CHRIS ECKMAN : WHERE THE SPIRIT RESTS

1. Early Snow
2. This Curving Track
3. Cabin Fever
4. Drinking In America
5. Northern Lights
6. Where The Spirit Rests
7. CTFD

Label : Glitterhouse Records

Release Date : June 4, 2021

Length : 44:37

Review (De Krenten Uit De Pop) : Chris Eckman voegt na lange tijd weer eens een soloalbum toe aan zijn oeuvre en het is er een van de torenhoge kwaliteit die we inmiddels gewend zijn van de Amerikaanse muzikant Bij Chris Eckman denk ik in eerste instantie aan de prachtige albums van The Walkabouts, maar eigenlijk is alles waar de Amerikaanse muzikant zijn naam aan heeft verbonden van hoog niveau. Voor het laatste soloalbum van Chris Eckman moesten we tot voor kort ver terug in de tijd, maar nu is er Where The Spirit Rests. Het tijdens de Sloveense lockdown opgenomen album valt op door de sterke songs van Chris Eckman en zijn doorleefde vocalen, maar let ook zeker op de donkere, melancholische maar ook wonderschone instrumentatie, die het album voorziet van een bijzondere sfeer. Het is zeven songs en bijna vijfenveertig minuten lang prachtig, precies zoals je van Chris Eckman verwacht. De Amerikaanse muzikant Chris Eckman maakte een flinke stapel geweldige albums met zijn band The Walkabouts, maar het laatste album van die band is inmiddels al weer tien jaar oud. Chris Eckman maakte hiernaast een aantal soloalbums en was bovendien de drijvende kracht achter een aantal gelegenheidsbands, waarvan Distance, Light & Sky, waarvan ook Chantal Acda deel uit maakte, de meest recente is. Het is een flinke tijd geleden dat Chris Eckman, die inmiddels al flink wat jaren vanuit het Sloveense Ljubljana opereert, de tijd nam voor een soloalbum, maar de Sloveense lockdown inspireerde hem tot Where The Spirit Rests, dat in een kasteel in de buurt van Ljubljana werd opgenomen. Where The Spirit Rests werd opgenomen met een selecte groep uitstekende muzikanten. Chris Eckman werd in het Sloveense kasteel bijgestaan door producer en multi-instrumentalist Alastair McNeill, die tekende voor piano, synths en elektrische gitaren, door pedal steel spelers Chuck Johnson en Jon Hyde, (elektrisch) violiste Catherine Graindorge en door het orgel en de piano van de van Green On Red bekende Chris Cacavas. Chris Eckman kreeg verder gezelschap van een Sloveense ritmesectie en nam zelf de akoestische gitaren en uiteraard de vocalen voor zijn rekening. De Amerikaanse muzikant staat al sinds de tweede helft van de jaren 80 garant voor kwaliteit en ook Where The Spirit Rests is een wonderschoon album. Dat is deels de verdienste van de inmiddels lekker rauwe strot van Chris Eckman, die zijn songs vol gevoel en doorleving vertolkt. De Amerikaan is nog altijd een uitstekend zanger en het laagje gruis op zijn stembanden heeft zijn stem vooral goed gedaan. Alleen met de zang weet Where The Spirit Rests zich al te onderscheiden van de meeste andere albums van het moment, maar Chris Eckman en zijn medemuzikanten hebben het album ook nog eens werkelijk prachtig ingekleurd. Akoestische gitaren en de mooie en emotievolle stem van Chris Eckman vormen de basis van het geluid op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant, maar op de achtergrond wordt keer op keer een prachtig klankentapijt opgebouwd met elektrische gitaren, met piano en synths, met violen en met de pedal steel. Het is een klankentapijt dat meestal wat donker en melancholisch aan doet, maar het is ook een klankentapijt van een bijzondere schoonheid en een klankentapijt dat de muziek van Chris Eckman voorziet van een bijzondere sfeer. Het is de desolate sfeer van de lockdown, maar het is ook een sfeer die de doorleefde vocalen op het album voorziet van wat extra lading. Heel veel gevarieerd wordt er niet op Where The Spirit Rests, dat vooral lange tracks bevat. De wat donkere en weemoedige sfeer houdt het hele album aan, maar vervelen doet het geen moment. Integendeel zelfs, want de kracht van de prachtige instrumentatie op het album neemt alleen maar toe en steeds weer wordt de spanning prachtig opgebouwd. Het is zoals gezegd even geleden dat Chris Eckman de tijd nam voor een soloalbum, maar Where The Spirit Rests is een voltreffer. Het is een album waarvoor de allergrootsten zich niet zouden schamen, maar het is ook een album dat voldoet aan de hoge eisen die Chris Eckman zichzelf oplegt. Het is geen album dat het goed doet in felle zonnestralen, maar als de zon eenmaal onder is groeit het nieuwe album van Chris Eckman moeiteloos uit tot een van de hoogtepunten van de eerste helft van het muziekjaar 2021. Prachtig.

Review (Americana UK) : Erstwhile member of one of Seattle’s finest exports, The Walkabouts, Chris Eckman has been resident in Ljubljana for many years now, running his own world music label, Glitterbeat, and releasing occasional albums. His last solo offering in 2014 was a sublime impressionistic exploration of Harney County in Oregon, loosely based on the writings of William Kettridge. ‘Where The Spirit Rests’, like many albums released this year, was born of the pandemic as Eckman, having not played music for some time, picked up his guitar and started to tinker with it. Some songs grew out of this but Eckman says of them, “They weren’t very good at first, then around spring things started to grow.” The seven tracks here are the fruit of those tentative first efforts eventually blossoming into fully-fledged songs. The album moves at a glacial pace, the songs slowly unravelling with a sombre mood prevailing. Eckman describes then as “insular… kind of like those Samuel Beckett rolling monologues” and there is an introspective aspect to many of them. Meanwhile, Eckman’s voice has weathered well with its wearied tone reminiscent of Dylan, allowing a most intimate listening experience which draws you into his world. Whether it’s Eckman alone with his guitar, or backed by bass and drums, along with remote contributions on pedal steel, piano, Wurlitzer, violin and cello, the songs are quite hypnotic. There’s a siren-like allure in the glistening pedal steel adorned ‘This Curving Track’ and on the trippy cosmic sounds of ‘Drinking In America’, which, despite its scabrous lyrics, is a song so dreamlike it could replace nitrous oxide as a dental anaesthetic. ‘Cabin Fever’ glowers like a thunderstorm on the horizon as Eckman hunkers down amidst ambient squalls of viola as he considers going off-grid, singing that he’s “tired of filing reports, going up country, find me some trees.” The alternative is to go on and end up like the wearied barfly in Sinatra’s Wee Small Hours. The disc lends itself to those wee small hours as the songs drip out in a nocturnal fashion. The opening song is full of portent as Eckman sings, “These times are tough on love/Tough on sex and swagger,” while Northern Lights plumbs emotional depths with an opalescent beauty. The title song is a nine-minute epic which opens with Eckman’s voice residing somewhere between latter Chip Taylor and the sonorous Scott Walker. Catherine Graindorge’s viola, and keyboards from Chris Cacavas, adorn the funereal beat of the rhythm section allowing for an immersive ambient sensation as Eckman gradually transforms the song into a Van Morrison like tone poem lifted from Astral Weeks. Eckman closes with an enigma. ‘CTFD’ seems more personal than the songs which precede it and Google suggests it’s an acronym for a wasting disease called congenital fibre type disproportion, related to muscular dystrophy. It’s the most hushed song here, squirreling into Leonard Cohen territory as Eckman sings of a couple reflecting on bad news but determined to carry on against all odds. There’s an intimacy here which is quite candid as he sings, “Whisper baby, in my ear; calm the fuck down” and the song is a perfect curtain closer for an album which is quite soul searching within its intimate ambient warmth.