.jpg)
.jpg)
.jpg)
BECK : MORNING PHASE
- Cycle
- Morning
- Heart Is a Drum
- Say Goodbye
- Blue Moon
- Unforgiven
- Wave
- Don't Let It Go
- Blackbird Chain
- Phase
- Turn Away
- Country Down
- Waking Light
Label : Capitol
Release Year : 2014
Length : 47:00
Review (Humo) : Laat ik eerst iets zeggen over Becks vorige plaat, nee: papier, néé: stunt. Hij bracht 'Song Reader - Twenty New Songs by Beck' uit als bladmuziek, zonder drager, dus níét als cd/lp/mp3. Ooit was dat perfect normaal én lucratief: in 1937 werden van de Hawaïaanse ballad 'Sweet Leilani', bekend in de versie van Bing Crosby, 54 miljoen (!) stuks bladmuziek verkocht (ter vergelijking: een topartiest als Bruce Springsteen verkoopt van z'n nieuwe cd wereldwijd minder dan één miljoen exemplaren.) Anno 2011, daarentegen, was Becks 'Song Reader' een bizarre, extreem anachronistische carrièrezet. Morning Phase 1234 Het waren songs die niet bestonden, tenzij je ze zelf tot leven wekte. Het was: de luisteraar dwingen tot coverversies, en hem het origineel onthouden. Het was het papieren equivalent van virtuele muziek: de songs bestaan enkel als je ze speelt, en enkel in jouw versie. En het was elitair, want het zette luisteraars die niet zelf een instrument bespeelden buitenspel: je moest als leek een bevriend muzikant vragen: 'Speel 'ns even de nieuwe van Beck, dan kan ik horen hoe die ongeveer zou kunnen klinken.' Het was een even origineel als contraproductief en oncommercieel idee, want de plaat/boek/stunt zonk als een steen. Niettemin typeerde het de eigenzinnige Beck - 't is een eigenzinnige aansteller, maar in twintig jaar tijd heeft hij nog nooit iets gemaakt dat saai, voorspelbaar of ondermaats was. Ook de excentrieke titels van de songs op 'Song Reader' typeerden Beck: 'Now That Your Dollars Have Sprouted Wings', 'Saint Dude', 'Mutilation Rag' en het laconieke 'Title of This Song'. Beck werd beroemd met de fluke 'Loser' - zie ook 'Creep' van Radiohead, verwante geesten met wie hij tourde. Die toevalshit is een eeuw en vijf reïncarnaties geleden. Ik zag 'm het laatst als producer van Charlotte Gainsbourg, toen hij nadrukkelijk op de achtergrond bleef ('Ik wil de artiest horen, niet de producer.'). Vanaf de eerste seconden van 'Morning Phase' weet je: rock-'n-roll it ain't. Elektrische gitaren, een klassieke ritmesectie, elektronische keyboards en alles wat rauw, wild of opgefokt is, stonden blijkbaar op de zwarte lijst. 'Cycle' opent de plaat met 39 seconden atmosferische strijkers - de soundtrack bij een zonsopgang - en dan biedt het eerste echte nummer 'Morning'... meer strijkers. En nog meer strijkers. En een foute openingszin: 'I woke up this morning' - het meest ellendige bluescliché. Maar voor haters van violen, harpen en stroperige arrangementen heb ik niettemin slecht nieuws, want het is een prachtig, sprookjesachtig nummer. Niet toevallig is Beck senior, David Campbell (ook al is Beck z'n familienaam Hansen - ja, die Californische hippies hebben het samengestelde gezin uitgevonden) een bekend arrangeur van soundtracks en platen van Carole King en Aerosmith. En net zoals pa (nu bompa - Beck heeft inmiddels twee kinderen) is Beck klassiek geschoold - slechts één rockster op de vijftig kan noten lezen. (Bom)pa heeft wellicht ook mee de invloeden bepaald die je tussen de lijnen (van de partituur) hoort: The Byrds, Crosby, Stills & Nash, Duncan Browne, Gene Clark, Buffalo Springfield, Bread, John Cale ten tijde van 'Paris 1919', Scott Walker, Nick Drake, Lee Hazlewood... allemaal stuff uit de sixties en seventies. Da's Becks zwakke punt: wat hij doet, is vaak zwaar schatplichtig aan wat voorafging. Eerder ging hij door een r&b-fase, een Prince-fase, een Doors-fase en een JaggermeetsBjörk-fase. En ook met 'Morning Phase' valt hij in herhaling, want zijn 'Sea Change' was ook al een orgie van violen. Eigenlijk biedt 'Morning Phase' slechts één song. 'Heart Is a Drum', 'Say Goodbye', 'Blue Moon', 'Turn Away'... Ze zijn allemaal gelaagd, volgestouwd met overdubs en strijkers, en ze verdrinken in echo. Voor de rest: meer violen. En cello's. En strijkers. En, eh, orkest. Met nu en dan een vleugje mandoline, pedal steel (op 'Country Down'), of fiftiesgitaar à la Richard Hawley (op 'Blackbird Chain'). Mijn favorieten zijn 'Wave' - kamerbreed naar kasteelnormen, meer hymne dan song; het had niet misstaan op de soundtrack van Lars von Triers 'Melancholia'; het nachtelijke, vaagweg dreigende 'Unforgiven', dat klinkt alsof een door de makers van 'Mad Men' gerestylede vampier op een iPad5 foute lounge hermixt; en het somptueuze 'Waking Light', dat triangels biedt, en kerstbelletjes, en een gitaar die zo uit een plaat van Elton John anno 1974 lijkt geplukt. 'Morning Phase' had nog beter geklonken met een betere zanger (Beck heeft een goeie maar geen grootse stem) en iemand met een nog groter talent voor het schrijven van topmelodieën (Beck kán componeren, maar 't is geen Bacharach, Drake of McCartney). Niettemin: een zeer mooie, sfeervolle, subtiele plaat. Maar hoe hij deze orkestrale pracht ooit live denkt te kunnen brengen, tenzij eenmalig, met groot orkest, in de opera, is me een raadsel.
Review (AllMusic) : Often pigeonholed as being prolific to a fault, Beck took an extended break from recording after the 2008 release of Modern Guilt. He kept himself busy, producing acclaimed albums for Charlotte Gainsbourg, Thurston Moore, and Stephen Malkmus & the Jicks, blowing off steam via his mischievous Record Club (an online series where he and his friends covered classic albums), and then easing back to original songwriting through the ambitious Song Reader project, a folio containing sheet music for 20 unrecorded songs. He also suffered a spinal injury in 2008, a fact not publicized until he was ready to release Morning Phase, his first album in six years, early in 2014. As Morning Phase is a slow, shimmering album deliberately in the vein of classic singer/songwriter LPs, it's easy to think of it as a pained, confessional sequel to Sea Change, the 2002 record written and recorded in the wake of a painful romantic breakup. Beck didn't shy away from these comparisons, calling it a "companion piece" to his acclaimed 2002 LP, and as "Morning" glimmers into view, sounding for all the world like "Golden Age," it almost seems as if Beck covered himself as part of the Record Club. Morning Phase soon develops its own distinct gait, one that's a little more relaxed than its cousin. Crucially, Beck has swapped sorrow for mere melancholy, a shift in attitude that makes this 2014 album sweeter than its predecessor, a distinction sometimes distinguished by moments where words, traditionally the sadness signifiers for sensitive troubadours, are washed away by cascading waves of candy-colored sound. Underneath this warm, enveloping aural blanket lie some sturdily constructed compositions -- the haunting "Heart Is a Drum," bringing to mind memories of Nick Drake; the loping country-rock "Say Goodbye" and its sister "Country Down"; "Blue Moon," where the skies part like the breaking dawn -- but the abiding impression left from this album is one of comfort, not despair, which makes Morning Phase distinctly different than its companion Sea Change.