BANGLES : MANIC MELKWEG

  1. Hazy shade of winter
  2. Something that you said
  3. The rain song
  4. If she knew what she wants
  5. september girls
  6. manic monday
  7. Single by choice
  8. going down to liverpool
  9. tear off you own head (It's a doll revolution)
  10. silent treatment
  11. walk like an egyptian
  12. Ride the ride
  13. in your room
  14. eternal flame

Label : no label

Venue : Melkweg, Amsterdam, The Netherlands

Recording Date : April 14th, 2003

Length : 52:14

Quality : Soundboard Recording (A+)

Review : Excellent concert recording and a great performance at The Melkweg in Amsterdam.

Concert Review (Hansione) : Het publiek was massaal uitgelopen om de moeders van de stoere meidenbandjes live te aanschouwen in de grote zaal van de Melkweg. Voor dat het concert kon beginnen moesten we ons eerst door het voorprogramma worstelen. Een jongeman op trommels, een andere krullenbol op een fender rhodes en een ietwat corpulente neger met een vreemde hoge stem. Ik had net voor mezelf uitgemaakt dat zijn stem veel overeenkomsten had met die van Tracey Chapman toen ie, verdomd als het niet waar is, een liedje (fast train) van haar begon te zingen. Het was een slaapverwekkende vertoning, maar gelukkig, om tien uur was het tijd voor the Bangles. Susanna Hoffs - vocals / gitaar. Debbi Peterson - vocals / drums / akoestische gitaar. Vicki Peterson - vocals / lead gitaar. Michael Steele - vocals / bass. Het was ze niet aan te zien dat de leeftijd inmiddels opgelopen was tot 43jaar. Met name Susanne zag er betoverend uit en sjanste met de aanwezige mannen alsof de tijd had stil gestaan. Bij de mannen was de tijd trouwens gewoon doorgelopen. De meiden kunnen ook nog steeds zingen, stuk voor stuk zongen ze hun liedjes terwijl de niet leadzingende Bangles prachtige driestemmige koortjes neerzetten. De nummers van hun nieuwe cd Doll Revolution doen niets onder voor hun grote hits uit de jaren tachtig. Wat kwam er voorbij: Manic Monday (huiskamervraag: wie schreef het liedje voor de toen nog jonge meidengroep?), Liverpool, September Girls en een gulzige greep uit hun nieuwe plaatje. Walk Like An Egyptian kreeg een nieuwe bewerking. Tijdens het middenstuk ging het lied over in Mrs Robinsson van Simon and Garfunkel, fraai ! De toegift was uiteraard Eternal Flame waarbij Susanne het hoogste nootje net niet kon raken, maar dat maakte het wel weer kwetsbaar. Het was erg leuk te zien dat ze er weer echt lol in hebben, lachen met elkaar en met het publiek.. Toen Vicky Peterson aan het publiek vroeg of er iemand was die ook het vorige concert had meegemaakt, kreeg ze bijna de slappe lach toen er een bezoekster was die het zich nog wist te herinneren. De bezoekster was toen veertien en inmiddels negenentwintig! Time flies.... Om kwart voor twaalf was het echt voorbij. Leuk concert, lekkere poppy liedjes, mooie vocalen en het is toch erg sexy hoor meisjes die op gitaren raggen.

Concert Review (De Volkskrant) : Het eerste teken van leven, in Nederland althans, kwam onlangs met een nieuw album Doll Revolution. En hoewel de titel anders doet vermoeden is er niet veel veranderd.The Bangles grossieren nog steeds in melodieuze gitaarpop. Soms robuust, soms folky; met hier een snufje garagerock en daar een gitaar die jengelt als een sitar. Alomtegenwoordig zijn nog de west coast harmonieën van Susanna Hoffs, Debbi Peterson, Vicki Peterson en Michael Steele. Achtergrond-oehtjes en -aahtjes uit the Mamas and the Papas-school die als Californische briesjes door je haar waaien.De podiumopstelling in de uitverkochte Melkweg is veelzeggend: het donkere hoekje is voor de gasttoetsenist en het voorpodium is voor vier zangmicrofoons waarvan de volumeschuiven alle vier even ver zijn opengedraaid.Het refrein voor If she knew what she wants wordt als intro bijna a capella gezongen evenals dat van Manic Monday. Een proeve van bekwaamheid en het antwoord op die allesoverheersende vraag: Kunnen ze het nog wel?Going down to Liverpool (waarbij Peterson het drumstel verruilt voor een akoestische gitaar) heeft nog steeds een zomerse heerlijkheid waarover de zanglijnen zich loom uitrekken. En geen van de zangeressen heeft iets aan zuiverheid ingeboet. Alleen in Eternal Flame moet Hoffs bij de uithalen een tactisch octaafje lager.Het publiek krijgt in een sandwichformule de nieuwe nummers tussen hits als Walk like an Egyptian en Hazy shade of winter. Tear off your own head geschreven door Elvis Costello heeft een overtuigend rafeligheid die de dames even verlost van een op de loer liggende braafheid. Maar lang niet alle nieuwe nummers halen dat niveau. Dan blijkt een live concert toch iets anders is dan een verzameling greatest hits.De koortjes vallen nog steeds gefreesd en geschaafd in de juiste voorgevormde kaders. Prachtig als het om een pareltje als Manic Monday gaat, maar obligaat als het een wat mindere nieuwe compositie betreft zoals Single by choice, die het dan alleen van de harmonieën moet hebben. En een tikje voorspelbaar.Een ruig stukje Waiting for my man van the Velvet Undergound doorbreekt dat patroon een beetje. Maar de meerwaarde van The Bangles, de samenzang, is tegelijk een keurslijf waar de band zich met moeite uit weet te wringen.