BOUDEWIJN DE GROOT : ACHTER GLAS

1. Het Meisje En Het Blauwe Meer
2. Het Regent In Antwerpen
3. Weerzien
4. Geen Uitzicht
5. Schemering
6. Lola Is Gevallen
7. Witte Muur
8. Orion Verdwaald
9. Metamorfose
10. Anamorfose
11. Achter Glas
12. Ik Ben Een Zoon
13. Piëtà
14. Portret

Label : Universal

Release Date : April 20, 2015

Length : 60:20

Review (Muziekkrant Oor) : Zeventig is hij en inmiddels gestopt met het spelen van zijn oude hits. Maar de stem doet het nog en de ideeën blijven komen, dus waarom niet een nieuw album. Boudewijn de Groot is een van die popartiesten die verkennen tot hoe oud je geloofwaardig muziek kunt blijven publiceren. Het past hem. Forever young was toch al nooit zijn ding. Ooit maakte hij na 22 jaren al het Testament op van zijn jeugd. Hij heeft ook een paar dingen mee. De hem kenmerkende relaxte manier van zingen is fysiek niet zo inspannend en de productie van Een Nieuwe Herfst, Het Eiland In De Verte en Lage Landen, waarmee hij een uiterst succesvolle herfst van zijn carrière beleefde, was al vrij tijdloos. Stilistisch past Achter Glas naadloos in dat rijtje. De verschillen zijn subtiel. Het gitaarwerk is in een aantal liedjes wat prominenter, zeker in de opener Heemsteeds Dreef, waarvoor Golden Earring-gitarist George Kooymans meetekende. De productie van de Vlaming Jean Blaute is subtiel en bijzonder muzikaal, wat een mooi contrast oplevert met het toch altijd wat sonore stemgeluid van De Groot. Voor de teksten tekende Boudewijn ditmaal zelf. Hij schrijft iets introverter dan Lennaert Nijgh, maar klinkt ook heel vanzelfsprekend. De toon is bespiegelend. Meer dan ooit durft De Groot de luisteraar dichtbij te laten komen. In Ik Ben Een Zoon vertelt hij over het vroege overlijden van zijn moeder in - toen nog - Nederlands Indië. Ook het tweeluik Metamorfose / Anamorfose gaat over zijn familie. In de Heemsteedse Dreef staan we haast bij hem thuis op de stoep. Mooi melancholiek zingt hij over het Weerzien met een oude geliefde, met wie hij ooit 'de zoete droom van samen ouder worden' deelde, voordat die werd verstoord en liefde een nieuw gezicht kreeg. De jaren zestig, waarin hij samen met Nijgh naam maakte, echoën na in Geen Uitzicht: 'Alles is hetzelfde, haast hetzelfde lied / Alleen was jij er toen er wel en nu ben jij er niet'. Het afscheid ligt in veel liedjes op de loer. Schijnbaar luchtig zingt hij erover in Lola Is Geveld. Het is een van de vele kleuren en diepere lagen op Achter Glas, waarop Boudewijn de Groot overtuigend laat horen hoe popliedjes ook op latere leeftijd betekenis kunnen houden.

Review (Radio 1) : Acht jaar is het geleden dat Boudewijn de Groot nog eens een nieuwe plaat uitbracht. 'Achter glas' is zijn zeventiende en zijn meest Belgische tot nog toe. Voor 'Achter glas' kampeerde Boudewijn de Groot in de ICP Studio's in Brussel, een opnameruimte met internationale faam. David Byrne, The Cure, Mylene Farmer, Il Divo, Johnny Clegg, het is maar een (eclectisch) greepje uit wie in de loop der jaren langs kwam in de Emile de Bécolaan in Elsene. Nog Vlaamser is de producer waar Boudewijn de Groot mee samenwerkte: Jean Blaute. Veel Vlaamser komen ze niet, maar tegelijk heeft ook hij faam die onze grenzen overschrijdt: het meest is hij bekend voor zijn werk met Clouseau, De Kreuners, De Nieuwe Snaar, Raymond van het Groenewoud et tutti quanti, maar op zijn erelijstje staan ook Axelle Red, Dani Klein, Frankie Miller, Henny Vrienten, K's Choice, Sam Brown en Soulsister - buitenlanders dus, of Belgen die zich van landsgrenzen weinig aantrekken. Vlaams zijn ook enkele nummers op 'Achter glas', overduidelijk in een titel als Het regent in Antwerpen, onderhuids in Het meisje en het blauwe meer, dat naar Gent refereert. Maar een artiest als BdG overstijgt uiteraard de Vlaamse klei. Het grootste deel van de 15 nummers schreef hij zelf en enkele ervan reflecteren naar vroeger. "Relaties, in de breedste zin van het woord, vormen de rode draad van het album," zegt de Groot zelf, "relaties van vroeger, die nog even tastbaar lijken als in het verleden, maar onbereikbaar blijven". In Schereming wordt afscheid genomen van iemand die al eerder weg was dan hij/zij afscheid had genomen (een referentie naar dementie), Heemsteedse Dreef heeft het over een gelukkige tijd in Amsterdam en in Achter glas praat de zanger met en over zijn vader. Echt verrassend vernieuwend is 'Achter glas' niet, maar dat verwacht ook niemand. Boudewijn de Groot is een handelsmerk, een kwaliteitslabel op zich, al had de man iets kieskeuriger mogen zijn: niet alle 15 nummers zijn even sterk, wellicht was een album met de 10 of 11beste tracks in zijn geheel sterker geweest. Toch is dit vintage Boudewijn de Groot, met dit verschil dat hij nu een Hollandse "jjj" heeft, terwijl hij vrrroegerrr met een fierrre rrrollende "rrr" zong. Ook hij gaat met zijn tijd mee.

Review (Humo ) : Teenagers die op Tomorrowland gaan dansen op tjingeltjangelmuziek zullen hier niet echt een boodschap aan hebben, maar : Boudewijn de Groot heeft een nieuwe plaat gemaakt en ze staat in ons huisje Weltevree al een week op endless repeat. Ik ben al een paar keer mijn eigen huis voorbijgereden omdat ze nog niet afgelopen was op de iPod. Dat moet van 'Born Sandy Devotional' van The Triffids geleden zijn. Achter glas 'Achter glas' is een plaat over onherroepelijkheid: van de tijd, van liefdes, van de dood. Zelden ook een plaat gehoord waar zo vaak over een moeder gezongen werd, trouwens. Regeren is vooruitzien, naar het schijnt, maar 'Achter glas' doet aan full-blown achteruitkijken, soms in verwondering, dikwijls met veel melancholie. Zonder pathetisch te worden gelukkig: daar zorgt ondermeer De Groots sobere zangstijl voor, en de subtiele, de muziek op elk moment als een warm dekentje inpakkende productie van Jean Blaute. 'Achter glas' is een cd in de vorm van een ouderwetse plaat: A- en B-kant, met elk hun eigen opbouw en dynamiek. Het is drie weken na release niet alleen een nummer 1-hit in Vlaanderen en Nederland, het is een klassieker in wording. Vijftien nummers lang een feest voor ziel en oren. Er wordt geopend met een ode aan Haarlem, met oude jongere George Kooymans op gitaar, maar daarna figureert Vlaanderen prominent in een paar nummers: 'Het meisje en het blauwe meer' speelt zich af in het Gentse en 'Het regent in Antwerpen' gaat over Antwerpen en het feit dat het daar regent. Maar niet zomaar wat regen: het regent er voorgoed na vandaag. Treurnis, alom, lief kwijt en (de) zin in het leven ook. De Groot zingt het met een soort van elegante quiet desperation die het allemaal draaglijk maakt. Geluk is weten dat het niet voor je is weggelegd, en daar hoe dan ook erg rustig om zijn, zoals Herman de Coninck ooit schreef. Zoiets. De klagende lap steel van Patrick Riguelle kleurt pastelkleuren bij 'Weerzien', een lied waarin weer een zoete droom van samen later oud worden uiteenspat. Daarna wiegt 'Geen uitzicht' (met tekst van Huub van der Lubbe van De Dijk en het kermisorgeltje van Blaute) ons zachtjes bijna in slaap. En dan, beste vrienden, komt het tot nu mooiste Nederlandstalige lied van deze eeuw: het heet 'Schemering' en ik kan het nog steeds niet beluisteren zonder dat mijn brilglazen beslaan. Over mensen die voor ze echt dood zijn al dood zijn, omdat hun licht uitging 'voor de laatste schemering'. Simpele gitaren, práchtig refrein, maar ook de rest van de tekst mag ingekaderd en boven bedden gehangen worden. De B-kant begint uptempo met 'Witte muur' maar gaat gauw de nevelen van de tijd opzoeken met 'Orion verdwaald', muzikaal het meest avontuurlijke nummer van de plaat. Vervolgens een handvol nummers over kinderen en ouders: 'Anamorfose', over zijn zwijgzame en afstandelijke vader, en het knalharde 'Ik ben een zoon', waarin hij de vroege dood van zijn moeder op nuchtere maar tegelijk ontluisterende manier bezingt. Het hakt er stevig in, eerlijk gezegd. Dat doen 'Piëta' en vooral 'Portret', het laatste nummer van deze wonderlijke plaat, ook. 'Portret aan de muur, van een meisje van acht': mischien is het omdat ik ook een meisje van acht heb dat het mij zo raakt. 'Geen moeder die kust, geen veilige vleugels'. Tranen. 'Achter glas' is een onherroepelijk mooie plaat. Het moest gezegd.