AIRBAG : ALL RIGHTS REMOVED

1. All rights removed
2. white walls
3. the bridge
4. never coming home
5. light them all up
6. homesick i - III

Label : Karisma Records

Release Year : 2011

Length : 50:02

Review (Karisma) : The wait is over! Finally, the 2nd album from Norwegian atmospheric progressive rock band Airbag is now available. The debut, "Identity", got rave reviews from all specialized press, and impressed both fans and journalists all over the world. On "All Rights Removed", the band has refined their sound, and delivers an album filled with wonderful atmospheric and majestic songs. The material has a darker atmosphere and the songs are longer, and the band has taken a big step forward without losing their unique sound. "All Rights Removed" is a modern masterpiece for fans of late Pink Floyd, Blackfield, Talk Talk, A-Ha, Porcupine Tree and Anathema.

Review (Festival Info) : Het tweede album van de Noorse progressieve rockband Airbag is uit. All Rights Removed volgt op het debuut Identity dat bedolven werd met lovende woorden door de gespecialiseerde pers en heel wat indruk naliet bij de fans van het genre. Op dit schijfje ontdek je zes prachtige atmosferische nummers die in het verlengde liggen van hun eerstgeborene. Het geluid klinkt wat verfijnder, de songs wat donkerder en de speelduur van elk van de composities is er wat langer op geworden. Wie bands als Pink Floyd, Porcupine Tree, Blackfield of Anathema in zijn collectie heeft, moet zeker de moeite nemen om dit All Rights Removed te beluisteren. Titeltrack 'All Rights Removed' windt er meteen geen doekjes om en staat onmiddellijk borg voor de rustige en soms melancholische sfeer die op het volledige schijfje tot op het einde aangehouden wordt. Technisch steekt deze song bijzonder goed in elkaar zonder afbreuk te doen aan het geheel. Ook de mooie gitaarlijn op 'White Wall' blinkt uit door eenvoud en dit zonder in oeverloos gepingel te vervallen. Verder wordt ook in 'The Bridge', 'Never Coming Home' en 'Light Them All Up' op een midtempo verder gemusiceerd. Het warme stemgeluid van Asle Torstrup draagt nog meer bij tot de gehele atmosfeer en rust die de songs uitstralen. Uitschieter is ongetwijfeld 'Homesick I-III' dat je meer dan zeventien minuten meeneemt door het landschap van prog, hard en atmosfeer en waar oog voor detail uitspringt.niet te evenaren. All Rights Removed is een heerlijke reis door een sfeervol muzikaal uitgekiend landschap heen. Deze release misstaat zeker niet in je collectie tussen bovengenoemde groepen!

Review (DaMusic) : Je moet het maar doen: als volstrekt onbekende band meteen de eindejaarslijstjes halen. Het lukte de heren van Airbag in 2009 met hun debuut 'Identity'. De bandnaam bleek goed gekozen; met een enorme snelheid kwam dit vijftal uit een Noorse fjord opgedoken. Opvolger 'All Rights Removed' bewijst nu dat dit geen eendagsvlieg is. Noorwegen heeft zichzelf op korte termijn flink op de progkaart gezet. Met de landgenoten van Gazpacho heeft Airbag de onversneden melancholie gemeen. In tegenstelling tot wat hun lancering doet vermoeden, sleept Airbag zich van song naar song. Maar waar het aan Pink Floyd refererende tempo op 'Identity' op de duur stereotiep werd, is er nu wat meer variatie terug te vinden. Zang en ritmesectie getuigen van een passende terughoudendheid. 'All Rights Removed' is net als zijn voorganger vooral een gitaaralbum geworden. Inderdaad, bijzonder fraaie gitaarlicks van Björn Riis. David Gilmour is nooit veraf. En af en toe gebeurt het: dan breekt de magie door en groeit er iets prachtigs uit dat het kopieergedrag overstijgt. Elk nummer op 'ARR' heeft wel zo'n moment. In het openende titelnummer is de gitaar meteen flink op dreef. Dit had een outtake uit Floyds 'Animals' kunnen zijn. White Walls heeft een gelijkaardige relatie tot 'The Wall'. Het nummer maakt een onopgemerkt bruggetje naar, jawel, The Bridge. De jankende gitaar van Riis en de klaagzang van Asle Torstrup breken het emotionele register hier helemaal open. In de tweede helft van het album stellen we een lichte verschuiving naar de toetsen vast. De invloed van de Floyd-klassieker 'Wish You Were Here' op Never Coming Home is nadrukkelijk maar nooit storend. En eindelijk horen we de gitaar (Is dit echt Gilmour niet?) in duel gaan met een scheurend hammondorgel. Light Them All Up klinkt als een ambient filmthema met - dankzij de altviool - een Oost-Europees sausje erover gegoten. Het moet ons klaarmaken voor het drieluik Homesick, de eerste echte epic voor de band. De sonische expressiviteit wordt hier verder opgedreven. Een synthese van waar dit kwintet toe in staat is. Airbag komt met 'All Rights Removed' eindelijk langs de grote poort binnen.

Review (Zware Metalen) : De Noorse band Airbag beweest zich in 2009 met zijn debuut Identity, een plaat met een krap uur aan dromerige progressieve rock in Shine On You Crazy Diamond-stijl, maar dan in een modern jasje. Destijds maakte ik de vergelijking met twee modernere bands: Riverside en Antimatter. Op deze tweede plaat de poging van Airbag om te laten zien dat de band geen eendagsvlieg is. Op veel vlakken is Airbag niet veranderd: de teksten, de speelstijl, de dromerige sound. Gemiddeld zijn de nummers ietsje langer (waarbij ik de drie delen van de laatste "track" apart beschouw), maar veel verschil is er wat dat betreft niet. Echter, de plaat blijft toch wat meer op de achtergrond hangen. Mijn nadere vergelijking schrijft dat toe aan het feit dat All Rights Removed ten eerste wat zachter uit de eindmix is gerold, dat de keyboards die erg belangrijk zijn voor Airbag wat naar de achtergrond zijn geschoven, evenals de drumpartijen, die nu minder goed in staat zijn je aandacht erbij te houden. Het geheel klinkt door dit alles wat verder weg. Dit is gelukkig voor een groot deel te verhelpen door simpelweg de volumeknop wat omhoog te draaien. Dan word je herinnerd aan hoe Airbag je kan meeslepen, tijdens de tweede helft van White Walls, de refreinen van The Bridge of het zeventien minuten lange opus Homesick, nu al veel vergeleken met Shine On You Crazy Diamond, in zijn geheel. De momenten waarop de band laat zien wat het genre überhaupt de moeite waard maakt. Eenzame gitaarpartijen boven een zachte laag instrumentatie waarvan soms niet eens duidelijk is welk gedeelte nou door de toetsenist en welk door de gitarist gespeeld wordt, in het gevolg van zielvolle doch ingetogen zang in zorgvuldig opgebouwde nummers. De liefhebber van dromerige progressieve rock kan ik dit dus sowieso aanraden, maar de vraag blijft nog staan of All Rights Removed het nu haalt bij zijn voorganger of niet. Ik zeg van niet, niet zozeer om bovenstaande redenen, maar vooral omdat ik op All Rights Removed niet zulke sterke songs hoor als op Identity. Ondanks dat de muziek bijzonder dromerig en uitgesponnen was, was de songstructuur telkens zonneklaar, hielden de refreinen je aandacht vast en kon je volledig in de solo's opgaan. Bij deze plaat heb ik met dit alles wat meer moeite. Songwriting toch ook in dit genre een belangrijke vaardigheid die uit kan maken of je creatieve ideeën uit de verf komen of niet. Op All Rights Removed beheerst men deze vaardigheid hoorbaar wel, maar wordt deze toch ook niet volledig benut, wat voor mij aangeeft dat Airbag meer kan dan het hier laat horen. Desondanks een goede plaat, die het waarschijnlijk hoog zal schoppen bij veel liefhebbers.