BRUCE SPRINGSTEEN & THE E STREET BAND : WERCHTER, BELGIUM, JULY 9, 2016


Disc One (53:20)

  1. Prove It All Night
  2. Darkness On The Edge Of Town
  3. No Surrender
  4. The Ties That Bind
  5. Sherry Darling
  6. Spirit In The Night
  7. Thunder Road
  8. Hungry Heart
  9. Cover Me

Disc Two (56:40)

  1. You Can Look (But You Better Not Touch)
  2. Death To My Hometown
  3. Mansion On The Hill
  4. The River
  5. American Skin (41 Shots)
  6. The Promised Land
  7. Darlington County
  8. Waitin' On A Sunny Day
  9. Because The Night

Disc Three (58:32)

  1. The Rising
  2. Badlands
  3. Born In The U.S.A.
  4. Born To Run
  5. Dancing In The Dark
  6. Tenth Avenue Freeze-Out
  7. Shout
  8. Bobby Jean
  9. If I Should Fall Behind

Label : live.brucespringsteen.net

Venue : T/W Classic, Festivalpark, Werchter, Belgium

Recording Date : July 9, 2016

Quality : Soundboard Recording (A+)

Concert Review (De Morgen) : Vijfenzestigduizend festivalgangers zagen Bruce Springsteen op TW Classic gisteren het perfecte zomerconcert spelen. Springsteen is een rockende zestiger op wie leeftijd geen vat heeft. Met evenveel spelvreugde als vitaliteit zetten hij en zijn E Street Band Werchter haast drie uur lang in vuur en vlam. Deze tweede passage als hoofdact was nog krachtiger dan de eerste, drie jaar geleden. Bruce Springsteen zou volgens het programmaboekje twee-en-een-half uur spelen op TW Classic. Voor elke andere artiest een lange show, maar weet dat deze Amerikaan makkelijk nog een half uur langer haalt. Geen wonder dus dat de zanger en zijn groep al tien minuten te vroeg het podium opstapten. Springsteen, 66 intussen, zag er casual uit. Gebruind door de Italiaanse zon, kort baardje, sjaaltje om. Maar met één duidelijk doel: de wei plat spelen. "Goeienavond België", zei The Boss met een brede glimlach. Om dan in één ruk elf songs achter elkaar te brengen, zonder adempauze. Meer zelfs: Springsteen ging tegelijk gretig het publiek opzoeken. Om handen te schudden, een aangeboden pilsje achterover te slaan en verzoekbordjes te halen. Wàt een energie en inzet waarmee hij de wei overschouwde, zijn groep aanvuurde en tienduizenden harten won. En dan te zeggen dat dit concert de verdienste is van Springsteens manager Jon Landau. Vorig najaar kwam er een mooie box set en documentaire uit van 'The River', zijn succesplaat van 35 jaar geleden. Waarop Landau suggereerde dat Springsteen "misschien twee shows zou kunnen doen in New York en L.A.", om die boxen te lanceren. The Boss ging in overdrive, trommelde zijn E Street Band op en na Amerika trekt de achtkoppige band nu heel Europa door. In september klokt deze tour af op liefst 75 concerten. In tegenstelling tot de Verenigde Staten wordt aan deze kant van de oceaan niet de integrale plaat gespeeld, maar zijn de songs uit 'The River' eerder een leidraad in de set. Jammer misschien voor de puristen, maar het had als voordeel dat Springsteen meer vrijheid had, om er een hele juke box door te kunnen jagen. Het eerste anderhalf uur was een muzikaal avontuur, elke avond verandert de set. Dat maakt concerten van Springsteen net zo'n belevenis. Om te zien hoe die meesterlijke E Street Band (die vaak zelf niet weet welke song de volgende zal zijn) prachtig inpikt op het bevel van de man vooraan. En het als een toporkest op maat van de conducteur telkens tot een climax brengt. Ieder groepslid kreeg in Werchter een open doekje. Altijd in functie van de song, nooit vervelend. Steven Van Zandt al meteen bij openingssong 'Prove It All Night', drummer Max Weinberg en bassist Garry Tallent tijdens een pompend 'Born in the U.S.A.', violiste Soozy Tyrell in het toepasselijke 'Waitin' On a Sunny Day' en gitarist Nils Lofgren met een wervelende solo aan het einde van de Patti Smith-cover 'Because The Night'. Mooie passages volgden elkaar in sneltreinvaart op. Zoals 'Spirit in the Night', waarin Bruce en saxofonist Jake Clemons diep de wei in trokken, om dan meteen het verzoekje 'Thunder Road' in te zetten. Het prachtige 'Cover Me' was een ode aan de rockende gitaar, in 'The River' zong Springsteen wondermooi en 'Mansion on the Hill' was een fraai solo intermezzo, waarbij de zanger de hele wei muisstil kreeg. Maar 'American Skin (41 Shots)' trof misschien nog wel het meest raak. Een lied over (politie)geweld, in een week waarin Amerika opnieuw meerdere doden te betreuren heeft. Jake Clemons (de enige zwarte in de groep) stond met zijn handen omhoog op het podium, als teken van overgave. Duizenden mensen volgden zijn voorbeeld. In een tijd waarin grootheden als David Bowie en Prince het tijdelijke voor het eeuwige wisselden, blijft de rocker uit New Jersey onversaagd de wereld rondtrekken. The Boss weet hoe vluchtig het leven is. Hier wil hij zijn: op zijn podium, bij zijn publiek. Hier leeft, bemint en sterft hij. Springsteen zag zelf al twee van zijn groepsleden wegvallen. Beelden van Clarence Clemons en Danny Federici werden tijdens 'Tenth Avenue Freeze Out' als eerbetoon op de schermen geprojecteerd. Tijd voor het ceremonieel van een bisronde nam Springsteen niet. Hij en zijn groep bleven gewoon doorspelen op het podium, en lieten met kanjers als 'Born To Run' en 'Dancing in the Dark' Werchter opnieuw ontploffen. Zes fans mochten mee het podium op, waaronder een jongetje dat in ruil voor een dansje een echte gitaar van zijn moeder kreeg. Met 'Shout' en 'Bobby Jean' gingen Springsteen en band onvermoeibaar verder, dik tien minuten voorbij de opgelegde curfew. De zanger eindigde helemaal alleen, een akoestische gitaar in de hand, met 'If I Should Fall Behind'. Intiem, fragiel, klein. Maar Springsteen en zijn E Street Band waren een hele avond één woord geweest: groots. Wat een Baas.