CARAVAN : BETTER BY FAR

1. Feelin' Alright
2. Behind You
3. Better by Far
4. Silver Strings
5. The Last Unicorn
6. Give Me More
7. Man in a Car
8. Let It Shine
9. Nightmare

Label : Eclectic Discs

Length : 42:56

Released : 1977

Review (ProgArchives) : I guess that Canterbury musicians charting the well-worn waters of pop music could be a turn-off for "fans" of Caravan's earlier work, but pop when it's more than pop is great. This is one of my all time favorite Caravan releases and I believe that the first side of this album is smart pop par excellence despite the dirty scoundrel unworthy of "sophisticated" music it makes me. Why do I like such piffle, lovers of Dream Theater? I like to look at all of "Better By Far" as a string of great melodies - they just kept coming up with them - that, being much more inventive than the average, place them above the realm of mere pop music, as a term that has been used in protest against this evolution of Caravan. Saying that, there is also a great deal of effort from all the musicians and a superior production by the esteemed Tony Viscotti, hammered into this album. We open with two numbers set in the pop rocker vein, they are completely and utterly simple in song structure but compensate that "flaw" simply by being pop taken to a near Beatle-esque level of catchiness. (Not that Caravan really sounds like the Mop-top mods, but I digress) "Feelin' Alright" and "Behind You", unbelievably, have verse melodies that match their choruses, which are more hooky than a Massachusetts cod boat, in terms of infectiousness. "Behind You", a would-be crowd raising chant of a number and a particular favorite, has a wonderfully sharp contrast between the verses and the chorus. I adore how the song goes from a 'happy stomper' in the verses to something a little more menacing in the chorus. (How can you not feel a bit threatened by a song whose overall message is "Slow down, boy, or they'll carry you hooooooome") The title track, I'm sure, is a guilty pleasure for many of those who claim to be fans of Caravan's prog work only. However, it's merely a pleasure for me. This song is one of simple ambitions with a meaning that is discernible as soon as that alluring guitar riff opens up the piece, however, despite a lyrical theme that has reoccurred in songs since many a bard has pledged his troth to the fairest maiden in the land, "Better by Far" is one of Mr. Pye's most seductive and melodic ballads ever. It is his excellent vocal performance, most of allr, that gets me so enraptured in this song. Pye is at his most humble and gentle but sounds entirely infatuated by a certain woman who he would want nothing more than to lay down beside her tonight. It never gets anymore complicated than that but in a simple three minutes, he manages to sound more convincing than the legions of modern commercial singers and teen stars who dedicate their careers to writing about something as trivial as love. Now, nothing else on this album really reaches the pure intelligent pop perfection of the first three songs but everything else is immensely enjoyable as well. The lightweights on this album, the adorable nursery rhyming violin pop, "Silver Strings", the light midnight waltz, "Give Me More", (With bad Claire Tory-like backing vocals in the chorus) and the very optimistic "Let it Shine", must have been a bane to many a proghead but once again, someone who appreciates brilliant hooks (like this lush pop loving yuppie author) will really dig 'em. Of course, I will agree that it was tracks like these that previewed the band's imminent decline in the eighties. "Silver Strings" and "Give Me More", especially, frame what was so grossly wrong with "The Album": Half assed genre experimentation that Caravan had little or no talent, promise, or interest in trying out. However, both of these aforementioned songs have strong melodies to save them from being utterly despised by moi, unlike several songs on "The Album". To avoid enduring the wrath of the long hairs, Caravan also manage to prove they still have their musical prowess and pen three fully worthy prog numbers, "The Last Unicorn", "Man in a Car", and "Nightmare". "The Last Unicorn", (Despite having a title that is somehow more fruity than all of the pompous song titles by Kansas, Rush, Supertramp, and Renaissance) is quite possibly the stunning sequel to "A Hunting We Shall Go" but much more compact and filled with more flowing violin majesty and less wank. The six minute "Man in a Car" is more in a much poppier style but is filled with spontaneous bursts of minimoog soloing after every chorus repetition. I would also like to give an honorable mention to the darkly gorgeous ambient bridge sections that are undoubtedly made even more luscious by Tony Viscotti's atmospheric production. The closing epic "Nightmare", is a bit of a stumble, though, it starts off with Pye at his most solemn, singing a really melancholic and desperate melody but by the third minute, the excellent melody disappears and in it's place is something more in "Adult Contemporary" vein. For shame. "Better by Far" is Caravan's peak as a pop outfit. I find most of the melodies on this album to be among the band's most inspired and it's an absolute shame that this album has so many unjust haters. Ah well, their loss. If you love inventive, inoffensive, idiosyncratic pop and don't dismiss a song for it's simple structure, this album is a must.

Review (ProgWereld) : "Better By Far" moet wel de meest ironische albumtitel van de band zijn. Daar waar "Blind Dog At St. Dunstan' een onvolprezen kwaliteitsstuk blijkt, maken de heren hier een duikvlucht. Als drenkeling op zee, treffen we Caravan namelijk richtingloos en verloren aan. Zou de band hier zijn laatste adem blazen? Hoewel we dus geen meesterwerk mogen verwachten, moeten we niet vergeten dat in 1977 het muzikale landschap fundamenteel veranderde. Commercieel gezien werd virtuositeit afgestraft, waardoor menig progartiest naarstig op zoek was naar nieuw elan. Caravan componeerde desalniettemin al in 1976 toegankelijker, hetgeen ze hier verder voortzetten. Sterker nog, we horen op deze plaat voornamelijk melodische softrock. Aan de weelderige arrangementen merk je nog dat dit voorheen een symfoband was, maar uitdagend wordt het nergens en zelfs de aansprekende kwinkslagen ontbreken. Ver weg doet de stijl op deze plaat denken aan namens als 10cc en The Alan Parsons Project, al is er ook een vleugje Camel te bemerken. Het is echter de oppervlakkigheid die het meest opvalt. Zo heeft een compositie als Silver Strings weinig om het lijf. Het nummer kenmerkt zich door een pseudo-reggaemelodie met een lollig karakter. Het bubbelend arrangement intrigeert niet. De strijkers na twee minuten maken weliswaar nog wat goed, maar indrukwekkend is het allemaal niet. Give Me More klinkt ook gemakzuchtig. Een voorspelbaar walsritme vormt de ondergrond voor prentachtige gelukzaligheid. De klanken zijn zo soft als babyvoedsel. Vreselijk! Hier herken je Caravan haast niet meer in. Het is nochtans niet enkel kommer en kwel op deze plaat The Last Unicorn blijkt een prachtig instrumentaal miniatuurtje te zijn. Meewarige vioolklanken vestigen hier een nostalgische, weemoedige sfeer. De droevige intro maakt baan voor een statige mars waarin gitaren immer opwaarts gluren. Langzaam verblijdt het arrangement zich. Er is zelfs ruimte voor een jazzfusion-passage! Trefzeker wordt voorts toegewerkt naar een extatische conclusie. Op een compositie als deze hoor je het vakmanschap van deze Britten nog goed. Zulks geldt eveneens voor Nightmare. Deze compositie opent met strijkers, waarna een melancholieke, regenachtige melodie uitmondt in weelderige vioolklanken. Het barokke sfeertje ademt decadentie en verval. Een Andrew Latimer-esque gitaarsolo sluit het nummer vervolgens aangenaam af. Het is al met al een overtuigend, droevig sfeerstukje en een fijn slotakkoord voor een plaat die strompelend en geschramd de eindstreep haalt. Deze composities tonen, schrijnend genoeg, dat de band hier een interessante nieuwe richting had kunnen inslaan. De focus op de strijkers brengt kamermuziek in gedachten. Wellicht ontbrak het aan de muzikale durf om deze stijl verder uit te werken? Nu zijn het immers slechts de lichtpuntjes van een album waarop de koek opraakt. Je ontwaart weliswaar nog wat goede ideeën op andere nummers, maar die worden verkwanseld aan veilige melodieën en rechtlijnige spanningsbogen. Zo bevat Man In A Car een sprookjesachtige synthesizermelodie die vervolgens gedachteloos wordt opgevolgd door een bloedeloos rock & roll ritme. Zonde! Het is haast alsof de band bij gebrek aan zin interessante passages omvormt tot een muzikaal discountproduct. Het resultaat is verre van een afgang, maar het vuur is vervlogen. De speelse humor die de heren anders zo karakteriseert, lijkt zelfs geheel te ontbreken. De band hielt er dan ook (tijdelijk) mee op na dit album. Ik kan ze niet ongelijk geven! "Better By Far" is kortom op twee nummers na een teleurstellende plaat. Futloze pop zonder verrassingen. De muziek is voorspelbaar en rechtlijnig. Twee weelderige nummers laten tevergeefs de hoop gloren dat de band enkel zoekt naar een nieuwe richting, maar de rest is hoogstens degelijk. We bevinden ons duidelijk in de donkere dagen van Caravan!