BOB DYLAN : ROUGH AND ROWDY WAYS

1. I Contain Multitudes
2. False Prophet
3. My Own Version Of You
4. I've Made Up My Mind To Give Myself To You
5. Black Rider
6. Goodbye Jimmy Reed
7. Mother Of Muses
8. Crossing The Rubicon
9. Key West (Philosopher Pirate)
10. Murder Most Foul

Label : Columbia

Release Date : June 19, 2020

Length : 70:38

Review (AllMusic) : "I Contain Multitudes" is a meditation on a life yet unfolding; historic figures -- Anne Frank, William Blake, the Rolling Stones, etc. -- jostle against archetypes of gunslingers: ".What can I tell ya? I sleep with life and death in the same bed.." "False Prophet" is a jeremiad disguised as blues house rocker. The protagonist testifies; he's a witness who confronts evil in history and real time. "Goodbye Jimmy Reed" celebrates the bluesman in his own house-rocking style to equate religion, sin, and redemption with romantic obsession and sex. "Crossing the Rubicon" is a roadhouse blues with the afterlife riding shotgun: "Three miles north of purgatory/One step from the great beyond/I pray to the cross/I kiss the girls/and I cross the Rubicon.." Dylan's band are loose and joyful; their raucousness carries his swagger and joy. The suspenseful, loungey "My Own Version of You" features grave robbing as it employs the inspiration of the Bride of Frankenstein to seek truth in taboo. "I've Made Up My Mind to Give Myself to You," caressed by marimbas, and brushed snares, finds Dylan blurring distinctions between carnal and spiritual love. Conversely, "Black Rider" whistles past the graveyard, with a nasty caution: ". Don't hug me, don't turn on the charm/I'll take a sword and hack off your arm.." In the Celtic gospel of "Mother of Muses," he's a grateful supplicant, a servant who humbly requests transformation knowing full well he may not be entitled: ". wherever you are/I've already outlived my life by far.." The album's final half-hour contains only two songs. The nine-plus-minute "Key West (Philosopher Pirate)" is a rambling dirge guided by a soft accordion in a stripped-down journey of longing and weariness; an acknowledgment of mortality with the ghosts of the Beats, Buddy Holly, and Jimi Hendrix alongside him. It stands with his best work from the '70s. That gentle sojourn prepares listeners for "Murder Most Foul," a sprawling, 17-minute lyrical, labyrinthian closer that moves through history, metaphor, and culture with JFK's assassination as its hub. It will be decoded for generations. Rough and Rowdy Ways is akin to transformational albums such as Love and Theft, and Slow Train Coming. It's a portrait of the artist in winter who remains vital and enigmatic. At nearly 80, Dylan's pen and guitar case still hold plenty of magic.

Review (Muziekkrant Oor) : Acht jaar had Bob Dylan voor exegeten van zijn werk geen nieuw materiaal. Tot dit voorjaar. Eerst verschenen er drie losse tracks, daarna zijn 39ste studioalbum Rough And Rowdy Ways. Tien songs, zeventig minuten muziek, duidelijk geen half werk. De tekstverklaarders kunnen vol aan de bak, want Dylan komt in de winter van zijn carrière met een stortlading aan namen en uitdagende frasen. Is die overvloed wellicht ingegeven door de baldadigheid van een 79-jarige Amerikaanse singer-songwriter die middels een dubbelalbum terugkijkt op zijn door woorden en muziek bepaalde leven? In elk geval komt Dylan met deze plaat nadat hij sinds 2012 opvallende albums heeft uitgebracht. Het was eigenaardig dat een muzikant die bekend staat als de ultieme personificatie van de moderne singer-songwriter met drie series liedjes van anderen kwam. Was de bron opgedroogd? Verre van. Het zal geen toeval zijn dat Murder Most Foul de eerste nieuwe eigen song was. De oude woordkunstenaar was terug, zo'n vier jaar nadat hem de Nobelprijs voor de Literatuur was toegekend. Albumklapstuk Murder Most Foul heeft de moord op president Kennedy in 1963 als rode draad. Dylan zal met dit bijna zeventien minuten lange epos, al rijmend, een record gevestigd hebben als het gaat om het in één song noemen van namen en liedjes(referenties). Zo komen uiteenlopende mensen als Charlie Parker, Stevie Nicks, Pretty Boy Floyd en Buster Keaton voorbij. Elders duiken de (ex-)machthebbers Caesar, Merkel en May op. Wie ontbreekt in alle teksten is Trump. Of heeft Dylan het in False Prophet over hem? 'You rule the land but so do I / You lusty old mule - you got a poisoned brain / I'm gonna marry you to a ball and chain.' Zingzeggend gaat Dylan door de meeste teksten. De woorden kregen in drie gevallen in meer of mindere mate potige bluesy muziek mee. Het overige rootsy aanbod is minder extravert. In het prachtige, ruim negen minuten durende Key West zit een bescheiden accordeonpartij verweven. Een viool en een piano sieren het unieke Murder Most Foul. Het stampertje Goodbye Jimmy Reed is eendimensionaal. De rest is beter. Heel fraai is het licht zwierige I've Made Up My Mind To Give Myself To You, met zijn harpachtig snarenspel en onderkoeld koortje. De ik-figuur laat aan het slot van dit lied weten: 'I'll hope that the gods go easy with me'. Het is geen Blood On The Tracks of Desire, maar mocht Rough And Rowdy Ways onverhoopt zijn laatste plaat met originals zijn, dan neemt Dylan op een fijne manier afscheid.

Review (Dansende Beren) : 'The man, the myth, the legend' is de beschrijving van de afspeellijst This Is Bob Dylan op een populaire streamingsite. Die legende bracht vandaag zijn negenendertigste album uit en dat is al een prestatie op zich. De drie voorgaande albums bestonden uit covers, dus fans werden laaiend enthousiast toen Dylan eerder dit jaar voor het eerst in acht jaar een nieuw, eigen nummer uitbracht. Het nummer van zeventien minuten werd op handen gedragen door zowel de pers als trouwe fans. Ondertussen bracht de muzikant nog twee singles uit en ze waren alledrie een mooie voorbode voor Rough and Rowdy Ways. Zoals eerder gezegd is Bob Dylan zonder twijfel een legende en eigenlijk hoeft er niet veel energie gestoken worden in het voorstellen van zo'n icoon. De intussen 79-jarige man bracht al een hele hoop nummers uit die inmiddels vastgebeiteld zijn in het collectieve bewustzijn. "Knockin' on Heaven's Door", "Like a Rolling Stone" en "Blowin' in the Wind" zijn maar een kleine greep uit dat indrukwekkend oeuvre. De muziek laat zich kenmerken door mooie, doordachte teksten, die de man in 2016 een Nobelprijs opleverden. Dylan heeft die prijs zeker en vast verdiend en is ook terecht het onderwerp van een hoofdstuk in boeken over muziekgeschiedenis, maar heeft de man bijna zestig jaar na zijn debuut nog steeds de kracht en het talent om een sterk album neer te zetten? Single "I Contain Multitudes" werd eerder zeer kort aangehaald, al gebeurde dat niet bij naam, en krijgt de eer het album te openen. Dylan heeft het ergens tussen sprekend en zingend op deze opener over zijn leven, waarin hij met snelle wagens rijdt en schilderijen maakt. Daarnaast vergelijkt hij zichzelf ook met Anne Frank en Indiana Jones. Tekstueel staat de schrijver nog steeds scherp, maar muzikaal vinden we het wat weinig zeggend. Deze omschrijving geldt voor een groot deel van de nummers op Rough and Rowdy Ways. Met momenten krijgen we het gevoel dat we luisteren naar een speech die door muziek ondersteund wordt, doordat zang en instrumentatie zich los van elkaar bewegen. Op andere momenten spelen deze aspecten dan weer wel mooi op elkaar in. Trage, repetitieve nummers met lange teksten: Bob contains multitudes. Uiteraard is er niets mis met een oude stem die wat knart over zijn leven terwijl er rustige muziek speelt. De muziek is vaak repetitief, maar het versnellen, vertragen, luider worden of net wegvallen gebeurt telkens op de juiste momenten. Elk geluidje en elke variatie is goed afgewogen, zoals het subtiele geneurie op "I've Made Up My Mind to Give Myself to You" en de accordeon op "Key West (Philosopher Pirate)", en elk lied is uitgebalanceerd. Hierdoor zorgt Dylan ervoor dat je geconcentreerd blijft luisteren naar de veelal lange nummers. De man lijkt bij momenten echter iets vergeten te zijn. Het ene trage en ingetogen nummer volgt het andere op, waardoor Rough and Rowdy Ways soms langdradig dreigt te worden. "False Prophet" en "Goodbye Jimmy Reed" zijn twee nummers met wat meer kracht en zorgen dus voor de meer dan nodige variatie. Hadden ze een andere plaats gekregen in de volgorde, dan waren ze wellicht meer geslaagd in hun opzet. Doordat het eerste vrijwel meteen aan bod komt, vervalt het album daarna echter snel in traagheid. Vervolgens wordt er nog een poging gedaan om de energie wat terug te brengen, maar zelfs "Goodbye Jimmy Reed" maakt het niet meer goed. De mondharmonica die zo nu en dan te horen is, lijkt net iets te futloos voor dit lied. Het heeft iets weg van het oudste werk van Fleetwood Mac, maar dan bedoelen we niet tijdloze klassiekers als "Dreams", maar de vergeten nummers van lang daarvoor. Rough and Rowdy Ways wordt afgesloten door dat nummer van zeventien minuten. De kracht van "Murder Most Foul" zit hem misschien net in die lange duur. Alles wat Dylan in de voorafgaande drie kwartier deed, doet hij hier opnieuw, alleen klinkt het nog beter afgewogen en gedetailleerder. Dylan loopt doorheen het album op een dunne lijn met aan de ene kant interessante details en kleine wendingen en aan de andere kant kleurloosheid die gaat vervelen, maar bij dit nummer is het duidelijk aan welke kant hij zich bevindt. Er zitten meer contrasten in deze review dan in het nieuwste album van Bob Dylan. Het ene moment houden de variaties het interessant en boeiend, maar wat later voelt alles iets te uitgesponnen en variatieloos. Eigenlijk is het vrij simpel. Elk nummer op zich is van degelijke kwaliteit, hoewel sommige er nog bovenuit steken. Als geheel is Rough and Rowdy Ways echter een verzameling van liedjes die vaak wat te veel op elkaar lijken. De tekst mag dan wel telkens meesterlijk zijn, muzikaal hadden we toch wat meer en grotere diversiteit verwacht. Trage, repetitieve nummers met lange teksten: Bob contains too many, helaas. Toch toont de man nog steeds wat hij in zijn mars heeft met sterke teksten die door hun verhalend aspect alsnog weten te boeien.