BOB DYLAN : THE PHILOSPHY OF MODERN SONG

The Philosophy of Modern Song is Bob Dylans eerste boek met nieuw werk sinds Kronieken uit 2004 en het winnen van de Nobelprijs voor de Literatuur in 2016. Dylan, die vanaf 2010 aan dit boek werkte, deelt zijn uitzonderlijke inzichten over de essentie van populaire muziek. In meer dan 60 hoofdstukken verdiept hij zich in de muziek van anderen – van Stephen Foster tot Elvis Costello en van Hank Williams tot Nina Simone. Hij analyseert de gevaren van eenvoudige rijm, toont aan hoe het toevoegen van één enkele lettergreep een nummer kan ruïneren en licht zelfs de relatie tussen bluegrass en heavy metal toe. De essays zijn geschreven in Dylans unieke proza: levendig en mysterieus, aangrijpend en diepgaand, en vaak met een knipoog. En hoewel ze ogenschijnlijk over de muziek gaan, zijn het tegelijkertijd bespiegelingen over het leven. Daarnaast bevat het boek een weloverwogen selectie van meer dan 150 foto’s en een reeks droomachtige beschrijvingen die het geheel tot een waar heldendicht maken en bijdragen aan het tijdloze karakter van het werk. Met het uitbrengen van zijn fenomenale album Rough and Rowdy Ways in 2020 werd Dylan de eerste artiest die sinds 1960 elk decennium met een album in de Billboard Top 40 heeft gestaan. The Philosophy of Modern Song bevat veel van wat hij in al die jaren heeft geleerd over muziek. En zoals altijd levert Dylan ook ditmaal weer een monumentale artistieke prestatie.

Recensie (De Volkskrant) : Toen uitgeverij Simon & Schuster begin 2011 bekendmaakte dat Bob Dylan een contract voor zes boeken had getekend, was dat niet alleen groot nieuws voor fans van Dylans muziek, maar ook voor lezers en boekverkopers. Chronicles – Volume One, verschenen in 2004, had inmiddels de status gekregen van een van de best geschreven muziek-autobiografieën en werd een wereldwijde bestseller. Een tweede, zelfs derde deel zou nu niet lang meer op zich laten wachten. Maar dat was buiten de grilligheid van de auteur gerekend. Zijn Kronieken hebben nog altijd geen vervolg gekregen. Wel kwam er in maart dit jaar de aankondiging van een boek waaraan Dylan ook al sinds 2010 zou hebben gewerkt, The Philosophy of Modern Song, waarin de in 2016 met de Nobelprijs voor literatuur gelauwerde liedjesschrijver zijn licht zou laten schijnen over meer dan zestig liedjes en zo de ‘kunst van het songschrijven’ zou ontrafelen. Maar tot een ‘filosofie van het moderne liedje’ komt Dylan niet, laat staan tot ‘de’ filosofie, zo valt vast te stellen nu het boek er is. Toch is het resultaat in alle opzichten verrukkelijk – en ook helemaal Dylan, dus vraagtekens volop. Chronicles – Volume One ging zonder opgaaf van redenen voorbij aan zijn beste werk. Ook in zijn nieuwste boek ontbreekt elke uitleg over wat we gaan lezen. Er zit geen enkele eenheid in de 66 beschrijvingen, interpretaties en biografische schetsen; evenmin is een chronologische of thematische volgorde te bespeuren. Zijn held Woody Guthrie ontbreekt. Net als The Beatles, The Rolling Stones, Bruce Springsteen, Neil Young, Tom Waits, Stevie Wonder, Sam Cooke en Joni Mitchell. Wel lezen we over illustere heerschappen als Webb Pierce, Vic Damone en Johnny Paycheck. Naar vrouwen is het lang zoeken. Vier zangeressen worden besproken, van wie de eerste – Cher – pas op tweederde van het boek ter sprake komt. Toch is het vanaf de eerste bladzijden genieten. De foto van een jonge Elvis die in de platenzaak kijkt naar de hoes van het toen kersverse debuutalbum van Little Richard uit 1956 is goud. Sowieso is het een feest om door het boek te bladeren. Zo stuit je voorafgaand aan een niet ongeestige uiteenzetting over de echtscheidingscommercie (Dylan is ervaringsdeskundige waar het alimentatie betreft) bij Johnnie Taylors Cheaper to Keep Her op een prachtfoto van Elizabeth Taylor en Richard Burton als Martha en George in Who’s Afraid of Virginia Woolf?. Dylan de bewonderaar Dylan moet veel plezier hebben beleefd aan het zoeken naar de juiste illustraties, en ook zijn enthousiasme over de behandelde liedjes is aanstekelijk. Gaandeweg wordt wel duidelijk dat Elvis Presley en Johnny Cash zijn grootste helden zijn. Elvis is als enige drie keer vertegenwoordigd, wat opmerkelijk is voor iemand die zijn hits niet zelf schreef. En over Cash wil Dylan nog even onderstrepen dat hij veelzijdiger was dan zijn imago van ‘man in black’ deed vermoeden. ‘Zijn beste platen zijn speels (...) en zijn mijlenver verwijderd van de murder ballads, verhalen over armoe en ellende en Trent Reznor-covers die zijn fans van hem gingen verwachten.’ Dylan werpt zich vaker op als fan. Soms onverwacht, wanneer hij Elvis Costello & The Attractions ‘lichtjaren beter’ vindt dan alle tijdgenoten, of een album tipt van de tamelijk obscuur gebleven zanger en dichter John Trudell. Bob Dylan in 1966. Beeld Redferns Bob Dylan in 1966.Beeld Redferns Dylan als bewonderaar: het is een kant die we nog niet zo goed kennen. Hij haalt meer dan de gemiddelde luisteraar uit de kleinste details. Je hebt de neiging alle liedjes tijdens het lezen erbij te zoeken (op Spotify staan diverse playlists), maar vaak, zoals bij een op zichzelf mooi nummer van Uncle Dave Macon uit 1924, is wat Dylan over deze ‘hoogoven van een liedje’ te zeggen heeft boeiender dan de muziek. Hoe wisselend en wispelturig ook (zijn verhaal over Saturday Night at the Movies van The Drifters gaat niet over muziek maar over film), in bijna elk hoofdstuk kom je wel een interessante uitspraak tegen. ‘Waarom is dat toch, dat je, als de zanger van een liedje begint te vertellen, meteen denkt dat hij de waarheid opbiecht?’, is in het eerste hoofdstuk al de vraag. Dylan worstelt daar vermoedelijk zijn hele leven al mee. Ook zijn vaststelling dat liedjes ‘net zomin als andere kunstwerken proberen te worden begrepen’, is na honderden pagina’s exegese en toelichting opvallend. ‘Kunst kan worden gewaardeerd of geïnterpreteerd, maar er is zelden iets dat kan worden begrepen’, stelt hij vast in zijn stukje over Nina Simones Don’t Let Me Be Misunderstood. Hou op met het zoeken naar al die betekenissen achter ook zíjn liedjes, lijkt Dylan te willen zeggen. Geniet er gewoon van en laat je verbeelding werken. Dat is precies wat hij zal hebben gedaan toen hij dit prachtboek samenstelde.

Review (The Guardian) : When the young Robert Zimmerman discovered folk music in the late 1950s, he was transfixed. It seemed weightier and more serious than anything he was hearing on the radio. Overnight, he shunned his old favourites Little Richard and Fats Domino for singers of songs that he considered to be deeper, sadder, more despairing and more triumphant than regular pop music. Having created a new persona and invented a wandering minstrel backstory he became a figurehead for the folk movement, a messianic singer. He then spent the next 50-odd years playing with, and gradually unpicking, this persona. Now in his 80s, Dylan wants to bring us closer than ever to his teenage self, the kid soaking up everything he heard on the radio in his bedroom, before he became the masked character with seemingly biblical powers. The Philosophy of Modern Song features 66 short essays on songs Dylan loves, beautifully illustrated with shots of old American record shops, casinos, fairgrounds, movie theatres and record-pressing plants. Here he is, guard down, eulogising Frank Sinatra’s Strangers in the Night. It’s unlikely, but it’s wonderful. When, at the height of his fame, Dylan started to show a little more of himself, revealing influences and personal favourites that didn’t chime with how his fanbase perceived him (covering Gordon Lightfoot’s Early Morning Rain on 1970’s knowingly titled Self Portrait, for example), some assumed he was being lazy, or even trying to get a rise out of the public. Maybe his music wasn’t the best way to peel back the layers of self-invention. Books might have presented an alternative route – but he hasn’t made use of it very often. After the impenetrable prose poetry of Tarantula – written in the mid-1960s and published in 1971 – fans had to wait until 2004 for the autobiography Chronicles Volume One. Like Self Portrait, this was another playful, winking title (how many more volumes might there be? Answer: none). Still, it contained some beautiful writing on New York in the 1960s, though at least a third of it was taken up with the recording of 1989’s Oh Mercy, a great album but absolutely not what anyone expected or wanted to read about in depth. Like Chronicles, The Philosophy of Modern Song zigzags in subject matter and style. You read about the Fugs’ song CIA Man, about how the band got their name from a Norman Mailer novel and how they should really have been called the Fucks, then turn the page and you are learning about crooner Vic Damone, his marriage to doomed actor Pier Angeli, and a number from My Fair Lady. The Philosophy of Modern Song has more in common with Dylan’s Theme Time Radio Hour, the satellite radio show he hosted from 2006 to 2009, than it does with his previous books. Much of it reads like his DJ patter. Some of it could even be simple transcription: “The guy in the Platters, Tony Williams, is one of the greatest singers ever. Everybody talks about how Sam Cooke came out of gospel to go into the pop field. But there’s nobody that beats this guy.” Dylan writes glowingly of Tommy Edwards’ 1958 rock-a-ballad It’s All in the Game, the “layered counterpoint parts on the strings”, and the “communal voices filling in the gaps.” He is all about feel. There are darker entries. Roy Orbison’s Blue Bayou takes you “back to happier times, where folks are lively and merry, where you can have a blast, make the most of things and clown around”. But that’s all in Orbison’s imagination. Like millions of others, the song’s protagonist had left this idyll for work in the big city, and Dylan can relate, having left Minnesota for New York at the turn of the 60s. “You found the Tower of Babel – you found skyscrapers of gibberish and double talk, superstructures and frameworks of hot air and bullshit.” There is anger and sorrow for what had been and what was destroyed, lost in the wind. Not all the entries are straightforward or canonical. Rosemary Clooney’s harpsichord-led novelty Come On-a My House, from 1951, is seen by Dylan as “the song of seduction, the big come on” that will “sucker you in with desserts and multicoloured Easter eggs ... Are you tempted? You bet.” Turn the page and he suddenly hears it a completely different way – it’s the song of “the deviant, the paedophile, the mass murderer … a Little Red Riding Hood song”. Snobbish takes are so rare that they really stand out; as an aside in an essay about Elvis Costello, who went on to collaborate with Burt Bacharach, Dylan writes: “When you are writing songs with Burt Bacharach, you obviously don’t give a fuck what people think,” which is baffling. Much more often, he is winningly enthusiastic and all-encompassing in his taste. He raves about Perry Como’s Without a Song (“his performance is just downright incredible”). He sees Como as the ultimate anti-star – no booze, no drugs, no womanising, the unassuming “anti-flavor of the week” in every respect. And that appeals to Dylan; he sees an authenticity in Como’s blank persona – a man who just stood there and did nothing but sing like a nightingale – in the way many of Dylan’s followers might see authenticity in Johnny Cash or Nick Cave. He also considers his next entry, Jimmy Wages’ Take Me from This Garden of Evil, to be “the real deal”, with nothing cosmetic or plastic about it. A ferocious rockabilly howl against a world of lust, greed, cruelty and insanity, it couldn’t be further from Como’s world. So Dylan, unsurprisingly, enjoys being a contrarian. He can have a little pop at George Gershwin’s classical pretensions, or Bobby Darin’s untamed ambition to be Sinatra and Buddy Holly rolled into one. He can make a convincing argument that it was lazy-voiced child star Ricky Nelson, more than Elvis Presley, who was the true ambassador of rock’n’roll, the one who introduced it to American television on a weekly basis and made it “part of the family”. Nelson had previously received props from Dylan – as being on a par with original rockers like Elvis and Gene Vincent, “right up in the stratosphere” – on Theme Time Radio Hour, so there is some continuity here, and I’m quite sure patterns will emerge for devoted Dylan observers. Other times, he revels in absolutes – of all the sad songs ever written, he reckons there is “none sadder” than Stephen Foster’s Nelly Was a Lady, a song from a time way before recorded sound, let alone rock’n’roll. He also wants you to dig, wants you to work to get the most from the book. Who are the three characters on the cover? Everyone will recognise Little Richard, some will get Eddie Cochran, but the young woman with the guitar standing between them is a mystery to me. The book’s dedication reads “for Doc Pomus”, who he covers briefly when talking about the Drifters’ Save the Last Dance for Me. But Dylan knows most readers won’t recognise his name. This would all seem like flat one-upmanship if Dylan weren’t such an engaging and lively host, prone to grumble occasionally, but more likely to make you laugh out loud. He’d had enough of being a symbol, the voice of the people, long ago – now he’s entirely comfortable and can have a lot of fun with it. The Philosophy of Modern Song compares Roger Daltrey singing My Generation to Norma Desmond raving against the modern world in Sunset Boulevard, and I’m never going to hear the song the same way again.

Titel : The Philosophy Of Modern Song

Auteur : Bob Dylan

Vertaling : Robert Neugarten

Uitgeverij : Uitgeverij Uniekboek / Spectrum

Publicatiedatum : November 1, 2022

Pagina's : 339