BJØRN RIIS : FIMBULVINTER

1. Illhug
2. Gone
3. Panic Attack
4. She
5. Fimbulvinter
6. Fear of Abandonment

Label : Karisma Records

Release Date : May 11, 2025

Length : 44:21

Review (ProgWereld) : Bjørn Riis is al een aardig tijdje bezig in progrockend Noorwegen. In 2009 kwam het eerste album van Airbag uit en solo is hij inmiddels ook al aan zijn vijfde plaat toe. Die kreeg als titel “Fimbulvinter” mee. Dat is Noors voor de legendarische lange winter die Ragnarok aankondigt, dat is dan weer een tijd van zowel vernietiging als wedergeboorte. Hij gaat in op zijn eigen ervaringen met angst en onderzoekt thema’s als hopeloosheid, paranoia en wanhoop. Uiteindelijk vindt hij nog wel een sprankje hoop, ergens. De melancholie en nauwelijks ingehouden triestheid spatten dan ook van de schijf af. Zeker als Riis gaat zingen. Hij zingt traag, soms bijna pratend, het lijkt alsof hij alle hoop verloren heeft en voor eeuwig in die nare winter blijft hangen. Het begint nog zo luchtig in Illhug, met een lichtvoetig stukje gitaargetokkel. Die rust maakt snel plaats voor een bonk hardrock. Status Quo en Black Sabbath zouden nog wat kunnen leren van de eenvoud van de beukritmes die Riis laat horen op Gone. De sologitaar komt daar dan nog eens furieus bovenuit. Na een korte rustpauze gaat het weer los. Herhaling is ook nadrukkelijk aan de orde, zodanig dat ik wel eens denk: ga nou eens door! Panic Attack is ook niet bepaald een vrolijk stemmende titel, maar de start is nu rustig. Net als ik denk dat de plaat blijft hangen zingt Riis rustig zijn tekst, waarna hij weer snel in de hardrockmodus schiet. Atmosfeervolle intermezzo’s wisselen het geweld af. De onvermijdelijke gitaarsolo komt onmiskenbaar uit de koker van David Gilmour, het kan niet missen. Riis lijkt hier patent op te hebben. Wat meer rust is ons gegund in het voortkabbelende She, waar ook wat psychedelische klanken te horen zijn. Als de muziek aanzwelt laat Riis zijn gitaar hier nog eens overheen gieren, ingehouden dat wel. Een misthoorn doet niet vermoeden dat ons het hoogtepunt van de cd te wachten staat. Op het titelnummer tapt deze baardmans uit hele andere vaatjes. Staccatoriffs leiden een prachtig gitaarstukje in. Hij duikt dieper de psychedelica in, we horen “Umma Gumma” van Pink Floyd (die invloeden ontbreken uiteraard ook niet). Riss als toetsenman lijkt ook ontwaakt uit zijn winterslaap. Opeens duikt een Mellotron op uit de mist en een klassieke toetsensolo (Anyone’s Daughter), dit als opmaat naar een fenomenale gitaarsolouitbraak, met vet toetswerk eronder. De remmen zijn los, volle bak tot het eind. Dit is een prachtig, grillig progstuk. Nog één keer bouwt hij rustig op naar een volvet gitaarstuk, dat weer fraai is, als hij zelf vol van Fear of Abandonment zit. We kennen dit allemaal van Bjørn Riis: pure hardrock, zijn wat lijzige stem, sfeervolle stukken en een vleugje psychedelica, veel herhalingen, zijn soms prachtige gitaarpartijen en de genoemde invloeden. Voor de luisteraar die met deze mix uit de voeten kan, zie ik wel een sprankje hoop.

Review (The Prog Mind) : It’s no secret that I haven’t fully connected with the past few Airbag and Bjørn Riis albums. I mean, they always make good music, but it hasn’t stayed with me of late. When Bjørn announced a new record, I wasn’t entirely sure I’d take a listen, but I’m glad I did. His new solo record Fimbulvinter releases today, April 11th, and is one of my favorite things he’s done in years. Bjørn is the guitarist for progressive rock band Airbag, but he’s released five solo records, too. I would say his 2014 debut Lullabies in a Car Crash is a bona fide masterpiece, honestly. On this new record, he handles vocals, bass, and keys, and brings with him Henrik Bergan Fossum, Arild Brøter, and Kai Christoffersen on drums. Fimbulvinter is apparently the name for the long, harsh winter that proceeds Ragnarök in Norse mythology. I think it’s an appropriate title, and the cover, too, because of the melancholy music and relatable lyrics. The music deviates significantly away from the Floydian soundscapes for which Bjørn is known, and towards a darker, somewhat heavier progressive rock sound. The reserved, introspective tone is still there much of the time (which is my favorite part of his music), but the guitars have more edge and less time is spent on Floydian guitar soloing. In a way, this sounds more classic rock than progressive. The lyrics, too, seem appropriate for the time of cold insecurity in which the world finds itself. The album explores our fears, both the deeply seated kind, and the type that hit us squarely in the jaw when we least expect it. The album has only six songs, but lasts about 45 minutes. The opener “Illhug” is a two-minute acoustic intro, so the bulk occurs across five tracks. I really like “Gone”, which has the steady drive that some Airbag songs have, and I love the chorus and guitar musings in the second half. From there, we get my favorite track, “Panic Attack”, an eleven-minute piece that is considerably dark and thoughtful with moments of punctuated edge; I love the shadowy interlude that leads us into the raging instrumental near the end. The final three tracks are all just as good. “She” is a floating, flitting piece that seems grainy, like an old memory; I love how it exists in its own space and there aren’t many lyrics, as if the pain is too great for words. The title track arrives next and is a nine-minute instrumental piece with great contrast between darkness and light; I love how it goes alternative here and there, but also some Floydian emotion rises at times. The rhythms and guitar licks are a little odd, almost unnerving, which seems to be the point. I love it. The closer “Fear of Abandonment” is another favorite. It feels vulnerable; the vocals are hushed and uncertain. I love how it muses upon this before slowly transitioning into an emotional guitar solo, the kind Bjørn is so good at both composing and performing. The end of the album can feel a little hopeless, just like a long winter before the end of the world, and I think Bjørn wants it that way. Bjørn Riis has created what is probably is best solo album since his debut. This album is flooded with emotion and feels as cold and exposed as the title implies. I love how frigid some songs can seem until Bjørn sweeps in with his signature, expressive guitars. It’s a wonderful contrast, and one I have been returning to often.