval kon rekenen. This Wild Willing kwam tot stand in Parijs waar Hansard, even weggedoken uit alles, zichzelf muzikaal opnieuw uitvond. Hij schreef daar in gezelschap van een bonte en grote groep muzikanten, zowel uit de folk, world als electronic, de verzameling songs die This Wild Willing kent. Songs die een optimale verdieping in alles wat Hansard zo intrigerend maken, aangeven. Luister toch eens naar een song als The Closing Door. Wat een adembenemende compositie is dat met wederom de traditionele bijdragen van Khoshravesh Brothers als intrigerende insteek. Wat een geweldige sfeer en onderhuidse spanning trekt Hansard daar toch weer op. Brother's Keeper is zo'n vintage Hansard song vanuit de akoestische gitaar op en in een fijne bandbezetting, met fijn prominente piano, uitgebouwd. Mary is ook al zo'n bloedmooie nieuwe song die alles raakt wat de songs van Hansard zo onweerstaanbaar maken. Wat een prachtige onderhuidse spanning wordt er met akoestische gitaar en violen toch weer opgetrokken. Threading Water sluit daar in sfeer naadloos op aan. Het is wederom zo'n tijdloze song met een prachtig arrangement. Puur en warm. Hansards stem heeft je met de voorgaande songs en zijn immer warme teksten dan al zo ingepakt dat je er alleen maar verliefder op wordt. En hoe intens is dan het fijn langgerekte Weight Of The World ook nog eens. Prachtig klein gehouden met intense tekst klinkt Hansard zo breekbaar als hij kan zijn met een bloedstollend electronic opgetrokken einde. Bloedmooi. Met Who's Gonna Be Your Baby Now heeft Hansard dan weer zo'n prachtige liefdessong geschreven zoals alleen hij dat kan. Alweer zo ingetogen en klein gehouden en, wederom, bloedmooi. Met het wederom sfeerrijke lang uitgesponnen Good Life Of Song blijft Hansard in die fraaie ingetogen sferen hangen. En tjonge, wat komt dat toch wederom binnen. Met een warme Ierse muzikale deken overdekt komt ook deze song weer denderend hard binnen. Leave The Light. is dan de bloedmooie en liefdevolle albumafsluiter die zijn Ierse bloed in alle vezels naar buiten brengt. Puur een akoestische gitaar, een kwartet strijkers en die intense prachtstem brengen nogmaals alle emoties in je los. Dat Hansard alleen maar pure en intense songs kan schrijven en spelen weten we na vier gloedvolle albums maar al te goed. Maar dat ze alleen maar mooier worden had niemand kunnen verwachten. This Wild Willing is alles wat je van een Glen Hansard album hoopt te krijgen. Zo mooi, zo intens en gelijk vanaf de allereerste beluistering al zo dierbaar. Albums zo goed als This Wild Willing worden heel weinig gemaakt. Glen Hansard is uitgegroeid tot een waar fenomeen dat geheel onder zijn eigen condities en zonder grote (radio) hits uitgegroeid is tot één van de belangrijkste muzikanten/zangers van onze tijd. Een leven zonder Glen Hansard kan en wil ik me niet voorstellen. Zijn muziek zit vol in mijn hart.

Review (IndieStyle) : Glen Hansard heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. Op zijn schouw staat een Academy Award voor 'Falling slowly', de song die hij schreef voor de film 'Once' waarin hijzelf een straatmuzikant speelt. De Ierse songwriter bracht eerder ook prachtige muziek uit met zijn band The Frames en met het folkduo The Swell Season. 'This wild willing' is zijn vierde soloverwezenlijking en volgt het één-jaar-oude 'Between two shores' op. Opnieuw vervoegen Joe Doyle op bas en ROMY op piano en als backing de band van Hansard, maar hij zette de studiodeuren verder open voor drie Iraanse muzikanten, de Khoshravesh-broers, elektronische muzikanten uit Dublin, Deasy en Dunk Murphy en nog meer schoon volk. Uit de drang naar experiment en liefde voor muziek ontstond 'This wild willing'. Vol dramatiek opent 'I'll be you, be me' het album: Hansard zing laag, bijna fluisterend en predikend over een crescendo van strijkers, piano, drums, bas en backings die na enkele minuten in een chaotische climax uitdooft. De fans van de 'Once'-soundtrack haken hier waarschijnlijk al af. Enkel met een piano en lage basstem zet hij 'Don't settle' in. Het duurt even voordat de band invalt en Hansard durft uitreiken met zijn stem, iets wat zeldzaam zal blijken op dit album. 'Fool's game' heeft wel een fijne hoornpartij, vervormde stemmen en een meeslepende outro van Aida Shahghasemi in het Perzisch, maar klinkt tijdens de instrumentale losbarsting eerder als een ruis dan als samenspel van de vijftien (!) muzikanten. 'Race to the bottom' is het derde nummer in een rij dat de zes minuten overschrijdt. De plaat schuift langzaam vooruit. De bijdrage van de drie Khoshravesh-broers op sitar, ney (Arabische fluit) en kamancheh (strijkinstrument) levert wel een originele toets. Ierland klonk nog nooit zo oriëntaals; het album is wel in Parijs opgenomen nota bene. 'The closing door' en 'Brother's keeper' zijn de (felle) lichtpuntjes op dit album. In de eerste zit er meer experimentatie en een goede balans tussen de Iraanse broers, de elektronica van Dunk Murphy en de zang van Hansard. De akoestische gitaar klinkt terug op de voorgrond op de single 'Brother's keeper' en Hansards vocals lijken meer op die van vroeger: melodieuzer en geloofwaardiger. Op het intieme 'Weight of the world' vraagt Hansard met minieme piano, contrabas, Moog en gitaar op de achtergrond om aandacht terwijl andere nummers weinig boeiends kunnen brengen. 'Good life of a song' is opnieuw zeven minuten lang en mist variatie, net zoals het folky 'Mary' waarin banjo, strijkers en gitaar het bedje vormen waarin Hansard zich neerlegt. 'Threading water' heeft nog kans om in enkele coffeehouse-afspeellijsten terecht te komen, maar mist wat spanning naar het einde toe. 'Leave a light' sluit in schoonheid af met niet meer dan een gitaar, fiddle en zang. Zo kan het dus ook. Waarom Hansard plots zijn soulvolle, elastische stem heeft ingeruild voor een kille, fluisterende basstem is niet zo duidelijk. De invloed van Serge Gainsbourg of het resultaat van een longinfectie, lazen we ergens. De energie komt dus voort uit de gelaagde instrumentatie die soms op het randje van pretentieus zijn wankelt. De nummers missen vaak een richting - altijd moeilijk in popmuziek van meer dan zeven minuten - waardoor ze hun impact missen. De samenwerking met talentvolle muzikanten en doordachte productie houden het album overeind. Het verlangen naar een nieuw sonisch pad dat Hansard koestert en het omarmen van verschillende invloeden juichen we wel voorzichtig toe.