BILL WYMAN : DRIVE MY CAR

1. Thunder on the Mountain
2. Drive My Car
3. Bad News
4. Storm Warning
5. Light Rain
6. Ain't Hurtin' Nobody
7. Rough Cut Diamond
8. Wings
9. Two Tone Car
10. Fool's Gold
    Bonus Tracks :
11. Sweet Baby
12. Tell You a Secret

Label : BMG Records

Release Date : August 9, 2024

Length : 41:08

Review (Blues Magazine) : Op het moment dat de Rolling Stones nog bijkomen van de succesvolle Hackney Diamonds Tour in de USA en Canada, presenteert voormalig bandlid Bill Wyman zijn nieuwe album. Hoewel hij al ruim dertig jaar geen onderdeel meer uitmaakt van de Grootste Rock ‘N Roll Band in de Wereld wordt Wyman nog altijd gezien als oudste nog levende Rolling Stone. Spijt van zijn besluit om een ander pad te bewandelen heeft de muzikant die het leven als popster als een leuke bijkomstigheid beschouwde, nooit gehad. De optredens met zijn muzikale vrienden in The Rhythm Kings zouden hem zelfs nog veel meer plezier en voldoening opleveren. Een enkele keer opdraven als speciale gast bij Jagger & Co. op het podium of in de studio bleek daarentegen geen enkel probleem te zijn. Bill Wyman deed tenslotte altijd al waar hij zich zelf het prettigst bij voelde en zelfs op zijn 87e is hij nog altijd bezig met wat hij zelf het leukste vindt. Daarom verschijnt er deze week een nieuw soloalbum met de titel ‘Drive My Car’ waarvan het gelijknamige titelnummer al eerder werd gepresenteerd. Dat ‘Drive My Car’ voor een deel bestaat uit materiaal van andere componisten zal niet direct tot grote verbazing leiden maar dat er ook vijf zelfgeschreven en volledig nieuwe tracks op te vinden zijn mag toch best verrassend genoemd worden. Wyman reageerde kort geleden vrij laconiek op dat laatste: “Ik heb in iedere hoek van mijn kamer wel een gitaar staan dus pak ik die soms erbij als mij een leuk idee te binnen schiet. Wanneer vervolgens blijkt dat het echt een goed idee is neem ik het meteen op in mijn studio.” Af en toe begeeft hij zich ook in het grijze gebied zoals in de track ‘Drive My Car’ dat eigenlijk een vervolg is op het door J.J. Cale geschreven ‘Anyway The Wind Blows’ dat eerder al eens met The Rhythm Kings werd vertolkt en waarin zijn liefde voor de unieke Tulsa-sound wederom prachtig naar voren komt. Ook in ‘Bad News’ is diezelfde laidback mix van rockabilly, rock ’n roll en blues aanwezig. Het is de basis waarop dit album is geproduceerd en daarbij slaagt Wyman erin om met zijn ingetogen manier van zingen precies de juiste sfeer toe te voegen. Hij weet zich hierbij vakkundig gesteund door gitaristen Robbie McIntosh en Terry Taylor met wie hij al sinds de late jaren zestig samenwerkt, en drummer Paul Beavis die voornamelijk actief is als Low Rider in de band van Andy Fairweather Low. Naast de twee zelfgeschreven bonus-tracks ‘Sweet Baby’ en ‘Tell You A Secret’ stort hij zich met dit ervaren Britse gezelschap enkele malen vol op de de roots van de Amerikaanse muziek door bijvoorbeeld ‘Fool’s Gold’ van de betrekkelijk onbekende Lloyd Jones te bewerken. Ook waagde hij het om zich te vergrijpen aan ‘Two-Tone Car’ van de eveneens zo miskende maar geniale Chuck E. Weiss die in zijn originele uitvoering een algehele “auto-body-experience” beschreef. Uiteraard klinkt de nieuwe versie iets minder ruw en daarom ook iets meer toegankelijk. Het siert hem bovendien om het prachtige ‘Ain’t Hurtin’ Nobody’ van de zo zwaar ondergewaardeerde John Prine te vertolken. De country-folk van de nog niet zo lang geleden overleden singer/songwriter kwam al vaker voorbij in de setlist van van The Rhythm Kings en juist deze mooie tekst over de complexiteit van de liefde lijkt van toepassing op het turbulente leven van de ex-Rolling Stone die bovendien van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om terug te blikken op de afgelopen zes decennia. Zo kijkt Wyman met plezier terug op een periode in de jaren zestig waarin hij samen met Brian Jones in contact kwam met Bob Dylan met wie, nadat hen voor de eerste keer werd aangeboden om eens hasj te roken, een hechte vriendschap werd gesloten. Gekozen is om ‘Thunder On The Mountain’ te bewerken en het resultaat is een prettig swingende uitvoering die in tegenstelling tot het origineel meer tegen de country aanleunt waar Dylan iets meer de rockabilly-kant opzocht. Leuk ook om het nu enigszins aangepast en voorzien van Brits accent te beluisteren: “today’s the day I’m gonna grab my bass and blow.” Waar Dylan verwijst naar Alicia Keys in Manhattan zingt Wyman over “Jerry Lee in Memphis, Tennessee” zoals dat eerder werd gedaan in de versie van Wanda Jackson. De akoestische fingerpicking-blues van ‘Light Rain Blues’, geschreven door Taj Mahal en afkomstig uit 1969, heet hier ‘Light Rain’ en blijft als akoestische fingerpicking-blues gespeeld door Taylor ijzersterk overeind al moet gezegd worden dat Mahal de opname in de studio indertijd met zijn banjo alleen klaarde. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat de Amerikaanse blues-held zelfs enkele jaren jonger is dan Wyman die nog altijd een groot bewonderaar is van de eigenzinnige muzikant met zijn bijzondere stijl. Niet helemaal toevallig heeft die eerste ontmoeting tussen de twee plaatsgevonden toen Mahal in ’68 werd uitgenodigd om deel uit te maken van het Stones Rock ‘N Roll Circus. In het werkelijk tenenkrommende begeleidend schrijven bij dit album wordt gesproken over Wyman’s bewondering van nieuwe talentvolle muzikanten zoals bijvoorbeeld de Nederlandse Hans Theessink. Theessink die dit jaar zijn 76e verjaardag vierde en al vanaf de jaren zestig bluesmuziek maakt, heeft volgens Wyman “als nieuw talent een verfrissende kijk op het hedendaagse blues-gebeuren,” om daar vervolgens aan toe te voegen: “Hoewel wij elkaar nooit eerder hebben ontmoet is zijn werk voor mij bijzonder inspirerend.” Dat laatste blijkt niet helemaal te kloppen maar het is de beste man die erom bekend staat alles zo nauwkeurig te hebben opgeslagen en gearchiveerd, en bovendien over een enorme schat aan feitenkennis beschikt, wellicht ontschoten. Misschien dat Mick Taylor of Ron Wood hem ooit hebben getipt, zij speelden namelijk weleens met hem samen op het podium, of is er tijdens een eerdere ontmoeting mogelijk muziek uitgewisseld, die vragen zijn op dit moment nog even onbeantwoord. Feit is dat zowel ‘Storm Warning’ en ‘Wings’ door Wyman onder de aandacht worden gebracht. Zo donker, zwaar en laag gezongen zoals Theessink klonk op het album ‘Journey On’ lukt het hem uiteraard niet maar beide vertolkingen getuigen van veel respect voor het werk van dit ‘Nederlandse talent.” Dat beiden een grote liefde hebben voor oude Cadillacs laten de twee zien op de albumhoezen. Wyman zou een originele advertentie uit de jaren dertig hebben gevonden waarop dit model staat afgebeeld en met enige aanpassingen dus weten te gebruiken voor zijn nieuwe solo-album en bijbehorende video-clip van de titeltrack. Dit alles maakt van ‘Drive My Car’ een geslaagd en verzorgd solo-album van een geweldige muzikant die zich niet laat beperken door zijn leeftijd maar in de gelukkige omstandigheid verkeert om er nog alles uit te halen wat er in zit en daar vooral heel veel plezier aan beleeft.

Review (Bluestown Music) : Na jaren is er weer een nieuw soloalbum van de inmiddels 87-jarige legendarische bassist Bill Wyman, die van 1962 tot 1993 basgitarist was bij de Rolling Stones (en kort terugkeerde in 2023), en sinds 1997 bassist is bij Bill Wyman’s Rhythm Kings. ‘Drive My Car’ is Bill Wyman’s negende soloalbum en het eerste sinds ‘Back To Basics’ (2015). Als oprichter en ritmearchitect van The Rolling Stones werd Bill een begrip, vereerd door zowel fans als collega’s. Met een carrière van meer dan zes decennia stapt Wyman weer in de schijnwerpers met een nieuwe verzameling nummers die zijn passie en talent laten zien. Vijf nummers , inclusief het titelnummer van het album, zijn mede zelfgeschreven, een bewijs van Bill’s aanhoudende songwritingtalent. ‘Drive My Car’, werd opgenomen in de thuisstudio van Wyman, met een hechte groep van voormalige medewerkers, waaronder gitarist Terry Taylor en drummer Paul Beavis. “Een bassist en een drummer vormen een team, jij bent de ritmesectie, de basis van het geheel”, benadrukt Bill. Het album opent met een unieke vertolking van Bob Dylans Thunder On The Mountain, waarin elementen uit zowel Dylans originele als Wanda Jacksons levendige cover worden gecombineerd. “Ik ken Bob sinds het midden van de jaren zestig”, zegt Bill. “Hij nam mij en Brian Jones mee naar de clubs in Greenwich Village als we in New York waren. We waren een tijdje hele goede vrienden, hij was echt een aardige vent.” Een ander hoogtepunt is een rauwe cover van Taj Mahal’s Light Rain. Bill vertelt over hun langdurige vriendschap, die begon in 1968 toen Taj werd uitgenodigd voor de tv-special ‘The Rolling Stones Rock ‘n’ Roll Circus’. “Hij was gefascineerd dat ik lid was van de Royal Horticultural Society – we hebben een band opgebouwd op het gebied van de plantkunde!” herinnert hij zich liefdevol. Bill’s levenslange liefde voor countrymuziek komt tot uiting in een aangrijpend eerbetoon aan John Prine, met een cover van Ain’t Hurtin’ Nobody. “We waren hele goede vrienden, en de Rhythm Kings hebben een paar van zijn nummers gespeeld. Ik houd van die zin in Ain’t Hurtin’ Nobody: ‘Little Richard zingt Tutti Frutti vanaf de top van een telefoonpaal’ – ik bedoel, wie schrijft zoiets?!” Naast het eren van oude vrienden, laat Bill luisteraars kennismaken met nieuwe talenten, zoals de Nederlandse gitarist Hans Theesink (hoewel nieuw? Theessink is inmiddels 76 jaar!), wiens twee nummers op het album terecht kwamen. Ondanks dat zij elkaar nooit persoonlijk hebben ontmoet, is Bill een erg onder de indruk van Hans’ frisse kijk op bluesmuziek: “echt inspirerend; hij brengt iets nieuws in de blues”. Bill Wyman had het erg druk in 2023, zowel terugkijkend als vooruitkijkend. Als oudste van de Rolling Stones (“ze praten allemaal over de oorlog, maar geen van hen herinnert het zich zo goed als ik!”), bedacht en beschreef Bill zijn herinneringen en levendige anekdotes over zijn leven jeugd in oorlogstijd en publiceerde ze in een boeiend boek, ‘Billy In The Wars’. Tegelijkertijd maakte hij plannen voor de toekomst en nam hij de songs op voor ‘Drive My Car’. Terugkijkend op het algehele geluid van het album noemt Bill als de grote invloed JJ Cale. “Ik denk dat de grootste invloed op het album als geheel JJ Cale is, zijn relaxte groove heeft me altijd aangesproken. ‘Het klinkt echt als jij’, en dat maakt me blij. Ik heb nooit geprobeerd iemand anders te zijn – ik ben eigenlijk Bill”. ‘Drive My Car’ is een nieuw en energiek hoofdstuk in Bills legendarische carrière, een bewijs van zijn niet aflatende passie en de levenslange vreugde die hij vindt in het maken van muziek, die nog steeds voortduurt. En ook voor Bill Wyman (die eigenlijk William George Perks heet) beginnen de jaren te tellen, op 24 oktober wordt hij 88 jaar en aan zijn stemgeluid is te horen dat deze anders klinkt als op zijn grote hit (Si Si) Je Suis Un Rock Star uit 1981, maar wie klinkt er na 43 jaar nog precies hetzelfde als toen? Mick Jagger wellicht…? Met het verstrijken van de jaren komt er immers bij vrijwel iedereen sleet op de stembanden, ook al heb je het altijd rustig aan gedaan qua zingen. Het album bevat tien nummers en twee extra tracks op de cd en de digitale download. Naast covers van Bob Dylan’s Thunder On The Mountain, Taj Mahal’s Light Rain en John Prine’s Ain’t Hurtin’ Nobody, bevat ‘Drive My Car’ vijf nummers die Wyman zelf schreef of aan meeschreef. “Het is niet iets wat ik elke dag doe, maar soms zie ik gewoon een gitaar in de hoek van de kamer, pak hem op en speel erop, en dan klikt het”, zei Wyman in een persbericht waarin hij het album aankondigde. Mijn conclusie is dat dit een leuk en aangenaam album is van deze muzikale reus, die zo te horen nog jaren vooruit zou kunnen met het op dit tempo uitbrengen van studio-albums. Het meest opvallend vind ik de coverversies, maar ook de door hemzelf (mede) geschreven songs en de beide Hans Theessink tracks passen daar prima bij!