CHANTAL ACDA & THE ATLANTIC DRIFTERS : SILENTLY HELD

CHANTAL ACDA & THE ATLANTIC DRIFTERS : SILENTLY HELD

One Day One Life
I Can't Make You Love Me
Above
Hear It Out
The Friends Parade
Silently Held
Taking Part
Seafoam
The Barn

Label : Challenge Records

Length : 52:14

Release Date : May 3, 2024

Review (Dansende Beren) : Wat hebben Isbells, Marble Sounds, Mooneye, Bill Frisell en Nils Frahm met elkaar gemeen? Allemaal hebben ze al samengewerkt met Chantal Acda, een graag geziene gast in de Belgische en internationale muziekscene, maar ook solo weet de Nederlandse zangeres – die al lang een thuis heeft gevonden in Antwerpen – al meer dan tien jaar wereldwijd muzikale harten te veroveren. Met het prachtige Silently Held voegt ze de meest jazzy plaat aan haar oeuvre toe. De releases van Chantal Acda volgen elkaar in snel tempo op. Vorig jaar verscheen een heruitgave van Let Your Hands Be My Guide, haar debuutplaat die ze tien jaar geleden opnam met o.a. Nils Frahm en Peter Broderick. En Live at Jazz Middelheim, de registratie van een concert met Bill Frisell op Jazz Middelheim in 2017, werd ook opnieuw uitgebracht. Silently Held nam Chantal Acda op met The Atlantic Drifters, een gelegenheidscombo bestaande uit Amerikaanse rasmuzikanten Bill Frisell (gitaar), Colin Stetson (saxofoon), Thomas Morgan (staande bas) en Shahzad Ismaily (gitaar) aangevuld met Eric Thielemans (drums), Kurt Van Herck (saxofoon), Niels van Heertum (tuba), Joachim Badenhorst (klarinet) en Jozef Dumoulin (piano). Die uitgebreide bezetting zorgt voor een warme sound die je als een knus dekentje omarmt. De plaat – die deels in New York werd opgenomen – rust op sobere arrangementen en vliegt nergens uit de bocht. Zo valt het subtiele gitaarspel van Bill Frisell pas op in afsluiter “The Barn”. Colin Stetson kleurt met zijn sax nog voorzichtig buiten de lijntjes in prachtnummers als “Taking Part” en “Seafoam”, maar verder hoor je nergens muzikale uitspattingen. En dat hoeft ook niet. De sobere en ingetogen aanpak past perfect bij de fluisterende voordracht van Chantal Acda, die op kousenvoeten over dit ingetogen klankentapijt slentert en je als luisteraar meeneemt in haar kwetsbaar verhaal over loslaten en weer doorgaan. Het is moeilijk favorieten noemen op Silently Held. “The Friends Parade” en “Silently Held” gingen de plaat vooraf en doen hun werk als smaakmakers, maar wij vinden dat elk nummer op de plaat het ontdekken waard is. Neem je tijd voor Silently Held. Dit is echt zo’n album dat je in zijn geheel moet degusteren zoals een goeie fles wijn of een spannend boek. En als we dan toch moeten kiezen gaan we voor “I Can’t Make You Love Me”, een ballad geschreven door Mike Reid en Allen Shamblin en in 1991 onsterfelijk gemaakt door Bonnie Raitt. Het nummer werd al stroperig gecoverd door George Michael, Boys II Men en Adele, maar Chantal Acda zet het helemaal naar haar hand. Nooit klonk deze klassieker zo puur, gevoelig en fragiel. Silently Held – gestoken in een prachtige hoes van Acda’s dochter Lóa Bouwmeester – komt uit bij het Nederlandse Challenge Records, een label gespecialiseerd in jazz en klassiek. Wij hopen dat er niet in hokjes wordt gedacht en dat zowel Klara als Radio 1 dit intiem meesterwerkje oppikken. Chantal Acda verdient een groot publiek. Voor de uitvoering van deze plaat wordt Chantal Acda live bijgestaan door een indrukwekkend Belgisch-Amerikaans septet: Eric Thielemans, Darian Donovan Thomas, Thomas Morgan, Kevin Hays, Frans Van Isacker en Niels van Heertum.

Review (Muziekkrant OOR) : Het oeuvre van Chantal Acda wordt mooier en mooier. De naar Vlaanderen uitgeweken Helmondse doet veel dingen bijzonder goed, al jaren, en dat levert ook waardering op bij muzikanten waarvan je eigenlijk niet eens zou durven dromen dat ze aan je album zouden kunnen meewerken. Voor Acda maken ze graag een uitzondering. Bill Frisell (gitaar), Thomas Morgan (contrabas), Colin Stetson (saxofoon) en Shahzad Ismaily (multi-instrumentalist) – bekend van zichzelf of van samenwerkingen met John Zorn, Lucinda Williams, Tom Waits, Bon Iver en Paul Simon – schuiven aan bij Vlaamse toppers als Eric Thielemans (drums), Kurt van Herck (saxofoon), Joachim Badenhorst (klarinet), Niels van Heertem (euphonium) en Jozef Dumoulin (piano). Veel namen, maar wat een weelde. Het maakt ook het beste in Acda los. Ze zingt zuiver, zacht, warm, breekbaar en gegrepen. Ze nodigt de luisteraar uit de uitersten van het leven te omarmen. Dat doet ze hier zelf ook. Ik zie haar tijdens een aantal lange tracks al opzij gaan en aan de zijkant stil, met haar ogen dicht, genieten dat ze hier deelgenoot van mag zijn. Maar het zijn toch echt haar songs, waarin het licht het wint van de donkerte en er creativiteit ontstaat uit vriendschap. Tot die prachtige hoes aan toe. Perfecte schoonheid, het bestaat.

Review (Humo) :Op ‘Silently Held’ nemen Chantal Acda en haar Atlantic Drifters hun tijd, en ze vragen ook de uwe. Maar u krijgt er wel iets voor terug: op deze plaat staat de overvloedig aanwezige virtuositeit – van Bill Frisell, Colin Stetson en de weergaloze ritmesectie van Thomas Morgan en Eric Thielemans – van begin tot einde ten dienste van de songs, die zich in de wondermooie opener ‘One Day One Life’ meteen in een tijdloos tempo nestelen dat ze de hele plaat lang feilloos zullen volhouden. De titeltrack is een parel buiten categorie en ‘I Can’t Make You Love Me’ is een half mirakel: Acda en co. hebben de onovertrefbaar gewaande Bonnie Raitt-versie zomaar even overtroffen. ‘Silently Held’ is een plaat waarvan zelfs de hoes – een kunstwerk van Acda’s dochter Lóa Noi – bij elke luisterbeurt beter wordt. Een verzoeknummer nog: ach, wat zou ik Chantal Acda graag eens ‘Who Knows Where the Time Goes?’ van Sandy Denny horen zingen.

Review (Luminous Dash) : Chantal Acda wou van het album Saturday Moon eigenlijk een soloplaat maken maar uiteindelijk heeft ze tal van gasten uitgenodigd om deze prachtige langspeler mee in te kleuren. Sinds haar debuutplaat Let Your Hands Be My Guide (die vorig jaar zijn tiende verjaardag vierde) liet Acda zich omringen door talentvolle mensen die haar composities rijker maken. Dat deed ze ook bij Silently Held en voor het eerst kreeg haar band een naam: The Atlantic Drifters. © Chantal Acda De ‘band’ bestaat uit: Bill Frisell, Thomas Morgan, Colin Stetson, Shahzad Ismaily, Kurt Van Herck, Joachim Badenhorst, Jozef Dumoulin en haar vaste begeleiders Eric Thielemans en Niels Van Heertum. Dit komend najaar gaat Chantal met haar project op tournee met een sextet dat zal bestaan uit Thielemans, Ismaily, Morgan, Kevin Hays en Frans Van Isacker. Al nodigde Acda verschillende jazzklasbakken uit toch is dit een echt Chantal Acda album geworden met subtiele, warme arrangementen, die de stem van stem van Chantal mooi ondersteunen. Het is een plaat die ons doet denken aan het sfeervolle werk van David Sylvian en de Scandinavische jazz artiesten van het ECM label. Het is ook een echte groepsplaat, elke muzikant levert een eigen, unieke bijdrage aan de nummers. Van begin tot eind is het genieten van al het moois dat voorbij komt. We zijn ondertussen gewoon dat de platen van Chantal aanvoelen als een zalvende trip maar op de nieuwe heeft ze zichzelf – samen met haar muzikanten – toch weer overklast. Silently Held is de perfecte titel voor deze magisch mooie plaat die we koesteren.

Review (Written In Music) : Chantal Acda heeft de afgelopen maand opvallend veel goede internationale respons gekregen op dit album met The Atlantic Drifters. Nu staat het werk van de in België woonachtige Acda al jaren hoog aangeschreven en is ze vooral in België, Duitsland en Italië een graag geziene gast op de podia. Toch lijkt Acda met Silently Held haar bekendheid een stuk te vergroten. Ook binnen Nederland, waar ze te lang door een te kleine groep werd onderkend. Een goede hand in het aangaan van samenwerkingen, dat is wat Acda mede typeert. In het verleden werkte ze al samen met onder meer Adam Wiltzie in Sleepingdog, Chris Eckman in Distance, Light & Sky, Peter Broderick en Nils Frahm. Ook deelde ze podium en studio met gitarist Bill Frisell, waarmee ze een warme band opbouwde. Frisell is samen met bassist Thomas Morgan een van de muzikanten waarmee Chantal Acda eind 2022, in New York, op spontane, welhaast organische wijze de eerste opnamen maakte voor wat later Silently Held zou worden. Uiteindelijk horen we inclusief Chantal Acda tien muzikanten aan het werk op Silently Held. Daaronder bevinden zich nog meer jazzmuzikanten van faam, alsmede een aantal namen uit de vaste (studio)entourage van Acda. Het instrumentarium omvat naast gitaren en drums ook klarinet, euphonium, saxofoon en piano. Het is wonderbaarlijk mooi om te horen hoe subtiel, verfijnd en met beheersing deze muzikanten de songs mede vormgeven. De hoofdrol is voor de immer emotionerende zang van Acda, de instrumenten geven hierbij respect- en gevoelvol kleur, kracht, verruiming en verdieping. Silently Held is duidelijk een Chantal Acda-plaat: een persoonlijke, onthaastende stijl met vleugen jazz, ambient, folk en dreampop. Het zijn maar een paar losse aanknopingspunten. Zonder er nu echt op te lijken roept Acda’s muziek soms ook herinneringen aan het werk van Talk Talk en David Sylvian, toen zij na verloop van tijd hun veren uitsloegen om het new wave idioom grotendeels achter zich te laten. Vergeleken met haar eerdere soloalbums, waaronder het recentere Saturday Moon, is Silently Held nog wat ingetogener, verstilder en (wellicht) ook wat serieuzer. Zoals Acda al vertelde: ‘Deze plaat gaat over het omarmen van mijn eigen rauwe emoties en wezen … Niet alleen het leuke en gemakkelijke deel … Het licht én het donker.’ Het album werd gemixt door niemand minder dan producer/engineer Phill Brown (o.a. Talk Talk), een bekende van Acda. De eerste songs van de plaat worden spaarzaam maar fraai en smaakvol begeleid en je voelt aan dat er zich per luisterbeurt meer sensaties gaan openbaren. I Can’t Make You Love Me is een bewerking van de Bonnie Rait song, een bijzonder aangename verrassing. Above is een melodieuze prachtsong die sneller, maar nog steeds met zachte hand, binnendringt. Op Hear It Out mag een lange, heilzame instrumentale passage de song uitgeleide doen. The Friends Parade is een nummer over de gezamenlijke weg naar vrede, door het licht maar ook door het donker. Met vergeving, waardigheid en gratie. Hier stelt Chantal Acda zich nog kwetsbaarder op. De muzikanten om haar heen slaan echter wederom de juiste toon aan. Samen werken ze de song fraai uit. De titelsong is muzikaal zo mogelijk nog kleiner, het is vooral de piano die de soms schrille Acda begeleidt. Less is more. Ook de later opduikende drum toont zich een meester in de beperking. Taking Part geeft hierna ruimte aan mooie contrabas, cymbalen, Frisells kenmerkende gitaarpatronen en klarinet. Een mooie, klimmende saxofoon brengt verdere verlichting. Ook op Seafoam een mooie rol voor de saxofoon: trillend, dan weer schetterend boven de gitaarlijnen. Op de momenten dat Acda zelf voor twee stemmen zorgt, bereikt het lied zijn definitieve bestemming. Ook op dit album houdt Chantal Acda het bij minder dan tien songs – overdaad is haar vreemd – en de plaat komt vervolgens met The Barn ten einde. Een song die ongetwijfeld (indirect) verwijst naar de meerdere paarden in haar leven. Een song over werken op het land en tussen de dieren zijn en daar poëzie en een gevoel van thuiskomen in terugvinden. Het is een korte milde song, die de zoveelste bewonderenswaardig fraaie plaat van Chantal Acda gepast afsluit.