BRUCE SPRINGSTEEN & THE E STREET BAND : WERCHTER 2023

 

Disc One (51:04)

  1. No Surrender
  2. Ghosts
  3. Prove It All Night
  4. The Promised Land
  5. Out In the Street
  6. Candy's Room
  7. Kitty's Back
  8. Nightshift

Disc Two (54:01)

  1. mary's place
  2. The E Street Shuffle
  3. My hometown
  4. the river
  5. Last Man Standing
  6. Backstreets
  7. Because The Night
  8. She's The One

Disc Three (64:21)

  1. Wrecking Ball
  2. The Rising
  3. Badlands
  4. Thunder Road
  5. born in the U.S.A.
  6. Born To Run
  7. Bobby Jean
  8. Glory Days
  9. Dancing In The Dark
  10. Tenth Avenue Freeze-Out
  11. I'll See You In My Dreams

Label : live.brucespringsteen.net

Venue : TW Classic, Festivalpark, Werchter, Belgium

Recording Date : June 18, 2023

Quality : Soundboard Recording (A+)

Concert Review (HLN) : Even leek het erop alsof het concert van Bruce Springsteen (73) op TW Classic zondagavond in ‘t water zou vallen. Letterlijk althans, want toen het optreden begon, waarschuwden de infoborden op het terrein voor onheilspellende regenbuien. Niets van, dacht The Boss, en eigenhandig verdreef hij de donderwolken met straffe gitaarsolo’s, een dozijn meezingers en de beste liveband die we ooit op een podium zagen. Zelfs de weergoden moesten in Bruce hun meerdere herkennen. Born to run? Born to rule, potverdikke. Nadat het TW Classic-publiek in slaap gewiegd was door een wel erg gezapige set van singer-songwriter Jack Johnson en ook Simply Red weinig soelaas kon brengen, klonk er een golf van opluchting toen The Boss om klokslag 22 uur eindelijk het podium mocht bestijgen. Dat deed hij zonder grote openingsverklaringen of andere poespas - in een zwart hemdje met korte mouwen en een jeans. Springsteen is een man van weinig woorden, maar dat compenseerde hij met een eindeloos aanstekelijke goesting om te spelen. De Amerikaan lééft om op een podium te staan, en dat zag je zondagavond aan de fonkeling in z'n ogen, de gelukzalige glimlach op z'n lippen en de passie waarmee hij de snaren van z'n gitaar bespeelde. 73 is hij intussen en op TW Classic gaf hij 2 uur en 50 minuten serieus van jetje. Wie had gedacht dat we ooit jaloers zouden zijn op het uithoudingsvermogen van een zeventiger? Het broertje van Jack Sparrow Na sterke opener ‘No surrender’ vuurde The Boss - een bijnaam die hij zelf haat wegens zijn antipathie voor oversten en cheffen - de ene song na de andere op het publiek af, en dat in een bijzonder strak tempo. Springsteen toonde zich daarbij niet alleen een begeesterd gitaarspeler - die minutenlange solo’s! - maar ook een volleerd mondharmonicanist, onder meer in het magische ‘The promised land’. ‘Nightshift’ kreeg dan weer een zwoel, soulful jasje, met dank aan uitstekende achtergrondzangers en een begeesterd percussionist. Sowieso verdient de E Street Band, die zondagavond achttien koppen telde, een extra lange staande ovatie. Elk lid - van drummer Max Weinberg tot saxofonist Jake Clemons - speelde perfect en kreeg ook voldoende tijd om te schitteren. Absoulte uitschieter: gitarist Steven Van Zandt, die al sinds 1975 deel uitmaakt van de E Street Band. Over z’n kledingkeuzes valt te discussiëren - met z'n bandana en oorbellen leek hij op een broertje van Jack Sparrow - maar qua métier en vakmanschap kunnen er weinigen aan hem tippen. De chemie die heerst tussen hem en z'n ‘Boss’ gaf het optreden bovendien een extra dimensie, zeker naar het einde toe toen de twee minutenlang voor de camera dolden. Met meezinger ‘The River’ zorgde Bruce voor een eerste climax, om het nadien even stil te maken. “Toen ik vijftien was, en net m’n gitaar had gekregen, ging ik in het bandje spelen van George Thiess, het liefje van m’n zus”, vertelde de zanger. “Drie jaar hebben we samen opgetreden, van 1965 tot 1967. Vijftig jaar later stond ik naast z’n doodsbed. George stierf aan longkanker en sindsdien ben ik het laatste levende lid van ons groepje. Dat doet je nadenken. Ik heb dan ook maar één advies: pluk de dag.” Tijdens het daaropvolgende nummer – ‘Backstreets’ - leek de Amerikaan tegen de tranen te vechten. De weide werd eventjes stil, al zorgde hier en daar luid geroezemoes voor irritatie. “Kunt ge even zwijgen? Ik probeer wel te volgen, hé”, hoorden we onze buurvrouw roepen naar het groepje die voor haar stond. Golf van kippenvel in de laatste rechte lijn Na het ingetogen intermezzo schakelde Springsteen een versnelling hoger, werd het blik aan grote hits - ‘Born in the USA’!, ‘Born to run’!, ‘Glory days’! - volledig opengetrokken, en ging het publiek in complete extase. Tijdens ‘Thunder Road’ nam Bruce bovendien uitgebreid de tijd om z'n fans op de eerste rij te begroeten. Een mooi gebaar, want de Golden Circle-tickets kostten met hun 172,5 euro toch een aardige duit. In ruil deelde de zanger selfies uit, zette hij een cadeau gekregen petje op en werd hij getrakteerd op een rode roos. Ook zangeres Emmy d’Arc sprong in het oog, maar slaagde er helaas niet in om een duet met haar idool te versieren. Eveneens gespot tussen de fans op de ‘front row’: actrice Charlotte Timmers die een kartonnen bord in de lucht stak om The Boss ten dans te vragen tijdens ‘Dancing in the dark’. Niet veel later scheurde The Boss van contentement z'n hemd open, maar of 't een met ‘t ander te maken had, is niet duidelijk. Tijdens ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ zette de zanger z'n magnifieke band nog een laatste keer in de bloemetjes. Toen ze het podium verlieten, gaf hij hen een voor een een schouderklopje of een knuffel. Springsteen is geen egotripper, maar een teamplayer, zoveel is duidelijk. Al sloot hij toch z’n concert moederziel alleen af, met het pakkende ‘I’ll see you in my dreams’. Dit keer werd het echt muisstil over de heilige grond van Werchter. Hier en daar rolde een traantje. Met een golf van kippenvel die TW Classic zich nog lang zal herinneren kwam er een einde aan een bijna drie uur durende hoogmis. Velen vrezen dat het de zanger z'n laatste tournee zou kunnen zijn, maar wij zien Springsteen ook als tachtiger nog duchtig op z’n gitaar rammen. Zoals alleen een Boss dat kan.

Concert Review (Humo) : Het gonst van de geruchten. Oogde Bruce Springsteen na zijn zoveelste Werchter-triomf niet melancholischer dan anders? Was de huid rond zijn boomstronken van armen niet losser? Zat die ijle kraak altijd al in zijn stem? En reflecteerde hij in zijn bindteksten zómaar over het leven en de dood? Zal dit, met andere woorden, de laatste keer zijn geweest dat Bruce Springsteen zijn E Street Band op Belgische bodem de rockgeschiedenis in beeldig sepia heeft laten schilderen? Anno 1981, in de krochten van Vorst, vertelde de Baas ‘ns tegen (md) dat hij een concert nóóit als iets vanzelfsprekends beschouwde. ‘Wat wij doen, is: prove it all night. Er staan. En het liefst zo lang mogelijk.’ Veertig jaar later is de oude stronk nog geen millimeter naar de grond gebogen. Maar toch. De stam kraakt, de stem ook. Rondhossen zit er niet meer in. Prove it all night: wat heb je er ook aan als je ‘t op één been kan? ‘No Surrender’ droeg als binnenkomer een misleidende titel: een ganse Werchter-wei gaf zich namelijk zonder slag of stoot gewonnen. Bruce en Stevie Van Zandt - ondanks de aanwezigheid van Johnny Depp op Graspop nog altijd de mooiste piraat in het land - bemanden de weerskanten van het microfoonstatief: een beeld dat iedereen kent en dat op zijn minst voor een stukje de rock-’n-roll belichaamt. ‘Prove It All Night’, ‘Out in the Street’, ‘The Promised Land’, ‘Candy’s Room’... Geen verrassingen in de setlist, die al weken min of meer dezelfde is. Kan je nog verwachten dat 70-plussers elke avond lukraak uit een lijst van honderd nummers kiezen? Wél herontdekkingen. ‘Kitty’s Back’, bijvoorbeeld. Een bluesminiatuurtje op piano dat uit z’n voegen barstte - een nietsvermoedend polderheuveltje dat opeens lava in het rond begon te spuwen. Terwijl Bruce zijn haar goed legde, gooide de E Street Band de hengsels los: een rammelend orgeltje hier, een bassaxofoon daar, een batterij trompetten overal. Je zag tegelijk een cafégroep en een gospelkoor: een rijzige kathedraal én een bruine kroeg van een band. ‘The River’ zat pas voor de tweede keer deze tournee in de setlist en toonde hoe je een publiek tegelijkertijd muisstil krijgt én doet meezingen. Daarna daalde voor het eerst de melancholie neer. Bruce vertelde over zijn eerste groepje, als tiener in de jaren 1965-67, en hoe hij van al die gasten ondertussen de enige overblijver is. George, de laatste vriend, is enkele jaren geleden gestorven aan longkanker. Daarover sprak Bruce het mooiste zinnetje van de avond: ‘Vroeger was alles morgen en tot ziens, nu is alles gisteren en vaarwel.’ Terwijl hij solo ‘Last Man Standing’ bracht - pinkte hij écht een traantje weg? - mocht de trompet van Barry Danielian even ‘The Last Post’-gewijs een eresaluut brengen aan gevallen soldaten. Niet het laatste in memoriam van de avond. Ook daarna, in ‘Backstreets’, bleef Bruce zingen met een verbeten trek om de mond, zeker bij die ene zinsnede ‘When we swore forever friends / On the backstreets until the end / Until the end, until the end...’ Hij klopte op zijn hart en zei tegen niemand in het bijzonder: ‘Hier blijf je zitten.’ Ook ‘Wrecking Ball’ ging volgens de duiding van The Boss over staal dat roest en schoonheid die verwelkt. Beeld Koen Keppens Niet dat het daar plots een uitvaartplechtigheid was! In ‘The Rising’ amuseerde Nils Lofgren zich kostelijk door van zijn gewone gitaar plots een lap steel te maken. ‘Nightshift’, een cover van Commodores met een indrukwekkende Curtis King Jr. voor het vocale zware werk, werd al snel een soulorgie. In ‘Dancing in the Dark’ pikte de camera er een op iemands schouders gehesen Charlotte Timmers uit. In ‘Glory Days’ begon Bruce in zijn neus te peuteren, en bijna ook in die van Stevie Van Zandt. Die hele E Street Band blijft toch ook gewoon een hoop jongens en meisjes die samen plezier maken. Dat er vervolgens één van de meest essentiële rockgeluiden uit is voortgevloeid, is ook maar hoe het gelopen is. Ook nu werd ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ aangegrepen om Clarence Clemons en Danny Federici te herdenken. Terecht. Ondanks hun verlengde bedrijf aan de costa waarvoor je nu eenmaal geen retourtje kan kopen, waar ze nu gelukzalig zitten te nippen van een veel te grote kuip piña colada, moeten ze vermeld blijven worden. Omdat ze er op het podium nog altijd bij zijn. Je zag vrienden spelen, 2 uur en 50 minuten lang. Elke muzikant - het zou doodzonde zijn om de superieure drummer Max Weinberg onvermeld te laten, maar dan moeten achtergrondfeeën Michelle Moore, Lisa Lowell en Ada Dyer er ook bij - kreeg bij aftocht een knuffel van Bruce. Beeld Koen Keppens Als toemaatje zong hij zelf nog, solo op gitaar en mondharmonica, ‘I See You in My Dreams’, een nummer waarin hij nadenkt over waar we naartoe gaan na de dood... Ja, waar? Ik weet alleen dat de piña colada’s er naar het schijnt belachelijk groot uitvallen en dat je er geeneens voor hoeft te betalen - zeker niet met een polsbandje waar veel te dure, totaal gebruiksonvriendelijke coins op staan. Stopt hij nu of niet? Zal het staal in zijn keel en in zijn biceps definitief beginnen te roesten? Zal de ‘heart-stopping, pantsdropping, love-making, earth-quaking, Viagra-taking’ E Street Band ooit een laatste nooit spelen? Eén ding is zeker: Bruce Springsteen zal altijd The Boss blijven, u en ik zijn lompe, aan de muziek verknochte waterdragers. Piña colada, iemand? Ooit trakteer ik.

Review (Dansende Beren) : Om tweeëntwintig uur was het dan eindelijk tijd voor de act waar we maar liefst zeven jaar op hadden gewacht. Terwijl het al wat donkerder geworden was, verschenen de bandleden van The E Street Band onder luid applaus en in snel tempo één voor één op het podium, waarna Bruce Springsteen onder nog luider applaus en de kenmerkende ‘BRUCEEEE’-kreten – die trouwens wat weghadden van boegeroep – het podium betrad. Ze hadden geen tijd te verliezen en na het aftellen van Springsteen kregen we met “No Surrender” meteen al de muzikale overrompeling en bevangenheid die een Bruce Springsteen-concert met zich meebrengt. De zang van de Amerikaanse legende zat nog niet supergoed en hij had precies wel nog enkele momentjes nodig om helemaal opgewarmd te geraken. We kregen vanzelfsprekend ook wat nieuw materiaal te horen van op Letter To You, dat twee jaar geleden verscheen. De eerste daarvan was “Ghosts” en hoewel de uitvoering goed zat, waren het toch de grote klassiekers die het vuur in het publiek ten volle wisten aan te wakkeren. Zo gingen de armen in de lucht tijdens “Prove It All Night” en werd er toen ook op grote schaal meegezongen. Het was ook de eerste keer dat Springsteen volwaardig zijn duivels mocht ontbinden met enkele solo’s op zijn iconische Fendergitaar. Vanzelfsprekend was The Boss niet de enige die een hemelse solo uit zijn instrument kan persen. Jake Clemons, de neef van wijlen E Street Band-saxofonist Clarence Clemons, bezorgde ons al van bij de eerste noot kippenvel met zijn allereerste sax-solo van de avond tijdens “Ghosts”. © CPU – Johan Poelmans Tijdens “The Promised Land”, dat traditiegewijs op gang werd getrapt met het streepje mondharmonica, zocht Springsteen voor het eerst nadrukkelijk het hele dichte contact met het publiek op. Door op het platformpje te wandelen dat zich in de breedte uitstrekte voor de golden circle, waren enkele gelukkigen maar slechts centimeters verwijderd van Springsteen, die na zijn laatste solo zijn harmonica aan een gelukkige fan gaf. Na een hele reeks rocknummers was het dan even tijd voor iets anders. Het jazzy en bovenal zwoele “Kitty’s Back”, dat zowaar nog langer duurde dan op plaat, deed de temperatuur op deze warme dag nog wat verder stijgen. Soulklassieker “Nightshift” deed daar nog een schepje bovenop door de fenomenale zang van Curtis King Jr. en de fantastische percussie. De vlakheid van de studioversie op Only The Strong Survive was in de verste verte niet meer te bespeuren en we kunnen enkel maar hopen dat dat ook het geval zal zijn op het aankomende tweede soulcoveralbum van The Boss. Op sociale media werden Springsteen and The E Street Band – tot grote ergernis van gitarist Steve Van Zandt – hier en daar verweten dat ze, in tegenstelling tot vroeger, nogal krampachtig vasthielden aan de setlist die doorheen de tour nauwelijks veranderde. Op zijn meest recente optredens besloot The Boss om toch nog wat andere nummers te gaan spelen en dat bracht Werchter een aandoenlijke “My Hometown” en nog veel belangrijker dan dat: “The River”! Het lied werd pas voor de tweede keer deze tour gespeeld en hoewel er instrumentaal enkele slordigheden te horen waren, was het een van de grootste hoogtepunten van de avond. Kippenvel, ontroering, verbazing en alles daartussenin waren voelbaar tijdens de klassieker. © CPU – Johan Poelmans Naast dat alles wist Bruce Springsteen het ook solo – deze keer wel nog met de subtiele toevoeging van Barry Danielians trompet – voor elkaar te krijgen. Het aangrijpende “Last Man Standing” werd ingeleid met een lang verhaal over de vrienden en familie die Springsteen doorheen de jaren heen is verloren. Het was de enige keer dat The Boss de rol van verhalenverteller op zich nam, wat in tegenstelling tot vroeger toch een hoop minder was. Het voegde op een bepaalde manier wel toe aan de uniekheid van het moment en zo was zowel het inleidende verhaal als het nummer zelf een kippenvelmoment van jewelste dat ook het hele publiek stil wist te krijgen. Daarna was het wederom rocken geblazen; eerst met een net zo hartroerende “Backstreets”, dat op zijn beurt een fantastische opbouw bleek naar “Because The Night”. Dat het publiek nog zoveel stem over had om het refrein mee te zingen was gezien de vele meezingers die de revue al waren gepasseerd opvallend, maar na het grote enthousiasme bij de klassieker durfden we al met zekerheid zeggen dat heel wat mensen daags nadien met heesheid zouden zitten. De samenhorigheid in het publiek leverde voor de zoveelste keer deze avond kippenvel op, terwijl Nils Lofgren zich volledig liet gaan met verbazingwekkende solo’s op zijn gitaar. © CPU – Johan Poelmans Daarna volgde een tour de force zoals je die enkel en alleen van Springsteen kan krijgen, met als grootste uitschieters “Badlands” – wederom met fantastische sax-solo en meebrullende fans – en “Thunder Road”, die elkaar naadloos opvolgden. Voor die laatste liet The Boss ook enkele stukken tekst zeer nadrukkelijk over aan de fans, die het nummer natuurlijk van voor naar achter en van achter naar voor uit hun hoofd kenden. Intussen zocht de zanger weer het zeer directe contact op met het publiek en gaf hij enkele gelukkigen een hand. Met zijn gehele band bedankte hij vervolgens het publiek en zonder zelfs van het podium te verdwijnen kregen we al de toegift, als we het zo al mogen noemen. De synthesizers en bassen van “Born In The USA” kwamen heel hard binnen, maar helaas was dat ook te hard om echt van te kunnen genieten. De bas had gerust een ferme scheut teruggeschroefd mogen worden, want het oversteeg zowat alles en iedereen, waardoor we er niet ten volle van konden genieten. Gelukkig kregen we meteen daarna “Born To Run”, waarbij alles geluidstechnisch weer tiptop in orde was. Deze keer was het zelfs volop springen geblazen voor het podium en wie nog wat stem over had, kon het refrein wederom meebrullen. Springsteen staat natuurlijk ook bekend voor zijn marathonsets, want hoewel we al twee uur en een half ver waren, leek het einde nog altijd ver weg. Met “Dancing In The Dark” kregen we wederom zo’n meezinger en misschien wel Springsteens grootste hit, maar het meest beklijvende moment van de toegift kwam pas daarna. Na het voorstellen van de band nam Springsteen tijdens “Tenth Avenue Freeze Out” cadeautjes van de fans in ontvangst en zette hij een gekregen pet achtersteboven op zijn hoofd. Na het stuk waar hij ‘the Big Man joined the band’ zong, werden foto’s en video’s geprojecteerd van de overleden E Street Band-leden Danny Federici en Clarence Clemons, die dag op dag twaalf jaar geleden overleed. Het maakte de emoties in de stem van Springsteen en het gevoel van de fans des te intenser en wanneer Springsteen vervolgens, wederom volledig solo en akoestisch, het slotlied “I’ll See You In My Dreams” inzette zagen we hier en daar mensen enkele traantjes wegpinken, wat we meer dan volledig konden begrijpen. Springsteens voornaam werd voor de laatste keer gescandeerd door het applaudisserende publiek terwijl hij het podium verliet, waarna we met een mix van heel wat emoties, maar vooral ook met een voldaan gevoel naar huis gingen. © CPU – Johan Poelmans Met nummers als “Last Man Standing” en “I’ll See You In My Dreams”, en de projecties bij “Tenth Avenue Freeze-Out” kregen we deze keer niet enkel een vintage rock-‘n-roll-show van The Boss, maar ook een optreden waarbij vergankelijkheid en de dood zeer dichtbij leken te komen. Het voelde haast aan als een afscheid, maar dat hoefde het zeker niet te zijn. De setlist varieerde niet zoals vroeger wel het geval was op Springsteen-concerten, al kregen we met “My Hometown” en “The River” wel twee verrassingen van formaat. Dat een man van drieënzeventig nog een spektakel van bijna drie uur kan neerzetten is eigenlijk zelfs al onvoorstelbaar genoeg. Bruce mag dan wel al een dagje ouder zijn, maar hij leek nog veel te fit om al uitgezongen te zijn. Laat ons hopen dat Springsteen nog eens terugkeert en als we ex-E Street-bandlid David Sancious mogen geloven, dan staat hij volgend jaar samen met The Boss op het podium in kader van dat soulalbum dat nog moet verschijnen. Zoals iedereen op voorhand al wist, draaide het natuurlijk allemaal om Bruce Springsteen and The E Street Band. Triggerfinger was fraai, maar ook niet meer dan dat. Jack Johnson hoort niet thuis op grote festivalpodia en Simply Red konden we, gezien de hits waarmee hij op het einde uitpakte, als een echt voorprogramma beschouwen. Dat Springsteen nog ‘let it rain’ zong tijdens “Mary’s Place” hielp niet, want hoewel er hevige stortbuien voorspeld waren, bleef het nagenoeg voortdurend droog. Als het dan toch regende was het in het slechtste geval wat motregen, die niet langer dan vijf minuten aanhield. Het weer was dus goed, net zoals Springsteen and The E Street Band waren, en dat was eigenlijk alles waar we op voorhand op hoopten.

Concert Review (Be True) : Springsteen en de E Street Band hebben zondag 18 juni op het TW Classic-festival in Werchter opgetreden. ‘The River’ en ‘My Hometown’ werden allebei herhaald, maar voor ‘Letter to You’ was voor het eerst deze tour geen plaats op de setlist. Na optredens van Triggerfinger, Jack Johnson en Simply Red kwamen Bruce en de E Street Band zoals gepland pas om 10 uur het podium op. De setlist was dezelfde als die van de voorgaande show in Birmingham, maar dus zonder ‘Letter to You’. Het is voor het eerst dat dit nummer niet gespeeld werd. ‘Letter to You’ nam deze tour samen met ‘Ghost’, ‘Last Man Standing’, ‘Backstreets’ en ‘I’ll See You in My Dreams’ een belangrijke plek in de show in, omdat Springsteen de boodschap die hij met zijn concerten wil uitdragen, aan deze nummers ophangt. Ook werden de nummers die hij wel speelde, niet ondertiteld. Mogelijk was de reden hiervoor dat België meertalig is. Op de vooraf geplande setlist stond ‘The Ties that Bind’, maar Bruce besloot om ‘Candy’s Room’ te spelen. ené Slegers was op Werchter en doet verslag: “Je weet niet wat je kunt verwachten als is aangekondigd dat er voor Springsteen maar tweeënhalf uur speeltijd is gereserveerd. Springsteen zou Springsteen niet zijn als hij daar gewoon lak aan heeft en gewoon een volwaardige setlist met 27 nummers speelt. Het miezert een beetje als Springsteen opkomt met ‘No Surrender’ (‘Hello Worktor’) en als hij bij ‘Ghosts’ zelf in de regen staat, blijft hij beduidend korter op het podiumpje onder aan de trap dan anders. De regen stopt al snel en voor het eerst wordt ‘Letter to You’ overgeslagen. Dus ook geen ondertiteling, want dat was vooraf speculeren of dat in Nederlands of in Frans zou zijn. “Springsteen heeft er weer duidelijk zin in, want hij komt regelmatig langs het publiek vooraan en hij neemt zelfs tijd om selfies te maken, handen te schudden, petjes op te zetten en rozen aan te nemen. Tijdens ‘Last Man Standing’ lijkt Bruce wat meer aangeslagen dan anders en houdt hij zijn hoofd vast waardoor het lijkt dat hij emotioneel is. Het is vandaag 18 juni, de sterfdag van Clarence Clemons. De saxofoonsolo’s van Jake komen ook sterker door. Jake pakt zijn rol als vervanger van Clarence vanavond expliciet op. Hij en Bruce wijzen regelmatig naar boven. En bij het afscheid nemen op het eind geven Bruce en Jake, inmiddels met witte hoed, elkaar een welgemeende omhelzing, die lang duurt. Bruce klopt zijn saxofonist nog extra op de schouder en een duidelijk aangeslagen Jake verdwijnt van het podium. ‘My Hometown’ (waarin Bruce ‘rug mill’ zong in plaats van ’textile mill’) en ‘The River’ worden gespeeld na een geweldige intense versie van ‘The E Street Shuffle’. Bij ‘The River’ valt het mij op dat Nils niet op het podium is. De titelsong van het vijfde album wordt heel gedreven gezongen en Springsteen heeft geen enkele moeite bij de brug van het nummer, waar hij toch hoge noten moet zingen. “Bruce zingt tijdens ‘Kitty’s Back’ heel indringend met een lage basstem ‘cold truth’. Tijdens ‘Wrecking Ball’ herhaalt Springsteen ‘The swamps of Werchter’ een aantal keer, waarbij Werchter klinkt als ‘Worktar’. Bruce begint naarmate de show vordert meer schor en hees te klinken en moet zich er af en toe extra toe zetten om zijn stem goed te laten klinken. Tijdens ‘Badlands’ is Steve even van het podium af en komt hij terug met iets in zijn mond. Als hij met Bruce samen moet zingen, spuugt hij de kauwgom (?) uit op het podium. Bij ‘Glory Days’ spelen Steve en Bruce weer hun ‘I don’t wanna go home’-toneelstuk. Bruce geeft aan dat het ‘very, very late’ is, waarbij Steve toevoegt: ‘This means only one thing!’ Waarop Bruce antwoordt: ‘I know’ en ze samen weer roepen: ‘Nobody wants to go home!’ “Vanaf de plek waar ik sta, heb ik een goed zicht op de blazers die leuke danspasjes en acts hebben tijdens verschillende nummers. Tijdens ‘Glory Days’ spelen ze honkbal na en bij ‘Born to Run’ dansen ze mee met hun instrumenten. Bij ‘Tenth Avenue Freeze-out’ heeft vanavond het eerbetoon aan Clarence extra lading. Bruce wrijft in zijn oog en lijkt een traan weg te vegen. Wederom wordt naar boven gewezen en leek het nou dat Bruce tegen Jake zei (zonder microfoon) ‘He’s up there’? Het nummer kwam op mij nog intenser over dan anders.”