DEWOLLF : LOVE, DEATH & IN BETWEEN

DEWOLLF : LOVE, DEATH & IN BETWEEN

Night Train
Heart Stopping Kinda Show
Will O' The Wisp
Jacky Go To Sleep
Rosita
Mr. Garbage Man
Counterfeit Love
Message For My Baby
Gilded (Ruin Of Love)
Pure Love
Wontcha Wontcha
Queen Of Space & Time

Label : Mascot Records

Released : February 3, 2023

Time : 67:52

Review (Dansende Beren) : DeWolff staat al jaren bekend als een van de allerbeste Nederlandse, psychedelische bluesrockbands. In 2008 wonnen de mannen, die toen nog tienerjongens waren, de eerste prijs van de prestigieuze Kunstbende. Daarna ging het behoorlijk snel, want al snel volgde een platencontract en uitverkochte shows in de grote zaal van Paradiso. Inmiddels zijn we al vijftien jaar verder en in die tijd heeft de band maar liefst acht studioalbums uitgebracht, wat uitkomt op meer dan één langspeler per twee jaar. We mogen DeWolff meer dan terecht een uiterst productieve band noemen. Je hoort mensen wel vaak zeggen dat kwaliteit ten koste gaat van kwantiteit, maar bij de Nederlandse band is dat allesbehalve het geval, want alle acht de albums zijn simpelweg heel goed. Ook op het gloednieuwe Love, Death & Inbetween illustreren onze Noorderburen hun grote klasse en dat doen ze al van bij de start. Opener “Night Train” lijkt een eerbetoon te zijn aan James Brown en zijn gelijknamige nummer. De Amerikaanse zanger had zich mocht hij nog leven alleszins vereerd gevoeld, want het liedje is van zeer hoge makelij. De gitaren gaan al snel in overdrive en de zang van Pablo van der Poel klinkt zowel bluesy als soulvol. Van der Poel is niet de enige die zo fraai kan zingen, want DeWolff lijkt er ook de beste achtergrondzangeressen hebben uitgepikt. Voor een openingsnummer kan het alleszins al tellen. Je zou bijna gaan vrezen dat het nu alleen maar minder goed kan worden, maar DeWolff doet gewoon verder op het elan waarmee de band deze plaat begon. Nummers zoals “Will O’ The Wisp” en “Jacky Go To Sleep” zijn aan de kalmere kant, met als gevolg dat de fantastische zang van van Der Poel en het grandioze Hammondorgelspel van Robin Pisso wat meer op de voorgrond terechtkomen. Het zorgt er ook voor dat de veelzijdigheid en met name ook het individuele talent van de muzikanten in de spotlight wordt gezet. Op Love, Death & Inbetween staan een pak lange songs, maar “Rosita” spant toch met ferme voorsprong de kroon. Het lied duurt maar liefst zestien en een halve minuut, wat zelfs nog geen seconde te weinig is en dat komt mede doordat de band zodanig genre-overstijgend is. Soul, blues, rock en gospel passeren allemaal de revue, waardoor “Rosita” voortdurend blijft entertainen. Wie bij het luisteren niet zo goed zou opletten, zou naar alle waarschijnlijkheid zelfs niet doorhebben dat hij al zestien minuten naar hetzelfde nummer aan het luisteren is. Het enige nadeel dat we over het geheel van het album echt kunnen opmerken is dat het net wat te vaak laid-back is om onze attentie erbij te houden, zoals bijvoorbeeld op “Gilded (Ruin Of Love)”. Er hadden gerust wat meer nummers op het album mogen staan als “Message For My Baby” en het eerdergenoemde “Night Train”, want die weten het tempo makkelijk de lucht in te stuwen. Daarmee weet het album ook meteen onze aandacht weer naar zich toe te trekken. Dat onze focus er niet ten alle tijde weet bij te blijven, zal ook wel met de lengte van de langspeler te maken hebben, want platen die langer dan een uur duren zijn we ten slotte ook niet meer gewend de dag van vandaag. Na een dikke vijftig minuten luisteren weet “Wontcha Wontcha” het tempo nog eens op te trekken en dat hadden we om eerlijk te zijn ook wel nodig, waarna Love, Death & Inbetween met “Queen Of Space & Time” als een nachtkaarsje uitdooft. Het is op zich zeker geen slecht lied, maar na een uur — waarvan ruim de helft met soortgelijke laid-backnummers werd gevuld — is het misschien toch net te veel van het goede. Love, Death & Inbetween is zeker weer een sterk album van DeWolff, maar we hadden het liever als twee albums van een half uur gezien dan als een langspeler van ruim een uur. Het moet gezegd worden dat heel wat andere bands niet zouden wegkomen met zo’n lange plaat, maar DeWolff slaagt daar wel in, ondanks de minieme dipjes. DeWolff stelt nooit teleur; dat blijkt maar weer.

Review (Nieuwe Plaat) : Love, Death & In Between is het tiende studioalbum van de Limburgse formatie DeWolff. Daarmee komt de psychedelische rockband uit op een moyenne van ongeveer één album per anderhalf jaar; een gemiddelde waar menig artiest en band jaloers op zal zijn. Het grote afbreukrisico van een dergelijke productiviteit is dat naarmate de tijd vordert, er ingeboet wordt op kwaliteit. Zo niet bij DeWolff, want Love, Death & In Between is een ijzersterk album geworden. Waar DeWolff het afgelopen jaar de tijd vandaan heeft gehaald om Love, Death & In Between te maken is een raadsel, want de agenda was in 2022 goed gevuld. Zo werd met Dawn Brothers uit Rotterdam het uitstekende album Double Cream opgenomen en werd DeWolff door zowel Toto als de bluesrockband The Black Crowes uitgenodigd om mee te gaan op tournee door Europa. Die laatste is niet meer dan logisch, aangezien beide bands binnen het bluesrock-genre bekend staan om hun energieke albums en hun vermogen om een sterk gevoel van sfeer en emotie over te brengen. Ook bij live-optredens. Op Love, Death & In Between laat DeWolff horen dat het daarnaast ook bekend staat om zijn unieke mix van blues, rock, funk en psychedelische rock, waarbij genre-overstijgende experimenten niet geschuwd worden. Night Train, de eerste track van het album, opent wat dat betreft veilig binnen de contouren van de southern rock. Heerlijke ZZ Top-energie op Limburgse leest geschoeid. Bij het horen van de tweede track en eerste single van Love, Death & In Between, Heart Stopping Kinda Show, is het schier onmogelijk een vergelijking tussen DeWolff leadzanger/gitarist Pablo van de Poel en Chris Robinson van The Black Crowes achterwege te laten. De kleur van hun stemmen toont veel overeenkomsten, mede ingegeven door de uptempo roots-rock sfeer van deze track: het handelsmerk van The Black Crowes. De meeslepende, soulvolle zang van Van de Poel geeft dit nummer een extra emotionele diepte die minstens even indrukwekkend is als wanneer Robinson deze track had ingezongen. De muzikale virtuositeit van DeWolff wordt middels een magnus opus van liefst zestien minuten, getiteld Rosita, maximaal gedemonstreerd. Blues, funk, soul, gospel, het zijn slechts enkele genres die de revue passeren. Speciale aandacht voor het gedeelte vanaf dertien minuten, waarin DeWolff speelt alsof ze op Woodstock staan naast Joe Cocker die zijn versie zingt van With A Little Help From My Friends. Gewaagd, gedurfd en bovenal geslaagd! Richting het eind van het album schelt het geluid van onversneden soul uit de jaren zestig en zeventig uit de boxen in het nummer Pure Love. Als dan de laatste mystieke tonen van albumafsluiter Queen Of Space & Time hebben geklonken en de stilte intreedt, is slechts één slotsom mogelijk: Love, Death & In Between is veel meer dan een album, het is een indringende muzikale ervaring. Het sterkste punt van Love, Death & In Between is dat het klinkt alsof het live in de studio is opgenomen. Zonder toeters, bellen, overdubs of aan elkaar geplakte halffabricaten. Daarmee doet het qua sfeer, dynamiek en interactie tussen de bandleden denken aan de albums RAW (2022) van ZZ Top en The Lady in the Balcony: Lockdown Sessions (2021) van Eric Clapton die op eenzelfde manier tot stand zijn gekomen. Wat verder opvalt is de duidelijk aanwezige achtergrondzang. Op veel momenten wordt die als steunpilaar ingezet voor zanger Van de Poel. Prima zanger daar niet van, maar zonder deze hulptroepen zou Love, Death & In Between wel een stuk eenzijdiger of vlakker hebben geklonken. Nu blijft het als geheel spannend, boeiend en levendig.

Review (Tuonela Magazine) : Just so you know, most of the music promoted as R&B that’s been topping the charts after the late 1970s does not really make me tick, at all, apart from a very few exceptions to the general rule. However, the stuff that was released earlier was in its time – and still is! – among the hottest stuff ever released on this sorry-ass ghetto planet. There is just something extremely exciting in the smokey-jazzy sound of those vintage Motown and Stax records. So, quite obviously, when I come across a band that I have not known before, only to find out that they plunge into that particular rabbit hole with reckless abandon, I couldn’t possibly be happier. It does not happen very often, you know. My memory may be full of holes but I have a vague feeling that it’s been rather quiet on this front since the 2020 Blues Pills effort, “Holy Moly.” There have been quite a few kick-ass blues releases to go around, now and then, but in terms of sweaty, vintage-sounding, R&B-influenced rock, things have been pretty bland around this neighborhood. As luck would have it, things are about to change as the psychedelic southern-rock warriors from the Netherlands, DeWollf, will be releasing their sixth studio album “Love, Death & In Between” on February 3rd, 2023, via Mascot Records. Inspired by old-school R&B legends, such as Sam Cooke, The Coasters, Ray Charles, and Al Green, the album also takes a nod toward the literary classics of 20th-century American authors – John Steinbeck, in particular. What is there not to like? The lyrical concept of riding a night train must be one of the oldest tropes in the history of rock lyrics. The album opens with DeWollf ‘s take on the subject and – fuck yes! – the first couple of minutes deliver such a body blow that you know instantly that the album is not going to let you down. The song is a straight-up punch in the face. It rolls out all the usual ingredients of the class-A vintage R&B knock-out: gritty Hammond and guitar chops, some honky-tonk piano, a little bit of James Brown vibes in the vocal department, a funky brass section, and – first and foremost! – a groove that runs you over with the momentum of a freight train. What boggles the mind is the fact that these funky bastards come from the Netherlands instead of New Orleans! After the sweaty boogie of “Heart Stopping Kinda Show,” delivered as a cross between the psychedelic soul of yesteryear and The Rolling Stones, the next couple of songs slow things down a good notch. “Will o’ the Wisp” traverses the same dark waters where Amy Winehouse shone like a crazy diamond. The song is by no means weak, but I cannot help thinking that the vocals just don’t churn the blood the same way Winehouse ‘s wailings do. Then again, she’s no longer with us and these soulful ruffians most definitely are. I guess you cannot really compete against somebody’s ghost, especially if it’s of such a huge caliber as Miss Winehouse‘s. “Jackie Go To Sleep” comes off like a cross between “Albatross” by Fleetwood Mac and “Maiden Voyage” by Herbie Hancock, layered with a heavy dose of the sweaty gospel. I guess these modern-day soul emissaries must be doing something right; it is not a small feat to resonate with the air of vintage modal jazz and rhythm & blues in a rock band setting in 2023! Then again, as I later found out in the press release, these songs have been recorded live to analog tape, with no overdubs, as if to pay proper homage to the esoteric craft. It is yet another unusual feat these days. The magnum opus of the album comes in the shape of “Rosita,” a 16-minute epic infused with the soulful sounds of decades long gone. Here and there, the gargantuan track resonates with the air of Joe Cocker‘s cover rendition of The Beatles classic, “With A Little Help From My Friends,” as delivered on the stage of the Woodstock Festival in 1969. Yes, the song is the pinnacle track on the album, no questions about it! As if to drive the point home with a little more force, “Counterfeit Love” steps into the realm of the dark emissaries of hippie rock, The Doors. The Farfisa organ has not sounded this diabolically delicious since the release of “Light My Fire.” I think I’m running out of superlatives with this album… After a few more gritty riff maelstroms and ballads, the album brings things to a close with “Queen of Space & Time,” a 5-minute journey into the seductive darkness of the in-between states of consciousness when you’re not yet asleep but not fully awake either. I guess the album title is also trying to suggest something to this effect. It would work rather nicely in tandem with the Steinbeck quote, “the good story lay in half-told things which must be filled in out of the hearer’s own experience.” These soul boys are definitely familiar with it. The band’s 2021 studio album, “Wolffpack,” their highest-charting effort so far, seems to be facing tough competition from their new outing; holed up in the rural surroundings of Brittany, this old-school bunch created some of their most soulful and definitely most rousing material to date. If I’m not mistaken, R&B is essentially dance music and, while I’m not really into that sort of physical activity much, if the music is this damn good – what the hell! – you can pencil me into your dance card right now!

Review (All About The Rock) : To say there’s a chilled-out seventies vibe on this album would be something of an understatement. Indeed, the new album by Dutch psychedelic rockers DeWolff perfectly captures the vibe of seeing a band in a smokey club. So much so, that you actually feel like you’ve been there by the end of Love, Death & In Between. It’s like an audio time machine, that captures a live ambiance more than any album I’ve heard in a long time. Despite the band having formed in 2007 and released numerous albums since then, this is the first time I’ve come across them. But it is, however, an enjoyable first date as it were, with more to come. Their mix of rock, soul, gospel, and blues sounds so authentic that it’s hard to believe you’re listening to a 2023 album release and not a classic reissue. For example, it has clearly been largely recorded live in the studio, such is the atmospheric nature of the sound. A James Brownesque voice heralds the arrival of the glorious retro rocker Night Train to open the album. The combination of Organ, and backing singers immediately set the vibe for the whole album. It sounds like the work of seasoned veterans, not the relatively young trio of brothers Luka and Pablo Van De Poel, and Robin Piso, augmented by a horn section, and gospel singers. They follow that up with Heart Stopping Kinda Show, which sounds like something that Exile On Main Street era Rolling Stones forgot to write. It’s a cracking song, probably my favorite song here, though it’s pushed hard for this honor by the 16-minute Rosita. Don’t let the length of the song put you off, it doesn’t drag in the slightest. Indeed, you just sit back and listen to a band thoroughly enjoying themselves. As a result, I bet this track will be something else live, it has the feel of a song that has grown and grown during rehearsals. It certainly has the potential to grow further, and be a truly great showstopper once played live a few times. If there’s one criticism I could level at this album, however, it would be that the rest of the album seems to rely too much on more laid-back, blues and soul tracks. But, that’s not say they’re not good songs. You just start to yearn for something akin to the opening duo’s pace and urgency again at times. The likes of Will O The Wisp, Mr.Garbage Man, and Gilded (Ruin Of Love) all capture a warm, organic sound perfectly. If you were sat in a blues bar listening to them, you’d be in heaven. Later in the album, there are a couple of tracks that pick up the pace a bit. The catchy Wontcha Wontcha with its catchy chorus sticks nicely in the brain after you hear it. Similarly, so does Counterfeit Love, with its mix of slide guitar and Hammond Organ. Finally, the album ends with laid-back bluesy Queen Of Space & Time, which does feel like one of these sort of tracks too many by this point. In spite of these little criticisms, this is a pretty good album. I’d really like to hear these songs played live at some point. You can certainly tell that this is band that will come alive on stage, and there is a lot of potentials for these songs to develop further once they have been road tested for a while. I’m very glad I’ve finally found this band, and look forward to more from them.