DAVID GILMOUR : RATTLE THAT LOCK

1. 5 A.M.
2. Rattle That Lock
3. Faces of Stone
4. A Boat Lies Waiting
5. Dancing Right in Front of Me
6. In Any Tongue
7. Beauty
8. The Girl in the Yellow Dress
9. Today
10. And Then.

Label : Columbia

Length : 51:19

Released : September 18, 2015

Review from AllMusic : Former Pink Floyd guitarist David Gilmour is not prolific. Rattle That Lock is only his fourth solo studio album (though it follows his late band's final album, The Endless River, by only ten months). Gilmour recorded some 35 songs for this set, some dating back 18 years. Trimming them to ten couldn't have been easy. Titled for John Milton's second book in Paradise Lost, Rattle That Lock is structured as an informal song cycle to reflect the sometimes random, sometimes weightier thought processes of a typical person in a single day. It begins, appropriately, with the instrumental "5 A.M.." Orchestrated by Zbigniew Preisner, Gilmour's signature slow, bluesy, Stratocaster sting enters just 30 seconds in, followed by fingerpicked acoustic guitars, gentle synths, and electric piano amid chamber strings to announce the title-track single. It's the first of five songs co-written with novelist Polly Samson, Gilmour's wife. His meaty guitar lines mirror the spirit of the lyrics, which reflect dissent and the redemption that lies in the freedom to choose. Co-producer Phil Manzanera's Hammond organ, two funky basslines, and soaring chorus vocals from Mica Paris, Louise Marshall, and the Liberty Choir provide a smooth AOR feel. "Faces of Stone" is a waltz done as a tango, colored by Floyd-esque atmospherics and an extended wailing guitar break. The ageless harmonies of Graham Nash and David Crosby grace "A Boat Lies Waiting," a moving, understated tribute to Pink Floyd keyboardist Richard Wright. Gilmour's slide hovers above Roger Eno's elegant piano, chamber strings, and the cry of gulls. Samson's lyrics are economical but mighty, capturing bittersweet nostalgia, pain, and loss in their poignancy. "In Any Tongue" chillingly examines the toll of a global war run by men with deadly joysticks (to drones) in their hands: "God help my son/What has he done?/...I hear 'Mama' sounds the same in any tongue.." In "Beauty," Eno and Gilmour trade contrasting minimal piano and blues-rock guitar lines as strings and reverb bridge them. Second single "Today" commences as a hymn, but erupts into wonky funk driven by Guy Pratt's bass. Here the silken, rockist disco of Wall-era Floyd clashes with Speaking in Tongues-era Talking Heads, and it all works - dramatic orchestral accompaniment notwithstanding. Instrumental closer "And Then." features Gilmour's expressive Strat and acoustic guitars. Andy Newmark's drums and Danny Cummings' percussion frame them amid a backdrop of strings. This tune is so lyrical that Gilmour's guitar playing literally sings, making it one of his finest instrumentals. As a whole, Rattle That Lock reveals more confident and developed songwriting from Gilmour and Samson; they'll be a near-symbiotic team in the future. It is a snapshot of where Gilmour is as a musician in 2015, and not by any means a grand portrait or statement to sum up his career.

Review (Progwereld) : Begin jaren negentig verklaart Pink Floyd-gitarist David Gilmour in een interview met het Britse blad Q dat hij zichzelf geen workaholic vindt. Pas als hij een hoofd vol ideeën heeft en genoeg discipline heeft om daarmee aan de slag te gaan, krijgt hij de smaak te pakken. Kort daarna, in de loop van 1992, ontmoet Gilmour journaliste en auteur Polly Samson. Sindsdien is zij degene die hem de belangrijkste inspiratie en artistieke impulsen geeft. Niemand die daar mee zit: wat Gilmour vanaf het Floyd-album "The Division Bell" (1994) produceert, valt bij vele liefhebbers van zijn werk prima in de smaak. Het mag alleen best een onsje meer zijn. Ook op "Rattle That Lock" zwaait Samson de tekstuele scepter. Gilmour levert voor zijn nieuwe werkstuk - zijn vierde soloplaat in bijna veertig jaar tijd - daarnaast twee teksten af. Vanaf de eerste tonen van de instrumentale ouverture 5 A.M. gloeit de muzikale vulkaan weer. Wat een contrast met het daaropvolgende titelnummer. Een vrolijk dansje, dat is ontstaan nadat Gilmour op het treinstation van Aix-En-Provence de jingle van de Franse treinmaatschappij SNCF hoorde. Het is een typerend voorbeeld van de uiteenlopende muzikale stijlen op deze plaat, zeker vergeleken met het trage en wat gezapige "On An Island" (2006). Het levert Gilmours meest kleurrijke en krachtige plaat op sinds "About Face" uit 1984. Rode draad binnen bijna elk nummer is de piano (die op sommige punten harder in de mix zit dan de gitaar van de meester), maar ook de fraaie orkestarrangementen van Zbigniew Preisner. Met hem werkte Gilmour ook al samen op zijn vorige solowerk. De Pool vervult de rol die Michael Kamen op de latere Floyd-platen met Roger Waters ("The Wall", "The Final Cut") had en dat resulteert in passende en veelal indringend klinkende orkestbijdragen. Zoals in Faces Of Stone, dat dankzij de houten blazers verrassend genoeg bijna Klezmer- of Balkan-achtig aandoet. Een stijl die Gilmour nog nooit heeft gebruikt, evenals de jazz van The Girl In The Yellow Dress. Daarvoor treden zijn goede vrienden Jools Holland (piano), Robert Wyatt (kornet) aan, evenals zijn oude Cambridge-maat en oer Pink Floyd-lid Rado Klose (gitaar). Jazz ontmoet de typische midtempo rock van Gilmour in Dancing Right In Front Of Me; prachtig geplaatst tussen de twee prijsstukken van het album: A Boat Lies Waiting en In Any Tongue. De dood van Richard Wright in 2008 inspireerde Samson tot het schrijven van de tekst van A Boat Lies Waiting. Met zijn overlijden ligt zijn schip er stil bij. De golvende piano en de (al in 2013 opgenomen) driestemmige zang met David Crosby en Graham Nash gaat door merg en been. Het resultaat is één van de meest gepassioneerde songs die het koppel Gilmour/Samson ooit heeft geschreven. Net als Faces Of Stone is In Any Tongue ook een compositie waarin tekst en muziek absoluut niet ondergeschikt aan elkaar zijn. Voor dit stuk liet Samson zich inspireren door literatuur uit het Midden-Oosten. Een trieste tekst met een zwaarmoedigheid die we nog niet eerder op een Gilmour-album zijn tegengekomen. Dat de 'klankballen' van zijn stem de laatste jaren ook flink zijn gedaald, werkt in dit stuk alleen maar in zijn voordeel. Een prijsnummer van de eerste orde en, voor wie de vinylversie draait, een treffende opener van de tweede kant. De resterende songs van de tweede helft van de plaat zijn wat lichtvoetiger van karakter. Het instrumentale Beauty ligt, net als 5 A.M. en And Then., in het verlengde van het jammende karakter van het Floyd-coda "The Endless River" (2014) en bevat qua sfeer een heerlijke wending. Met Today zet Gilmour de échte punt van "Rattle That Lock" als werkstuk. Alles komt in dit compacte nummer samen wat in de voorgaande drie kwartier zo prachtig is uiteengezet. Zang, gitaar, toetsen en het orkest van Preisner harmoniëren op schitterende wijze, met name in het refrein. De grandioze baspartij van Guy Pratt houdt alles strak bij elkaar. Today slaagt als uptempo-stuk veel meer dan het veel flinterdunne titelnummer, dat inmiddels als sneeuw voor de zon is verdwenen. Stond "The Division Bell" in het teken van het verleden en "On An Island" van terug- en vooruitkijken, "Rattle That Lock" is David Gilmour hier en nu. Een plaat vol gepassioneerde songs van een late zestiger die elke dag plukt, zijn zegeningen telt en nog steeds de meest formidabele muziek uit zijn instrument tovert. De ware kracht van "Rattle That Lock" zit in de afwisseling, de muzikale gezichten van Gilmour die we nog niet kennen. Een onderhoudend album waarmee de gitarist de komende tijd prima vooruit kan én bewijst dat hij op bijna 70-jarige leeftijd muzikaal zeker nog wat te zeggen heeft.