DEAN OWENS : SINNER'S SHRINE

DEAN OWENS : SINNER'S SHRINE

Arizona
The Hopeless Ghosts
New Mexico
Companera
Here Comes Paul Newman
The Barbed Wire's Still Weeping
La Lomita
Land Of The Hummingbird (With Gaby Moreno)
We Need Us
Summer In Your Eyes
After The Rain

Label : Eel Pie

Length : 39:24

Release Date : February 18, 2022

Review (De Krenten Uit De Pop) : De samenwerking tussen de Schotse singer-songwriter Dean Owens en de twee voormannen van de Amerikaanse band Calexico levert een bijzonder klinkend album op dat makkelijk overtuigt. Ik had echt nog nooit van de Schotse muzikant Dean Owens gehoord, maar het deze week verschenen Sinner’s Shrine is een pareltje. Dat is voor een belangrijk deel de verdienste van de Schotse muzikant zelf, die prima songs schrijft en ze met veel gevoel vertolkt. Het is ook de verdienste van de samenwerking met Joey Burns en John Convertino van de Amerikaanse band Calexico, die het album op bijzondere wijze inkleuren. Calexico houdt de deur op haar laatste albums zelf wat dicht voor Mexicaanse invloeden, maar op Sinner’s Shrine van Dean Owens staat de deur wagenwijd open. Je waant je af en toe op de set van een spaghetti western en dat voelt in deze stormachtige dagen best lekker. Tussen de nieuwe releases van deze week kwam ik Sinner’s Shrine van Dean Owens tegen. Het is een naam die mij geen belletje deed rinkelen, waardoor ik even uit ging van een debuutalbum, maar ik kwam er al heel snel achter dat ik kennelijk een blinde vlek heb voor de Schotse muzikant. Dean Owens is immers zeker geen debutant. Hij maakte een aantal albums met Schotse countryrock band The Felsons en heeft inmiddels tien (!) soloalbums op zijn naam staan, waarvan er drie in eigen beheer zijn uitgebracht. De Schotse muzikant verhuisde een jaar of vijftien geleden al eens naar Nashville, waar hij een aantal prima albums maakte. Een jaar of drie geleden toog hij naar Tuscon, Arizona, waar hij de samenwerking zocht met een aantal leden van de Amerikaanse band Calexico. Het leverde een serie van drie EP’s op, die de gezamenlijke titel The Desert Trilogy mee hebben gekregen. Ik heb het allemaal gemist, maar gelukkig kan ik de schade inhalen met het prachtige Sinner’s Shrine, dat al in 2020 en eveneens in Tucson, Arizona, werd opgenomen. In de studio in Tucson kreeg Dean Owens gezelschap van de twee voormannen van Calexico, Joey Burns en John Convertino, en werd de basis gelegd voor een prachtig klinkend album dat de Schotse wortels van Dean Owens verbindt met de Mariachi trompetten uit de woestijn van Arizona. Door de toevoeging van de Mexicaans aandoende trompetten en strijkers en een hier en daar opduikende pedal steel neemt Sinner’s Shrine je zo nu en dan mee naar de set van een ouderwetse spaghetti western, maar Dean Owens is ook nog altijd een Schotse troubadour, die zijn songs met veel gevoel vertolkt. Het zijn twee werelden die samenkomen op Sinner’s Shrine en dat pakt perfect uit. In muzikaal klinkt het fantastisch, zeker wanneer de muziek op het album zo weids en beeldend mogelijk is. De combinatie van redelijk intieme en folky songs en de breed uitwaaiende instrumentatie is een bijzondere en het is er bovendien een die faliekant had kunnen mislukken, maar op Sinner’s Shrine is 1+1 minstens 3. De Schotse muzikant en de leden van Calexico voelen elkaar op het nieuwe soloalbum van Dean Owens perfect aan, waardoor de songs op het album overlopen van de muzikale chemie. Zeker door de Mexicaanse invloeden in de muziek op het album, klinkt Sinner’s Shrine op het eerste gehoor vooral zomers, maar in de tekst komt ook de nodige melancholie voorbij en wordt de maatschappij hier en daar flink kritisch bekeken Calexico bleef in muzikaal opzicht de afgelopen jaren vooral binnen de Amerikaanse landsgrenzen, maar Dean Owens sleurt Joey Burns en John Convertino met enige regelmaat de Mexicaanse grens over, bijvoorbeeld in het fraaie duet met uit Guatemala afkomstige zangeres Gaby Moreno. Ook Grant-Lee Phillips schuift aan voor een mooi duet, maar ondanks de prominente gastbijdragen is Sinner’s Shrine toch vooral een Dean Owens album. Ik schaam me wel een beetje dat ik de muziek van de Schot zo lang heb genegeerd, want ook mijn lijfbladen hebben regelmatig over hem geschreven, maar nadat ik wat in zijn oeuvre ben gedoken, kan ik wel concluderen dat ik op het hoogtepunt ben ingestapt. Sinner’s Shrine is een uitstekend singer-songwriter album met een zeer aangename en bijzondere zuidelijke touch.

Review (Bluestown Music) : Met 25 jaar ervaring op zak heeft troubadour Dean Owens zich ontwikkeld tot aanvoerder van de Schotse Americana; ook nu weer bewijst hij zich als schrijver van prachtige liedjes, die hij vertolkt met zijn bijzondere stemgeluid, waarin hij passie koppelt aan ingetogenheid. Na de drie heerlijke opwarmertjes met zijn ‘Desert Trilogy’ EP’s, is hier dan eindelijk het langverwachte album, dat Dean Owens reeds begin 2020 opnam in Tucson met de mannen van Calexico; het heeft even geduurd, maar dit prachtige album is het wachten absoluut waard geweest. De favoriete reisbestemming van Dean Owens is al heel lang het Zuid-Westen van de VS en begin 2020 bezocht hij Tucson, Arizona, alwaar hij Joey Burns en John Convertino van”desert noir”-iconen Calexico tegen het lijf liep; deze ontmoeting leidde tot een uiterst succesvolle samenwerking in de studio waarvan we nu de vruchten mogen plukken. De opener is Arizona, een ode aan de weide vlakten, indrukwekkend verklankt door de pedal steel, en de hitte slaat je in het gezicht. In het gedragen Hopeless Ghosts ploeteren we mee door het woestijnzand, gesteund door een gedreven trompet. Het daaropvolgende, melancholieke, New Mexico hoorden we al op een van de EPs, het is een nieuwe uitvoering van een ouder liedje van Dean Owens; de typische Calexicosound is eraan toegevoegd, met een prachtige accordeon en de mariachi trompetten. Ook het trage en weidse Companera wordt gekenmerkt door de fraaie trompetklanken. Ook al bekend van de EPs is de intrigerende instrumental Here comes Paul Newman, dat met het fluiten en de trompet onmiddellijk Ennio Morricone oproept. Die sfeer loopt naadloos over in het donkere The Barbed Wire’s Still Weeping, dat net zo dreigend is als de titel suggereert. Na een vrolijk walsje is daar het onbetwiste prijsnummer Land Of The Hummingbird waarin de gevoelig zingende protagonist in samenzang met de Guatemalteekse topzangeres Gaby Moreno zijn liefde bezingt voor een donkerharige schoonheid, en de trompetjes schetteren enthousiast. Dan is het feest en de voetjes gaan van de vloer in het opgewekte We Need Us. Twee tragere, gevoelige nummers sluiten deze geweldige luisterervaring af. Deze heerlijke, zeer sfeervolle plaat herbergt het beste van twee werelden en deze kruisbestuiving heeft zowel de Schotse bard als de mannen van Calexico naar grote hoogten gestuwd.

Review (At The Barrier) : What a couple of years it has been for Dean Owens, the quietly unassuming troubadour of a distinctively confident country glaswegiana, who has surreptitiously become both confidant and protégé of Joey Burns and John Convertino of Calexico, those consummate celebrants of exquisite Tex-Mex border music. Those with an ear to the desert floor will already be aware of that, courtesy of the trickle of EPs throughout the last year or so, beacons of high noon lustre for the dark days of a lockdown world. Those three EPs, collectively the Desert Trilogy, should be seen as the work in progress for this release, which brings forward four songs from those sessions, adding in a new seven you won’t be familiar with. Got the EPs? Believe me, you still need this, and more, way more, than just for the sake of completism. Arizona, the opening track, a new one, opens simply enough, a plaintive lament over strummed guitars: “I wish I lived on the barrio,” Owen’s voice already a welcoming balm, the sound of cranachan; oats with whisky, cream, honey and cane fruits. Gradually the other instrumentation slots in, some spiky guitar notes, courtesy Burns, who also handles the bass, before the swoop of steel, Paul Niehaus, adds all the atmosphere you think you could ever need. The trumpet of Jacob Valenzuela, also of Calexico, then adds even more, jousting with that guitar, the swirl of sounds almost orchestral, a shimmer in a wall-to-wall sunset. The Hopeless Ghosts and New Mexico then get a reprise from, respectively, Ghosts, aka volume three of the trilogy, and The Burning Heart, volume one. The former comes in with a glorious flourish of Convertino’s drums, before a curtain of steel and brass unfolds. Another song of the wanderer, sympathetic harmony vocals come from Grant-Lee Phillips. The bass is a delight on this track, with sly handclaps adding to the percussive backdrop. “Home is the road I’m on” is a well-trodden narrative line, but is here entirely believable. New Mexico ushers in then the most overt infusion of cross-border heat haze, the trumpet and guitar expressing their opposing allegiances. Dipping the mood, and the pace, back a step or two, Compañera is a maudlin soak in self-pity, the sort of song of insightful near defeat that promotes a strange sense of uplift. Strings, from tom Hagerman, and string bass vie with the never more mariachi trumpet and the whole is a sumptuous wallow. A sense of soundtrack is building, that then cemented by the full Morricone of Here Comes Paul Newman, another remnant of the earlier project, again from volume one. An instrumental, a mere minute and a half, it is all strings, trumpet, cymbals. And whistling. It is Owens himself who purses his lips and blows. The sense of spaghetti western lingers into The Barbed Wire’s Still Weeping, thuds of drum and chunky piano notes imbuing the mood with menace. Again the construction of the layered sound is as broad as it is wide, the production duties virtually all Owen’s own work. La Lomita now goes all Latino pop, almost rap in the chanted intro, before Owens croons over the rhythmic shuffle of the band. A warning over the increasing demarcations, physical and cultural, that increasingly divide the neighbouring countries, the US and Mexico: “you can’t build a wall.” The final track from the Trilogy, Sand and Blood, volume two, is The Land of the Hummingbird, and has guest artist, Gaby Moreno, adding her sultry duet vocal. A cha cha cha, with the piano of Sergio Mendoza and terrific controlled percussion from Burns and Valenzuela, here adding some congas, the two voices complement and contrast, showing both sides of the border. Remember Chris Montez? Well, that farfisa spirit is invoked by We Need Us, with a richly cheesy organ solo provided by Craig Schumacher, a song that sashays along magnificently, two tequilas to the wind, as twangs of baritone guitar bookend the exuberant brass and strings. Summer In Your Eyes feels to be back on the saddle, another narrative of love, love possibly lost, the hopefulness of the lyric tinged by a regret carried by the mournful arrangement. A pervasive melancholia seeps similarly into the closer, After The Rain. An old song from Owen’s past life as the Felsons, his 1990s band, it has been buffed up and retitled, with an elegant piano framing Owens lonesome guitar and voice. Organ and steel join in the brushwork on the drums. A gorgeous way to close the project. Owens has steadily been building up steam and credibility these past years, somehow remaining a best-kept secret. This collaboration will hopefully cement the attention of a wider audience, drawn in by the Calexico connection. And, who knows, with the right turn of the cards, the future may see a day when that band get checked as the Dean Owens associates. OK, that may leave behind the days where he can stand, unnoticed in and untroubled by the crowd, at the tiny Maverick Festival, but he deserves it.

Review (American UK) : Dean Owens is no stranger to these pages and no stranger to being highly praised within them. His live shows have been praised as, ‘sunshine and joy’, and he was 2021 AUK British act of the year. He has been lauded as one of the UK’s, ‘most talented songwriters’, whose previously recorded output has been reviewed as, ‘compelling stuff’. In 2019 he garnered the ‘UK Song of the Year Award‘, at the UK Americana Music Association Awards. Irvine Welsh describes Owens as, ‘Scotland’s most engaging and haunting singer songwriter’, and, ‘The pulse of all our lives’. That’s eloquent stuff even for Mr Welsh. Thankfully there’s not too much to rock the boat here and the new release, ‘Sinner’s Shrine’, has much to recommend it. The collaborations with Calexico have been in the making for some time and previews have been aired on this site – namely the, ‘Desert Trilogy EP’s’. Calexico’s, ‘desert noir’, (another addition to the ever-burgeoning list of interesting genre descriptions – and probably one of the better ones) mixes well with Owens, ‘post-industrial Scottish heartlands’, sensibilities. Special guests Grant-Lee Phillips and Gaby Moreno supplement what is described as the, ‘Tucson core’, – of Owens on guitars, Joey Burns on various basses, John Convertino on percussion, Jacob Valenzuela on trumpets (which add so much to the signature Calexico sound), and finally Sergio Mendoza on piano, accordion and percussion. There are other musicians involved but the list becomes a little unwieldy at that point. Owens was partly inspired by the photographs of the wonderful Ansel Adams that helped fire his vision of a territory, ‘defined by a border, by barbed wire, by bustling Barrios and wild panoramic desert spaces’. This we are told is a territory that has long captured his heart. A long way from Leith. Musically this is very much what you might expect from a Calexico influenced set and the whole feel of the album is delightful with a peak reached in the brief instrumental part whistled, ‘Here Comes Paul Newman’, which Owens tells us was, ‘Inspired by one of my favourite films – Hud (starring Paul Newman). I was also thinking about the great Spaghetti Western soundtracks of Ennio Morricone’. Calexico always seems like a band with a good soundtrack in them, though it is something of a surprise that their most notable effort so far is the Brendan Gleeson Irish dark comedy vehicle, ‘The Guard’, – excellent film that it is. Owens seems to have been much taken with a visit to the ‘Sinners Shrine‘, in Tucson – dedicated to one Juan Oliveras and the only Catholic shrine in America dedicated to a sinner and not a saint. His songs cover some familiar themes, love, loss, regret, the eternal struggle between the sexes as well as wider issues regarding immigration and the health of the planet. To an extent, the perspectives are not always new and whilst there are some useful notes regarding the songs, they are often about process and not meaning – which can take a little deciphering. One narrative is that of displacement as in, ‘Hopeless Ghosts’, inspired by Townes Van Zandt and in a setting where. ‘No town feels like home… Home is the road’. In, ‘New Mexico’, Owens explains ‘I had to leave’, whilst opener, ‘Arizona‘, has the feel of a tainted love affair, ‘Nobody, but you can save me now / I’m just trying to find a way across / I’ve got to get out of this place I’m in / Arizona’. ‘The Barbed Wire’s Still Weeping’, is partly a reference to immigrants on the US / Mexico border and reflect some of Owens recent reading which he tells us is about, ‘desperate people in desperate situations, looking for a better life’. Black orchids are a traditional symbol of death, barbed wire a means of enclosure or imprisonment, ‘Through the night / The dark horses run / Through the night / To never return /The barbed wire’s still weeping………The black orchids / Mark the trail of their tears / The black orchids / Show them the way ‘La Lomita’, (translated as, little hill?) might be another lyric about immigrants (indirectly it is) but in fact, Owens describes, ‘the story of a small chapel, La Lomita. One of the oldest in the US and a place of refuge, right on the border, it was in danger of being demolished to make way for Trump’s wall. Thus, ‘You can’t build a wall / Where all lost souls / Make their stand / You can’t build a wall’, It is perhaps most helpful to retreat into the sound of the recording rather than the meaning and above all else, this set sounds great. Owens sings well with Burns and their voices and the music complement each other well. The deft touches of what might be called the Calexico sound are as always, a delight – described by Wikipedia as a, ‘Musical style … influenced by traditional Latin sounds of mariachi, conjunto, cumbia and Tejano mixed with country, jazz and post-rock’. What fun we do have with definitions. ‘We Need Us‘, is a straightforward call regarding the state of the planet and a plea for us all to realise that, ‘This beauty that we see / Should be here long after you and me / Should be here for those who come / Long after us‘. The best tracks might be, ‘Summer in Your Eyes’, a relatively straightforward love song, and closer, ‘After the Rain’, which whilst it risks a lot by claiming, ‘I’ll always be here for you’, does boast the best vocal on the album and a clear sentiment in a near anthemic rendition: ‘Maybe the sun won’t always shine / And maybe the moon won’t always glow / But if there’s one thing that’s guaranteed it’s / I’ll always be here for you’.