DIANA JONES : MUSEUM OF APPALACHIA RECORDINGS

1. O Sinner
2. Drunkard's Daughter
3. Song For A Worker
4. Sparrow
5. Ohio
6. Love O Love
7. Orphan's Home
8. Gold Mine
9. Satan
10. Tennessee
11. The Other Side

Label : Proper Records

Release Date : July 18, 2013

Length : 34:16

Review (Written In Music) : De invloed van de 19e eeuwse Ierse emigranten op de hedendaagse Amerikaanse folkmuziek is evident. Luisterend naar Museum Of Appalachia Recordings, met gesloten ogen, kan je maar zo het gevoel krijgen dat je zo'n 170 jaren terug in de tijd bent geslingerd, naar het moment dat de brug tussen die 2 landen werd geslagen. Toch komt het album echt uit 2013. Het is van de hand van Diana Jones, een Amerikaanse muzikante die al eerder bewees hoe goed zij de muzikale connectie tussen de 2 landen kent en kan verwoorden. Dat deed ze bijvoorbeeld op de prachtige voorganger High Atmosphere. De authenticiteit die dat album zo kenmerkte hoor je nu weer, opnieuw zowel muzikaal als tekstueel. De 11 nummers zijn - hoe toepasselijk - opgenomen in het 'Museum of Appalachia' in de plaats Clinton (Tennessee). Ze passen in de lijn van de oude Ierse volksoverleveringen die via 'oral tradition' van generatie op generatie gingen. Met uiteraard de nodige ellende, zoals te horen op het meesterlijk mooie Ohio: "Late one night out on the deck, The wind did howl and bay You dared the sea to swallow you, And take your pain away There are no waves in Ohio, There are no ships to sail But I'll be coming there for you, My love, my love" Toch viel het met die ellende soms ook wel mee, zo laat Jones horen op opener O Sinner: "O Sinner let your heart be glad Hear the good news for the news ain't all that bad O Sinner you have come to this place Bow down your head and ask for God's grace" Dergelijke teksten zijn voor fanatieke atheïsten wellicht lastig om zich doorheen te worstelen. Toch, dit is bij uitstek muziek die je moet plaatsen binnen de context van het thema van het album. Het vraagt misschien dus wat van je als luisteraar, toch krijgt je daar veel moois voor terug: pijnlijk mooie muziek. Mooi, maar ook sober want net als op haar vorige album weet Jones ook nu weer met weinig middelen veel te brengen. Naast haar stem is de viool misschien nog wel het meest aanwezig. Toch komt ze goed weg met die soberheid: saai wordt het namelijk niet. Onder meer de mooie harmony vocals voorkomen dat. Die stem van Jones behoeft nog wel wat extra woorden. Die is namelijk erg eigen, wat iel, op een manier die niet iedereen zal bekoren. Mocht je bij die groep horen, haak dan toch vooral niet af bij de eerste zinnen. Niet alleen went het, op genoemde momenten van samenzang valt het ook nog eens veel minder op. Belangrijker, als je zo snel afhaakt dan mis je een bijzonder mooi en tijdloos album. Want dat is het. Sterker, Museum Of Appalachia Recordings kent een muzikale authenticiteit die het alle recht geeft om de naam 'museum' te mogen dragen: dit is cultureel erfgoed! Met dit album geeft Diana Jones de liefhebber van pure en integere folkmuziek ook nog eens een hele goede extra reden om op 14 september naar het TakeRoot festival in Groningen te gaan. Daar zal ze namelijk optreden. Het belooft een uiterst intiem concert te worden.

Review (The Rocking Magpie) : I have to confess that I've actually been aware of Diana Jones for a couple of years now; as she's a regular visitor to the Jumpin' Hot Club which I'm a attendee; but as I don't like 'Mountain Music' or Bluegrass I've never seen her play. Oh dear; I've made a huge mistake, haven't I? Sorry, sorry, sorry. This is the native New Yorker's 7th album and something of a labour of love. Alongside fellow musicians Matt Combs and Shad Cobb and Sound Engineer Joe DeJarenette they spent a single December weekend at Peter's Homestead Cabin, Museum of Appalachia, East Tennessee recording these 11 songs, with an array of acoustic instruments and only the barest of recording material. As you'd expect with an album of Appalachian music there is a Spartan simplicity to every song; but Diana Jones's voice and DeJarenette's production has created a beautiful, crystal clear, warm sound that the majority of Nashville studios would be hard pressed to recreate. O Sinner which opens the album is; as the title suggests, slightly Gospelish in theme but as far from 'Holier Than Thou' as you can get and had me hooked like a fish on a line. Diana wrote all of these songs especially for this project; but the prayer like, Song For a Worker has a timeless quality to it and could easily have been written in the 1930's; although the sentiment is just as relevant today. There is a very Celtic feel to the beautiful love song Ohio; which is about a boy and girl in 19th Century America, on opposite sides of the Irish Religious divide; but the boy is forced into an arranged marriage, back in the Auld Country; but never forgets his one true love. As is my won't I'm always drawn to songs about the Devil; and Diana fairly fizzes as Satan takes her up the mountain and offers her all manner of riches in exchange for.who knows what? Thankfully Ms. Jones retains her dignity and honour after banishing him and his temptations. This is as good as Appalachian music gets for me. Diana Jones and indeed Appalachian Music has never sounded finer as she does on this astonishing labour of love.