DOUGLAS FIRS : HINGES OF LUCK

1. Intro
2. The Both Of Us
3. How Can You Know
4. Days
5. Too Much & Too Fast
6. The Waiting Around
7. Hannah
8. Judy
9. Undercover Lovers
10. The Hinges Of Luck
11. A Long Time Ago
12. Montréal

Label : Excelsior Records

Release Date : October 13, 2017

Length : 39:44

Review (DaMusic) : Voor het derde album van zijn Douglas Firs sloeg Gertjan Van Hellemont een lichtjes andere weg in. De melancholie, melodie en Americana zijn gebleven, maar worden op 'Hinges Of Luck' aangevuld met mijmerende synths en subtiele elektronica. Hinges Of Luck De plaat is evenwel ontstaan zonder groot plan in het achterhoofd. Van Hellemont trok eind 2016 voor een tweetal maanden naar Montréal en New York en begon daar in zijn kleine appartementje te schrijven. Eén van de eerste songs die hij daar schreef was het heerlijk weemoedige en ingetogen Montréal dat in de demoversie als slotsong op de plaat belandde. Met een heleboel demo's onder de arm keert Van Hellemont terug naar België waar hij met zijn trouwe luitenanten, broer Sem op piano en wurlitzer, Laurens 'Loco' Billiet op drums en bassist Simon 'Zimmerman' Casier, de studio induikt. Senne Guns vervoegt de band om doorheen de hele plaat voor een extra digitale synthlaag te zorgen. Voor de definitieve mix trekt een deel van de band naar Louisville waar Kevin Ratterman, die reeds instond voor platen van Ray Lamontagne en My Morning Jacket, de prognose meer dan inlost. Douglas Firs had ons bij 'Hinges Of Luck' behoorlijk op het verkeerde been gezet, want in de lente van dit jaar was daar plots de uptempo en fanatieke single Shine 'Em Up Sadie, maar daarvan is op 'Hinges Of Luck' geen spoor te bekennen. The Both Of Us is echter onmiddellijk een schot in de roos met een leuke mix van ingetogenheid en bruut geweld. Het melancholische How Can We Know met dat pure, meerstemmige refrein moet daar in zijn totale verscheidenheid echter totaal niet voor onderdoen. Die weemoed vloeit bovendien naadloos over in 45 days waarmee Van Hellemont de eenzaamheid en heimwee in Montréal bijzonder raak weet te vatten. Het achtergrondkoortje in het kleine liedje The Waiting Around is bijzonder mooi en doet denken aan Paper Wings, het americana-project met Bram 'The Bony King' Vanparys en Cleo Janse. Na Caroline op 'The Long Answer Is No' passeren nu zelfs twee songs met vrouwennamen. Hannah en Judy zijn van een gezellige lichtheid. De eerste song is een behoorlijk to the point liefdesliedje, terwijl de tweede complexloos mag rocken. De eerste single uit de plaat Undercover Lovers omschrijft Van Hellemont zelf als één van zijn eerste, positieve liefdesliedjes ooit. De song vat perfect de nieuwe richting van de band samen. De basis werd gelegd in Montréal op een klein Casio-keyboard en werd achteraf laag na laag verder opgebouwd. Toch klinkt de song verre van artificieel en voel je de Douglas Firs-touch en -sfeer perfect in de song weerklinken. 'Hinges Of Luck' is een coming of age-plaat geworden van een bijna-dertiger; een plaat die bol staat van de vragen en hoopt daarop een antwoord te bieden; een plaat die, ondanks een koerswijziging, toch veilig en vertrouwd aanvoelt; een dankbare plaat met de blik op het verleden en de toekomst; een gewoonweg goede plaat ook.

Review (Humo) : Gertjan Van Hellemont heeft voor de derde van Douglas Firs een nieuwe modus operandi gevonden, die zich heel kort als volgt laat samenvatten: analoog is een beetje ingeruild voor digitaal. Hinges of Luck Exemplarisch is 'The Both of Us': begint ingetogen, business as usual, tot Van Hellemont een hoop theater op de luisteraar loslaat - synths, beats, noise, grote gebaren. Werkt wonderwel, maar ook als hij het simpeler houdt, is het doorgaans in de roos. 'Hannah' en 'Judy' (het zal weer eens niet over meisjes gaan) zijn fraaie americana light, die aan het vroege werk van The War On Drugs of de meest recente van Admiral Freebee doen denken. Hebben wij anno 2017 grotere complimenten paraat? Wij denken van niet.

Review (Enola) : Dertig worden kan heel wat vragen in je hoofd losmaken. Wat heb ik al gepresteerd? Waar ga ik naartoe? En vooral: wil ik de rest van mijn (beroeps)leven deze richting uit? Gertjan Van Hellemont, aka Douglas Firs goot al die vragen in zijn derde album "Hinges Of Luck". Van Hellemont wou zijn hoofd leegmaken, weg van alle Belgisch-Europese drukte en trok vorig jaar voor zes weken naar Montréal. Met alleen een valies vol kleren, een akoestische gitaar en een klein opnametoestel als bagage. Daar komt hij al gauw in de Barfly terecht, waar het publiek de gewoonte heeft de goede muzikanten op allerlei alcoholische dranken te trakteren. En dat ze van die Belgische zanger hielden, daar in Montréal. Van Hellemont spendeert zijn dagen verder met het schrijven van teksten en componeren van melodieën. Na die zes weken kwam hij dus terug thuis met een volwaardig album. Op muzikaal vlak is "Hinges Of Luck" zeer divers. Over de meeste songs hangt een dromerige en sfeervolle laag, die de band grotendeels te danken heeft aan mixer Kevin Ratterman. Met allerlei kleine ingrepen maakt hij de sound compleet, zoals dat dromerige achtergrondkoortje in "The Waiting Around". Ratterman was Van Hellemonts eerste keuze, omwille van 's mans werk op Ray Lamontagne's "Ouroboros" en gelukkig was Ratterman in de wolken toen hij de demoversies hoorde. Maar voor het allemaal te zweverig wordt, krijgen we "Too Much & Too Fast" met scherpe keyboarduithalen van Senne Guns. Inderdaad, op "Hinges of Luck" spelen niet een maar twee keyboardspelers, enerzijds hoor je de analoge Wurlitzer van Sem Van Hellemont, anderzijds doet Senne Guns dus zijn ding. Nog van dat? Check dan "Judy" en "Undercover Lovers", waar de brave, rustige Douglas Firs ver te zoeken is. Op tekstueel vlak verkent Van Hellemont zoals gezegd het universum van de bijna dertiger die zich afvraagt hoe het nu moet. Zoals in "How Can You Know": "How Can You Know, How all of this is supposed to go. And how can you say that in life there is only one possible way?". Ook "45 days" (geschreven op de 45ste dag in Montréal) borduurt verder op dat thema: "I just spend 45 days trying to figure this all out". Gelukkig, voor het écht te zwaar op de hand wordt, gaat Van Hellemont tekstueel enigszins een andere kant uit. "Hannah" is een volbloed liefdeslied, het moet niet altijd zo expliciet. En "Judy" rockt ook een eind weg. Het derde studio album van Douglas Firs is, afgaande op de teksten, een zoektocht naar een identiteit. Op muzikaal vlak krijg je een breed spectrum: dromerig, speels, filmisch, hoekig en een wall of sound. Welke kant ze ook nog opgaan, de band is op de goede weg.