ALQUIN : SAILORS AND SINNERS

1. The Mission
2. Minnie Minnoux : In The Green Kalabas, Minnie
3. Lillie's Notebook
4. Not In A Million Years
5. Allyson
6. Money In The Bank
7. Kite Runner
8. Behind The Tree
9. Holland
10. Sailors & Sinners : Ships On The Water, Chet, Sin City, Dust, Home
11. Shineseethe

Label : Universal Music

Time : 61:23

Released : 2009

Review (ProgWereld) : Eén van de meest opmerkelijke reünies van de afgelopen jaren, en ook één die haast ongemerkt en natuurlijk is verlopen, is die van de Delftse formatie Alquin. Min of meer legendarisch in de jaren '70, maar toch ook altijd een vreemde eend in de symfonische bijt, staken de heren begin van deze eeuw de koppen weer bij elkaar voor een doorstart. In 2005 kwam "Blue Planet" uit, een plaat waarop de groep blaakte van zelfvertrouwen. De stijl lag in het verlengde van "Best Kept Secret" en "Nobody Can Wait Forever", de laatste twee platen, met toch ook wat elementen van "Mountain Queen". Nu, "Sailors & Sinners" ligt in het verlengde van "Blue Planet", met dat verschil dat "Sailors & Sinners" nog wat meer "Mountain Queen" heeft, en zelfs voorzichtig wat links legt met het debuut "Marks". Het blijkt dat Ferdinand Bakker, als gitarist en songschrijver, heel goed weet wat zo'n beetje nog geen recensent heeft kunnen omschrijven: de Alquin-sound. Die staat bij deze plaat centraal. Was "Blue Planet" vooral een onbezorgde liedjes-plaat, "Sailors & Sinners" kost iets meer moeite om te doorgronden. Het is meer een luisterplaat, die vooral onder de koptelefoon zijn geheimen prijsgeeft. Het is vooral een dappere plaat, omdat het middels The Mission en Minnie Minnoux direct de luisteraar niet al te gemakkelijk maakt met allerlei overgangen en heftige instrumentale passages, waar de saxofoon van Ottenhof, de Hammond van Franssen en de gitaar van Bakker om voorrang dringen. Beide nummers zijn haast hoorspelen, hoewel elk nummer van de plaat een verhaaltje vertelt. Ik ben blij dat dit keer de complete songteksten in het boekje staan, hoe leuk de grap op "Blue Planet" ook was. Elke Alquin-fan zal zijn eigen favoriet wel kunnen benoemen, want zwakke tracks staan niet op "Sailors & Sinners". Ik vind zelf het tweeluik Lillie's Notebook geweldig, vooral het tweede deel, vanaf het moment dat de baslijn van Latuperissa zich aandient. Sowieso heb ik respect voor deze man. Hoewel hij de enige is die niet tot de oerbezetting hoort, kan ik me Alquin niet voorstellen met een andere bassist. Hij heeft, zoals hij ook laat horen in het soepel klinkende Not In A Million Years, het vermogen basspel zo eenvoudig te laten klinken. Zo kan ik wel even doorgaan. Allyson lijkt een niemandsdalletje, het gitaar/saxofoon/Hammond-geluid, zo'n beetje het handelsmerk van Alquin, is weer onovertroffen. Money In The Bank kent één van Bakker's mooiste gitaarsolo's. Kite Runner (gaat zeker over dat boek?) is ook al zo'n heerlijk nummer, met zanger Michel in topvorm. Prijsnummer is uiteraard het ruim 14 minuten durende titelnummer Sailors & Sinners, dat in vijf delen uiteenvalt, en waarvan het korte Holland ervóór eigenlijk als een proloog dient. Sailors & Sinners ontvouwt zich direct, met zijn maffe begin, als wat het is: een klassieker in dezelfde klasse als Mountain Queen en The Dance. Zo goed? Ja, zo goed. Het is hier dat discussies of Alquin wel prog genoeg zou zijn voor Progwereld het zwijgen wordt opgelegd. Het is in deze fabelachtig goede compositie, vol tempowisselingen, ingehouden passages en geduldige opbouw, dat grenzen van verschillende stijlen muziek wegvallen. En hoe alles toewerkt naar dat majestueuze einde, zo mooi. Hulde! Het spelplezier spat van elke track af, en hoe langer ik ernaar luister, hoe enthousiaster mijn recensie wordt. Ben je nog blijven hangen bij de eerste vier platen (waarvan de eerste twee overigens zojuist via Esoteric zijn heruitgegeven!), ren naar je lokale platenboer, en schaf ze direct aan, "Sailors & Sinners", en "Blue Planet". Alquin is niet zomaar een reüniebandje, het is één van de leukste en gezelligste bands van Nederland.