BLACKFIELD : BLACKFIELD V

BLACKFIELD : BLACKFIELD V

A Drop in the Ocean
Family Man
How Was Your Ride?
We'll Never Be Apart
Sorrys
Life Is an Ocean
Lately
October
The Jackal
Salt Water
Undercover Heart
Lonely Soul
From 44 to 48

Label : K-Scope

Release Date : January 20, 2017

Length : 44:02

Review (AllMusic) : In 2014, Steven Wilson announced he was leaving the Blackfield project he co-founded with singer/songwriter Aviv Geffen because his solo career claimed the majority of his time. He'd already scaled back his participation on 2009's Welcome to My DNA and 2013's IV to the degree that he was a featured collaborator rather than a full participant. Nonetheless, Wilson announced in August 2016 that he and Geffen had re-formed a full recording partnership. Blackfield V was cut over 18 months in Tel Aviv and London. The pair re-enlisted drummer Tomer Z and recruited Eran Mitelman on keyboards, as well as the London Session Orchestra to handle string charts; they even coaxed Alan Parsons to produce three tracks. The set's 13 songs are loosely centered around an ocean theme. First single "Family Man" is a rocker with Wilson on lead vocals. Its offers fine guitar work and a dynamic hook that recalls the musical gold this pair mined on their first two albums. His vocal on "How Was Your Ride?" offers lush orchestration against a David Gilmour-esque slide solo and stacks of acoustic guitars, a swirling B-3, and dreamy backing vocals. "Sorrys" is one of Geffen's vocals, with wafting organ, fingerpicked acoustic guitars, and ambient effects; it offers a grittier lead vocal that suits its dark lyric. "Life Is an Ocean" is a drifting, dreamy number with lovely acoustic piano, a near processional pace, and fat guitars. Geffen's "Lately" is one of the hardest-rocking tunes here (even if its riff could have come from U2 circa 1982); the hook is ferocious, with thrumming basslines and cracking snares buoying the electric guitars and an anthemic chorus. The lone stinker is "October." It sounds like Geffen wrote it for a musical theater production, not Blackfield. He gets back on track with "The Jackal," which melds post-psychedelic blues-rock with dreamy pop. Another instrumental, "Salt Water," blends fingerpicked guitars, another lyrical Gilmour-styled lead, synths, strings, and a shuffling snare beat. The female lead vocals on the lithe, Euro-pop-cum-R&B tune "Lonely Soul" are offered by Alex Moshe adding a nice diversion. (She also sings backup on the polished rocker "Lately," and the even slicker, highly stylized indie pop tune "Undercover Soul.") Closer "From 44 to 48" carries an unmistakable early ELO flavor in its production - and yes, that's a good thing. Wilson's vocal is framed by a wash of analog synths, strings, strummed acoustic guitars, and a stereo electric six-string. The melancholy lyric is fortified by a multidimensional instrumental attack with an arresting hook - even if its pace is leisurely. While Blackfield V is not as exciting as their first two studio recordings, it is measurably better than the last pair. Perhaps it's because Geffen has far more confidence and authority as a vocalist. His songs are, mostly exceptional and matched overall by fine arrangements and excellent playing and singing from Wilson. The album's tempo could have been more varied, but that's a small complaint; there's plenty to enjoy here.

Review (ProgWereld) : Nadat Steven Wilson op Blackfield’s laatste album “IV” een forse stap terug deed (hij speelde wat gitaarpartijen, zong op twee tracks en produceerde het geheel) liet hij weten dat het nieuwe album “V” weer een echte samenwerking zou worden. Dat schept hoge verwachtingen want de eerste twee Blacfield albums die echt door beide heren werden gemaakt zijn uitgegroeid tot klassiekers. Blackfield is dus Steven Wilson en Aviv Geffen. Deze laatste is een grootheid in zijn land Israel en hij is daar één van de coaches bij het tv programma The Voice Of Israel. Ten tijde van de opnames van dit album zat Steven Wilson nog midden in zijn wereldtour naar aanleiding van zijn laatste studioalbum “Hand.Cannot.Erase”. Het opnemen ging vooral voor Steven Wilson tussen de bedrijven door en in maar liefst zeven verschillende studio’s. De werkwijze was dat Aviv Geffen demo’s naar Wilson stuurde en ze zo samen bepaalden welk nummer wel en welk niet geschikt was voor Blackfield. De basis werd dus door Aviv Geffen gelegd, hij schreef tien van de dertien tracks, en dat is te horen. Als je een beetje bekend bent met zijn solowerk dan hoor je veel overeenkomsten. Sterker nog, het nummer October op dit album is rechtstreeks afkomstig van zijn in 2009 uitgekomen soloalbum “Aviv Geffen”. Ook op tekstueel gebied mis ik de sterke en soms vileine teksten die het duo in het verleden wist te produceren. Dat betekent niet dat “V” een slecht album is. Als ik dit vergelijk met de rest van hun discografie, dan is dit na “Blackfield” en “II” het sterkste schijfje. Maar de magie van die eerste twee albums, die is maar sporadisch te vinden. Toch bevat ook dit album een aantal juweeltjes. Zo is From 44 To 48 een heerlijk melancholisch werkje met prachtige orkestraties (van het London Session Orchestra) en een fantastische gitaarsolo. Op zijn minst is het opvallend dat nu net dit nummer door Steven Wilson is geschreven. Family Man is mooi uptempo en klinkt door de pakkende gitaarriffs lekker stevig. De samenzang van beiden doet hier weer terug denken aan de hoogtijdagen van de eerste twee albums. Sorrys is een prachtige ballade waarin Aviv Geffen voornamelijk door de akoestische gitaar begeleid wordt. In dit soort liedjes komt zijn warme stem het beste tot zijn recht. Life Is An Ocean is door Wilson en Geffen samen geschreven en behoort ook tot het beste wat dit album te bieden heeft. Elke track heeft wel fraaie facetten. Of het nu mooie dragende orkestraties zijn, een lekker refrein, mooie zanglijnen of een fijne gitaarsolo, elk nummer heeft wel iets speciaals. Maar als geheel maakt het lang niet zo veel indruk als op de eerste twee albums. Het is een heerlijk pop-prog album, maar de magie is grotendeels verdwenen.