ANDREW LATIMER : WAR STORIES

1. War Stories
   1. Home
   2. The Beating Heart
   3. Winds of Change£
   4. Before the Storm
   5. In the Dark
   6. A Prayer
   7. We Are One
   8. Belief
   9. Waiting
   10. Lost for Words
   11. The Cellist
   12. The Phoenix
   13. Long Road Ahead
   14. Going Home

Label : Andrew Latimer

Release Date : October 1, 2025
Length : 48:34

Review (ProgWereld) : Het is dus toch gebeurd: een nieuw album van de legendarische Camel–gitarist Andrew Latimer. En dat na een radiostilte van 23 jaar, in 2002 verscheen het laatste Camel–studioalbum “A Nod And A Wink”. OK, een lange strijd met die afschuwelijke ziekte kwam er nog even tussendoor, waarna Camel in 2013 glorieus herrees en een serie liveconcerten ondernam. Ik was een van de gelukkige aanwezigen tijdens het laatste optreden in de Royal Albert Hall in Londen, in 2018. De opnames van die show vonden in 2019 hun weg naar een Blu-Ray en cd. Waarna wederom stilte volgde. Er waren wel speculaties over nieuw werk, maar daar bleef het bij. Totdat begin dit jaar er wat losse tracks verschenen op Bandcamp van de oude meester, inmiddels 76 jaar. Hij leek redelijk hersteld en het optimisme nam toe. En zie daar: zonder enige ruchtbaarheid verschijnt er, wederom op Bandcamp, een nieuw album van de man, getiteld “War Stories”. Weliswaar (voorlopig?) alleen in de vorm van een digitaal album, maar alles beter dan niets. Een verrassing voor mening Camel–fan, waar ik mezelf ook toe reken. Een ruim 48 minuten lange suite, bestaande uit veertien onderliggende nummers. Tenminste, volgens de uiterst summiere informatie op Bandcamp. Want de track die ik ter beschikking heb is niet onderverdeeld in veertien nummers maar beslaat één grote lange soundbyte. Die onderverdeling moet je dan zelf maar zien uit te vogelen. Die puzzel wordt iets makkelijker gelegd: op enkele nummers wordt Latimer terzijde gestaan door (ex-) Camel–collega’s. Zo is Pete Jones nadrukkelijk op zang en saxofoon aanwezig op In The Dark en Going Home, voor beide nummers schreef hij ook de tekst. En er is een postume bijdrage van de Canadese toetsenist Guy LeBlanc, eveneens op het nummer Going Home. LeBlanc stierf in 2015, op 54-jarige leeftijd. Verder is het allemaal Latimer wat de klok slaat; hij is niet alleen verantwoordelijk voor de totale compositie, maar bespeelt ook alle instrumenten. Dat doet hij niet geheel onverdienstelijk. Daarbij demonstreert hij een sublieme terughoudendheid, waarbij ‘less is more’ het adagium is. De muziek ligt in het verlengde van albums als “Nude”, “Stationary Traveller”, “Dust and Dreams”, “Harbour of Tears” en “Rajaz”, vooral die laatste drie. Dat komt grotendeels door het thema van het album, oorlogsverhalen. Dat betekent veel kommer en kwel, verdriet, wanhoop, woede, maar ook hoop op een betere toekomst. Het enige wat Latimer tot nog toe kwijt wilde over de inhoud: “Dit werk is opgedragen aan mensen met passie, kracht en moed die gedwongen worden conflicten te doorstaan.” Daar moeten we het voor nu mee doen. Misschien ook wel een bewuste keuze, ook ten aanzien van het niet ‘knippen’ in de volledige suite: zoek zelf uit wat je ervan vindt en wat je eruit kunt halen, zoek je eigen waarheid en betekenis. De muziek is vooral rustig en melancholiek van aard, niet verwonderlijk. Want net als in “Nude” (oorlog), “Stationary Traveller” (onderdrukking), “Dust and Dreams” (economische crisis) en “Harbour of Tears” (hongersnood) zijn het conflict en de wanhoop dichtbij. Dat nodigt niet direct uit tot optimistische, opbeurende muziek. De referte aan “Rajaz” betreft de muzikale passages die een oosters karakter hebben zoals Waiting. De kenmerkende gitaarstijl van Latimer is ruimschoots aanwezig, zijn gitaarspel is nog altijd fenomenaal, vol emotie en expressie. Daarnaast laat hij verdienstelijk pianospel horen. Het drumwerk daarentegen had wel wat beter gekund, sorry Andy. De muziek is doordrenkt van een hoog Camel-gehalte, dat kan ook haast niet anders. Zoals gezegd, de karakteristieke solo’s van Latimer zijn in ruime mate aanwezig, het enige wat ik mis, is het vuur en de kracht die de nummers van Camel naar een hoger niveau tillen. Die momenten zijn nu maar uiterst summier aanwezig. “War Stories” is een triomfantelijke terugkeer voor Andrew Latimer. Het is een meeslepend, gevoelig en briljant werk dat de luisteraar raakt en niet meer loslaat. Voor zowel langdurige Camel-fans als liefhebbers van doordachte progressieve rock is dit een absolute aanrader en een van de meest ontroerende muzikale prestaties van 2025. Het is een bewijs van Latimers blijvende relevantie en zijn vermogen om diepe menselijke emoties naar muziek te vertalen.
Review (MusicMeter) : Het album nu een keer of 10 beluisterd en wat is het weer prachtig! Een 48 minuten stuk muziek dat op Bandcamp als één track is uitgebracht, maar wel onderverdeeld in verschillende stukken met dito titels. Het begint met een Harbour of Tears / Dust and Dreams vibe en dat blijft het gehele album terugkomen. Melodisch weer zo mooi. Het enige stukje wat ik bedenkelijk vind zijn verschillende drum breaks in het eerste drum stukje. Sommige van die breaks lopen niet echt lekker. Klinken nogal klungelig, aslof ze net niet goed uitpakken. Ik kan ook niet makkelijk beoordelen of die drums nou live gespeeld zijn of geprogrammeerd. Het is een beetje gissen wanneer een nieuwe titel begint, maar rond de 8 minuten is het in elk geval heel duidelijk. Eén van de gezongen stukken op dit album, "In the Dark" was al eerder verschenen op Bandcamp. De tekst is geschreven door Camel's meest recente toetsenist Peter Jones die ook een door merg en been gaande sax solo speelt. Erg mooie, gevoelige song. In "We Are One" zingt Andy zelf en klinkt als de oude man die hij ondertussen is. Hij wordt geholpen door een koor van Andy klonen. Het werkt wel. Vervolgens weer die vertrouwde melancholische gitaar die zoals altijd de juiste snaar raakt. Dan klinkt voor de tweede keer een bekend stukje muziek. Dit is het tweede deel van de song "Seeking Refuge", de eerste song die Latimer ineens vanuit het niets op Bandcamp plaatste. Het heet hier anders, ik denk "Lost for Words". Het album is ondertussen heel rustig en soundtrack achtig. In eerste instantie een beetje saai misschien, maar na de vele keren draaien vormt het toch wel een mooi geheel. Het zou echter welkom zijn geweest als er nog even een wat meer vlammend stuk muziek zou klinken. Dust and Dream heeft dat met "Hopeless Anger" wel en ook Harbour of Tears met "Coming of Age". Dit album gaat wat dat betreft toch een beetje als een nachtkaars uit. Afsluiter "Going Home" wordt weer gezongen door Peter Jones die ook deze tekst schreef. Hij wordt hier postuum begeleidt door zijn voorganger Guy Leblanc die piano, bas en drums bespeeld. Latimer sluit het geheel af met z'n kenmerkende gitaar. Wat een cadeautje om toch nog een compleet nieuw album van deze maestro te mogen horen. Latimer schreef alle muziek en bespeeld bijna alle instrumenten zelf. Wat dat betreft begrijp ik de keuze om dit als z'n eerste solo album uit te brengen. Het had misschien nog beter uitgepakt als het meer een band album was geworden. Laten we hopen dat dat er ook nog van gaat komen.

Review (The Progressive Aspect) : Twenty-three years have passed since the release of A Nod and a Wink. In the intervening decades, speculation and conjecture over whether – or even if – we would ever hear new music again from Andrew Latimer has fuelled endless discussions and forums. Then, with little fanfare, War Stories appears out of nowhere on his Bandcamp page. My god. Is it true? He’s back! However, when War Stories begins, it becomes clear this 48-minute suite represents something far more profound than a simple ‘return’. Throughout his career, Latimer has given musical voice to the human cost of separation and conflict: the divided Berlin of Stationary Traveller, the isolated soldier of Nude, families torn apart by emigration in Harbour of Tears, and the forsaken struggle to survive and belong permeating Dust and Dreams. Now, with collaborators spanning decades (Guy LeBlanc, who passed away in 2015, playing alongside Pete Jones, the man who would replace him on Camel’s touring schedule), War Stories emerges as the work where all these threads converge – a lifetime’s meditation on endurance, upheaval, displacement, and the long journey home. Andy Latimer (Bandcamp Image) Dedicated to “those with passion, strength and courage who are forced to endure conflict,” War Stories unfolds as a single 48-minute suite divided into fourteen titled sections. The journey on which we are being taken is clearly mapped: from “Home” through gathering storms, Winds of Change, darkness, prayer, Lost for Words, and ultimately back to Going Home. This isn’t an album of separate tracks but a continuous evolving narrative where one moment flows organically into the next, forcing us to experience the journey as Latimer conceives it. It’s predominantly instrumental, with Pete Jones contributing vocals and saxophone on two sections: In the Dark and the devastating final movement, where his voice finally gives words to what the guitar has been wrestling to express at each stage of the path we have taken. From the opening moments of Home, Latimer’s guitar weaves an alluring, mesmerising spell which captures our attention. The profound range of expressiveness, the way he varies pressure on the strings to create an entire emotional vocabulary without words, is exquisite. There’s a maturity and a wisdom at work here, a finely nuanced restraint forged through decades of contemplation and willingness to experiment. He’s not revelling in technical prowess; he’s striving to capture something larger: a story which revolves around our need to belong, the resilience of which we seem unfathomably capable, the pain of uprootedness, the isolation of loneliness, unfamiliarity, and the aching need which burns in the hearts of all of us to find our way back. Latimer’s signature motivation is always the need to come home. As the suite progresses, we move through emotional terrains which evoke feelings that are both universal and yet also deeply personal. By the time we reach We are One, the choral segment evokes the Christmas Truce, enemies singing across battlefields, finding shared humanity in the midst of horror. It flows into Belief, where we encounter the Latimer we’ve always known: those distinctive chord progressions, the sensitivity and delicacy crafting emotionally resonant soundscapes. But it’s in Waiting and Lost for Words where the suite’s heart reveals itself most powerfully. Mournful, reflective, haunting, Latimer uses echoed instrumentation to convey a sense of troubled presence and profound uncertainty. Distant rumblings punctuate anxious silences. A strong single-note guitar voice emerges over delicate keys and light drum rhythms, staccato phrasing opening into meandering journeys – wistful but intent, purposeful yet lacking direction. Hope presides over uncertainty. Then, carried on the wind, a whisper: “reaching out to me.” Indistinct, beautiful, forlorn. The solitary call of an owl carries across the darkness. The Cellist introduces something unexpected: a piano accompanying what sounds like a cello (though it may be cello-toned synth), weaving in and out of the soundscape, sometimes accompanying, sometimes interjecting. A choral interlude adds new texture. This intimate passage feels like a moment of individual humanity breaking through the larger narrative of conflict: one voice, one story within countless stories, of millions of lives forever changed beyond comprehension. What follows has echoes of Dust and Dreams – the cello voice is replaced by a cello-toned guitar, growing and developing its own distinctive sound, swelling and dancing on musical tides and eddies. A menacing presence emerges, then gives way to a contrasting guitar voice, deliberately higher in key with echoing drums. It’s light but insistent, purposeful yet still searching for something. As the crescendo builds, the soundscape shifts to piano-led passages with stringed accompaniment playing short, precise, supportive chords. Then comes the moment of transformation. The guitar returns – but this time it’s imperious, insistent, commanding. It has found what it was looking for. There’s a sense of certainty now, a new and rising confidence of finding its way home. A cascading drum marks the transition, an almost tribal beat setting the tone for what follows. Earlier themes return, assertive and purposeful yet playful and inquisitive, quietly determined. What is remarkable throughout is Latimer’s supreme restraint. The album feels carefully tempered, lovingly controlled, patiently caressed, but in ways which contribute to the atmosphere and emotion of the moment. He’s keeping it simple. Less is more. When he does let loose at around the 37-minute mark, building up a head of steam with flashes of depth and intensity, it matters precisely because of this passage of sustained restraint. All instruments converge into a single theme, a unified direction. We hear sounds of crowds, thunder pealing across the sky, and lightning flashing. The guitar re-establishes itself with a sense of unity, of hope, comfort, safety, and security. And then comes Going Home. Light piano and Pete Jones’s poignant vocal asking the question which breaks your heart: ‘When can we go home?’ followed by the answered prayer: ‘We’re going home again, where we belong.’ The guitar becomes utterly transcendent. It moves you to tears, profound, resonant, coming from deep within the soul. This is music emerging from longing and desire, from things that should never have been seen, set in contrast to things yearned for in memory. Now it’s happening. We’re going home. The guitar leads the way through Jones’s devastating lyric ‘all we left behind,’ and it breaks you emotionally, in the best possible way. You feel the joy and the exhaustion simultaneously. The relief and the cost. You’re not just listening to someone’s journey home, you’re with them, feeling exactly what they’re feeling as the choral voices return to echo that hard-won sentiment. After forty-eight minutes, after a lifetime of wrestling with themes of displacement, separation and conflict, Latimer has brought us home. But this is not the home we started from. We’ve been changed by the journey he has taken us on, by the emotional terrain he’s guided us through. We come home to a place of earned peace. The weight of what he has conveyed, the struggle, the longing, the cost, will stay with us forever. These are people who have seen things no human being should ever have witnessed. But coming home offers a sense of resolution, hard-won, deserved, and almost satisfying. War Stories isn’t just Latimer’s return to recording. It feels like his almost definitive statement on what it means to endure, to survive separation, and to find your way back, finally. In many ways, it is the work he’s been composing his entire life. For me, it stands as one of progressive rock’s most profoundly moving achievements.