AMY HELM : THIS TOO SHALL LIGHT

1. This Too Shall Light
2. Odetta
3. Michigan
4. Freedom For The Stallion
5. Mandolin Wind
6. Long Daddy Green
7. The Stones I Throw
8. Heaven's Holding Me
9. River Of Love
10. Gloryland (with Doyle Bramhall II)

Label : Yep Roc Records

Release Date : 2018

Length : 38:00

Review (De Krenten Uit De Pop) : Amy Helm imponeert nog wat meer dan op haar debuut met veel gospel en een stem die garant staat voor kippenvel Amy Helm timmerde al een tijd aan de weg toen ze die jaar geleden dan eindelijk haar debuut uitbracht en dat was te horen. Op haar nieuwe plaat zet ze een volgende stap. Samen met topproducer Joe Henry en een aantal geweldige muzikanten heeft Amy Helm een plaat vol invloeden gemaakt, met een voorname rol voor invloeden uit de soul en de gospel. In muzikaal opzicht klinkt het fantastisch, maar het is de soulvolle stem van Amy Helm die er voor zorgt dat de pannen van het dak gaan op het buitengewoon fraaie en krachtige This Too Shall Light. Amy Helm is de dochter van The Band drummer Levon Helm en kreeg de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten. Naast een beroemde vader heeft ze ook nog een beroemde stiefvader, want toen het huwelijk van haar ouders op de klippen was gelopen dook niemand minder dan Dr. John op in het liefdesleven van de moeder van de op dat moment nog piepjonge Amy Helm (later zou haar moeder overigens ook nog met Steely Dan’s Donald Fagen trouwen, maar toen stond Amy al op eigen benen). Het was daarom niet zo verrassend dat ze zelf na de middelbare school ook koos voor de muziek. Na wat flirts met pop en R&B ging Amy Helm zich verdiepen in de muziek van de band van haar vader en schoof ze steeds meer op richting de Amerikaanse rootsmuziek. Aan het begin van het huidige millennium dook ze op in de New Yorkse band Ollabelle. De band, die in Nederland helaas niet zo gek veel deed, vermengde op fascinerende wijze invloeden uit de traditionele Amerikaanse folk, blues en gospel en met name het debuut van de band is een hele goede plaat. Hiernaast maakte Amy Helm veel muziek met haar vader, die na enkele jaren vol gezondheidsproblemen zijn solocarrière een impuls probeerde te geven (en met succes). Amy Helm naderde dan ook al weer haar 45e verjaardag toen ze in 2015 dan eindelijk haar eerste soloplaat uitbracht. Didn’t It Rain was een ijzersterke plaat en bevestigde het talent van Amy Helm. Op de plaat omringde Amy Helm zich met een aantal geweldige muzikanten en bestreek ze een opvallend breed terrein binnen de Amerikaanse rootsmuziek. De meeste indruk maakte Amy Helm echter met haar krachtige en soulvolle stem, die zich buitengewoon soepel, maar ook met veel gevoel door het zo brede muzikale landschap bewoog. Amy Helm heeft de tijd genomen voor haar tweede plaat en verruilde dit keer het vertrouwde Woodstock, New York, voor Los Angeles, waar ze de befaamde United Recording Studios in dook met topproducer Joe Henry. De nieuwe plaat stond uiteindelijk in slechts vier dagen op de band, maar tijdens deze vier dagen liet Joe Henry niets aan het toeval over. De topproducer haalde topmuzikanten als drummer Jay Bellerose, gitarist Doyle Bramhall II en toetsenist Tyler Chester naar de studio en zorgde voor een glashelder, maar ook warm geluid. Het is een geluid waarin wederom een breed spectrum aan invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek is geland en het is ook dit keer een geluid waarin de krachtige stem van Amy Helm de meeste indruk maakt. Toch is This Is Too Shall Light een net wat andere plaat dan het terecht zo geprezen debuut. Amy Helm koos dit keer voornamelijk voor songs van anderen en het is een fraaie selectie songs die op haar nieuwe plaat is terecht gekomen. Het is een selectie songs die wederom met zeer uiteenlopende invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek aan de haal gaat, met wat meer jazz en vooral veel meer soul en gospel dan op haar vorige plaat. Het zijn genres die uitstekend passen bij de geweldige stem van Amy Helm, die vanaf de eerste noot voor kippenvel zorgt en dit tot en met de laatste noot vast houdt. Topplaat van een van de betere zangeressen van het moment.

Review (Written In Music) : Amy is de dochter van de Levon Helm, de legendarische zanger/drummer van The Band en Libby Titus, Helms jeugdliefde en vrouw. Na de scheiding zoekt Libby Troost bij Dr.John en later bij Donald Fagen. Tijdens haar jeudgjaren pendelt Amy tussen thuisbasis Woodstock, Los Angeles en New York City. Ze volgt er een muzikale opleiding en speelt in de plaatselijke clubs. Bij vaders bluesband The Barn Burners plukt ze aan de mandolinesnaren en in Manhattan zet ze Ollabella, een vocaal rootscombo, op poten. In Woodstock bouwt ze met Levon Midnight Ramble op, een studio en intiem concertzaaltje in een houten schuurgebouw. Amy figureert er in de huisband en met de gasrmuzikanten, ook na het heengaan van Levon Helm vinden er nog geregeld sessies met gerenommeerde muzikanten plaats in de houten schuur. Amy flankeert haar vader in de studio op zijn laatste albums Dirt Farmer en Electric Dirt en op de uit 2011 daterende concertregistratie Ramble At The Ryan. De opnamesessies voor haar eerste werkstuk worden opgestart met The Midnight Ramble Band, na de dood van haar vader werkt ze met haar eigen band The Handsome Strangers Didn’t It Rain verder af. Dat is ondertussen vijf jaar geleden en voor de opvolger Too Shall Light reist Amy af naar Los Angeles en resideert samen met Joe Henry en de vertrouwde ritmesectie met Jay Bellerose en Jennifer Condos enkele dagen in de legendarische United Recording Studios in Hollywood. In nauw overleg met Henry selecteert Helm de songs. Die worden verwerkt in spontane sessies waarbij onveranderlijk de zang op de voorgrond komt. Amy heeft een soepele soulstem waarmee ze moeitellos tussen folk, country , en soul pendelt daarbij creëert de alomtegenwoordige aanwezigheid van een gospelkoortje een bijzondere sfeer. Dat wordt meteen duidelijk in de titelsong, het van His Golden Messenger geleende This Too Shall Light wordt aangestuurd door het orgel van Tyler Chester en gitaarlicks van Doyle Bramhall en loopt uit in een door percussie ondersteunde a capella outro. Henry’s Odetta wordt met galmende pianotonen en een akoestische backbeat in broeierige gospelfolk getransformeerd terwijl het van Milk Carton Kids afkomstige Michigan een onpeilbare troosteloosheid uitstraalt. Freedom For The Stallion stamt uit de Toussaint catalogus, we herinneren ons de uit beginjaren zeventig daterende interpretatie van Boz Scaggs’. Amy brengt de koortsige southern feel op onnavolgbare wijze over met een doorleefde vertolking die de vergelijking met menig zwarte soulsista moeiteloos doorstaat. Rod Stewarts Mandolin Wind wordt niet aangegrepen voor een voorspelbare mandoline demonstratie, er is zelfs geen mandoline te bespeuren, het op slidegitaar en barrelhouse piano gebrachte nummer heeft weliswaar een persoonlijke insteek maar verbleekt bij de originele versie. Long Daddy Green is van jazzman Blossom Dearie , een held uit de tienerjaren van de zangeres, de Hammond B krijgt een hoofdrol in deze enigszins overbodige, pastorale ode. Stukken relevanter klinkt het afsluitende luikje, een eerbetoon aan vaders muziek. The Stones I Throw (Will free All Men) stamt uit het pré Band tijdperk, de song van Robbie Robertson werd in ‘65 door Levon & The Hawks vereeuwigd en krijgt hier een energieke reprise op een aanstekelijke soulgroove die andermaal wisselwerking met het koortje benadrukt. Die blijft overigens aanwezig in het zelf gecomponeerde met mandoline gebrachte Heaven’s Holding Me, een emotioneel geladen hoogtepunt. Vervolgens meandert River Of Love naar de ontknoping, een mooie respectvolle glorieuze, uiteraard a capella gebrachte traditionele hymne Gloryland, de vertrouwde afsluiter van vaders concerten. This Too Shall Light, een opmerkelijk muzikaal hoofdstuk voor de chanteuse Amy Helm, vader Helm kan tevreden verder ‘uitrusten’.