ALQUIN : BLUE PLANET

1. Return to the Blue Planet
2. Murder in the Park
3. Over & Out
4. The Hitman
5. Falling
6. Love = a Little Thing
7. Terror Eyes
8. 2 Days 2 Nights
9. Pictures
10. Can't Sleep
11. Enough = Enough
12. Singapore Connection
13. Cherise
14. The Beach

Label : Hunter Music

Release Year : 2005

Length : 64:54

Review from Wikipedia : Blue Planet is het comebackalbum van de Nederlandse muziekgroep Alquin. Een reünietournee werd zo positief ontvangen en de sfeer tussen de musici was dermate goed, dat Alquin de studio weer indook om een nieuw muziekalbum op te nemen. Plaats van handeling waren de Park Studio te Amsterdam en The Schiehal te Delft. Het album laat een mix van stijlen horen; van bijna bluesachtige progressieve rock tot soul, andere popmuziek. Voor liefhebbers van Pink Floyd zit in de eerste track een item verborgen; de eerste tonen van Echoes worden gespeeld op een loopje in de basgitaar die veel weg heeft van de basloop van Money.

Review from Progwereld : We gaan op vakantie met Alquin en nemen mee. een koffer vol goede liedjes! Verpakt in een aangenaam hoesje vol oude vakantiefoto's toont de Delftse formatie ons ineens "Blue Planet", een werkelijk weergaloos goeie cd vol muziek, precies wat we van Alquin anno 2005 verwachten. En toch is het een verrassende plaat. Want na de driedubbelaar van pas, realiseerde de progminnende wereld plotsklaps: goh, dat Alquin was toch wel een aardig bandje! En na "Blue Planet" kan ik alleen maar daaraan toevoegen: tjonge, dat Alquin is een eigenlijk een band van formaat waar we beretrots op kunnen zijn als Nederlanders. Het knappe van "Blue Planet" is drieledig. Om te beginnen voelt het totaal niet als een langverwachte reünieplaat, maar meer als de langverwachte nieuwe cd van de groep. Alsof het altijd al in de pijplijn zat, zoiets. Maar aan de andere kant - en dat is dan het tweede knappe - lijkt het wel of Alquin met "Blue Planet" meer gerijpt is, als een jarenlang gekoesterde wijn. De plaat heeft iets gezelligs, iets vreselijk ongedwongens, alsof een stel goede vrienden je na jaren uitnodigen om op een feestje te komen. Aldaar aangekomen staat de beste wijn op tafel en staan de kazen geserveerd (nee, geen pindakaas deze keer). Het derde wat vreselijk knap is aan "Blue Planet" is dat de plaat genreoverstijgend is. Zoek je naar een geweldige progplaat of een tweede "The Mountain Queen", dan kom je met deze nieuwe plaat bedrogen uit. Zoek je naar één van de beste muzikale documenten van Neerlands bodem in jaren, strijk dan zachtjes neer op de blauwe planeet. De smakelijke cocktail van progressieve elementen, jamachtige instrumentale stukken, soulachtige en vooral swingende pop maken van "Blue Planet" een waar juweeltje. Alquin anno 2005 heeft nagenoeg dezelfde bezetting als de voorlaatste plaat, "Best Kept Secret" (1976). Alleen bassist Walter Latuperissa is nieuw binnen de groep, maar zijn spel is van grote klasse en zijn duizelingwekkende cv (te vinden op de site) maakt duidelijk dat hij reeds nu al een oude rot genoemd kan worden. Met Job Tarenskeen vormt hij een solide en soepele ritmesectie en vooral het basloopje in de instrumentale opener Return To The Blue Planet is om te smullen. De rest van de tracks zijn gezongen en nu pas valt op wat een geweldige zanger Michel van Dijk is. Zijn stem zorgt samen met de zwoele saxofoon van Ottenhoff en de zalige Hammond-klanken van Franssen voor het soulachtige sfeertje dat de muziek van Alquin zo warm maakt. Met maar liefst 14 nummers van gemiddelde lengte zou een conservatieve progfan wellicht vrezen voor teveel kant en klare popliedjes met eenvoudige structuur. Maar wees gerust: ondanks dat elk nummer volgens de popformule is opgebouwd, soleert componist Ferdinand Bakker zowat continu op zijn gitaar en met grote klasse ook. Ook het orgel van Franssen lijkt voortdurend te ronken en zowat onder elk couplet hoor ik de aangename blaaspartijen van Ottenhoff. Het knappe is (is dat ten vierde?) dat de muziek ondanks dat nergens als druk, of overgeproduceerd overkomt. Verre van dat, de tropische productietechnieken van Bakker zelf zou een producerschool haast verplichten hem voor een masterclass uit te nodigen. Hoogtepunt voor mij is zonder twijfel Terror Eyes. Zowel qua sound als wat betreft het stemgebruik van Michel van Dijk moet ik onwijs aan The Waterboys denken, wat overigens bedoeld is als een compliment. Het is een zeer afwisselend en sfeervol nummer dat in twee gedeelten uiteen valt. Met name het tweede gedeelte, met het sterke 'riots on the street - nothing on tv - silence on the radio'-refrein, is ijzersterk. Mooi is ook die prachtig geplaatste stilte met die kippenvel veroorzakende saxofoonsolo erna. Absoluut een nummer om een zaal tijdens bijvoorbeeld NEARfest (ik noem maar wat.) plat te krijgen. Of welke zaal dan ook. "Blue Planet" is over de hele linie een ijzersterke cd, een prima cd voor onderweg naar verre oorden. Een prettige en sympathieke reisgenoot, blakend van zelfvertrouwen en met zin om samen met jou de planeet te veroveren. Alquin is niet zomaar terug, Alquin is nooit weg geweest!