BIG BIG TRAIN : FOLKLORE

  1. Folklore
  2. Along the Ridgeway
  3. Salisbury Giant
  4. London Plane
  5. Mudlarks
  6. Lost Rivers of London
  7. The Transit of Venus Across the Sun
  8. Wassail
  9. Winkie
  10. Brooklands
  11. Telling the Bees

Label : English Electric Recordings

Release Date : 2016

Length : 81:15

Review (DaMusic) : Bij elk nieuw album vroegen we ons af of ze het vorige konden evenaren, laat staan verbeteren. En elke keer kregen we een bevestigend antwoord. Ook op 'Folklore' bereiken de songs en de arrangementen een graad van perfectie waar maar weinig bands toe in staat zijn. Big Big Train is te "big" geworden voor de Britse eilanden en staat voor de grote doorbraak op het Europese vasteland. In de actuele progrock kennen we geen groep die deze erkenning meer verdient. De titel van het negende studioalbum geeft heel goed aan in welke richting de trein voort dendert. Meer dan ooit werden aanknopingspunten gezocht in de geschiedenis en muziek van het Engelse volk. Welluidende koperblazers en melancholische strijkers zijn prominent aanwezig. En met violiste Rachel Hall heeft de band zelfs een "fiddler on the roof" in de gelederen. De line-up is een octet geworden. Maar dé ster van het album is zanger David Longdon. Onbegrijpelijk eigenlijk dat Genesis na het vertrek van Phil Collins een hese rocker als Ray Wilson boven zijn zangtalent verkoos. Na het tweeluik 'English Electric' volgt men op 'Folklore' een spoor met minder elektrische leidingen. Deze locomotief rijdt vooral op steenkool. En om er bij het zware werk de moed in te houden, zingen de machinisten in harmonische eenheid. De melodieën op 'Folklore' zijn meer dan ooit vocaal georiënteerd; dat werd al duidelijk toen de ep 'Wassail' enkele maanden eerder gelanceerd werd. De samenzang in het titelnummer klinkt als een opstandig engelenkoor. De song verhaalt de middeleeuwse traditie om boze geesten weg te jagen voor men de cider maakt! Zeg niet dat u niet gewaarschuwd was. Of de heren en dame van BBT voor of tegen de Brexit gestemd hebben, weten we niet. De excentrieke eilandersmentaliteit loopt intussen als een rode draad doorheen het oeuvre. Opnieuw opent men de schatkamer van volksverhalen en pastorale lyriek. In de titelsong gaat men daarvoor terug naar de oudste sagen, die mondeling werden doorverteld en op muziek gezet. De oervaders en oermoeders worden geprezen voor de wijsheid waarmee zij de erfenis hebben veilig gesteld. BBT ziet het als een morele plicht om hun boodschap door te geven. 'Folklore' is niets minder dan de geloofsbelijdenis van de band geworden. Wie de vorige albums in huis heeft, weet waaraan hij zich kan verwachten: liefdevolle vertellingen over antropomorfe landschappen ('the river knows the mood of kings and crowds and priests'), sterrenkundige verschijnselen (de Venusovergang) en mythische wezens (Salisbury Giant). Wij krijgen er alvast niet genoeg van. De lp-versie komt overigens met de bonusnummers Mudlarks en Lost Rivers Of London, maar wie de ep 'Wassail' bezit, heeft die natuurlijk al.

Review (ProgWereld) : Drie jaar na het machtige opus "English Electric" is Big Big Train terug met "Folklore". Als er dit jaar een nóg mooier album uitkomt, eet ik mijn hoed op. (Nou ja, eerst één kopen, natuurlijk) Want vrienden, wat is dit een belachelijk goed album! Big Big Train is zó Brits, dat er geen Nederlands woord is om dat exact te beschrijven. 'Quintessentially British', zoals Genesis dat vroeger ook was, of Jethro Tull. Dat was altijd al zo, met typisch Britse onderwerpen en verwijzingen, maar met "Folklore" doen schrijvers David Longdon en Greg Spawton er nog een schepje boven op. De titel verraadt de ambitie: het vertellen van (nieuwe) verhalen, verhalen die deels zijn ingebed in de geschiedenis van Groot Brittannië. Een verhaal over een eeuwenoude boom aan de oever van de Thames, een verhaal over een Middeleeuwse reus, een verhaal geïnspireerd op de Britse tv-astronoom Patrick Moore, een verhaal over een Britse oorlogsheldin, een verhaal over een Britse autocoureur, een verhaal over een bijenhouder. Ergens in het boekje met al dat schitterende artwork vind je een tekening van de band als 'Travellers', reizende muzikanten in een landschap met groene heuvels, zwarte kraaien en the Uffington White Horse, die je ooit kent van die beroemde hoes van "English Settlement" van XTC, Dave Gregory's oude band. Britser kan het niet. En al die prachtige verhalen worden verteld aan de hand van het rijkste progressieve geluid dat ik in tijden gehoord heb. Natuurlijk is Big Big Tree schatplichtig aan de groten in de prog, dus hoor je Peter Gabriel, Marillion en Yes, maar bovenal hoor je het letterlijk grootse geluid van een band die nog steeds uitdijt. Behalve de acht mensen van de band toerde de groep vorig jaar al met vijf blazers en nu is er ook nog een strijkerstrio. Vijftien mensen kunnen een enorme muur van geluid maken, maar de plaat is zo gearrangeerd dat je nog steeds elk geluid kunt herleiden. Dat is reuze knap gedaan. Ik word persoonlijk steeds helemaal week van die schitterende blazersarrangementen, die zo'n beetje benaderen wat Gé Reinders bedoelt met 'bloasmeziek', maar als je daar dan ook nog een prachtig strijkersarrangement overheen speelt, zoals in The Transit Of Venus Across The Sun, kun je me wegdragen. Melancholisch of juist vrolijk en opzwepend, steeds zijn de arrangementen precíes goed. Het helpt ook dat dit geweldige muzikanten zijn, van zanger Longdon tot toetsenist Manners. Gelukkig zitten er tussen de violen, toeters en mandolines ook nog genoeg stevige rockelementen, zoals lekkere toetsen- en gitaarsolo's en natuurlijk het briljante spel van drummer D'Virgilio, waarmee de band nostalgisch kan klinken zoals de Britse progbands uit de jaren '70 en toch een modern geluid houdt. Het knapste vind ik, dat Big Big Train in nummers van soms bijna dertien minuten alle kanten op kan schieten en toch liedjes met een kop en een staart aflevert. Het blijven toegankelijke nummers, het wordt nergens een pot nat. Zoals je bij Kate Bush, nog zo'n Brits icoon, elk individueel nummer meteen herkent, niet alleen als een stuk van haar, maar ook als dát nummer van díe plaat, werkt dat bij Big Big Train ook. En als je naar Winkie luistert, een epos over een duif, herkent de Kate Bush fan nog wel meer. Een hoogtepunt dus, niet alleen in het oeuvre van Big Big Train, maar in het hele genre. Ik zou met gemak nog tien vellen kunnen volpennen vol loftuitingen over deze plaat en die zou je ook allemaal kunnen lezen, maar dan zouden we enorm onze tijd verdoen, tijd die we ook kunnen besteden aan het draaien, nog eens draaien en weer draaien van dit absolute meesterwerk. Dus hou op met lezen, dan kan ik ook terug naar mijn cd-speler! Ksst! Ik moet "Folklore" draaien! En ik raad je aan hetzelfde te doen.