BJØRN RIIS : EVERYTHING TO EVERYONE

1. Run
2. Lay Me Down
3. The Siren
4. Every Second Every Hour
5. Descending
6. Everything to Everyone

Label : Karisma Records

Release Date : April 8, 2022

Length : 50:14

Review (ProgWereld) : Het vierde solo-album "Everything To Everyone" van Airbag gitarist Bjørn Riis bevat zes tracks die gaan over menselijke emoties en de angst om jezelf te verliezen in de constante inspanning om aan elke verwachting te moeten voldoen. Geïnspireerd door Dante's Inferno wil Riis de luisteraar meenemen op een muzikale reis, met zowel hoop als angst. Op dit album heeft hij (wederom) het beste uit de Noorse progscene bijeen weten te brengen. Denk daarbij aan bands als Wobbler, Oak, Caligonaut en natuurlijk Airbag. Deze bands zijn alle besproken op onze site, waarbij we ons telkens afvragen waar ze in Noorwegen het talent vandaan weten te halen. Ook op dit album bruist het van de Noorse kwaliteiten. Het album start met Run. Gedreven door angst en vrees wordt het nummer heftig ingezet met bombastische toetsenpartijen en stevig gitaarspel, waarna het na circa twee minuten volledig tot rust komt. Het nummer kent de vele gezichten van Riis met emotionele uitbarstingen, gevoelige rustmomenten en heftige (gitaar) passages. Het tweede nummer, Lay Me Down, start dan weer uiterst rustig, de zachte gevoelige zang van Bjørn Riis voegt hier iets rustieks en zweverigs aan toe. Als Mimmi Tamba vervolgens in duet aansluit is het gevoel compleet. De uiterst gevoelige gitaarsolo weet je vervolgens verder dromenland binnen te trekken. Natuurlijk is hierbij de vergelijking met David Gilmour direct te maken, maar het is eigenlijk flauw om dit telkens te blijven vermelden. Bjørn Riis weet ondertussen meerdere stijlen te combineren en is een meester op zijn gitaar. Dit nummer, dat ruim elf minuten voortduurt, spat nergens uit de voegen maar weet een bepaalde emotionele spanning vast te houden. Heerlijk om op deze wijze meegedreven te worden in een rustgevende sfeer, die je weg lijkt te halen uit de dagelijkse beslommeringen. Overigens sluit het nummer af met wederom een heerlijke Gilmour-eske gitaarsolo. Pianogeluiden openen het nummer The Siren. De zang van Riis is wellicht niet perfect, maar zeker in dit nummer weet hij het gevoel schitterend over te brengen. De sfeer die wordt gecreëerd doet denken aan het Pink Floyd nummer Welcome To The Machine. Heerlijke piano-akkoorden en gitaar getokkel beëindigen het nummer. Het epische, dertien minuten durende, nummer Every Second Every Hour weerspiegelt het gestreste leven om elk moment van de dag klaar te staan in de ratrace van het leven. De ingetogen spanning creëert een weemoedig gevoel, waaruit je wil losbreken. De 'jankende' gitaarsolo versterkt deze stemming. De hypnotiserende sfeer die Riis met zijn vorige epische nummer Stormwatch wist neer te zetten, wordt hier geëvenaard. Alleen de werkelijke heftige uitbarsting - die je blijkbaar verwacht - komt niet, hetgeen de sfeer van het album nog duisterder en onvoorspelbaarder maakt. Deze uitbarsting komt overigens nog wel aan het eind van het album, waardoor toch een prima slot wordt gepresenteerd. Het vierde album van Bjørn Riis is wederom een uitermate gevoelig en emotioneel album geworden. De scherpe harde randjes zijn deze keer iets minder aanwezig, maar de verschillende emoties waarbij je tussen hoop en vrees heen en weer wordt geslingerd maken het zeker de moeite waard. Ik zou me dan ook weer gewoon kunnen aansluiten bij alle andere reviews over Riis: Een must voor liefhebbers van Pink Floyd en Airbag. Overigens kent het album een "Digisleeve" uitvoering met twee bonustracks. Naast een alternatieve versie van het titelnummer, is ook de in december 2020 - ontstaan tijdens de vele lockdowns - uitgebrachte single Desolate Place toegevoegd aan het album.

Review (RockPortaal) : Na Coming Home en A Storm Is Coming laat Bjørn Riis weer van zich horen met het nieuwe album Everything To Everyone met daarop zes nieuwe composities die allen verhalen over de menselijke emotie en de angst om niet te kunnen voldoen aan de constante verwachtingen die aan je gesteld worden. Hij werd hierbij geïnspireerd door Dante's Inferno en weet tekstueel en muzikaal te laveren tussen hoop en angst. De mede-oprichter van Airbag laat zich op het album (weer) bijstaan door Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler), Simen Valldal Johannessen (Oak) en de Noorse Mimmi Tamba die in Lay Me Down en titelnummer Everything To Everyone net voor dat extra accent zorgt in de zangpartijen als subtiele ondersteuning. Het album op zich heeft voor mij een driedeling in stijl. Hoewel de composities verspreid over het album te vinden zijn, benoem ik ze hier per deel. Het eerste deel bevat de instrumentale composities waarin de uitersten aardig neergezet worden. Uitersten waarmee Bjørn Riis op het album A Storm Is Coming is gaan experimenteren. Run start stevig en vooral het drumgeluid is in de beginfase een bepalende factor. Gitaartechnisch wordt er ook aardig meegerifft en word je meegezogen in de muzikale stroom. En dan is er ineens die rust alsof een schaar engelen neder daalt en er is een zenachtige sfeer ontstaat. De akoestische voortzetting creëert een sereen gevoel voordat het geheel door een herhaling van het startoffensief weer met kracht op je afkomt. De andere instrumentale parel heet Descending. Het rustieke en kabbelende geluid raakt je teder als noten die als dauwdruppels voorzichtig je gezicht beroeren. Het muzikale landschap waarin je je bevindt wordt echter licht beroerd door een licht chaotisch en progressief intermezzo dat het uiteindelijk toch weer af moet leggen aan de melancholie in het geheel. Het tweede gedeelte bevat slechts de compositie The Siren dat als single naar voren is gezet. Deze compositie past uitstekend in het geluid dat ik van Bjørn Riis gewend ben, maar is meer toegankelijk en de nadruk lijkt meer op de zang/tekst te liggen dan we gewend zijn van hem. The Siren heeft een emotionele lading in zich die zich niet snel compleet openbaart, maar die wel latent continu aanwezig is. De solo die Bjørn Riis heeft ingevoegd is kort en treffend, maar in de tweede helft van de compositie mag hij lekker even los gaan hoewel het steeds lijkt of er een soort onzichtbaar vlies omheen cirkelt. Daarmee klinkt het geluid ingetogen en enigszins 'gevangen'. Het derde deel op het album bestaat uit drie composities die ergens in het verlengde van elkaar vertoeven. Lay Me Down. Het tempo ligt laag en de ingetogen zang en akoestische gitaar schilderen je een fraai doek, zeker wanneer de zang van Mimmi als tweede stem net wat meer cachet geeft aan de tekst. En zoals op de eerdere albums van Bjørn Riis krijgt hij het weer voor elkaar dat ik mezelf verlies in de muziek die hij neer weet te zetten. Op die momenten verdwaal ik in de melancholie en lijken tijd en plaats te verdwijnen en ik mezelf alleen in de ruimte verlies. Ook wanneer er weer krachtig wordt ingezet blijft het gevoel en de verwondering. En als vanzelf glijden we weer naar de rust en de sereniteit die zo past bij de muziek van Bjørn Riis. En dan is er niet meer nodig dat wat klanken en het betoverende gitaarspel van hem en ben ik onbewust en ongemerkt alweer twaalf minuten verder in de tijd. De tweede uitmuntende compositie heet Every Second Every Hour waarin de voorliefde voor Pink Floyd ruimschoots aanwezig is, hoewel Bjørn Riis er wel zijn eigen stempel op weet te drukken. Op de achtergrond klinkt continu de akoestische ritmegitaar die als een snaarmetronoom de maat lijkt te bepalen. Op alle fronten is deze compositie overtuigend en Bjørn Riis weet hier een perfect evenwicht neer te zetten van passie, kracht en intensiteit. Soms gromt zijn gitaar terwijl het stemgeluid sober de compositie voorziet van een laagje subtiliteit, maar evengoed krijgt ook de zangpartij meer power en stuwen gitaar, bas, drum en zang elkaar naar grote hoogten. En dan is er altijd een moment dat Bjørn Riis als geen ander het betoverende gevoel weet te behouden terwijl het spel volslagen anders naar voren kan komen. De ruime stukken waarin het juist de muziek is die aanspreekt, passen uitstekend. Everything To Everyone is dan weer een andere compositie en de afsluiter van het album. Toch lijkt het een logisch vervolg op Every Second Every Hour. Een stuk tekst dat ook hier weer terugkomt. Ook hier weer dat ingetogen karakter dat je laat wegdromen in de fantasiewereld die Bjørn Riis schept. Hier zet Bjørn Riis wat klassieke elementen in om een soort diepte te creëren. In zijn samenzang en de achtergrondzang is ook hier duidelijk Pink Floyd voelbaar aanwezig. Zijn solopartij ligt mooi in het verlengde van de zang en is de aanzet tot een meer krachtig stuk muziek waarin ook de piano wordt ingezet om het muzikale palet zo compleet mogelijk af te leveren. En het enige dat je dan nog kunt doen na vijftig minuten is het allemaal nog even in stilte verwerken en beseffen dat je weer naar een topalbum heb zitten luisteren. Een topalbum dat binnen het progressieve genre als meesterstuk gezien mag worden.

Review (Bandcamp) : Airbag co-founder, songwriter and lead guitarist, Bjørn Riis is ready with a new studio album titled "Everything to Everyone". It features six striking tracks, all dealing with human emotions and the fear of losing one self in the constant effort to meet every, often perceived, expectation. "I was inspired by Dante's Inferno when I started to write. A bit pretentious perhaps, but I've always been fascinated by that very personal journey and the search for some kind of piece or redemption, while being both mentored and hurt along the way. Musically, I wanted to take the listener on that journey, experiencing both hope and anxiety." In addition to Bjørn's vocals and celebrated guitar playing, Everything to Everyone feature appearances from Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler), Simen Valldal Johannessen (Oak) and Norwegian singer/songwriter Mimmi Tamba. Once again, Bjørn has teamed up with long-time collaborator Vegard Kleftås Sleipnes, who co-produced the album with Bjørn, engineered and mixed it. Jacob Holm-Lupo (White Willow and The Opium Cartel) mastered the album.

Review (Man Of Much Metal) : If you are looking for an album to get the heart really pounding, the blood pumping, and those neck muscles moving, then this is not going to be the album for you. But then, many of you already knew that, didn't you? Bjørn Riis is best-known as the co-founder and guitarist with Norwegian progressive rock band Airbag, but 'Everything To Everyone' is already Riis' fourth solo full-length album. And, if you're familiar with the music of Airbag, or any of Riis' solo material to date, then you'll already have a fair idea of what to expect here. And what you get here on 'Everything To Everyone' is a collection of six songs that span around fifty minutes, and which provide nourishment for the soul rather than any kind of heavy attack on the senses. The music, as is Bjørn Riis' way, will more likely put an arm around you, or feel like a warm blanket; it's melodic, it's progressive, and it's also minimalist, allowing atmosphere and emotional depth into the material, making the listener think and feel things at the same time. Having surrounded myself with some uncompromising extreme metal of late, 'Everything To Everyone' is a welcome respite from the chaos, and I welcome its soothing tones eagerly. Bjørn Riis himself undertakes a fair amount of the instrumentation, not to mention the entirety of the songwriting. But he's joined by an impressive cast of guest musicians to help bring this album to fruition. Featured here are Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler), Simen Valldal Johannessen (Oak), Ole Michael Bjørndal (Caligonaut), Mimmi Tamba, Per Øydir, Vegard Kleftås Sleipnes and Anders Møller. What I particularly like about 'Everything To Everyone' is its flow, meaning that it comes together very nicely as a whole, even though each song is very much distinct from the others. I also like the way in which Riis has provided a mix of shorter and longer songs here; sometimes an album of just longer tracks can become a little tedious or bloated. But on this record, we get the songs that extend well into double figures, but they rub shoulders with other songs that are only for or five minutes. Naturally an album like this is best enjoyed in one sitting, but there are other options for you if time is tight, or you need a quicker blast of music. For all of the other positives within this record, there are two that stand out for me. The first is the melodic nature of the music, which aids with that feeling of familiarity and warmth, not to mention the richness of sound and the emotional aspect of the music. The second positive is Riis' guitar playing, especially his lead solos. Often compared to David Gilmour, Riis is blessed with an ability to make the electric guitar literally sing. His notes are precise, his touch deft, and his solos have the power to hypnotise and break hearts at a hundred paces. Happily, 'Everything To Everyone' features both of these positives and therefore I am brought back time and again to immerse myself in the music. Onto the tracks themselves, and there's a lot to unpack within them, even if, on a first listen, everything feels quite smooth and simple. It's a skill of Riis that he's able to fool us like this, because once you get into the music, it's surprisingly involved. The album begins with the instrumental piece, 'Run', and I'm initially surprised by the energy that's courses through it. The intro is dramatic, with a throbbing bass building up tension alongside an insistent, repetitive piano motif. From there, we're plunged into 70s retro-rock territory which I wasn't expecting if I'm honest. The song is actually book-ended by this vivacious 70s drive, with the middle portion much more recognisable as the work of Riis. The music falls away to almost nothing and we're left hanging until slowly, the synths grow and an acoustic strumming enters. Gentle piano notes add another layer, as do some simple bass notes upon which a melodic acoustic guitar solo grabs me by the heart and fills me with warmth. Up next is the eleven-minute 'Lay Me Down' which begins incredibly delicately. Riis sings with gentle emotion, later joined by the silky voice of Mimmi Tamba to inject something different and arresting to the composition. The soundscape is beautiful, only to give way to a heavier guitar riff to briefly punctuate the serenity effectively. Then in comes the first of many soulful, and emotional guitar leads from Riis, and I'm transported to another place - a place of stunning beauty from which I wish there was no escape. The increase in urgency leading up to the halfway mark also shows that Riis can rock out if he feels the need. The remainder of the song sees another slow burn build from minimalism to something more immersive, where Riis' guitar is again the central focal point. To be honest, the album doesn't deviate too far away from this blueprint for the remaining four songs, but then you'd not really want it to, because why fix something if it isn't broken? But far from broken, this album is dripping in understated class. I really like the swathes of synths that come out to play in the early stages of 'Every Second Every Hour', the longest composition on the album at over thirteen minutes in length. I like the way that it ebbs and flows with effortless grace, the acoustic guitars offering a lovely texture, alongside the layers of keys, the cleverly placed lead guitar embellishments, and Riis' voice that is heavily effect-laden at times. Occasionally, we're treated to a more muscular riff, but it's the exception rather than the rule, but their inclusion adds to the drama throughout what is a gorgeous track. A bold electronic beat is used to signal the arrival of 'Descending', an evocative and introspective instrumental piece that explodes with pent-up power in the second half. That leaves us with the title track to see us out, and it does so with some of the most poignant and immediate melodies on the record. The lyrics are moving, delivered by Riis and Mimmi Tamba again, giving them extra gravitas in the process. It's a bittersweet closer in that it's both sad and oddly uplifting at the same time, with a sense of hope lurking in the background. All that I can say at this juncture is that 'Everything To Everyone' is another great body of work from Bjørn Riis, one of the most accomplished songwriters and talented guitarists currently plying their trade within the progressive rock sphere at the current time. The only criticism that could be levelled at Riis is that you already know pretty much what you're going to hear when you press play. But when the music contains this much beauty, soul, and finesse, it's hardly a criticism. Instead, I recommend you pour yourself a glass of wine, dim the lights and allow the magic of Bjørn Riis' music to wash over you. You won't regret it.

Review (Bluestown Music) : Voor wie het -nog- niet wist: Bjørn Riis is de oprichter en frontman van het Noorse progrockgezelschap Airbag. Als soloact is hij met 'verything To Everyone' toe aan zijn vierde album dat hij opnam in de Subsonic Society Studio in Oslo. Hulp kreeg hij onder meer van Airbagmaatje Henrik Bergan Fossum en van de Noorse zangeres Mimmi Tamba. De plaat telt zes nieuwe liedjes, de speciale versie bevat nog eens twee bonustracks. De aftrap is al meteen opvallend: een album beginnen met een instrumental is best een gewaagde keuze. Hoewel instrumentals mij meestal niet kunnen boeien, moet ik erkennen dat Run met zijn akoestische fragmenten en hardrockelementen een geweldige track is. Bijna twaalf minuten genieten is het vervolgens van Lay Me Down met zijn fraaie samenzang (eerste optreden van Tamba), schitterende slepende melodielijn, David Gilmouresk gitaarwerk en zelfs een hardrockinjectie, om uiteindelijk terug te keren naar rustiger vaarwater. Een van de hoogtepunten ! Mooie pianoklanken en een akoestisch gitaartje vormen de inleiding voor The Siren, ook weer een dijk van een symfoballad inclusief een ontroerende apotheose. Het daaropvolgende Every Second, Every Hour is met ruim 13 minuten het langste nummer. Het mag zich wentelen in een magnifieke constructie en met een melodielijn van de buitencategorie; een nummer om veel en vaak keihard te draaien ! Descending, het kortste nummer, opnieuw instrumentaal, behoort niet tot mijn favorieten; gelukkig is daar nog het knap opgebouwde en van rustig naar een enerverende climax toewerkende titelstuk, met meteen ook het tweede optreden van Mimmi Tamba. Ik heb zowel Airbag als Riis nog niet kunnen betrappen op minderwaardig werk en dat is ook met dit nieuwe werkstuk niet gelukt. Aanbevolen voor de echte symfoliefhebbers !