BONNIE 'PRINCE' BILLY : I MADE A PLACE

 

  1. New Memory Box
  2. Dream Awhile
  3. The Devil's Throat
  4. Look Backward On Your Future, Look Forward To Your Past
  5. I Have Made A Place
  6. Squid Eye
  7. You Know The One
  8. This Is Far From Over
  9. Nothing Is Busted
  10. Mama Mama
  11. The Glow Pt. 3
  12. Thick Air
  13. Building A Fire

Label : Drag City

Length : 43:34

Release Year : November 15, 2019

Review (AllMusic) : Will Oldham's progression from depraved and warbling loner folkie to polished country crooner saw his music maturing without ever losing its demented core. The songwriter's early life under any number of monikers stuck to rural tales of the ugliest aspects of human nature, delivered by a cracking voice and shaky, homespun performances. Over the course of decades of prolific output, Oldham's vocals grew more refined and the rough edges of his music smoothed out, beginning partway into his work under the name Bonnie "Prince" Billy. Oftentimes he'd revisit old material, reworking once creaky, spare folk tunes into honky tonk romps or beautifully orchestrated pieces. Oldham's penchant for revision led to a long stretch when his albums were focused on covers or reimaginings of his earlier work. I Made a Place is the first set of new original songs since 2011's subdued Wolfroy Goes to Town, and it continues both Oldham's artistic development and his one-of-a-kind strangeness. Opening with the boisterous "New Memory Box," the instrumentation of I Made a Place is immediately striking. Horn and woodwind player Jacob Duncan adds saxophone, clarinet, and flute arrangements throughout, giving the peppier songs added flare and the slower, more thoughtful tunes an air of sophistication. The album is split up more or less evenly into upbeat country and more delicate acoustic songs. A busy arrangement of dusty fiddle, Nashville-styled guitar licks, and string bass on "The Devil's Throat" is offset by hushed moments like the country ballad "Nothing Is Busted" and the slowly unfolding "I Have Made a Place." Oldham's enigmatic lyrical presence is in strong form, with the bubbly rocker "Squid Eye" meshing references to aquatic life with existential themes. The traditional country-folk storytelling of "Look Backwards on Your Future, Look Forward to Your Past" bends a tale of bloody death and surreal philosophy around straightforward back-roads chord changes. Vocalist Joan Shelley joins Oldham on the more spirited numbers, adding lift to the chorus of "You Know the One" with gentle harmonies. Like any entry of the Bonnie "Prince" Billy discography, I Made a Place takes several spins to wear down the veneer of would-be country trappings and Oldham's plainspoken but obtuse narratives. The gorgeous instrumentation makes it a farmland addendum to the icy string arrangements of 2006's pristine The Letting Go. While no less emotionally dense than that or any of Oldham's work, I Made a Place feels less intense, and even fun by comparison. The album offers a lighter and mellower reading of Bonnie "Prince" Billy as he walks further down a perpetually twisting path with each new set of songs.

Review (Written In Music) : Heeft de veelzijdige Will Oldham zich tegenwoordig definitief bekeerd tot de country? Zijn kalende hoofd zit diep verborgen in een te grote cowboyhoed. Uiteraard was zijn rootsmuziek altijd al te linken aan deze stroming, maar lijkt hij er nu definitief voor gevallen te zijn. Is er dan geen plek meer voor onverdraagbare hartzeer en prachtig ingetogen klagend zangwerk? Zijn alter ego Bonnie 'Prince' Billy heeft al zijn zwaarmoedigheid van zich afgeschud, en wil eerder zelfs vrolijk uit de hoek komen. Op I Made A Place is eindelijk weer ruimte voor eigen composities. Het is natuurlijk een mooi gegeven dat hij de laatste jaren de waardering voor andere gelijk soortelijke artiesten laat zien. Dit door totale albums te coveren of door zijn medewerking te verlenen op platen van bevriende muzikanten. Sterker nog, hij plaats zichzelf steeds verder op de achtergrond, en wekte de indruk dat hij het wel goed vind zo. Als muziekliefhebber ben je al dik tevreden met zijn prachtige Palace platen die hij in een grijs verleden gemaakt heeft. Nadat hij met I See a Darkness de definitieve kroon op zijn werk heeft gezet, kan hij niks meer fout doen. Soepel gaat hij door met het afleveren van hoog gewaardeerde albums, al komt hij nergens meer in de buurt van dit magnum opus. Ook nu lukt het hem niet, al kan I Made A Place wel als aardige opvolger van het korte laatste meesterwerkje Bonnie 'Prince' Billy beschouwd worden, ondertussen alweer zes jaar oud. Het is een typische huisje, boompje, beestje plaat geworden, maar dan wel een die getuigd van grote kracht. Geen luie in de schommelstoel ingespeeld geheel, al roept hij regelmatig wel dat relaxte gevoel op. Zo zou het gezien kunnen worden als voorbereidende fase van het aankomende vaderschap. Oldham openbaart zich als family man. En wie wil niet zijn nog ongeboren dochter kennis laten maken met goede muziek. Veilig diep geborgen in vrouwlief Elsa Hansen was ze stille getuige van het opnameproces. New Memory Box is een gloednieuwe traditional in wording. De viool en het fingerpicking tokkelwerk op de banjo lijken zo uit de countrystad Louisville te komen, van ver voor de commerciële uitbuiting. Het onbevangen plattelandsleven lacht je toe. Mooi vormgegeven met prachtige toepasselijke koortjes. Oldham heeft een schitterende warme stem waarbij gelukkig de kenmerkende snik van het genre ontbreekt. Het uptempo The Devil's Throat ligt qua benadering en speelplezier in het verlengde hiervan. Al willen de instrumenten ook de straatvoertaal van de blue-eyed soul oproepen. Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, ze komen dan ook allemaal vanuit hetzelfde hart voort. De weemoedige dromerige ondertoon van het treurig Dream Awhile geeft het een eerlijke kijk op de jaren zeventig. Het alsmaar terugkerende gefluit op I Made A Place zorgt voor passend evenwicht en een nostalgische tendens. Bonnie 'Prince' Billy is nog steeds die adembenemende verhalenverteller, al stopt hij vocaal steeds minder emotionele geladenheid in zijn songs. Dat laat hij nu aan de instrumentatie over. Waarschijnlijk is het daardoor dat het vaak te gewoontjes overkomt. Met gemak te herplaatsen tussen de vergeelde door nicotine aangetaste albumhoezen uit je vaders platenkast, welke in verregaande staat van ontbinding op zolder wegkwijnen. Ach, het is allemaal weer even prachtig. Hiermee voldoet hij weer aan de immens hoge verwachtingen. Helemaal niks op aan te merken. Als de naald van de draaitafel hem liefkozend beroert heeft, dan wil je hem vervolgens koesteren, en voorzichtig terug plaatsen tussen de verzameling van zijn werken. Echter de volgende keer zal de wijsvinger deze schaamteloos passeren om verder op zoek te gaan naar I See a Darkness.