BOB DYLAN : ANTWERP 2017

 

Disc One

  1. Things Have Changed
  2. Don't Think Twice, It's All Right
  3. Highway 61 Revisited
  4. Beyond Here Lies Nothin'
  5. Why Try To Change Me Now
  6. Pay In Blood
  7. Melancholy Mood
  8. Duquesne Whistle
  9. Stormy Weather
  10. Tangled Up In Blue
  11. Early Roman Kings

Disc Two

  1. Spirit On The Water
  2. Love Sick
  3. All Or Nothing At All
  4. Desolation Row
  5. Soon After Midnight
  6. That Old Black Magic
  7. Long And Wasted Years
  8. Autumn Leaves
  9. Blowin' In The Wind
  10. Ballad Of A Thin Man

Label : no label

Venue : Lotto Arena, Antwerpen, Belgium

Date : April 24th, 2017

Quality : audience recording (A+)

Concert Review (De Morgen) : Stonden gisteren op het podium van de Lotto Arena: een crooner, een relschopper, een jazzpianist, een romanticus en een Nobelprijswinnaar. Bob Dylan droeg dan wel een bizarre, te grote kostuumvest, maar hij mat zich voor elk hoofdstukje uit zijn carrière ook een andere gedaante aan. Met succes. Je hebt hits en je hebt klassiekers. Bob Dylan heeft er niet al te veel van het eerste soort, maar het tweede type songs heeft hij in overvloed. Toen hij halverwege zijn set in de Antwerpse Lotto Arena 'Tangled Up in Blue' inzette, werd dat onthaald op een enthousiast gejuich van mensen die wisten dat ze een Grootse Song te horen kregen, en bij elk refreintje werd dat gejuich weer aangewakkerd. Een betere versie dan degene die hij in 1975 op Blood on the Tracks heeft gestanst, gaat niemand ooit maken - sorry, Bart Peeters! - maar het 'Tangled Up in Blue' dat tegenwoordig Dylans setlist siert, is een topsong. Fris gearrangeerd en toch herkenbaar: het perfecte voorbeeld dat het inmiddels 75-jarige muziekicoon de irrelevantie nog niet is ingedoken, zijn eigenzinnigheid nog niet is verloren, en zijn fans evenmin. Het inmiddels 75-jarige muziekicoon is zijn eigenzinnigheid nog niet verloren, en zijn fans evenmin In vergelijking met de uitstekende set die Dylan twee jaar geleden in Vorst Nationaal speelde, waar de klemtoon vooral op zijn laatste album Tempest (2012) en zijn covers uit het Great American Songbook lag, kregen zijn klassiekers uit de sixties in Antwerpen een stuk meer aandacht. Aan het begin van de avond mocht een venijnig 'Highway 61 Revisited', waarin Dylan weer even de snerende relschopper uit 1965 werd, voor een eerste hoogtepunt zorgen; een up-tempo versie van 'Don't Think Twice, it's All Right' had fans van de jaren 60 al een voorzet gegeven, 'Highway 61' kopte hem krachtig binnen. Het 2803de hoofdstuk uit Dylans in 1988 aangevatte Never Ending Tour begon met een knaller. Wijdbeens achter de piano Niet dat elke oldie even feilloos is: 'Desolation Row' kreeg een vreemd, vrolijk kleedje aangetrokken, dat de melancholische song slecht paste. En waarom de Bard tijdens zijn bisronde nog steeds 'Blowin' in the Wind' speelt, is ons nog steeds niet duidelijk. Anno 2017 mogen protestsongs dan wel relevanter dan ooit zijn, maar 'Blowin'' is een beetje een belegen nummer, en daar kan het nieuwe arrangement niets aan veranderen. Het is dan ook opvallend hoeveel sterkhouders uit Dylans recentere periode komen. 'Beyond Here Lies Nothin'', uit Together Through Life (2009), werd ingezet onder vlammende podiumlichten: gitarist Charlie Sexton (gewéldige naam) mocht schitteren, en Dylan en zijn band speelden de song alsof ze op de van dreiging doordrongen set van From Dusk Till Dawn stonden. In 'Duquesne Whistle' (uit Tempest), met dat heerlijk jazzy basloopje en een glansrol voor drummer George Receli, mocht de band schitteren, terwijl de Bard zelf zich uitleefde op de piano. Dylan in de Lotto Arena. ©BELGA Een gitaar neemt Dylan immers al enkele jaren niet meer vast: de vleugelpiano is zijn nieuwe favoriete instrument. Hij staat er meestal wijdbeens achter, met kilo's zelfvertrouwen en tonnen charisma - opvallend, voor een klein ventje in een te grote, zwartwit-gestreepte kostuumvest. Of hij doet een paringsdans met het microfoonstatief. Meestal tijdens het assortiment oude Amerikaanse covers dat hij de afgelopen jaren meebrengt, en waarin Dylan de romanticus in zich naar boven haalt. Vooral een zwoel, stijlvol 'Why Try to Change Me Now?' stak er bovenuit, net als afsluiter 'Autumn Leaves'. Great American Songbook SHARE Dylan staat meestal wijdbeens achter de piano, met kilo's zelfvertrouwen en tonnen charisma Andere standards, zoals 'Melancholy Mood' en 'Stormy Weather', waren onderling inwisselbaar, en doen je beseffen dat de interessantste hoofdstukken uit het Great American Songbook door Bob Dylan zelf zijn geschreven. Op 'Ballad of a Thin Man' - het beste argument om Dylan een terechte Nobelprijswinnaar te noemen - viel dan ook niets af te dingen. De surrealistische tekst neemt je nog steeds mee in Dylans eigenzinnige universum, en de zanger uit Minnesota spuwt de woorden "Do you, Mr. Jones?" nog steeds met evenveel frustratie uit. Topsong, topuitvoering, met een top-Dylan - een topslot voor een topavond. De schoonheidsprijs ging evenwel naar 'Love Sick', de briljante opener van Time Out of Mind (1997). Dylan en zijn kompanen brachten een onheilspellende, broeierige versie, die er eens te meer aan herinnerde dat niet al 's mans tijdloze klassiekers uit de jaren 60 en 70 komen. Zolang Dylan lekker eigenzinnig zijn eigen goesting blijft doen en vermijdt dat zijn concerten een nostalgietripje worden, hopen we dat zijn Never Ending Tour nog lang blijft voortduren.

Concert Review (De Standaard) : Hij is misschien niet meer zo toonvast als hij ooit is geweest, maar klokvast is hij tegenwoordig des te meer: Bob Dylan begon gisteravond stipt om half negen aan zijn set, zoals aangekondigd, en de zaallichten floepten aan om 22.21 uur, een minuut later dan was aangekondigd. Het zegt iets over hoe strak zijn Never Ending Tour tegenwoordig in het pak zit: altijd ongeveer dezelfde setlist, geen zijwegen inslaan, geen oeverloos gesoleer. Dat van die toonvastheid bleek gisteren trouwens mee te vallen. Om te beginnen kon je de man bij momenten zelfs horen zingen, en dat was al een mirakel op zich. Ofwel is hij echt beter bij stem dan enkele jaren geleden (hij zou gestopt zijn met roken), ofwel zat de klank gewoon beter in de Antwerpse Lotto Arena dan de voorbij vijftien jaar in Vorst Nationaal (al rijmt Dylan volgens ons op Lotto Arena zoals Clouseau rijmt op Democrazy, maar goed). Terzake, zoals de man zelf: geen woord sprak hij, zoals verwacht, alleen de muziek telde. Die gaf aanvankelijk niet thuis. Opener 'Things have changed' herkenden we pas halverwege, daarna volgde een vreselijke Samson & Gert-versie van 'Don't think twice'. Dylan zat weggestoken achter een piano aan de zijkant van het podium, waarop hij vaak een ander nummer leek te spelen dan het nummer dat hij aan het zingen was. 'Highway 61 revisited' rockte daarna tenminste, maar we wisten al dat deze band een geweldige groove kan neerzetten. We zaten dus al klaar om ons twee uur stierlijk te vervelen, maar dan kwam Bob van achter zijn piano om centraal op het podium 'Why try to change me now' te zingen, uit Shadows in the night, de eerste van intussen vijf cd's met klassiekers uit The Great American Songbook. Je kon elke noot horen, elke trilling in zijn stem. De rockband veranderde ineens in een cabaretesk jazz-ensembletje, de zaal werd een groezelig café. Het was fantastisch. Dat werd het elke keer als hij een van die oude nummers aanpakte: 'Melancholy mood', 'Stormy weather' en vooral 'Autumn leaves': het is lang geleden dat we echt ontroerd waren tijdens een optreden van Dylan. Die oude songs klinken live ook veel beter dan op plaat, waar hij ze afstandelijker zingt, en verder van de muziek vandaan. Ook recent eigen werk, uit Tempest, klonk hartverwarmend: 'Duquesne Whistle', 'Pay in blood' en vooral 'Long and wasted years': jongens, wat een feest. En wat een groep: subtiel als het moet, voluit als het mag, maar nooit opdringerig. Daardoor viel het des te meer op dat deze fantastische muzikanten blijkbaar geen blijf weten met Dylans oude werk: 'Tangled up in blue' ging de mist in, 'Blowin' in the wind' blies nog wat meer mist, en wat de heren (en Dylan zelf, niet te vergeten) hier met het prachtige 'Desolation row' aanvingen, daarop zouden straffen moeten staan. Of tenminste een inreisverbod. Wij vrezen dat we niet meer naar het origineel kunnen luisteren zonder deze teringversie te horen. Zand erover, er was halverwege de set ook nog een verzengende versie van 'Love sick', daar trekken we ons aan op. Dylan wordt over precies een maand 76, als hij niet achter zijn piano zat, waggelde hij gisteravond als een pinguïn over het podium, onderwijl krassend als een oude kraai. Maar wij voelden ons na zijn optreden weer tien jaar jonger.