BOB DYLAN : STANDING ON THE WATERS 

 

Disc One (67:40)

  1. Highway 61 revisited

  2. Jokerman

  3. All along the watchtower

  4. Just like a woman

  5. Maggie's farm

  6. I and I

  7. License to kill

  8. Just my Imagination (Greg Sutton)

  9. Mr. Tambourine Man

  10. It ain't me, babe

  11. It's alright ma (I'm only bleeding)

Disc Two (69:23)

  1. It's all over now, baby blue

  2. Masters of war

  3. Ballad of a thin man

  4. Simple twist of fate

  5. Every grain of sand

  6. Like a rolling stone

  7. Tangled up in blue

  8. Girl from the North Country

  9. Love minus zero/no limit

  10. Tombstone blues

  11. Why do I have to choose ?

Label : Infidels Records

Venue : Schaarbeek Football Stadium, Brussels, Belgium 

Date : June 7th, 1984

Quality : Audience recording (A-)

Review : Enjoyable audience recording ! This is Dylan's very first concert in Belgium.

Concert Review (Peerke's Plaatjes) : Het allereerste optreden van Bob Dylan in België. Op 7 juni 1984 staat hij in het Josaphat Park in Brussel. Natuurlijk kon ik deze gelegenheid niet aan mij laten voorbij gaan. Net als 17 000 anderen had ik 750 of zelfs 850 Bef (voor de jongeren onder u: respectievelijk iets meer dan 19 of 21 euro) betaald voor mijn toegangsticket tot het vroegere Stade du Crossing. De regen had het veld in een modderpoel veranderd Het concert begon met een soloset van Joan Baez die een tiental nummers bracht. Na de pauze speelde Santana dan een set van anderhalf uur. Daarvan herinner ik mij alleen dat het mateloos vervelend was. Eindeloze gitaarsolo's werden afgewisseld met al even langdradige percussiebreaks. Geeuw. De pauzemuziek daarentegen was subliem. Een mengeling van country en blues: Hank Williams, Robert Johnson, Jimmie Rodgers. Ik heb geen idee of Dylan zelf die band had samengesteld of dat er een zeer geïnspireerde DJ op los was gelaten. Na drie kwartier wachten doken Dylan en zijn begeleiders plots op. Ze trokken meteen van leer met een garage-band-achtige versie 'Highway 61 Revisited', gevolgd door 'Jokerman', 'All Along The Watchtower', 'Just Like A Woman'. Ook 'Maggie's Farm' was rommelig. Allemaal kregen ze een lang instrumentaal einde waarbij Taylor de toon aangaf. Dat was dan ook het enige instrument dat te onderscheiden was in de geluidsbrij. Pas wanneer wat nieuwe nummers aan bod kwamen, kreeg het genie van dienst achter het mengpaneel eindelijk de klank min of meer in balans gekregen. 'I and I' en 'License To Kill' klonken haast als de studioversies. Maar net toen de zaak op dreef kwam was het tijd voor een pauze. Dylan wandelde het podium af en liet Gregg Sutton één nummer brengen met de band: 'I've Got To Use My Imagination'. Daarna keerde Dylan alleen terug voor een akoestische set. Bij 'Mr. Tambourine Man' werden de aanstekers bovengehaald. Het "no no no" van 'It Ain't Me, Babe' werd massaal meegezongen. Na 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)' werd de band er terug bij gehaald voor het laatste deel. Maar toen begon het ook te moteregenen. Een stevig 'It's All Over Now, Baby Blue' ging vooraf aan een ruwe rocker waarvan ik pas achteraf heb gelezen dat het 'Masters of War' zou zijn geweest. Zo onherkenbaar was het akoestisch folknummer getransformeerd. De slechte klankkwaliteit was er natuurlijk ook niet vreemd aan. 'Ballad Of A Thin Man' werd gevolgd door de nieuwe versie van 'Simple Twist Of Fate'. 'Every Grain Of Sand' vormde een dramatische climax, gevolgd door 'Like A Rolling Stone', compleet met een introductie van de band. Dat was ook zowat het enige wat Bob Dylan die avond zei. Voor de bissen speelde Dylan weer eerst een akoestische solo-set van twee nummers: 'Tangled Up In Blue' leek pure improvisatie en 'Girl From The North Country' was een onverhoopt hoogtepunt. Voor de afsluiters kwam Carlos Santana de band bijstaan: 'Love Minus Zero - No Limit', een erg sterk 'Tombstone Blues' en tenslotte een cover van het Willy Nelson nummer 'Why Do I Have To Choose'. We kregen zeker waar voor ons geld. Dylan en zijn band speelden bijna twee uur en een kwart.