CHUCK PROPHET : THE LAND THAT TIME FORGOT

1. Best Shirt On
2. High As Johnny Thunders
3. Marathon
4. Paying My Respects To The Train
5. Willie And Nilli
6. Fast Kid
7. Love Doesn't Come From The Barrel Of A Gun
8. Nixonland
9. Meet Me At The Roundabout
10. Womankind
11. Waving Goodbye
12. Get Off The Stage

Label : Yep Roc

Release Date : August 21, 2020

Length : 42:45

Review (De Krenten Uit De Pop) : Chuck Prophet draait inmiddels al een jaar of 40 mee, maar maakt nog altijd geweldige albums, die zich onderscheiden door geweldige songs en zijn zo herkenbare eigen geluid Chuck Prophet krijgt lang niet altijd de waardering die hij verdient, maar wat heeft hij inmiddels een bijzonder oeuvre. Eerst met de band Green On Red en de afgelopen dertig jaar als solomuzikant. Ook de laatste jaren steekt de Amerikaanse muzikant in een geweldige vorm en die vorm heeft hij vast weten te houden op The Land That Time Forgot. Chuck Prophet bestrijkt binnen de roots en rock een breed palet, schrijft geweldige songs en vertolkt ze op herkenbare wijze. Het klinkt weer heel degelijk, maar ook op zijn nieuwe album zijn de songs van Chuck Prophet weer van hoge kwaliteit. Het dringt zich direct op, maar pas veel later hoor je hoe ontzettend goed het weer is. De Amerikaanse muzikant Chuck Prophet bracht precies 30 jaar geleden zijn eerste soloalbum uit, maar had er op dat moment ook al tien jaar op zitten met zijn band Green On Red, die moet worden geschaard onder de smaakmakers van de American Underground (ook wel Paisley Underground genoemd). De tegenwoordig vanuit het Californische San Francisco opererende muzikant heeft inmiddels een ruim dozijn soloalbums op zijn naam staan en ze zijn vrijwel allemaal goed. Toch ontbreken de albums van Chuck Prophet in flik wat goed gevulde platenkasten en ik moet direct toegeven dat ik ook lang niet alles van de Amerikaanse muzikant in huis heb. Drie jaar geleden liet Chuck Prophet voor het laatst van zich horen en Bobby Fuller Died For Your Sins vind ik persoonlijk een van zijn beste albums. Het is een album dat stevige concurrentie krijgt van het deze week verschenen The Land That Time Forgot, want ook op zijn nieuwe album steekt Chuck Prophet weer in een uitstekende vorm. The Land That Time Forgot is op hetzelfde moment een oerdegelijk album en die degelijkheid verklaart wat mij betreft dat de albums van de Californische muzikant niet al decennia in zeer brede kring worden geprezen. Nu kan oerdegelijk een synoniem zijn voor saai, maar in het geval van Chuck Prophet associeer ik het begrip toch vooral met kwaliteit. Ook op The Land That Time Forgot wordt weer het ene na het andere memorabele popliedje uit de hoge hoed getoverd. Het zijn popliedjes die je al jaren lijkt te kennen, zeker als je bekend bent met het oeuvre van Chuck Prophet. Ook op The Land That Time Forgot etaleert de Amerikaanse muzikant nadrukkelijk zijn talent als songwriter. Het zijn songs die altijd wel wat aan Bob Dylan of aan Bruce Springsteen doen denken, maar Chuck Prophet heeft ook een uit duizenden herkenbaar geluid. Het is een geluid dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de stem van Chuck Prophet, die altijd wat nasaal en ook altijd wat melancholisch klinkt. Het is ook een stem die gevoel en doorleving toevoegt aan de songs van de muzikant uit San Francisco. Chuck Prophet vertrouwt meestal op de drie-eenheid van bas, drums en gitaren, maar The Land That Time Forgot is wat rijker ingekleurd met bijdragen van onder andere orgels, keyboards, saxofoon en nog flink wat andere snareninstrumenten waaronder de pedal steel, dobro, mandoline en zelfs een sitar en zoals gewoonlijk tekent vrouwlief Stephanie Finch voor mooie extra vocalen. Chuck Prophet heeft voor The Land That Time Forgot niet alleen een aantal aansprekende songs geschreven, maar vertelt ook dit keer mooie verhalen, waarvoor hij dit keer ook flink in de Amerikaanse geschiedenisboeken is gedoken. Het levert een album op dat zich direct bij eerste beluistering genadeloos opdringt, als je tenminste vatbaar bent voor de tijdloze songs van de Amerikaanse muzikant, maar net als bijna alle andere albums van Chuck Prophet is ook The Land That Time Forgot er een die nog lang beter wordt. Een ieder die het nieuwe album van Chuck Prophet ervaart als wat gewoontjes adviseer ik dan ook met klem om het nog een paar keer te proberen, want op een gegeven moment komt de kwaliteit van The Land That Time Forgot zeker boven drijven. Een van de betere albums van Chuck Prophet; het moet genoeg zeggen.

Review (The Arts Desk) : Rock'n'roll's spirit is mother's milk to Prophet, imbuing everything he touches. His old band Green On Red had stopped being roots rivals to R.E.M. long before their 1992 split, but alongside their co-leader Dan Stuart's solo trilogy embellishing his Mexican wild years (where Ambrose Bierce met Hunter Thompson), Chuck Prophet has become a Zen rock songwriting master, rolling out a series of unassuming classics. His touchstones are mostly dead wastrels, his style wry, low-slung and romantic. The Land That Time Forgot finds him gentrified out of recording in his San Francisco hometown, instead mostly holed up in the Catskills with an ad hoc band, making softer, more acoustic music than usual. A sax honks and swoons, recalling vintage R&B. Then the krautrockabilly of "Marathon" combines Kraftwerk glide and Link Wray punch, grabbing from Bowie's "Absolute Beginners" and Simon & Garfunkel's "Mrs. Robinson", as Stephanie Finch provides limpid call and response. Prophet's ironic drawl is always heartfelt, his lyrics full of foolish, low-rent or moon-grabbing gestures. "When the sun went down they crushed some ice, ordered Chinese to go," "Willie and Nili" poetically reports of its Metallica-blasting, anti-social young lovers, as star-crossed in this telling as Romeo or Juliet. "Meet Me At the Roundabout" is another sweet heartland ballad, celebrating love's credulity and carnality. "Waving Goodbye" by contrast reports a woman's escape from casual childhood abuse. "Oh, but time can stop a heart," Prophet reflects. "And start it up again." Current circumstances have caused this laconic rocker to consider the parlous state of things, first in the autobiographical Americana of "Nixonland", where memories of growing up in Tricky Dick's Californian hometown spin into the disgraced President's anti-Semitic, Scotch-clutching ravings, as refugees are driven from cliffs, Nixonland an eternal US province. "Get Off the Stage" pits Chuck and his band against Trump and his phalanxes, quite certain who's better off. Over a Johnny Cash chickaboom beat, the takedown's humorous understatement makes it sink in. That, and the way the rock'n'roll being played rejects Trump's vacant heart, like cruelty's vaccine.

Review (Americana Music Show) : If you want to see a professional rock and roller put on a great show, see Chuck Prophet and the Mission Express. Many of you know it. But for those who haven't experienced Chuck's showmanship, guitar playing, singing, and songwriting, humor, there is hope after the pandemic. San Francisco-based Prophet has been making great music since the west coast punk rock days with Green on Red (along with the Nuns and the Dils). He has had a very productive solo and band career ever since. He has co-written albums with the great rock poet Alejandro Escovedo. This album is his solo effort, co-writing with his "longtime co-conspirator" klipschutz (their intelligent and subversive screeds together are legendary). Prophet, creates a quieter, melodic atmosphere on "The Land That Time Forgot". The production is clear and clean while reimagining pop sounds of the sixties radio, a little Stones-style guitar, and harmonies galore. He reimagines dance marathons, odes to love, and his out of work father still getting dressed just to scan the classified ads. While he usually favors rock themes to politics, Prophet lets off some steam with "Get Off The Stage" and "Nixonland" and pays tribute to Lincoln in "Paying My Respects to the Train". He still pays tribute to Johnny Thunders and The New York Dolls. This album features Prophet's wife, band mate, singer, and keyboard player, Stephanie Finch. His Mission Express band members and a variety of guests join Prophet in Matt Winegar's studio. His previous albums rock more, but this album successfully tugs at the heart strings.