FINALLY GEORGE : LIFE IS A KILLER

  1. Tears Of A Million Lies
  2. Walk With Me
  3. She
  4. Ghost
  5. Remember Me
  6. I'll Be There
  7. Time Stands Still
  8. Way Home
  9. Human
  10. Life Is A Killer

Label : N.N.K. Records

Release Date : April 27, 2018

Length : 64:48

Review (ProgWereld) : Finally George is eigenlijk George Hahn. Een geluidtechnicus uit Hamburg. Voor zover ik het kan vinden is dit zijn eerste album. De hoes deed mij vermoeden dat het hier om een middelmatig solo dingetje zou gaan (zo zie je maar hoe subjectief een hoes geïnterpreteerd kan worden), maar na beluistering van het schijfje moest ik dat beeld volledig bijstellen. Op zijn site stelt George dat het prog pop, pop, of wellicht wel een heel nieuw genre is. Dat laatste is zeker niet het geval, het eerste wel. Hij stelt zelf dat hij erg gecharmeerd is van bands als Genesis, Blackfield en Supertramp. Ik hoor er vooral heel veel Pink Floyd in. In het bijzonder de latere periode van deze iconen. Dat zit hem voor een groot deel in de opbouw van de nummers, de melodie en de meerstemmige koortjes. Wat het album sowieso al heel erg goed doet is dat George over een prima stem beschikt en accentloos Engels zingt. Daarbij speelt hij ook erg goed basgitaar en zorgt zijn toetsenspel voor veel sfeer. In nummers als She of Ghost gaat hij even helemaal los op de toetsen, lekker! De drums zijn verzorgd door Todd Sucherman (Styx) die qua spel op dit album ook wel aan Nick Mason (Pink Floyd) doet denken. Het nummer Ghost vind ik er net iets meer uitspringen. Deze moet je zo hard mogelijk draaien. Het heeft een geweldige opbouw. De gitaarsolo tegen het einde van John Engelhausen is om te smullen. Zo schotelt hij ons in iets meer dan een uur tien sterke prog songs voor met een duidelijke kop en staart. Hij weet de aandacht prima vast te houden en herhaalt zich nergens. Elke track heeft wel iets dat je aandacht vraagt. Een pakkend refrein, een meeslepende gitaarsolo of een knappe tempowisseling. Het is, gezien het beroep van deze man, geen verrassing dat het productioneel allemaal voortreffelijk klinkt. Dit album heeft twee weken in de cd-speler van mijn auto gezeten en telkens was ik weer positief verrast door de professionaliteit van dit album. Resumé, dit is gewoon een lekker album!

Review (ProgRadar) : "Finally George is the epitome of flawlessly arranged and recorded prog-rock pop music - endlessly deep tracks that ache with the pain of separation. With addictive walls of sound that repeatedly build up to monumental proportions. Sophisticated melodies, held together by forceful arrangements, are melded with harmonious vocals, heavy-metal guitar riffs, opulent keyboards, cinematic strings and epic choruses." So says the PR blurb for this brainchild of George Hahn, a well-known sound artist in Hamburg's studio scene. Here, he performs the roles of producer, session musician and commissioned composer. I'll tell you something, the PR blurb isn't wrong in any way, shape or form, these ten tracks are superbly constructed and delivered to give an album of cultured musical gems. Take the time to sit down and listen to each track and you will hear subtle influences of well known acts, I hear a little of RPWL here, a smidgeon of cosmograf (check out the superb Time Stands Still) and a touch of Marillion and IQ there all combining to give an uber-impressive listen, like the musical equivalent of the most comfortable duck down quilt you have ever experienced. For the percussion parts, George found someone whose name carries serious weight in the music business: Todd Sucherman, the drummer of legendary US rock band Styx, who works as an online session drummer in his spare time. He adds considerable weight to these intensive tracks and their many layers of sophistication. The album also features Erlend Krauser (ex member of Lake), John Engehausen and Ralf Bittermann who deliver the impressively cultured guitar sound. The gnarled sounds of the Hammond organ come courtesy of Detlef Bösche, whereas George secured the services of pianist Matthias Pogoda for the wonderfully evocative title track Life Is A Killer. Some of the guitar parts are reminiscent of Gilmour at his height and they do give a Pink Floyd ambience to a few of the songs, not that there's anything wrong with that. There is a genuine feel to every note and every word sung. No, there's nothing groundbreaking here but, to re-use the word, there is a flawless quality to this album. There's a place for everything and everything has a place.