ALI FERGUSON : A SEQUENCE OF MOMENTS

1. Why Are We Whispering?
2. Out of the Dark
3. A Sequence of Moments
4. The Realisation
5. Is This Enlightenment?
6. Into Falling Stars
7. All in the Winds
8. The Lost Satellites
9. Above This Fractured Earth

Label : Little Blue Room Music

Release Date : 2016

Length : 71:54

Review (ProgWereld) : Het loopt tegen kwart voor zeven als we de ingang van de Boerderij in Zoetermeer bereiken. Airbag speelt vanavond. Er staat al welgeteld één persoon (een fotograaf) en dan raak je al gauw aan de praat over wat ons bindt: muziek in het algemeen en prog in het bijzonder. Intussen voegen meer personen zich bij het gezelschap en al gauw vliegen er allerlei (band)namen over en weer: "Cripled Black Phoenix" roept de fotograaf; "Ali Ferguson" bromt een ander. Omdat we in de rij staan voor een Airbag concert is het muzikale DNA binnen het gezelschap wel in te schatten en al gauw heb ik een groeiend lijstje namen op mijn iPhone, want ik ben nu eenmaal iemand met een muzikale missie: Altijd op zoek naar de volgende parel. Na een fantastisch concert kom ik de volgende dag het lijstje op mijn iPhone weer tegen. Maar eens proberen, want je weet maar nooit. en bij Ali Ferguson is het raak: dit komt stevig binnen en ik word gegrepen door wat ik hoor. Omdat geen van de twee studioalbums die Ferguson tot dusver afleverde ooit de burelen van ons instituut bereikte, beginnen we eerst maar even met een bioschets: Ferguson komt uit Schotland en was er vroeg bij, hij speelde cello op zijn vijfde en het duurde nog tien jaar voordat hij als leadzanger in zijn eerste rockband plaatsnam met werk van Jimi Hendrix, Van Halen, Free, Lynyrd Skynyrd en Pink Floyd. In die periode ruilt Ferguson zijn cello in voor de gitaar en speelt hij in een aantal verschillende bands, waaronder Eagles- en Pink Floyd tribute bands. Uiteindelijk belandt hij in Stiltskin, de band van Ray Wilson, die hij ook als touring gitarist begeleidt tijdens de Genesis Classic gigs. In 2011 verschijnt Ferguson's eerste soloalbum, "The Windmills And The Stars". In 2016 verschijnt het album, dat we nu bespreken, "A Sequence Of Moments", dat het beste kan worden gekarakteriseerd als "Dave Gilmour meets Mark Knopfler", waarbij het grote verschil wordt gevormd door de eigen composities van Ferguson die uitstekend de aandacht weten te vangen en vast te houden. Die hoge compositiekwaliteit leidt ertoe, dat alle tracks voor mij goed genoeg zijn om op te nemen in de TRAXX database, waar de lat extra hoog ligt, omdat ik die gebruik voor mijn radioshow. Dat alle tracks van een album door die 'ballotage' komen is een zeldzaamheid. Nog zeldzamer is dat er vijf tracks tussen zitten die voor mij 4 tot 5 sterren 'ranken' (op een schaal van 0 tot 5). Een voorbeeld daarvan is het sterke openingsnummer Why Are We Whispering, dat begint met geluiden van een kinderspeelplaats met daaroverheen een collage van TV geluiden naar een recept van Roger Waters op een spannend 'toetsen-bedje'. Ferguson neemt zijn tijd om de spanning verder op te bouwen tot een zinderend ruimtelijk gitaarakkoord klinkt die je op het puntje van je stoel zet. Kort daarop komen de drums erin om op te bouwen tot een orgastisch spektakel dat mooi gedefinieerd blijft klinken en ook weer netjes wordt afgebouwd. Het gebeurt nog al eens dat na zo'n sterke opener de daaropvolgende composities nogal flets lijken. Daar heeft de luisteraar bij "A Sequence of Moments" geen last van. Het daaropvolgende Out Of The Dark zet een heel ander sfeertje neer en laat ons kennis maken met de vocale kwaliteiten van Ferguson, die over een lekker klinkende stem blijkt te beschikken. Ook hier komen de gitaarliefhebbers aan hun trekken en worden de oortjes verwend met heerlijk klinkende arrangementen met lekker stevig drumwerk als basis. De volgorde van de tracks is goed gekozen, want tijdens de daarop volgende titeltrack A Sequence Of Moments neemt Ferguson de luisteraar bij de hand en laat je wegdrijven op een heerlijk bedje van dromerige vocalen die je omsluiten met een 'in de kleine uurtjes' gevoel. Ferguson houdt die sfeer nog even vast tijdens de intro van The Realisation, dat de luisteraar de ruimte instuurt met geweldige gitaaruithalen die wederom aan David Gilmour maar ook aan Mike Oldfield doen denken, niet alleen door het gitaarwerk, maar ook door de sfeerverhogend koortjes. De Oldfield invloeden komen ook weer om de hoek kijken bij Is This Enlightenment. Na een toetsenintro, dat aan Tangerine Dream doet denken, wordt dit gevolgd door het geluid van sfeervormende TV news flashes, gevolgd door vervormde vocalen en komt de akoestische gitaar om de hoek kijken die zo maar van Mike Oldfield zou kunnen zijn, gevolgd door tabla's en Oosterse ruimtevocalen. Binnen het gegeven referentiekader lukt het Ferguson in verdere tracks keer op keer te zorgen voor voldoende afwisseling en is hij wat mij betreft geslaagd in het neerzetten van een album dat zijn sterke debuut "The Windmills And The Stars" overtreft. Dat belooft dus wel wat voor de verdere toekomst, want "A Sequence Of Moments" is echt een must voor iedere gitaarliefhebber!

Review (ProgArchives) : Ali Ferguson is the latest new discovery for me, a gifted Scotsman on guitars who parlayed a career as a member of Ray Wilson's band Stiltskin and who finally gets to revel in his own spotlight, 'living the cosmic dream'. His first opus evaded my radar but this second one hasn't, thanks once again to all my friends out there in Progland. There is a definite commonality with Tony Patterson's recent masterpiece 'Equations of Dreams' in that the voice is perennially whispered and heartfelt while the instrumental arrangements seem heavily tranquilising , like some nostalgic anesthesia. This is a splendid cosmic work, daubed in compact atmospheric filament, perfumed with a myriad of sonic aromas and tonal flavors, thus creating a cinematic opus that dares to fantasize. Sure, there are overt similarities with classic Pink Floyd, especially the 'slow hand' guitar style as espoused by the amazing David Gilmour, a fret board genius that has influenced countless musicians worldwide. On 'Sequence of Moments', Ali gets to stretch out his compositions , wrapping them up in a variety of adornment , such as the Arabic voice winds on the epic opener , the 10 minute 'Why Are We Whispering?' that conjures images of sand dunes, lush oasis and conscious though about divinity. Religious spoken commentary flutters about as the blue electric guitar glimmers in an introspective awakening. Modern drum rhythms mechanically adjust the arrangement into a gentle propulsion, a cottony fluff of dense and tense atmospherics and whispering meaningful words. The explosive full throttle comes as the sandstorm inspired wind blast into the fray, calling for coiling Arabic voices, broiling organ flurries and the surreal slide guitar gone manic. Outfloyding Floyd! Whispering and nearly comatose vocals anoint 'Out of the Dark' with a sweeping synthesized mood, densely melancholic and luminous yet somehow imbued with mystery and introspection. The voice is highly reminiscent of Gandalf's Fist and Luke Severn's high pitched hush, but this is quite a straightforward lilt, persuasive but fragile, the focus very much on the vocals. Initially polite and proper, the scorching guitar solo becomes daringly upfront and in-your-face, insistently expressing a sturdy sense of liberation and freedom finally achieved. Ali just flips right out, much to our collective pleasure. Pinging synths clock this one down. The wooing title track has a contemporary feel, loaded with technological sound effects tempered by sweet children voices and another muted vocal performance, with a profound emotional drive that hinted at recent Anathema or RPWL in terms of melodic power. An electronic lullaby in many ways, the chorus comes shining through the clouds and 'the sequence of moments' becomes life. The sedate piano carries most of the arrangement, up until the pastoral acoustic guitar solo and the whole becomes truly magnificent. Obscured by continuous meddling clouds, 'The Realisation' maintains the space-rock course with a spectral guitar performance, swathed in electronic shimmer and female spoken word poetry courtesy of Kristie Barr. Birds chirping, a moment of breaking free. The shift into Berlin School sequencer-loaded electronic music spearheads the savage subject of a Connecticut school shooting, a modern day disease that has failed to disappear from our consciousness. The mood on 'Is This Enlightenment?' is heavily soundtrack-ish, as the pulsating beta kicks in, swaying to the electronic despair. The ensuing Spanish guitar platform is mesmerizing, as it chooses to blanket itself with some sweeping orchestrations, upwardly expanding the theme and the overall agony. 'Into Falling Stars' serves as a continuum, 'watching clouds change' as Ali's voice remains hushed and aggrieved. This feels almost like No-Man territory, very sparse and minimalist instrumentally, spotlight on the voice and the backing vocals that exude an almost a gospel-like quality. The twirling guitar exercise originally stays relatively sedate until a bruising second part fans the flames of desire. The brash influence of Pink Floyd is all over the 9 minute epic 'All in the Winds', burgeoning with restrained electronic keyboards and vocal temperance, unhurriedly building up to an expansive and unsullied plateau where the bluesy guitar joins in, in utter delicacy. Evolution of the piece points toward more spoken words, a hustling rhythmic beat that consolidates the mid-section and thus paving the way for a patented slide phrasing that shuffles and shudders along, brazenly modernistic yet still old-school. Bubbly synthesizer syncopation introduces 'The Last Satellites', a purely extra-terrestrial adventure once again that morphs into a breezy melody, recalling fellow Floyd fanatics RPWL, electro-charged by a bluesy guitar rant that does have slight Mark Knopfler-like twang, a twist that keeps the soloing variety open for further discovery. Bouncy and popping, the second solo is echoes madly and unforgettably. Another sizable track and the album closer, 'Above This Fractured Earth' rekindles the playground effects with children playing out their innocence, oblivious to any hardship and disappointment. Pools of glittering piano only heightens the pleasure, augmented by Ali's hushed and plaintive voice. The long and deliberate guitar sortie is liquid gold, a perfect whisper of feeling and purpose. A very accomplished and entertaining work, easily slotted in among the other Floydian influenced bands out there (Dave Kerzner, Nine Stones Close, Marco Ragni, Bjorn Riis/Airbag, Freedom to Glide, RPWL, etc'). Time to hunt down the debut'..

Review (Background Magazine) : Ray Wilson is for most progressive rock aficionados a well-known name. I dare to say that a singer who formerly replaced Phil Collins in Genesis is almost worldwide known. However, not so many people know that he has a fantastic guitarist in his band while performing the Genesis Classic concerts. His name is Ali Ferguson, a Scottish multi-instrumentalist, singer and songwriter from Edinburgh. In 2011 Ferguson released his first solo album The Windmills And The Stars, an album that I'm unfamiliar with. In January 2016 he released his second album A Sequence Of Moments after an Indiegogo crowdfunding campaign. This time I had the chance to listen to this record since he was kind enough to send me a copy to review. If you don't like Endless River (2014, see review) by Pink Floyd or Rattle That Lock (2015) by David Gilmour, but you are a true-blue fan of both acts then A Sequence Of Moments is an album you have to listen to. That is what I can say of Ferguson's album in a nutshell. However, I guess it isn't just that simple. When you listen to this rather long album that exceeds seventy minutes, you will certainly here more musical styles and other influences. But his Gilmour-like playing is the main reason to compare these nine great compositions to both Pink Floyd and Gilmour. Right from the start and while listening to the opening tune Why Are We Whispering? you can hear that Mr. Ferguson used to play in a Pink Floyd tribute band. A great atmospheric, almost ambient intro is followed by those typical Gilmour guitar sounds. It resembles Shine On You Crazy Diamond from the Wish You Were Here (1975) album; really beautiful. Soon after that the tempo increases moving towards a style you can hear on Echoes from the album Meddle (1971). I'm not going to mention all tracks, because I think that isn't needed to explain how wonderful the compositions on A Sequence Of Moments are. The level of musicianship and the compositions remain very high throughout the album. The sometimes laid back tracks are very melodic which demonstrate his love for ambient music many times. Due to the many sound effects and soundscapes the songs seem to be part of a story. However, if you listen to this excellent album you have to find out for yourself whether this is true or not. Next to the wonderful voice, the programming, the keyboard and guitar parts of Ali Ferguson you'll hear several guest musicians on backing vocals, keyboards, bass and spoken words. Together they have achieved an outstanding album. As I already stated above, A Sequence Of Moments will be highly appreciated by people who love the music of Pink Floyd and David Gilmour. Especially if you like great ambient musical passages, this album should be in your collection!