BOB DYLAN : BRUSSELS 2015

 

Disc One (44:03)

  1. Things Have Changed
  2. She Belongs To Me
  3. Beyond Here Lies Nothin'
  4. What'll I Do
  5. Duquesne Whistle
  6. Melancholy Mood
  7. Pay In Blood
  8. I'm A Fool To Want You
  9. Tangled Up In Blue

Disc Two (58:40)

  1. High Water (For Charley Patton)
  2. Why Try To Change Me Now
  3. Early Roman Kings
  4. The Night We Called It A Day
  5. Spirit On The Water
  6. Scarlet Town
  7. All Or Nothing At All
  8. Long And Wasted Years
  9. Autumn Leaves
  10. Blowin' In The Wind
  11. Love Sick

Label : no label

Venue : Forest National, Brussels, Belgium

Recording Date : November 1st, 2015

Quality : audience recording (A-)

Concert Review (Peter Vantyghem - De Standaard) : In een zo goed als vol Vorst Nationaal liet Bob Dylan de gitaar opzij staan, en concentreerde hij zich op een avond als crooner. Met beklijvend resultaat. De grootste verrassing van zijn jongste album 'Shadows in the night' was niet dat Bob Dylan daar een repertoire zong van standards van vooral Frank Sinatra, maar dat hij die zo goed zong. Teder, dynamisch, emotioneel zelfs. Maar toen kon je nog denken dat hij bij de opnames gewoon over Sinatra's interpretaties heen gezongen had. In Vorst had Dylan niets in de mouwen, tenzij dan zijn 74 jaren levenservaring en een vijfkoppige band, die hem in opener 'Things have changed' met wat moeite bijhield, maar daarna eerbiedig en vaak heel melancholisch begeleidde. Met een speciale vermelding voor Donnie Herron op pedal steel gitaar. En Dylan zong dus uitstekend. Krakend en soms onverstaanbaar, maar expressief en vaak subtiel. Wie een avondje grasduinen door het grote repertoire had verwacht, had beter moeten weten. Dylan selecteerde vooral songs uit 'Shadows in the night' en 'The Tempest', zijn twee jongste platen. Hij alterneerde groovy songs als 'Pay in blood', 'Duquesne Whistle' en 'Early Roman Kings' met liefdesballads als 'What I'll do' en 'I'm a fool to want you'. Dat laatste liedje schreef Sinatra in 1951 als afscheid aan zijn lief Ava Gardner. De meeste covers in Vorst baadden in die vergeelde kleur van vergankelijkheid, fraai opgewekt met reusachtige gordijnen achter het hele podium, en daarop projecties van geelbruine grafiek, en belichting vanuit vintage cinema-lampen. De symboliek was niet ver te zoeken: Dylan nadert de winter van zijn leven en reflecteert, mijmert, herdenkt. Het publiek kon dus achterover leunen en genieten van volle romantiek, een kracht die Dylan tegen de utilitaire, technologische samenleving van vandaag wil zetten. 'Gone is every joy and inspiration/ Tears are all I have to show', klonk het in 'Melancholy Mood', nog een andere Sinatra-cover die kort, maar zo betekenisvol passeerde. Klassiekers? Twee, en ze waren niet al te snel herkenbaar. In 'Tangled up in blue' waren de akkoorden danig verhaspeld, en 'Blowin in the wind' werd op een Ierse vioolpartij gebouwd, met 'the master' niet op akoestische gitaar, maar achter zijn piano. Wie 'Like a rolling stone' wilde horen, moest na het concert naar de buskers gaan luisteren. Het publiek is er nu wel aan gewend, en gaf Dylan een terechte staande ovatie. Het heeft al lang geleerd volstrekt geen verwachtingen te koesteren, en is allicht blij dat Dylan tegenwoordig elke avond dezelfde set speelt, en niet achteraan in een hoekje op een orgeltje staat te rammen. Nee, de zanger was heel professioneel bezig, en dat loonde. Het concert was een eerbetoon aan goeie melodieën, aan jazzy swing en romantische ballads, en aan country. Wat ons betreft, waren 'Melancholy mood', 'Pay in blood', 'Scarlet town' en 'The night we called it a day' de hoogtepunten. Maar daar heeft iedereen wel zijn eigen gedacht over. Hoe dan ook, Dylan was heel goed in Vorst.