BARZIN : NOTES TO AN ABSENT LOVER

  1. Nobody Told Me
  2. Words Tangled in Blue
  3. Soft Summer Girls
  4. Queen Jane
  5. When It Falls Apart
  6. Lost
  7. Stayed Too Long in This Place
  8. Look What Love Has Turned Us Into
  9. The Dream Song
    Bonus :
  10. Past all concerns
  11. let's go driving
  12. mistakes
  13. just more drugs
  14. won't you come
  15. let's go driving
  16. modern romance
  17. queen jane
  18. cross the road
  19. blue factory flame
  20. all the while
  21. look what love has turned us into

Label : Monotreme Records

Release Year : 2009

Length : 87:27

Review (KindaMuzik) : Weemoedige en weekmakende liefdesliedjes zijn van alle tijden. Een arsenaal aan bands en singer-songwriters heeft zich gewaagd aan het zoveelste cliché over gemis, relatiemislukking en liefdesmisère in het algemeen. Je zou onderhand denken dat het thema wel is uitgeput. Toch blijft de argeloze luisteraar bestookt worden met de amoureuze escapades van lieden als Nick Cave, Damien Rice, Mark Kozelek of in dit geval Barzin Hosseini. Het cliché op zich is een feit in de popmuziek, de kunst bestaat erin ermee weg te komen. Barzin, alias Barzin Hosseini probeert het al sinds 1995. Na acht jaar debuteerde hij met de gelijknamige plaat Barzin. Ontevreden als eenmansformatie besloot Hosseini de hulp in te roepen van een drietal muzikanten die nu samen met hem de band vormen. Notes to an Absent Lover is het derde album van de Canadezen, en het verschilt in geen enkel opzicht van de vorige twee. Het is sombere midtempo troef. Het aangename, herkenbare stemgeluid van de frontman gaat als altijd vergezeld van een slidegitaartje, schaars pianospel en de standaardinstrumenten. Melancholie in een hangmat op Hawaï, met af en toe een traan die in je cocktail valt, dat is ongeveer de sfeer die deze plaat heeft. De ene liefde na de andere wordt bezongen, en de vrouwen die de revue passeren zijn allemaal even geweldig en worden even fanatiek vereerd. Technisch gezien is er niets mis met dit album. Maar wat stoort is de in het gehoor springende middelmatigheid, ook in de songstructuur. Elk nummer is inwisselbaar. Barzin heeft geen sterk eigen geluid, maar kabbelt wat voort zoals liftmuzak dat doet. Er is niet gepoogd het cliché wat dragelijk te maken door het in een andere vorm te gieten. Dat maakt Notes to an Absent Lover volslagen overbodig. Zo krijg je die afwezige geliefde dus nooit terug.

Review (Caleidoscoop) : 2003, 2006 en 2009, je kan de klok er bijna op gelijk zetten of de Canadees Barzin Hosseini brengt weer een cd uit. Dat doet hij overigens onder zijn voornaam Barzin. Notes To An Absent Lover is dus zijn derde werk, waar hij wederom de tijd voor heeft genomen. Het staat zoals het een goed Barzin album betaamt stijf van de melancholie en is daarbij nog eens uiterst intiem. Dat is de muzieksoort die er bij ondergetekende altijd behoorlijk inhakt (op een goede manier). Hij zingt hier vooral over mislukte relaties en alle problemen tijdens relaties. Een tekst als "Lovers are strangers, and we are too." is wat dat aangaat veelzeggend. Maar in plaats van te gaan zitten klagen, zet hij de sores om in wonderschone liedjes. Vaak vormen de akoestische gitaar en zijn sfeervolle zang de basis. Dit wordt aangevuld met strijkers, piano, percussie, pedal en lap steel en andere sfeerverhogende en tranentrekkende elementen. Want de muziek is uiterst emotioneel. Slowcore, sadcore, altcountry, jazz, klassiek en singer-songwritermuziek vormen hier een prachtige hybride. Het is een schitterende smeltkroes van Dakota Suite, Sophia, Sodastream, Lambchop, Friends Of Dean Martinez, David Sylvian, Calexico, Low, Rivulets en Red House Painters. Zo puur krijg je muziek zelden opgediend. Als de regendruppels of sneeuwvlokken vallen, is Barzin er als de kippen bij om de soundtrack te leveren. Schoonheid van de buitencategorie.

Review (Goddeau) : Ach, het songbook van de singer-songwriter en zijn muze kun je grosso modo in drie hoofdstukken indelen: "oei, ik kan haar niet krijgen"; "ai, wat zie ik haar graag" en "auw, ik kan haar niet vergeten". Barzin voegt in elke categorie nog wat songs toe. Maar brengen die zelf een meerwaarde? "Jamaar," kan u zeggen, "een brave huisvader als u, Nuyts, met huisje, tuintje, kindje, heeft toch geen boodschap meer aan zulke platen vol hartenpijn? Die veroorzaken toch hoogstens nog wat jeuk aan de littekens die uw jeugdliefdes veroorzaakt hebben?" Bullshit, brave man of goede vrouw. Meejanken met zulke platen is niet alleen voor diegenen die 's avonds alleen thuis angstvallig op Facebook de foto's en de burgerlijke staat van dat nog steeds niet vergeten ex-lief in de gaten blijven houden. Komt u gerust eens kijken naar de platenkast hier waarvan de planken mee buigen onder het LDVD. En deze huisvader is nog niet klaar met de laatste Sophia, laat staan er volledig van bekomen. Want het is een There Are No Goodbyes van Sophia die plaatjes als deze van Barzin compleet overbodig maakt. De Zweed Barzin Hosseini jankt wat af op deze plaat en kruipt 's avonds laat op café met violen en piano die soms schuifelend mee aan tafel komen zitten. Mocht hij tegenover u zitten, zou u echter na weinig tijd reeds zenuwachtig de ober aan de mouw willen trekken voor de rekening. De man heeft helaas de stem en de songs niet om het boeiend en meeslepend te houden. Mooie liedjes genoeg, maar ze missen diepgang, karakter en ironisch genoeg alles wat een goede relatie wél in stand kan houden. Ach, het zal wel geloofwaardig zijn als u dit veel hoger aanschrijft dan een drama queen als pakweg Damien Rice, maar hij heeft tenminste nog een scherp love him or hate him-kantje dat hem in tegenstelling tot Barzin van de onverschilligheid redt. Wat deze Barzin met zijn derde plaat overkomt, valt nog het beste te vergelijken met Tom McRae: na enkele fantastische platen de FM-golf in gegooid worden, met een ontzettend makke, ongeïnspireerde plaat van dien (King Of Cards iemand?). Barzins vorige plaat, My Life In Rooms, had immers onder geen enkele van deze euvels te lijden. Nochtans begint Notes To An Absent Lover (mooie titel, mooie cover) ook best wel sterk met het semiduet "Nobody Told Me", dat open bloeit als een autistische lelie. Maar dan gaat het meteen bergaf zoals met uzelf, na de breuk met die ene die ook u op een dwaas moment wel eens de Ware durfde te noemen. Ach ja. Aan zelfbeklag geen gebrek: niemand die hij kan telefoneren op de eerste eenzame avond ("Words Tangled In Blue"), de mooiste meisjes in de mooiste kleedjes zijn vluchtige dagdromen die zijn nachtmerrie niet kunnen verdrijven ("Summer Girls") en wie gaat er nu in godsnaam nog op hem vallen ("Only you could love this bastard heart" klinkt het in "Lost"). "Queen Jane" bent u even snel vergeten als dat meisje dat u meer uit vrees om haar te kwetsen dan uit verliefdheid kuste op die fuif. Aangrijpen doet het echter nooit en dat is geen klein probleem voor platen als deze. Het blijft even vlak als een formule 1-circuit. Zijn wel nog mooi: "When It Falls Apart" ("I never thought I'd see the day my pretty girl would turn so hard", kreunt hij) en misschien zelfs "Look What Love Has Turned Us Into", al was het maar omdat het tempo dan eindelijk eens de hoogte in mag. Maar nee hoor: voor echt ontzettend mooie melancholische Zweedse liedjes kan u het best Christian Kjellvander ("While The Birches Weep"! "Somewhere Else"!) en vooral Sophie Zelmani ("Got To Stop"! "Stay With My Heart"!) eens googelen en YouTuben. Hartzeer kan immers tot veel mooiere dingen leiden, ook dat zal u ondertussen al wel weten. Nu Barzin Hosseini zelf nog.